Broken Social Scene - You Forgot It in People (2002)

Hm, wie past die cover nou weer aan?

Die andere is zoveel mooier, ook al is ie in Nederland zo goed als onvindbaar...

Momenteel behoorlijk verslaafd aan die 8e track.

Ergens begin dit jaar kwam ik in aanraking met dit album. Geen toeval, dit is een naam waar ik vaak op stuitte en die me al langer werd aangeraden. Broken Social Scene is een band rondom Kevin Drew en Brendan Canning, die samen met een hoop leden uit andere bands uit (voornamelijk) Toronto BSS hebben opgericht. Rond de tijd van dit album bestond de band uit ongeveer 14 muzikanten als ik me niet vergis.

Dat de groep zoveel bandleden kent is ook duidelijk horen, de muziek klinkt behoorlijk divers en blijft niet hangen rondom één bepaald geluid. Een hoop muzikale variaties hand in hand met een hoop talent en creativiteit zorgen voor het typische BSS geluid. Het geluid zoals je het wilt hebben. Want hoewel de band erg divers klinkt is het geluid toch weer heel typisch. Erg genietbaar en ook wel uniek in ieder geval.

Nuja, You Forgot It In People dus, een plaat waar ik op het begin niet zo veel mee kon. Horend dat het vol staat van creativiteit en goede ideeen duurde het zeker een paar weken voordat ik hier echt in zat. En dan blijft ie ook echt groeien. Inmiddels is hij uitgegroeid tot mijn favoriete album. En niet eens op de voet gevold door een andere plaat eigenlijk. Tijd om wat eens wat meer te zeggen over deze CD. Dus.

Het album opent met een rustig electronisch, sferisch nummertje dat de wat vreemde naam Capture The Flag heet (een beetje vreemde albumtitels komen we hier op dit album wel vaker tegen), waarna we echt kennis maken met het, hoe simpel kan ik het zeggen, fijne geluid van deze band. KC Accidental is een lekker luid instrumenteel nummer rondom een heerlijke gitaarriff . Klinkt alsof alle deuren worden open gegooid en een heerlijke luchtigheid die naar buiten komt. Ofzoiets. Vervolgens volgt het heerlijk relaxte Stars and Sons met een wel té lekker basslijntje. Instrumentatie/zang is lekker subtiel, en zeker subliem, om maar twee subwoorden te noemen. Puur geluk. Lekker overlopen in inelkaar doen de nummers dan weer niet, maar wie kan zich daar eigenlijk druk om maken als je stuk voor stuk zulke briljnate nummers hebt. Wat ons brengt naar het eerste nummer dat ik als favoriet heb aangevinkt.

Almost Crimes. Het perfecte gitaarpopnummer, catchy en het draagt iets unieks met zich mee. Mede door de lyrics waar ik waarschijnlijk nooit achterkom wat nu precies betekent. Prachtige zanglijnen vooral, of ik er nu van moet lachen of huilen, ik weet het niet, maar dit soort mooie momeneten in de muziek vormen voor mij die kleine top van de ijsberg.

Een lekker rustig album is het sowieso, maar Looks Just Like The Son is toch wel pure onvervalste chillheid. Niet een nummer dat er per se uitspringt ofzo maar wel vreselijk lekker dromerig.

Pacific Theme kent ook weer van die heerlijke frisse muzikale omlijsting. Wederom een vreselijk lekker instrumenteeltje net als KC Accidental. Vooral van de zomer heb ik dit veel nummer veel gedraaid, perfecte soundtrack voor die lange warme zomeravonden. Meer van dit!

Het waait. En het is te merken, we gaan weer een heel andere kant op en van een mooie overgang is weer geen sprake. Maar wel van de volgende favoriet, of moet ik zeggen uberfavoriet: Anthems for a Seventeen Year-Old Girl. Van wat ik er uit kan halen gaat het over iemand die aan is veranderen/aan het veranderen is. Al is het voor mij wederom een raadsel wat hiermee wordt bedoelt:

'Park that car, drop that phone,
Sleep on the floor, dream about me'

Wat vaak herhaald wordt. En hoe mooi. Het nummer bouwt uit vanuit een vervormde stem en een partij strijkers op de achtergrond. Wederom een erg subtiel nummertje, ik word er altijd erg stil van en ga er van voor me uit zitten staren Vaak draaien doe ik zo'n nummer niet, maar als ik hem opzet is het steeds weer raak. Awesome.

