Afterimage werd mij een aantal jaren geleden getipt, en ik schat de kans groot in dat ik mij zonder die tip niet in Rush zou verdiepen.
Nog steeds vind ik dit een van hun twee beste nummers, en misschien lag hierdoor mijn verwachting wel te hoog bij de rest van hun werk, maar het chronologisch luisteren naar het werk van Rush heeft in het begrijpen van deze band absoluut een meerwaarde.
Helaas zijn de New Wave invloeden minder aanwezig bij Grace Under Pressure dan bij voorganger Signals, maar Rush blijft voornamelijk een progrock band, en dat is al gelijk bij Distant Early Warning hoorbaar.
Waarschijnlijk wordt dit door de oude bands meer toegejuicht.
Afterimage is het nummer dat Supertramp na School had moeten maken; dezelfde dramatiek in het begin, maar Rush klinkt dan wel een stuk frisser.
Geddy Lee heeft in de clip het uiterlijk van de oudere broer van Bono, en Rush heeft het meer hippie uiterlijk al lang achter zich gelaten.
Net als een band als Yes beseffen ze goed dat de looks in de jaren 80 ook belangrijk zijn, zeker ook voor het platen kopende publiek.
Retecommercieel, maar oh zo lekker.
De opkomst van het cleane compact disc geluid is ook hier aanwezig.
Volgens mij had je in deze tijd ook 2 soorten albumlijsten, eentje met de gewone verkopen, maar ook een gericht op de cd verkoop (Top 25?), en domineerde daarbij vooral progrock (Genesis, Pink Floyd, Marillion) en Dire Straits.
Red Sector 'A' zou qua song prima passen op Into The Electric Castle van Ayreon, dat herkenbare is voor mij dus een stukje Rush; volgens mij zou er een dik boek over de ontwikkeling van de sound van Rush geschreven kunnen worden, met de invloeden op latere projecten.
Het rommelige drumwerk (niet verkeerd bedoeld, maar juist op een positieve manier) op The Enemy Within hoor je in deze tijd ook terug bij The Cure en U2, zonder de Reggae invloeden, zou het bijna een U2 nummer kunnen zijn; ook die hoge gitaaruithalen hoor je bij beide bands in deze periode terug.
The Body Electric heeft een geweldig opzwepend intro, met de hoofdrol voor bas en drum; een perfecte opener.
Hiermee richten ze zich ook nog duidelijk op de vinyl liefhebbers, want het is ook zeker bewust gekozen als eerste nummer van de b kant.
De experimenteerdrang is weer aanwezig; vooral bij Lee, nu hij de synthesizers meer achterwege laat, komt de bas weer meer aan bod.
Hij blijft ook voornamelijk bekend als een geweldige bassist, en dat laat hij hier wel weer eens overduidelijk horen, zonder in het overheersende Mark King (Level 42) achtige dominerend geluid terug te vallen; hier is het meer eventjes het gevoel van; gelukkig, hij kan het nog steeds, om vervolgens weer rustig verder te gaan.
Red Lenses onderscheid zich door de verwerkte Afrikaanse ritmes en de Miami Vice achtige sound later in het nummer, en zo heeft elke song wel iets onderscheidend.
Zo kan je bij elk album van Rush terug horen in welke periode deze gemaakt is, maar je hoort ook telkens weer dat het een Rush plaat is, iets waar ook David Bowie een meester in is, maar die schakelt dan de geschikte muzikanten in, bij Rush is het steeds dezelfde drie-eenheid die dit mogelijk maakt.
Dit album eigenlijk altijd beoordeeld als hun beste, maar nu ik vandaag Signals heb leren kennen, zou hier goed verandering in kunnen komen.