menu

The Mothers - The Grand Wazoo (1972)

mijn stem
4,04 (158)
158 stemmen

Verenigde Staten
Jazz / Rock
Label: Bizarre

  1. The Grand Wazoo (13:19)
  2. For Calvin (And His Next Two Hitch-Hikers) (6:06)
  3. Cletus Awreetus-Awrightus (2:57)
  4. Eat That Question (6:42)
  5. Blessed Relief (7:59)
totale tijdsduur: 37:03
zoeken in:
avatar van Stalin
Oryza schreef:
Deze staat op mijn cd aangegeven als 'Frank Zappa/The Mothers'. Waarom is hier nu in godsnaam 'The Mothers of Invention' van gemaakt....


Op zowel mijn puntgave LP hoes (jawel ) als op het vinyl zelf staat inderdaad ''The Mothers''.
De naam Zappa verder niet.

The Grand Wazoo Tour

The Grand Wazoo was Frank Zappa's name for his band that toured in September of 1972. He used this name on stage and in the "Reprise Circular", but ads for the tour billed the concerts as being performed by "Frank Zappa", "The Mothers Of Invention", "The Mothers", and/or "Hot Rats".


Link

En hierbij nog een goede link naar meer info omtrent Frank Zappa's Big Band Projecten uit 1972.

avatar van ricardo
4,0
Prachtige plaat die ik nu even weer aan het draaien ben sinds lange tijd. Wat een prachtige mooie sfeer herbergt deze plaat in zich. Hier voel ik mij nu echt bij thuis. Vooral Blessed Relief is echt grandioos. Zulke mooie muziek stukken maken ze vandaag de dag echt niet meer vind ik.

avatar van Stalin
ricardo schreef:
Zulke mooie muziek stukken maken ze vandaag de dag echt niet meer vind ik.


Zappa is dan ook alweer 17 jaar dood, vandaar...

Maar inderdaad, dit (en Waka/Jawaka) is 1 van mijn meest geliefde Zappa albums.
Een keus die niet makkelijk te maken is in het geschift grote aanbod van de beste man...


avatar van LucM
4,5
Werkelijk prachtig album van Frank Zappa, een geslaagde mengeling van rock, jazz en wat klassiek. Een album die je hoe langer hoe meer waardeert.

avatar van Edwynn
4,5
Alleen het waanzinnige openingsnummer rechtvaardigt de aankoop al. Alle registers worden opengetrokken. Zinderende solo's van de diverse instrumenten. En dat alles ondersteund door krankzinnig drumwerk.
Tegelijkertijd valt de intensiteit pas na een aantal luisterbeurten op. De muziek kan ook heel ongemerkt aan je voorbij trekken. Dat geldt nog meer voor de overige nummers. Maar ook daar dringen de fantastische details zich meer en meer aan je op.
The Grand Wazoo is een spannend avontuur dat direct vertrouwd aanvoelt maar nog niet meteen haar diepste geheimen prijsgeeft.

Maar ja, dat geldt min of meer voor elke Zappa cq Mothers plaat.

avatar van Ernie Ball
3,5
Joy schreef:
hij kon het wel, rustig kabbelende nummertjes maken, nu eens niet volgepropt met duizend en 1 noten per seconde

hij had er alleen verdomd weinig zin in gezien het aantal relaxte plaatjes , tegenover de drukke bedoeling waar zijn platen vol mee staan

Niet volgepropt met duizend en een noten per seconde? Heb je wel eens opgelet hoe onvoorstelbaar snel de toetsenist speelt op sommige delen van dit nummer. Dat gaat echter zo smaakvol dat het toch rustig overkomt. En dat geldt, denk ik, voor dit hele album: virtuoos, maar zo smaakvol gedaan dat het niet overkomt als een stortvloed aan noten en krachtpatserij.