Cause=Time is het ook weer een favoriet. Wat een belachelijk lekker nummer. Het nummer doet mij wat Dinosaur JR./Pavement achtig aan. Lekker simpel popnummertje, maar toch ook weer niet. Verschillende 'draaiingen' en heerlijke zanglijnen wederom (als dat uberhaupt een woord is) zorgen ervoor dat het geen vlak nummertje wordt. Clip van dit nummer is inderdaad niet te doen. Hoewel ik sowieso liever zelf een beeld creëer in mijn hoofd.

Late Nineties Bedroom Rock for the Missionaries (rare maar toch eigenlijk wel prachtige titel) is een beetje een apart nummertje waat het expiriment wat ruime krijgt. Het bouwt rondom een tam ritme met steeds wat vervormde geluiden/gitaren in de vorm van een melodie om weer eens lekker wat bij weg te dromen.
Shampoo Suicide is ook weer zo'n heerlijke dromert in de stijl van Looks Just Like The Sun. Aangenaam gekloot met gitaren en een zorgvuldig basslijntje. Hmmm.
Lover's Spit is een nummer waar ik nog altijd niet zo goed bij kan. Kan er maar niet van gaan houden, beetje saai skipnummer eigenlijk. I'm Still Your Fag doet wat het moet doen maar weet ook niet echt bijzonder te worden. Het laatste nummertje is dan wel weer lekker geslaagd met zijn aangename strijkers.

Deze mensen hebben een duidelijk gevoel voor fijne melodie en elk goed idee wordt omgezet tot een prachtnummer, dat vreselijk 'open' en eerlijk klinkt. Geen idee hoe ik dat moet hier zo even moet uitleggen, maar dat komt eigenlijk gewoon in me op. Of zoals iemand eerder ook al zei: een frisse wind. Hoewel de laatste paar nummers wat minder schoonheid bevatten en het geen mooi geheel is is dit toch mijn absolute favoriete album. Voor mij persoonlijk staan hier een aantal heeerlijke en unieke muziekstukkies op.

Ok, dit is dus een hele lap gezever geworden, haha. Excusez-moi als ik iemand zijn tijd heb verkloot mocht iemand dit helemaal hebben gelezen .

Overigens hebben Kevin Drew en Brendan Canning beide ook een solo album gemaakt die beide ook de moeite waard zijn. Ligt een beetje in het zelfde straatje als het BSS geluid.

Na al die lome folk platen is dit een verademing. Ze gaan heerlijk tekeer en het is allemaal zo zo zo verslavend! Cause = Time draai ik bijna non-stop en een nummer als Anthems for a Seventeen Year-Old Girl is zo enorm aandoenlijk. Interessant plaatje.

Ik denk dat Cause = Time misschien wel één van beste nummers van dit decennium is voor mij. Vind het eerlijk gezegd een tikkeltje jammer dat er een aantal instrumentale stukken inzitten. Met wat zang zou het voor mij persoonlijk direct een stuk interessanter hebben gemaakt.

Ik heb mijn score onlangs met een half puntje verhoogd. Het album heeft teveel van die heerlijke momenten voor een 3,5*. Ik ben onderhand steeds meer van de instrumentale stukken gaan genieten. Het had eventjes wat tijd nodig. Al moet ik zeggen dat de nummers met de zang mijn voorkeur hebben.

Almost Crimes vind ik overigens misschien nog wel eens beter dan Cause = Time. Vrij verslavend muziek dit.

Met You Forgot It In People heeft Broken Social Scene in 2003 toch wel het nodige indiestof doen opwaaien. Ze bringen lichtvoetige alternatieve rockmuziek, met een erg rijkelijke instrumentatie, wat resulteert in een gevarieerde plaat. Rode draad blijven weliswaar drums, bas en gitaar, maar er komen verder (en ik spiek even op wikipedia) langs: orgel, harmonica, piano, viool, fluit en saxofoon. Een enorme potpourri dus, dat daarom even tijd nodig heeft om in te zinken, maar uiteindelijk - wanneer het klikt - wel voor een verfrissend geluid zorgt. Zeker niet alle nummers zijn een even geslaagde mix, maar het goede overheerst zeker het slechte. De teksten zijn bijna even bevreemdend als de instrumentatie, al verpesten regels als "I swore I drank your piss that night to see if I could live" wel een beetje de sfeer.

