menu

Neil Young + Promise of the Real - The Monsanto Years (2015)

mijn stem
3,07 (68)
68 stemmen

Canada
Rock
Label: Reprise

  1. A New Day for Love (5:52)
  2. Wolf Moon (3:52)
  3. People Want to Hear About Love (6:20)
  4. Big Box (8:17)
  5. A Rock Star Bucks a Coffee Shop (5:00)
  6. Workin' Man (4:43)
  7. Rules of Change (4:39)
  8. Monsanto Years (7:46)
  9. If I Don't Know (4:24)
totale tijdsduur: 50:53
zoeken in:
avatar van erwinz
3,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Neil Young & Promise Of The Real - The Monsanto Years - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Wanneer het gaat om Neil Young ben ik over het algemeen zeer vergevingsgezind. Natuurlijk heeft de muzikant, die later dit jaar overigens zijn zeventigste verjaardag hoopt te vieren, het afgelopen decennium een aantal draken van platen gemaakt, maar op al deze platen hoor ik af en toe ook wel iets dat me weet te raken.

Wanneer ik thuis de akoestische bonus-disc bij Neil Young’s laatste plaat Storytone uit de speakers laat komen, hangt de kat direct in de gordijnen en zijn de overige gezinsleden niet veel enthousiaster, maar zelf hoor ik tussen alle gebreken door ook wel iets puurs en dat raakt me.

Van vergevingsgezindheid was echter weinig sprake toen de nieuwe plaat van Neil Young voor het eerst uit de speakers kwam. The Monsanto Years klonk op het eerste gehoor als de zoveelste hele slechte plaat die Neil Young heeft gemaakt en het leek er even één die kon concurreren met de grootste zeperds uit de inmiddels lange carrière van de Canadees.

Bij eerste beluistering van The Monsanto Years hoorde ik muzikanten die heel veel steken laten vallen, een matig en dof geluid, songs met een hoog kampvuur gehalte, politiek activisme dat wat in de jaren 60 is blijven hangen en zang die nog wat onvaster is dan ik al van Neil Young gewend was.

Een eerste tocht langs de diverse muziekfora bevestigde mij in mijn mening. The Monsanto Years werd genadeloos neergesabeld; ook door muziekliefhebbers die de muziek van Neil Young over het algemeen wel een warm hart toedragen.

The Monsanto Years leek dan ook afgeschreven voor deze BLOG, tot ik een aantal andere recensies las, waarin de plaat voorzichtig de hemel in werd geprezen (met als uitschieter de vijf sterren die het door mij hoog geachte The Guardian uittelde voor de plaat).

Deze recensies stapten vrij makkelijk heen over het matige geluid, het hoge rammelgehalte en de soms bijna valse zang, maar prezen de energie en urgentie van de plaat. Nadat ik de plaat met andere oren begon te beluisteren, groeide mijn waardering voor The Monsanto Years en inmiddels hoor ik toch weer heel wat dat me wel weet te raken.

Op The Monsanto Years laat Neil Young zich begeleiden door de band Promise Of The Real. Daar had ik eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, wat ook niet zo gek is, want buiten het feit dat de band wordt aangevoerd door een zoon van Willie Nelson heeft de Promise Of The Real nog niet zo gek veel gepresteerd.

Dat doet de band ook lang niet altijd op The Monsanto Years, waarop overigens nog een zoon van Willie Nelson aanschuift. Heel af en toe maakt Promise Of The Real muziek die herinnert aan de hoogtijdagen van Crazy Horse, maar in muzikaal opzicht is het heel wat minder. Ook wanneer de band wat minder stevig mag uitpakken, rammelt het aan alle kanten, al moet ik zeggen dat het na verloop van tijd wel gaat wennen.

Dat geldt eigenlijk voor alles op The Monsanto Years. In eerste instantie verbaasde me ik over de zwakke zang van Neil Young, maar na enige gewenning klinkt The Monsanto Years toch vooral als vintage Neil Young, waarbij naast het stevigere werk ook het akoestische en meer ingetogen werk niet wordt vergeten.

