menu

Rush - Grace Under Pressure (1984)

mijn stem
3,98 (256)
256 stemmen

Canada
Rock
Label: Mercury

  1. Distant Early Warning (4:56)
  2. Afterimage (5:03)
  3. Red Sector 'A' (5:09)
  4. The Enemy Within (4:34)
  5. The Body Electric (4:59)
  6. Kid Gloves (4:18)
  7. Red Lenses (4:43)
  8. Between the Wheels (5:44)
totale tijdsduur: 39:26
zoeken in:
avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Experience to extremes – experience to extremes... Voor mijn gevoel is dit album de companion piece van/bij Signals : zelfde periode, vergelijkbare arrangementen en sound, en met acht nummers onderverdeeld in vijf sterke en drie mindere tracks. De goede nummers zijn van hetzelfde zeer hoge niveau als op de voorganger, maar de drie mindere (Distant early warning, The body electric en Red lenses) laten me vrij koud, vandaar de iets lagere totaalscore – ik twijfel tussen ***½ en **** (hoewel dit voor mij als Rush-liefhebber toch ook wel een verplichte plaat is). Hoogtepunten zijn voor mij Afterimage (intens, ritmisch lekker afwisselend, heerlijke gitaarlijnen bij "I feel the way you would") en Red sector A (met een prachtige tekst over een precair onderwerp dat je niet dagelijks in de pop/rockmuziek tegenkomt).

avatar van deric raven
4,0
Afterimage werd mij een aantal jaren geleden getipt, en ik schat de kans groot in dat ik mij zonder die tip niet in Rush zou verdiepen.
Nog steeds vind ik dit een van hun twee beste nummers, en misschien lag hierdoor mijn verwachting wel te hoog bij de rest van hun werk, maar het chronologisch luisteren naar het werk van Rush heeft in het begrijpen van deze band absoluut een meerwaarde.
Helaas zijn de New Wave invloeden minder aanwezig bij Grace Under Pressure dan bij voorganger Signals, maar Rush blijft voornamelijk een progrock band, en dat is al gelijk bij Distant Early Warning hoorbaar.
Waarschijnlijk wordt dit door de oude bands meer toegejuicht.
Afterimage is het nummer dat Supertramp na School had moeten maken; dezelfde dramatiek in het begin, maar Rush klinkt dan wel een stuk frisser.
Geddy Lee heeft in de clip het uiterlijk van de oudere broer van Bono, en Rush heeft het meer hippie uiterlijk al lang achter zich gelaten.
Net als een band als Yes beseffen ze goed dat de looks in de jaren 80 ook belangrijk zijn, zeker ook voor het platen kopende publiek.
Retecommercieel, maar oh zo lekker.
De opkomst van het cleane compact disc geluid is ook hier aanwezig.
Volgens mij had je in deze tijd ook 2 soorten albumlijsten, eentje met de gewone verkopen, maar ook een gericht op de cd verkoop (Top 25?), en domineerde daarbij vooral progrock (Genesis, Pink Floyd, Marillion) en Dire Straits.
Red Sector 'A' zou qua song prima passen op Into The Electric Castle van Ayreon, dat herkenbare is voor mij dus een stukje Rush; volgens mij zou er een dik boek over de ontwikkeling van de sound van Rush geschreven kunnen worden, met de invloeden op latere projecten.
Het rommelige drumwerk (niet verkeerd bedoeld, maar juist op een positieve manier) op The Enemy Within hoor je in deze tijd ook terug bij The Cure en U2, zonder de Reggae invloeden, zou het bijna een U2 nummer kunnen zijn; ook die hoge gitaaruithalen hoor je bij beide bands in deze periode terug.
The Body Electric heeft een geweldig opzwepend intro, met de hoofdrol voor bas en drum; een perfecte opener.
Hiermee richten ze zich ook nog duidelijk op de vinyl liefhebbers, want het is ook zeker bewust gekozen als eerste nummer van de b kant.
De experimenteerdrang is weer aanwezig; vooral bij Lee, nu hij de synthesizers meer achterwege laat, komt de bas weer meer aan bod.
Hij blijft ook voornamelijk bekend als een geweldige bassist, en dat laat hij hier wel weer eens overduidelijk horen, zonder in het overheersende Mark King (Level 42) achtige dominerend geluid terug te vallen; hier is het meer eventjes het gevoel van; gelukkig, hij kan het nog steeds, om vervolgens weer rustig verder te gaan.
Red Lenses onderscheid zich door de verwerkte Afrikaanse ritmes en de Miami Vice achtige sound later in het nummer, en zo heeft elke song wel iets onderscheidend.
Zo kan je bij elk album van Rush terug horen in welke periode deze gemaakt is, maar je hoort ook telkens weer dat het een Rush plaat is, iets waar ook David Bowie een meester in is, maar die schakelt dan de geschikte muzikanten in, bij Rush is het steeds dezelfde drie-eenheid die dit mogelijk maakt.
Dit album eigenlijk altijd beoordeeld als hun beste, maar nu ik vandaag Signals heb leren kennen, zou hier goed verandering in kunnen komen.