Ik moet wel eerlijk zeggen dat het album heeft moeten groeien bij mij. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Hot Rats of Joe's Garage.

avatar van vigil
4,0
Ik gooi er nog een halfje bovenop!

avatar van kobe bryant fan
4,0
Erg mooie Zappa plaat, de opener is erg sterk en boeit me de voledige speelduur.
De sfeer van de plaat lijkt wat op die van Waka/Jawaka, de invloeden van Jazz zijn hier weer erg goed te horen. Een verdiende 4,5*

avatar van Stalin
kobe bryant fan schreef:
Erg mooie Zappa plaat, de opener is erg sterk en boeit me de voledige speelduur.
De sfeer van de plaat lijkt wat op die van Waka/Jawaka, de invloeden van Jazz zijn hier weer erg goed te horen. Een verdiende 4,5*


We hebben er weer een schaapje bij in de kudde van Zappa

avatar van kobe bryant fan
4,0
Zeker! Ik heb nog niet superveel Zappa platen gehoord maar tot nu toe zat er nog geen één mindere bij alleen Lumpy Gravy mist wat structuur naar mijn mening.

avatar van Tony
5,0
Grandioos begin met The Grand Wazoo en grandioze afsluiters met Eat That Question en Blessed Relief. Helaas weerhoudt de ode aan Calvin mij van het geven van de volle mep. Calvin kakt in het middenstuk te ver weg.

avatar van Stalin
Helaas weer een lid van de Zappa-clan overleden...
Was al enige tijd geleden, maar kom er nu net pas achter, vandaar.

R.I.P. Tony Duran

Anthony (Tony) Philip Duran of Bruceville, Texas passed away on December 19, 2011 surrounded by family in his home after a two year battle with Prostate Cancer.

avatar van Tony
5,0
Tony schreef:
Grandioos begin met The Grand Wazoo en grandioze afsluiters met Eat That Question en Blessed Relief. Helaas weerhoudt de ode aan Calvin mij van het geven van de volle mep. Calvin kakt in het middenstuk te ver weg.


Wat een dom gelul, kerel. Niks anders dan het volle pond voor deze weergaloze Zappa. Mijn nederige excuses dat mijn oren blijkbaar een beetje verstopt zaten.

avatar van freakey
5,0
Tony schreef:
(quote)


Wat een dom gelul, kerel. Niks anders dan het volle pond voor deze weergaloze Zappa. Mijn nederige excuses dat mijn oren blijkbaar een beetje verstopt zaten.


Tony wijst Tony terecht.....


avatar van Sir Spamalot
4,0
The Grand Wazoo is een grotendeels instrumentaal album met hier en daar een klein fragment zang. Dit album bevalt me wel met zijn blazerssectie en gitaarsolo’s. Vanaf het begin hoor ik in het titelnummer uitmuntende jazzy muziek met een lekker tempo. Ik mis totaal geen zang.

For Calvin (And His Next Two Hitch-Hikers) bevat enkele strofen zang maar laat verder alle ruimte aan de heren muzikanten. Het nummer heeft toch een rare ondertoon. Ik hoor het minder graag, zal wel binnen een paar maanden of jaren wel veranderen. Cletus Awreetus-Awrightus heeft voor mij smakelijk pianowerk. Eat That Question is mijn speciaal geval op dit album, free jazz met een prachtige gitaarsolo. Mooi trompetspel op de afsluiter.

Bij Hot Rats heb ik een eulogie afgestoken over Frank Zappa als gitarist, nu doe ik een klein woordje voor drummer Aynsley Dunbar. Ik wist dat hij heeft samengewerkt met Michael Schenker en met David Coverdale (van Whitesnake), over zijn uitvoerig werk voor Frank Zappa wist ik tot voor kort niets. Hij heeft aardig wat albums ingespeeld voor hem en zijn drumwerk is hierop heerlijk vloeiend en gloeiend. Schitterende drummer.