Over de urgentie en energie heb ik het nog niet gehad, maar deze bepalen inderdaad in belangrijke mate de kracht van The Monsanto Years. Van de politieke teksten ben ik nog niet zo heel erg onder de indruk (al is de strijd van Neil Young tegen gemodificeerd en gemanipuleerd voedsel natuurlijk een terechte strijd), maar de energie en de urgentie die uiteindelijk van The Monsanto Years afspatten trekt de plaat uiteindelijk op het droge.

Waar Neil Young op zijn vorige plaat te vaak klonk als een zielige en gefrustreerde oude man, horen we nu weer de muzikant die vol vuur muziek maakt en niet bang is om af en toe van de weg af te raken in vocaal of muzikaal opzicht.

Luister vooringenomen en overdreven kritisch naar The Monsanto Years en je hoort een draak van een plaat. Met een net wat andere houding is het echter net zo makkelijk een aangenaam en bij vlagen zeer bevlogen plaat van één van de grootheden uit de geschiedenis van de popmuziek. Heeft Neil Young me toch weer te pakken. Erwin Zijleman

avatar van wandelindenatuur
4,5
Met de knapzak op je rug lekker door de natuur wandelen. Zo'n ontspannen gevoel roept deze muziek bij mij op. Rockstar Neil Young zingt tijdens de wereldwijde actie tegen Monsanto zijn protestlied tegen deze natuurvernielende multinational op Maui. Het nummer staat op dit onlangs verschenen nieuwe album van de ouwe knar. Daarop ook andere mooie protestliederen, zoals dat tegen Starbucks.

avatar van HugovdBos
3,5
Neil Young schroeft naarmate hij ouder wordt de snelheid op waarmee hij met nieuw werk komt. Zo verschenen vorig jaar nog het wat doffe A Letter Home en het orkestrale Storytone. Op The Monsanto Years werkt hij samen met de zonen van Willie Nelson (Lukas en Micah) en zijn het de grote Amerikaanse bedrijven die ervan langs krijgen. Neil’s afkeer tegen genetisch gemodificeerd voedsel bleek genoeg om een totaal concept uit te schrijven. Het is niet de eerste keer dat Neil zijn frustraties uit, want in 2006 kreeg George W. Bush nog stevige kritiek te verwerken op Living with War.

A New Day for Love begint nog hoopgevend wanneer de nieuwe dag aanbreekt. De bedrijven die de boeren leegplunderen worden op het matje geroepen en de mensheid tot inzet gedreven. Het machtige gitaargeluid steekt al snel op, maar Neil zijn stem toont de ouderdom aan. Op Wolf Moon doen de mannen een stapje terug en is het de mondharmonica die de aandacht opeist. De kwetsbare Neil laat de emoties over de wegrottende aarde de vrije loop. De natuur die is aangetast, maar nog steeds is haar kracht niet verloren. People Want to Hear About Love is een duidelijke boodschap aan wat de mensen eigenlijk willen horen. Gesloten voor wat er gaande is in de huidige westerse maatschappij. Miljoenen die naar de politici gaan en vissoorten die in de helderblauwe zee om zeep worden geholpen. De drums klinken hier en daar wat dof en weten het strakke geluid wat te verzwakken. De gitaren zijn het die veelvuldig door de stem van het volk heen klinken. De solo’s mogen er nog steeds wezen, maar de productie laat te wensen over. Big Box leunt qua geluid tegen het zwaardere werk van Crazy Horse aan. De grote bedrijven slagen er ondanks hun misstappen in te overleven. Geld vloeit in overvloed bij de rijken, terwijl de armen dagelijks voor hun leven moeten vechten. De woede en agressie in Neil zijn stem gaat vrij snel over in lichtere emoties. Het nummer ontpopt zich daarna snel tot een langdurige gitaarsolo, waarin de bedrijven op hun grondvesten staan te trillen.