avatar van lennert
4,5
Fijn album, al valt het me nu voor het eerst goed op dat ik het album in vergelijking met voorloper Signals beduidend toegankelijker is. Niet dat dit een minpunt voor Grace Under Pressure is, want vooral de eerste helft bestaat fantastische songs. Tekstueel gezien heeft de tragiek achter Red Sector A me altijd getrokken, maar ook het opzwepende baswerk van Distant Early Warning, The Enemy Within en The Body Electric brengen me lekker in vervoering. Qua soleerwerk intrigeert het me dat Lifeson veel ingetogener en aftastender speelt. Niet direct to the point, maar opbouwend en zoekend. Dat klinkt negatiever dan ik bedoel, want helemaal de solo's van Red Sector A en Distant Early Warning heb ik zeer hoog zitten. Red Lenses is de enige song die me niet veel doet, maar verder is ook Grace Under Pressure weer een schot in de roos.

Tussenstand:
1. Signals
2. A Farewell To Kings
3. Permanent Waves
4. Hemispheres
5. 2112
6. Grace Under Pressure
7. Fly By Night
8. Moving Pictures
9. Caress Of Steel
10. Rush

avatar van RuudC
4,0
Het tweede album in de nieuwe stijl en wat mij betreft loopt het allemaal een stuk lekkerder dan Signals. Distant Early Warning staat op gelijke hoogte met de krakers uit de jaren zeventig. De eerste helft van dit album is waanzinnig goed. Op en top Rush, al is het hier nog wel wat wennen aan de jaren tachtig-sound. Voor mijn gevoel wordt er minder aan het verhaal besteed, wat eerder zo belangrijk was voor Rush en is de aandacht vooral naar de muziek zelf gegaan. Toegegeven: het steekt heerlijk in elkaar. De tweede helft is wel wat minder interessant dan de eerste en daarom is het ook net geen 4,5* geworden. Punt is wel dat dit album me veel meer doet dan ik verwacht had. Rush is hier toch wel erg goed bezig.

Tussenstand:
1. A Farewell To Kings
2. Permanent Waves
3. Hemispheres
4. 2112
5. Moving Pictures
6. Fly By Night
7. Grace Under Pressure
8. Caress Of Steel
9. Signals
10. Rush

avatar van namsaap
4,0
Grace Under Pressure is een logisch vervolg op het geluid van SIgnals, al is het geluid van de band hier minder belegen dan op de voorganger. Compositorisch is het album ook iets sterker dan de voorganger met toppers als Distant Early warning en Red Sector 'A'. Kant B - met uitzondering van Kid Gloves - is wat zwakker.

