menu

Rush - Hold Your Fire (1987)

mijn stem
3,78 (220)
220 stemmen

Canada
Rock
Label: Mercury

  1. Force Ten (4:31)
  2. Time Stand Still (5:09)

    met Aimee Mann

  3. Open Secrets (5:38)
  4. Second Nature (4:36)
  5. Prime Mover (5:19)
  6. Lock and Key (5:09)
  7. Mission (5:16)
  8. Turn the Page (4:55)
  9. Tai Shan (4:15)
  10. High Water (5:33)
totale tijdsduur: 50:21
zoeken in:
avatar van Sir Spamalot
4,5
Opnieuw is het al een hele eeuwigheid geleden dat ik dit album nog eens op mijn platendraaier heb mogen leggen, natuurlijk met een deftig volume en met hoofdtelefoon op, zo vallen de details op en val ik de buren niet lastig met dit prachtalbum. Ach, ze weten niet wat goed is, de heidenen. Dit is de tweede Rush plaat die ik ooit heb gekocht en samen met Grace Under Pressure (mijn persoonlijk juweeltje) de aanzet om de rest van de collectie ook maar binnen te doen en Rush te blijven volgen tot de dag van vandaag en hopelijk nog verder.
De aftrap wordt gegeven middels Force Ten, voor Rush maatstaven een tamelijk heavy nummer met weeral subtiel drumwerk van Neil Peart. Wat kan die mens drummen: alles altijd in functie van het nummer. Let ook op de subtiele basslijnen van Geddy Lee en het wervelende gitaarwerk van Alex Lifeson. Daarmee heb ik ook drie grote namen in ons geliefde rockuniversum vernoemd. Dan volgt de bescheiden hit Time Stand Still met een gastrol voor Aimee Mann, iets wat zo eens in de honderd jaar gebeurt bij Rush. De videoclip hiervan is heel “eighties”. Prachtig nummer natuurlijk met Neil Peart opnieuw in een glansrol: om gek van te worden. Open Secrets is opnieuw een prachtliedje met een prominente rol voor de bass: een muur van keyboards maar een genot met de hoofdtelefoon op. Second Nature is een verborgen juweeltje en zo’n nummer dat ik graag eens live zou horen, hoewel ik Rush nog nooit live heb gezien – schande natuurlijk, maar ze komen niet meer naar ons Belgenland. Dan de rocker Prime Mover: overweldigend intro met een tapijtbombardement aan keyboards, een subtiel gitaartje en tempowisselingen. Inderdaad, zoals Geddy Lee zingt in deze song: “Anything can happen” en “The point of a Journey is not to Arrive”. Na 4:30 volgt dan de ontlading van de song: prachtig kippenvelmoment tot aan de fade-out. Plaatje omdraaien want nu volgt kant B.
Lock and Key heb ik lange tijd een minder nummer gevonden, wellicht omdat de eerste helft voor mij zo overdonderend is, maar na een tijdje laten rijpen en proberen en nog eens proberen geeft dit nummer zijn geheimen prijs: weer Neil (ik ga het nog maar eens zeggen) die de pannen van het dak drumt. The Mission is een nummer waar ik een haat-liefde verhouding mee heb, want de ene keer luister ik er met tegenzin naar en de andere keer bevalt het me wel. Het zal wel afhangen van de gemoedstoestand van het moment, zullen we maar zeggen. Maar dan verschijnt Turn The Page op het toneel: “Nothing can survive in a vacuum, nobody can be all alone”. Prachtige openingszin en een voorbode op wat nog komen moet: een snelle rocker met symfonische stukken, één van mijn favoriete Rush songs. De tempoversnelling zo rond 4:30 is spectaculair en een geweldig air-drummoment, ik blijf hongerig achter… Tai Shan verwijst naar één of andere heilige berg in China waar atleet Neil Peart eens de zevenduizend trappen omhoog heeft gedaan: een traag nummer maar heel sfeervol. Afsluiter van dienst is High Water: een song met een dikke vette knipoog naar Mystic Rhythms, althans wat het drumwerk betreft: Neil die nog eens alles de kast haalt.
Mijn conclusies? Ster van dit album is Neil Peart, dat wil natuurlijk niet zeggen dat zijn collega’s “meelopen” op dit album. Op het eerste gezicht een zeer commercieel album door het gebruik van de keyboards – soms zelfs overweldigend – maar zeker geen commerciële nummers van uitvoering want daarvoor zijn ze niet rechtlijnig genoeg voor de “popliefhebber”: we hebben het hier nog altijd over Rush, hé, veel aandacht voor de songs maar met genoeg variatie. Het gitaarwerk en basswerk is zeer zeker om van te smullen.
Minpuntjes zullen er altijd zijn voor de aandachtige luisteraar en/of Rush fan, maar dit is een album en een album moet een goed gevoel geven van begin tot einde. Daarbij, een single van Rush heeft al altijd dezelfde bedoelingen gehad: platenmaatschappij tevreden stellen en naar de fans toe een teken geven dat er een nieuw album aankomt, niet meer niet minder.