Corporations have feelings, corporations have soul
That’s why they’re like people just harder to control
They don’t want to fall, so when they fall, they fall on you
Too big to fail, too rich for jail


Op A Rock Star Bucks a Coffee Shop zijn Starbucks en Monsanto aan de beurt om de klappen van de zweep te voelen. De boeren verliezen langzaam de greep en moeten doen wat hun wordt opgedragen. Opstanden van de bevolking tegen de weinige informatie die op producten te vinden is worden neergeslagen door de grote bedrijven. Het wat moedeloze gebrabbel en het ontbreken van een strak ritme doen het nummer wat afzwakken. Op Workin’ Man gaat Neil vrolijk door met waar hij mee bezig was. Monsanto is het met hun genetisch gemodificeerde zaden een groot probleem voor de boeren. De hardwerkende man verliest alles, maar weet in opstand te komen tegen het onrecht wat hem is aangedaan. Met Rules of Change stapt Neil terug naar de grauwere klanken. De gebeurtenissen in de wereld eisen hun tol en de mensen zitten vast in een groot genetisch web. Op de Monsanto Years jaagt Neil vrolijk verder in al zijn frustraties. Het begint een terugkerende zaak te worden wat betreft de tekstuele inhoud. Op muzikaal gebied slaat Neil gelukkig regelmatig de snaren van zijn gitaar aan. De muzikale diepte vertelt het verhaal wat beter in de ondersteuning van de boeren en de afkeer tegen Monsanto. Het in verhouding tot het album kortdurende If I Don’t Know sluit het album af met weinig woorden. De aarde lijkt zijn wonden niet meer te kunnen dichten en ook Neil heeft flinke schade opgelopen.

And if I don’t know what I’m sayin’
And all the world’s dreams come true
Like finding oil and shooting poison in the ground
Veins, Earth’s blood

Monsanto krijgt als biotechnologisch bedrijf de meeste klappen te verwerken op het wat ééntonige album. Muzikaal gezien is er wat meer afwisseling met Neil zijn kenmerkende gitaarsolo’s en de klanken van de mondharmonica. Vooral het eerste gedeelte van het album zit vrij stevig en sterk in elkaar. Zodra echter het woord Monsanto valt lijkt het album het refrein in te vallen en weet daar niet meer uit terug te keren. De invloed van Promise of the Real is daarnaast gering, want de welbekende klanken van Neil’s eerdere werk zijn voortdurend aanwezig. Het is te hopen dat Young zijn woede van zich af weet te zetten en op een volgend album wat meer afwisseling weet te brengen.

Afkomstig van Platendraaier.

avatar van raf
0,5
raf
Neil Young gaat flink tekeer tegen bedrijven als Monsanto en Starbucks op zijn laatste album. Maar zijn songteksten bestaan uit argumenten die klakkeloos zijn gekopieerd van een ongeschoolde, egoistische anti-gmo lobby die medeverantwoordelijk is voor de dood van miljoenen kinderen in slecht bestuurde landen door hen toegang tot resistente gewassen te onthouden. Bovendien is het een flink staaltje "pot verwijt de ketel". Laten we zijn tekstuele redenaties even op hemzelf toepassen:

Weg met de copyrights op Neil Young's muziek. Deze behoort namelijk tot het publieke domein: Muziek valt onder algemeen belang, het is cultureel gemeenschapsbezit, het behoort ons allen toe. Waarom zou iemand die muzieknoten op een bepaalde manier rangschikt daar geld voor mogen vragen? Waarom mogen mensen zijn "product" alleen beluisteren nadat ze betalen? Waarom mag niemand muzieknoten op dezelfde manier als hij rangschikken en daar dan ook geld voor gaan vragen zonder zijn toestemming? 'Big Music" stuurt spionnen op pad om te controleren of bowlingcentra, restaurants en cafe's wel betalen voor het afspelen van zijn kunstmatig vastgelegde klanken... Wanneer een liefhebber Neil Young's muziek draait om anderen gelukkig te maken op de radio of een feest, loopt deze het risico om een dwangsom opgelegd te krijgen. Ik vraag me af hoeveel de conciërge van de opnamestudio, het platenlabel dat zijn muziek op de markt brengt of het cd-winkel personeel betaald krijgt. Of ze wel een goede ziektekostenverzekering hebben. Neil Young staat voor culturele piraterij en het is hoog tijd hij zijn $65 miljoen dollar teruggeeft aan iedereen die zijn platen heeft gekocht.