You Forgot It in People van supergroep Broken Social Scene is een meesterwerk uit 2002. Al achtjaar oud dus, maar dit album blijft beklijven. Dit album is te perfect voor woorden. En toch ga ik proberen het om te zetten in woorden.

Intro Capture the Flag is een rustig ambient-achtig stuk. Daar is Broken Social Scene nooit vies van. Het dromerige nummer laat je zweven. Daarna kan het echt beginnen.

KC Accidental zet in. Stevige drumslagen worden begeleid door een stel snijdende gitaren. Je belandt in een droom. Een droom die er voor zorgt dat je nooit meer iets anders wilt dromen. Smerige gitaren bekladden kunstig het canvasdoek, dat ook wel het menselijk oor genoemd wordt, in Stars and Sons. In Almost Crimes verdwaal je in een enorm landschap, waar bomen blazers en huizen gitaren zijn.

Zie mij niet als volslagen gek (ik ben volstrekt niet gek), proef zelf de muziek maar. Dan zul je er achter komen dat ik enkel de waarheid spreek.

We gaan verder en krijgen meer van de wereld van Broken Social Scene te zien. Na de bomen en huizen in Almost Crimes, zak je langzaam, maar bovenal stuurloos door een groot water in Looks Just Like the Sun. Aan het einde van dat nummer wordt je via een draaikolk meegezogen naar Pacific Theme. In dit nummer droom je behalve over landschappen, ook over dieren.

Ja, echt álles zit in dit album. Kikkers kwaken opgewekt naar vettige, ietwat droevige geluiden die toch ook iets vrolijks met zich meedragen. Frisdroevig is het juiste woord. Geesten hebben in Pacific Theme echter het laatste woord. Een stel aliens neemt het van hen over in Anthems for a Seventeen Year-Old Girl. Dit zijn geen gemene aliens. Dat vooroordeel over aliens moet maar eens de wereld uit. Eerst sloom, daarna steeds enthousiaster, vertellen zij constant hetzelfde korte verhaal. Zielige violen grijpen in wanneer het bijna te gezellig wordt.

Het hoogtepunt moet hier nog komen: het orenschijnlijk nonchalante Cause = Time. Hier houden we het simpel. Tijdens het beluisteren van dit nummer waan je je in Melkweg's Oude Zaal en luister je naar Cause = Time van Broken Social Scene. En dat is genieten, kan ik je verzekeren.

Via een optrekkende intercity belandt je in Late Nineties Bedroom Rock for the Missionaries. Stel je hier geen stomende rock bij voor, al stoomt het wel degelijk. Mooie rustige volslanke vrouw kookt rijst met een dik en blauw sausje. Na een tijdje valt dit rustige weg, en begint ze met pannendeksels te gooien. De muziek spreekt tot de verbeelding. Zo ook de titel van het volgende nummer: Shampoo Suicide.

Je blijft klemzitten in die diepe droom, maar dat is geen absoluut geen probleem. Na het horen van Lover's Spit zou je Broken Social Scene bijna gaan vergelijken met Radiohead, maar zie daar maar van af. Eerstgenoemde zou daarmee tekort gedaan worden. I'm Still Your Fag is een van de rustige nummers. Opvallend is dat daar even goed nog ongelooflijk veel in zit. Afsluiter Pitter Patter Goes My Heart is een A Silver Mt. Zion-achtig violenspel, maar dan met de gouden rand die Broken Social Scene geeft aan alles wat het aanraakt.

Als ik You Forgot It in People moet vergelijken met iets, dan zou ik dat weigeren. Met het mes op de keel zou ik het mes mijn keel laten doorsnijden. Dit is ongeëvenaard, dit is meer dan kunst.

Pindahaai

Vandaag (pas) ontdekt,
wow! Meteen verkocht!

Huh? Als er één ding is dat je kunt doen om dit album oneerlijk te behandelen, dan is dat wel hem na één dag luisteren al verkopen.