avatar van wouter8
4,5
Hold Your Fire is een Rush-album dat naar mijn mening een beetje ondergewaardeerd wordt. Het staat een beetje in de schaduw van de 'klassiekers' van de jaren '70 en begin van de jaren '80. Terwijl ik dit eigenlijk nog wel beter durf te noemen dan die albums. Het album geeft een heel andere, maar wel veel frissere en spontanere Rush neer.
Het album begint met Force Ten. Een nummer, zoals Sir Spamalot ook al zei, wat redelijk heavy is voor Rush. Maar het zet wel meteen de toon voor de rest van het album. Degelijk, stevig en goed. Het nummer neemt je mee in het album en is mijns inziens de perfecte opener.
Op Time Stand Still neemt Rush een beetje gas terug, maar dat is dan ook niet verwonderlijk. En niet slecht overigens, verre van zelfs. Ik persoonlijk vind het het prachtigste nummer dat Rush ooit gemaakt heeft. De subtiele schoonheid die Aimee Mann aan het nummer weet toe te voegen is van ongekende aard. En als Geddy Lee dan nog even zijn emotie op een bovenaardse manier aan het nummer weet toe te voegen, kan het nummer gewoon niet meer verpest worden voor mij.

Time stand still
I'm not looking back
But I want to look around me now
See more of the people
And the places that surround me now

Freeze this moment
A little bit longer
Make each sensation
A little bit stronger
Experience slips away...

Dit is met zekerheid het mooiste stuk van het nummer voor mij en het mag een aantal keren voorbijkomen, gelukkig.
Voor Open Secrets is het natuurlijk dan heel erg moeilijk om me nog te overdonderen. En dat lukt het ook niet, niet na Time Stand Still. Maar om het nummer dan slecht te noemen, is een overstatement, en hoe. Het nummer is gewoon erg goed. Meer niet, maar ook zeker niet minder. Alleen jammer van haar plaats na Time Stand Still, hoewel het eigenlijk niet uit maakt wat er had gestaan.
Second Nature is zo een nummer dat prachtig wordt opgebouwd. Heerlijk subtiel wordt het nummer steeds harder, om vervolgens weer even gas terug te nemen. Er ontstaat in dit geval een erg mooi, ingetogen maar zeker geen saai nummer. Dan voor mij als een soort 'rustpuntje' op het album geldt. Dit 'rustpuntje' heeft dan puur en alleen betrekking het gitaarwerk aangezien het weer van enorme schoonheid is.

We fight the fire
While we're feeding the flames

Prachtig toch!

Ook Prime Mover is een nummer, dat volgens mij niet vaak meer live gespeeld wordt, net als de rest van dit album eigenlijk. En toch, ik hoor dat het live gewoon enorme potentie zal hebben. Met dit nummer geeft Rush weer een beetje gas bij en komt de rock weer terug in de muziek. En dat is toch wat we van de heren willen horen!