Opnieuw een uitstekend album met rijke sfeervolle muziek, ideaal om rustig wakker te worden op een zondagochtend na een avondje uit met te veel (hoewel…) Belgische streekbieren. Het moet niet altijd Metal zijn… Opnieuw een vier.

avatar van kaztor
5,0
Blessed Relief zou zo uit de hoed van Joe Zawinul kunnen komen.

Assurancetourix
Eat That Question

Stijn_Slayer
Het blijft hilarisch en briljant tegelijk hoe Zappa dolkomisch de melodie meezingt tijdens 'Cletus Awreetus-Awrightus'. Hoogtepunt van de plaat!

avatar van schizodeclown
5,0
Lekker druk en chaotisch, niet elke melodie is prachtig, maar eerder geschift, en dat is de kracht van dit album, zowiezo een trademark van Zappa trouwens. Opgewekte en vrolijke vibe ook.

Arbeidsdeskundige
Eat That Question is mijn favoriete nummer op dit briljante album. Weergaloze klanken.

4,0
Helemaal mee eens, Schizodeclown. Het klinkt allemaal wat chaotisch, maar het is een geniaal in elkaar gezette plaat, met liefde gemaakt. Ik moest eerst behoorlijk wennen aan dit album. Hoe meer ik het beluisterde, hoe enthousiaster ik werd. Beoordeling: 4 sterren.

4,0
Ik hoor her en der wat invloeden van Bitches Brew hier in doorklinken maar slechts zijdelings, wellicht vormde dat baanbrekende album een bron van inspiratie?
Hier zit nog een extra vleugje bigband in. Een must voor elke jazz-rock liefhebber.
Na zijn nare val destijds is Zappa ijzersterk teruggekomen met dit album en Waka/jawaka. Ik heb beide albums als onderdeel van de Threesome no. 2 uitgave. Dat is een bijzonder goede aankoop gebleken en ik beluister de albums nog steeds met enige regelmaat. Ik vind deze ook net wat beter dan Imaginary Diseases.

avatar van Stalin
Progfan2019 schreef:
Ik hoor her en der wat invloeden van Bitches Brew hier in doorklinken maar slechts zijdelings, wellicht vormde dat baanbrekende album een bron van inspiratie?
Hier zit nog een extra vleugje bigband in. Een must voor elke jazz-rock liefhebber.
Na zijn nare val destijds is Zappa ijzersterk teruggekomen met dit album en Waka/jawaka. Ik heb beide albums als onderdeel van de Threesome no. 2 uitgave. Dat is een bijzonder goede aankoop gebleken en ik beluister de albums nog steeds met enige regelmaat. Ik vind deze ook net wat beter dan Imaginary Diseases.


Wel toevallig dat Bitches Brew en Zappa's Hot Rats nagenoeg tegelijkertijd zijn opgenomen.
Hot Rats in juli/augustus 1969 en Bitches Brew van 19-21 augustus 1969, maar Hot Rats werd wel al eerder uitgebracht.
Ik weet eerlijk gezegd niet of Zappa door Miles is beinvloed, dat kon ik zo snel niet terugvinden.
Maar die kans is er natuurlijk altijd, aangezien Zappa een soort muzikale ekster was die overal wel wat wegsnoepte en er vervolgens een eigen unieke draai aangaf.

Frank Zappa's jazz legacy
Hot Rats - Zappa's Bitches Brew

Trouwens, die nare val van Zappa waar je het over hebt is nu te beluisteren op de nieuwe 8CD box Mothers 1971.

avatar van Tony
5,0
Stalin schreef:
Ik weet eerlijk gezegd niet of Zappa door Miles is beinvloed, dat kon ik zo snel niet terugvinden. Maar die kans is er natuurlijk altijd, aangezien Zappa een soort muzikale ekster was die overal wel wat wegsnoepte en er vervolgens een eigen unieke draai aangaf.