Haha.

Soms zijn er zo van die platen waarbij ik me -wat suf voor mij uitstarend- echt afvraag hoe ze in godsnaam tot stand zijn kunnen komen. Zo eentje is deze You Forgot It In People dus. Een bolwerk van laagjes dat opvallend speels en lichtvoetig klinkt (waarschijnlijk pas na talloze luisterbeurten - dat kan ik me niet meer herinneren). Broken Social Scene slaagt er echt in om uit hun vele instrumenten een volstrekt unieke sound te toveren, die erg zwoel aandoet. Alsof ze me meenemen op een zomerse autorit door de stad. Een beetje loom, maar ook met dat sensuele van de vele kortgerokte verschijningen. Ondanks de melancholische momenten barstensvol joie de vivre.

Hier aparte nummers beluisteren, is dit album eigenlijk onrecht aandoen. You Forgot It In People werkt het best in zijn geheel, door je over te geven aan de dromerige sfeer. Toch steken er een paar songs bovenuit voor mij. De straight forward rocker Cause = Time bijvoorbeeld, dat gejaagd naar een geweldige climax wordt gestuwd. Diezelfde nervositeit maakt van het belachelijk sfeervolle Shampoo Suicide een andere persoonlijke favoriet. Een bijna ondraaglijk beklemmend nummer dat de post-rockinvloeden binnen de band verraadt. Gelukkig is er daarna tijd om te bekomen met de prachtige slow burner Lover's Spit.

Popmuziek op z'n creatiefst. 4,5*

Daar zeg je het helemaal in één zin, dunkt mij. Dit is een enorm diverse plaat, die zich toch constant in het poplandschap weet te handhaven. Erg knap!

Helemaal eens! Na een periode van donkere post-punk en iets blijere new wave terug gekomen bij mijn pubermuziek. Geweldig om deze in het bijzonder te herontdekken.

Broken Social Scene is voor mij een hele mooie ontdekking, omdat het met niets wat ik al ken te vergelijken valt. Dit album schijnt hun beste werk te zijn en het bevalt me best goed. Wat me wel opvalt (en wat ik ook erg jammer vind) is dat het album nogal wisselvallig is.

Bij een groot collectief als Broken Social Scene had ik eigenlijk een flinke mengelmoes aan muziekstijlen, -instrumenten en zangers verwacht, maar dat is me heel erg meegevallen. Sterker nog: ik vind dat dit album juist heel erg samenhangend is en een goed op elkaar aansluitend geheel vormt. Dat vind ik knap.

Ondanks de eigen stijl die ze weten te creëren zit er wat mij betreft toch veel niveauverschil tussen de nummers. Sommige nummers vind ik geweldig (bijna bij het geniale af!), terwijl ik andere nummers juist behoorlijk vervelend vind.
Anthems for a Seventeen Year-Old Girl is zo'n geniaal nummer. Dat een nummer met zoveel herhaling toch nog zo spannend en boeiend kan blijven is alleen al een voorkeusstem waard. De vervormde stem had wat tijd nodig om aan te wennen, maar nu ik door die 'vervorming' heen kan luisteren hoor ik dat het ook nog eens prachtig gezongen wordt. Een pareltje.
Ook KC Accidental (vooral het instrumentale gedeelte) vind ik een heerlijk nummer. Ik dacht al wat post-rockinvloeden in dit nummer te herkennen en wat blijkt? KC Accidental was een Canadese post-rockband die de basis vormde voor Broken Social Scene!
Andere favorieten zijn Almost Crimes (prettig chaotisch), het instrumentale (maar stiekem toch net wat te lange) Pacific Theme en Shampoo Suicide (met een onverstaanbare maar totaal niet storende tekst).