Lock And Key is dan een heerlijk nummer dat zo een single had kunnen worden (ik weet niet of dat ook is gebeurd?). Het nummer bouwt zich rustig op en er wordt de tijd genomen. Iets wat ik als erg prettig ervaar. Het lijkt of het nummer zich gewoon vanzelf ontwikkelt, alsof het zo hoort en niet gemaakt is door drie mannen. Het heeft gewoon iets over zich heen, iets wat ik niet kan beschrijven, maar iets dat het nummer wel érg mooi maakt. Het is het begin van Kant B en zoals Kant A begon met Force Ten en hiermee meteen de toon voor het album (en Kant A) wist te zetten, is dit precies hetzelfde het geval voor Lock and Key.
En ook op Kant B komt vervolgens als tweede nummer een ware parel voorbij, ditmaal in de gedaante van Mission. Mij staat dit nummer altijd bij als 'Hold Your Fire', maar dat zal komen doordat dat de openingszin van Geddy Lee hier is, en dat toch wel enige gelijkenis vertoont met de albumtitel... Het nummer mag eigenlijk niet onderdoen voor Time Stand Still, maar als ik dan toch echt moet kiezen, ja, dan kies is voor het afwisselendere karakter van Time Stand Still. En dat komt dan vooral door de gastbijdrage ben ik bang.
Het basloopje dat Turn The Page inleidt, verdient ook even een aparte vermelding, Het luidt het nummer echt prachtig in en zet meteen de sfeer voor het nummer goed neer. Snel, opgewonden maar toch beheerst. Net zoals het nummer dus. Overigens is op dit nummer de gehele baslijn echt goed te noemen. Turn The Page maakt de verwachtingen beter waar dan Open Secrets en dat getuigt toch ook echt van klasse.
Thai Shan vervolgens creëert dan precies zo een sfeer die je van een nummer met een dergelijke titel zou verwachten. Een panfluit creëert een sfeer die Oosters aandoet en waar Geddy Lee op fenomenale wijze een prachtige tekst aan weet toe te voegen. Het nummer is net als second Nature heel ingetogen en rustig. Een prachtige ballad en een mooi uitstapje naar een andere cultuur.
High Water is dan de afsluiter en vind ik helaas in deze rol een beetje tekortschieten. Het nummer past perfect bij de rest van het album, maar is gewoon geen afsluiter. Daar is het te onuitgesproken voor. Het is een nummer dat ik eerder op plaats 6 of 7 op een album zou zetten. Verder is het helemaal geen verkeerd nummer. Maar wel het minste van het album.

Het mooie van het album is, dat Rush er hier in weet te slagen de trends uit de jaren '80 te combineren met hun typerende eigen geluid. En dit weten ze op een danige manier te doen dat het eindproduct werkelijk prachtig is te noemen. Waar rush in de jaren '70 me te zeer een product uit haar tijd is en waar veel synth-geörienteerde bands uit de jaren '80 me totaal niet weten te boeien, is de vereniging van deze twee elementen een gouden combinatie gebleken. Althans voor mij.

4,5* (vanwege High Water)

avatar van deric raven
3,0
Bij Force Ten gaat het volume gelijk een stuk omhoog, nog steeds hoor je wave invloeden terug, maar de nadruk ligt hier duidelijk al meer op de metal; bij de eerste paar secondes denk je zelfs dat het zich nog kan ontwikkelen tot een Iron Maiden achtig gebeuren; dat gevoel komt vervolgens niet meer terug, Rush draagt nog steeds hetzelfde jasje als op de vorige albums, maar nu zit het weer een stuk strakker.
Als ik raakvlakken moet noemen met een waveband, dan gaat het op Hold Your Fire meer richting Ultravox.
Aimee Mann is een aangename toevoeging bij Time Stand Still, bijna Clannad achtig is haar bijdrage te noemen.
Het evenwicht blijft op Hold Your Fire aanwezig; al de nummers hebben dat wat steviger meer gitaar gerichte sfeertje.
Second Nature past voor mijn gevoel wat minder in het geheel, net een iets te toegankelijk popdeuntje, net als Turn The Page; laat Phil Collins het zingen, en het is een Genesis song.
Zelfs Tai Shan met het Nescafe achtige riedeltje past beter op deze plaat.
Ik heb het idee dat het geluid hier voller klinkt, meer met een soort van galm, ik weet niet op meerdere dat ook zo ervaren?
Alsof het in een kerk of iets dergelijks is opgenomen.
Voor mij is het een meerwaarde op het geluid; een album als Sparkle In The Rain van Simple Minds heeft dat ook, ik hou van dit soort productie, al is lang niet iedereen hiervan gecharmeerd.
Misschien wel een te toegankelijk klinkende plaat voor velen, maar ik kan mij voorstellen dat ook zelfs een band als Rush in deze periode hoopte op een echt groot hit succes, wat tijdsgenoten als Yes, Genesis en Marillion wel lukte.
Staat natuurlijk ook leuk in de cv.
Lock And Key en Time Stand Still waren daarvoor absoluut geschikte kandidaten geweest.
Second Nature ook wel, maar zoals ik al aangaf, wat te glad voor mij.