Score: 77/100

1. Hemispheres
2. 2112
3. A Farewell To Kings
4. Permanent Waves
5. Moving Pictures
6. Fly By Night
7. Grace Under Pressure
8. Caress Of Steel
9. Signals
10. Rush

4,0
Rush - Grace Under Pressure

Prettig album weer van Rush. Dit keer enkel korte nummers en wat meer new wave invloeden, en dat bevalt goed. Ik vind de meeste nummers hierop wel goed, met Red Sector A als hoogtepunt.
Een minder goed nummer vind ik Kid Gloves, met name vanwege de wat zwakke tekst. Dit kun je The Body Electric op zich ook wel verwijten, maar die is wel wat pakkender.
Van Red Lenses ben ik ook niet bepaald een fan. Die ligt niet echt op één lijn vergeleken met de andere nummers. De overige nummers zijn goed te luisteren en dragen heerlijk bij aan de sfeer.

4*

avatar van Sir Spamalot
5,0
“We can go from boom to bust, from dreams to a bowl of dust.”

Iedereen weet ondertussen wat op 7 januari 2020 is gebeurd, het overlijden van mijn favoriete drummer, Neil Peart, The Professor, in normaal voor mij een feestmaand door de verjaardagen van veel vrienden, familieleden én uw trouwe dienaar. Maar dit is een voor Rush maatstaven pikdonker album en een uitdaging.

Hoe weet en voel ik dat? Door te lezen, een aantal boeken over Rush maar vooral alle boeken van Neil Elwood Peart, het waren geen happy tijden voor het Canadese trio en dat laat zich anno 1984 gevoelen, in hun muziek en natuurlijk in hun teksten van dezelfde Professor.

Er kwamen een aantal veranderingen, in de persoon van nieuwe producer Peter Henderson die Terry Brown verving, in de vorm van meer synthesizers én de toevoeging van elektronische drums aan de reeds aanzienlijke drumset van Neil Peart. Maar in navolging van het albumtitel Gratie onder Druk valt het voor zijn doen furieuze gitaarwerk van Alex Lifeson op, furieus in vergelijking met voorganger Signals.

Het zijn de teksten die mij nog meer opvallen: comptemplatief over de toestand van de wereld toen (Distant Early Warning), rouwend over persoonljk verlies (Afterimage als eerbetoon aan Robbie Whelan, een vriend en medewerker), de voor Geddy Lee gevoelig liggende holocaust (Red Sector A) en de oudste vijand van de mensheid, angst (The Enemy Within). Net als bij bijvoorbeeld Defenders of the Faith van Judas Priest of het gelijknamige debuutalbum van Metal Church is die eerste helft van het album voor mij af.

De tweede helft is iets minder druk maar bevat herkenningspunten: science fiction in The Body Electric, de vaak harde realiteit in Kid Gloves met een geweldige gitaarsolo, het rytmische zeer afwijkende Red Lenses met volgens mij opnieuw een kijk op de realiteit maar ook met het fantastische Between the Wheels dat het opnieuw over niet afhoudende druk heeft. Between the Wheels is voor mij één van hun absolute krakers.

Red Lenses is nog altijd de door mij minder begrepen song op een album dat ik nog heel vaak met evenveel plezier opleg. Voor de meeste groepen kan ik daarvoor allicht iets in mindering brengen maar zoals iedereen ook wel weet en doet, voor je favoriete groepen is de goede wil aanwezig om een oogje dicht te knijpen of het oortje minder scherp af te stellen en ja, niet ieder experiment lukt maar hun wil is aanwezig om het te blijven doen.

Ik geef toch de maximale score omdat het overgrote deel van dit album voor mij nog altijd dat speciale gevoel geeft van een bijzonder geslaagd Rush album, zelfs in de door meerdere mensen achteraf verguisde jaren tachtig. Grace Under Pressure was trouwens in een ver verleden mijn kennismaking met deze drie magische muzikanten uit Maple Leaf Country.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:32 uur

geplaatst: vandaag om 15:32 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.