Ik zou nu de slechte nummers kunnen opsommen, maar als ik eerlijk ben staan die er eigenlijk niet op. Sommige nummers irriteren me wat (omdat ze iets te langdradig zijn of omdat een bepaalde zangstem nogal zeurderig overkomt), maar daar blijft het dan ook bij. Feit is wel, dat een aantal van dit soort nummers (die niet slecht zijn maar die net dat beetje spanning missen) achter elkaar me geen goed doet. Op dit album staan helaas wat teveel van dit soort nummers, waardoor ik niet ongematigd positief kan zijn.
Vooral het laatste trio nummers roept kleine ergernisjes bij me op en blijft qua niveau achter bij de rest van het album. Lover's Spit is sowieso een stuk te lang en (dit laatste geldt ook voor I'm Still Your Fag) ik vind de zang en zanglijnen niet prettig om naar te luisteren. Ik kan moeilijk uitleggen waarom, het is een gevoelskwestie.
Het instrumentale slotnummer voegt voor mij ook niks meer toe aan het album, in tegenstelling tot de opener. Capture the Flag heeft voor mij een duidelijke opbouwende werking. En misschien heeft het feit dat daarna een van mijn favoriete nummers komt er ook nog wel iets mee te maken.

De meeste hoogtepunten staan dus op het eerste deel van dit album, waardoor You Forgot It in People eigenlijk een beetje in mineur eindigt. Zonde, maar dat zal me er niet van weerhouden de sterke nummers te blijven luisteren. En misschien dat ik stiekem dit hele album nog wel eens zal draaien, want een mooi samenhangend geheel is het gelukkig wel.

De Arthur-Recensies deel 24:

Broken Social Scene. De naam alleen al heeft iets magisch. Muziek gemaakt door de outsiders van de stad. Terwijl de rest van jong Toronto aan het feesten is, zitten enkele leden van het collectief in een opnamestudiootje samen muziek te maken. Iedereen is ook wel met zijn eigen projecten bezig, maar toch helpt iedereen elkaar. Niemand is gierig met ideeën. Er is toch creativiteit genoeg. Muzikanten lopen af en aan, blijven even, beïnvloeden elkaar, en gaan dan weer hun eigen weg. Een gezonde manier van werken waarvan dit pareltje het resultaat is.

Want dat van die overschot aan creativiteit is helemaal niet gelogen, en dat van dat pareltje evenmin. We gaan van de ambient van opener Capture The Flag naar de kamerpop van afsluiter Pitter Patter Goes My Heart, en passeren onderweg onder andere de electrorock van Almost Crimes, het zomerse Pacific Theme, het kinderliedje-met-een-hoek-af Anthems For A Seventeen Year Old Girl, en folknummer I’m Still Your Fag, en dat zonder ook maar ergens vreemd of geforceerd aan te voelen. Sterker nog, de plaat klinkt nog als één geheel ook, wat een knappe prestatie genoemd mag worden. Ook buiten de albumcontext blijven de nummers overigens prima overeind.

Maar echt, dit album is een feest om te luisteren. Elk nummer is weer helemaal anders dan het voorgaande, terwijl het niveau constant hoog blijft en het jeugdig enthousiasme van de leden bijna hoorbaar is. You Forgot It In People (prachtige titel inderdaad) bezit als gevolg daarvan een soort charme, die ervoor zorgt dat deze cd nog heel vaak met veel liefde door mij zal worden afgespeeld. Alweer een leuke ontdekking!

Park that car, drop that phone, sleep on the floor, dream about me

Weer eens opgezet na jaren en dat viel meer dan behoorlijk mee. Blijft een heerlijke plaat.

Dit album is voor mij net een muzikaal plakboek, door een paar creatievelingen met veel plezier in elkaar geknutseld. klapperende gitaren, catchy hooks, melancholische zanglijnen, dromerige ambiences, alles wordt moeiteloos samengebracht tot een gebalanceerd en zowel een rockend als luchtig geheel.

Potjandikkie wat een fijne muziek! Dit gaat op m'n verlanglijstje

Net weer eens naar de live versie van Anthems For A Seventeen Year-Old Girl zitten luisteren.

Kippenvel...

Wat een band en wat een plaat.

Inmiddels aangeschaft en ik word niet teleurgesteld . Echt muziek die helemaal in mijn straatje past! Later meer maar dikke beoordeling deel ik alvast uit .

Edit: aerobag verwoordt vrij precies hoe ik het album ervaar.

Man, man, man, wat is dit briljant! Dat heerlijke deuntje van Shampoo Suicide, het lome gezang op Anthems for... en het zalige Lover’s split; zoveel hoogtepunten. Wat is het toch heerlijk om “nieuwe” pareltjes te ontdekken