avatar van lennert
4,0
Ik ben dol op de jaren '80 Rush, maar ik begrijp van dit album toch wel enigszins waarom het bij de fans allemaal wat minder aanslaat. Time Stands Still is wel het meest poppy dat de band tot dan toe heeft gemaakt en heeft buiten enkele mooie zanglijnen en baswerk toch net niet heel veel te bieden. Gelukkig zijn Force Ten, Lock And Key, The Mission, Turn The Page en High Water echt hele mooie proggy popsongs waarbij de keys en Lee's zang zoveel goedmaken dat het allemaal toch prima uit te zitten is. Het is een goed teken dat een van de tot nu toe mindere albums bij mij alsnog zoveel goedkeuring krijgt, want ik kan me ook echt onmogelijk storen aan waar ik naar luister!

Tussenstand:
1. Signals
2. A Farewell To Kings
3. Permanent Waves
4. Hemispheres
5. 2112
6. Grace Under Pressure
7. Power Windows
8. Fly By Night
9. Moving Pictures
10. Hold Your Fire
11. Caress Of Steel
12. Rush

avatar van RuudC
3,0
Het goede nieuws is dat mijn score een ster gestegen is en het slechte nieuws is dat ik er nog steeds weinig mee kan. Rush zit vol in de gladde jaren tachtig sound met een grote rol voor de keyboards. De vorige albums hebben me overtuigd dat Rush daar nog steeds volledig zichzelf kan zijn, maar hier beginnen ze me te verliezen. Hold Your Fire heeft een gladde, maar vooral veel te veilige sound. Er kan haast niets misgaan, maar tegelijkertijd zijn alle scherpe randjes vakkundig vlak gemaakt en is iedere spanning verwijderd. De laatste keer dat ik dit album hoorde, vond ik het vreselijk, maar inmiddels kan ik me er niet echt om storen. Het is natuurlijk wel jammer dat dit kwalitatief niet in de buurt komt van Grace Under Pressure, laat staan Power Windows. Veel bands uit de jaren zeventig zijn de AOR tour opgegaan in de jaren tachtig. Velen faalden miserabel, maar Rush houdt zich nog maar net staande. Dat mag ook wel als een compliment gezien worden.

Tussenstand:
1. A Farewell To Kings
2. Permanent Waves
3. Hemispheres
4. 2112
5. Moving Pictures
6. Fly By Night
7. Power Windows
8. Grace Under Pressure
9. Caress Of Steel
10. Signals
11. Rush
12. Hold Your Fire

avatar van namsaap
4,0
Het is erg lang geleden dat ik dit album voor het laatst hoorde, aangezien ik Hold Your Fire nu niet bepaald tot mijn favorieten van Rush rekende. Bij herbeluistering ben ik eigenlijk verrast door hoe het album me nu bevalt. Opener Force Ten is gewoon een erg sterk nummer en het poppy Time Stands Still kan me prima bekoren. Ook andere nummer blijken genoeg te bieden te hebben.

Het geluid van Rush is nog verder gepolijst en er zit geen braampje meer in het geluid, of het moet het sterke basspel van Lee zijn dat regelmatig door de mix prikt. Ondanks de te gelikte productie blijft het album prima overeind staan dankzij de over het algemeen sterke nummers. Wat dat betreft heeft dit album overeenkomsten met het latere Counterparts.

Score: 78/100

1. Hemispheres
2. 2112
3. A Farewell To Kings
4. Permanent Waves
5. Moving Pictures
6. Power Windows
7. Fly By Night
8. Hold Your Fire
9. Grace Under Pressure
10. Caress Of Steel
11. Signals
12. Rush

Gast
geplaatst: vandaag om 13:19 uur

geplaatst: vandaag om 13:19 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.