Precies datzelfde kan met evenveel gemak over Miles worden gezegd. Gezien de opnamedata kan het in dit geval dus alleen zo zijn dat Miles naar Hot Rats heeft geluisterd, niet andersom.... Maar het blijft een close call en sowieso puur giswerk.

avatar van Stalin
Tony schreef:
(quote)

Precies datzelfde kan met evenveel gemak over Miles worden gezegd. Gezien de opnamedata kan het in dit geval dus alleen zo zijn dat Miles naar Hot Rats heeft geluisterd, niet andersom.... Maar het blijft een close call en sowieso puur giswerk.


Dat zou betekenen dat Miles een teletijdmachine had en dat lijkt me toch een beetje vergezocht.
Hot Rats werd uitgebracht in oktober 1969 en toen was Bitches Brew dus al opgenomen.
Uiteindelijk zou die plaat in maart 1970 uitgebracht worden, waarna Zappa 2 jaar later pas Waka/Jawaka en Grand Wazoo zou opnemen.

Werpt wel de vraag op of Zappa in 1972 deze 2 platen ook had gemaakt als hij op 10 december 1971 NIET door een idioot uit publiek van het podium gedrukt was.
Misschien was hij juist wel weer een hele andere weg ingeslagen...

avatar van saxotoon
5,0
koffiedik kijken dus.
Frank's favoriete drankje

avatar van Stalin
saxotoon schreef:
koffiedik kijken dus.
Frank's favoriete drankje


Misschien dat dit soort vraagstukken nog eens opheldering gaan krijgen als Joe en Ahmet die 50th anniversary box van Waka/Jawaka en Grand Wazoo gaan uitbrengen.
Joe Travers had het hier (ik geloof vorig jaar ergens in een van de ZappaCasts) over, dus hopelijk mogen we die box later dit jaar nog eens verwelkomen.
Benieuwd hoeveel restmateriaal er van deze 2 albums nog op de plank is blijven liggen, allicht aangevuld met nog een mooie live opname uit 1972.
In het laatste geval zal het dan vermoedelijk een opname moeten betreffen van de Petit Wazoo band, aangezien van de grote big band er volgens Joe enkel de al uitgebrachte Wazoo in de kluizen aanwezig bleek te zijn.
In de meest recente ZappaCast vertelde Joe dat van de Petit Wazoo vrijwel alle concerten wel bewaard zijn gebleven, dus daar moet zeker nog iets van te maken zijn.

4,0
Luister bijv. eerst naar Big Swifty van Waka/jawaka en daarna naar Right Off van A Tribute To Jack Johnson (of andersom). Dit zijn hetzelfde type nummers in mijn ogen (oren).
Laatstgenoemd album kwam ongeveer anderhalf jaar eerder uit. Het suggereert m.i. dat Zappa hier door Davis is geinspireerd.

avatar van Stalin
Progfan2019 schreef:
Luister bijv. eerst naar Big Swifty van Waka/jawaka en daarna naar Right Off van A Tribute To Jack Johnson (of andersom). Dit zijn hetzelfde type nummers in mijn ogen (oren).
Laatstgenoemd album kwam ongeveer anderhalf jaar eerder uit. Het suggereert m.i. dat Zappa hier door Davis is geinspireerd.


Onderstaande zijn ook wel een interessante invalshoeken, uit een originele recensie uit 1972.

"Waka-Jawaka" wijkt hier echter van af en gebruikt het "laag op laag" geluid van de grote orkesten uit de jaren 40. Duke Ellington komt meer voor de geest dan Charlie Parker. Het is uitstekend en behoort tot Zappa's beste.

Zappa is, net als Van Dyke Parks, een van de weinige mensen die de smaak en de sfeer van de popmuziek uit de late jaren 40 kan vangen in een recentere muzikale setting.

ps.: Ik heb de quote even door Google translate getrokken, om geen auteursrechtengestapo achter de broek aan te krijgen...

Gast
geplaatst: vandaag om 20:28 uur

geplaatst: vandaag om 20:28 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.