Monsanto heeft nog nooit een boer aangeklaagd die onopzettelijk het patentrecht heeft overtreden. Ik denk niet dat hetzelfde kan worden gezegd van muziekrecht autoriteiten als RIAA.

avatar van harm1985
2,0
In eerste instantie was ik best enthousiast over de samenwerking met Promise of the Real. Het album dat hij met Pearl Jam maakte viel ook niet bepaald tegen.

Totdat ik de titel van het album hoorde... nu vind ik Farm Aid een goed initiatief, maar het is zijn initiële doel compleet voorbij geschoten en vervallen in cliché gezeur over GMO's en grote bedrijven die de kleine boeren verdrukken. Maar tot nu toe beperkte zich dat in één keer per jaar een boze speach in september, of een verdwaald nummer op een album. Dit keer besloot Neil Young dat er maar een heel album aan gewijd moest worden. Daar heeft hij wel vaker last van de laatste tijd, of eigenlijk zijn hele carrière, hij vindt iets interessant en slaat daarin volledig door. Denk aan treintjes, digitaal versus analoog, elektrische auto's en nu dus biologisch voedsel.

Nadeel is dat hij zo ongeveer een Carte Blanche heeft van zijn platenmaatschappij, waardoor we de afgelopen 10 jaar hebben kunnen 'genieten' van albums als Fork in the Road, Americana, A Letter Home en nu de Monsanto Years. Zelfs op zijn betere albums van de laatste tijd, zoals Le Noise en Psychedelic Pill staan enkele dubieuze teksten, over de geluidskwalitiet van MP3's bijvoorbeeld.

Mijn verwachtingen was dus niet al te hoog. Dat het onderwerp me niet aanstond en dat de teksten niet van bijzonder hoog niveau waren (de subtiliteit van de jaren 70 is allang voorbij, hij lijkt af en toe een lettergreep 'over' te hebben) was voor mij een gegeven. Echt jammer vind ik dat Promise of the Real echt niks toevoegt aan het album. Ze spelen niet slecht, best goed eigenlijk, maar als je had gezegd dat Crazy Horse de begeleiding deed, had ik het ook geloofd. Qua sound zit deze plaat dicht tegen Re-Ac-Tor en Ragged Glory aan. Soms lijkt het zelfs alsof er wat melodielijnen van Crazy Horse zijn geleend (Motor City meen ik sowieso ergens te horen). Neil Young zingt ook goed, in de lijn van zijn laatste paar albums is het niveau behoorlijk stabiel, met af en toe een missertje, vooral in de eerste paar nummers.

Ik denk niet dat ik nog veel luisterbeurten ga wijden aan dit album. Het spreekt me totaal niet aan. Ik zie mezelf niet meezingen met dit album bij een concert. Gelukkig zijn we waarschijnlijk weer binnen een jaar of twee hiervan af. Want van zijn albums van de afgelopen 20 jaar (vanaf Sleeps with Angels zelfs) speelt hij de nummers maar 1 a 2 jaar na het uitbrengen. Van sommige nummers is dit jammer (No Hidden Path om maar wat te noemen), van dit album totaal niet.

Promise of the Real mag voor mij wel in de herkansing. Misschien dat Neil dan toch nog een waardige opvolger kan geven aan Le Noise en Psychedelic Pill.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:23 uur

geplaatst: vandaag om 13:23 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.