Sylvan - Posthumous Silence (2006)

Ik las hier al eerder over de gelijkenis met Marbles (Marillion) en ik moet toegeven, Posthumous Silence heeft inderdaad veel Marbles-invloeden. Maar op tekstueel vlak is P.S. duidelijk sterker.

Ik heb de indruk dat deze wel tegen de 4.5 zal aanleunen.

Ik merk hier geen Marbles-invloeden hoor?


Als je al een vergelijking wilt maken, dan zou ik zeggen Brave of Generation 13 van Saga.

Neen, toch. De vergelijking is belange nog zo gek niet. Ik zeg niet dat het een kopie is van Marbles, absoluut niet, maar die invloeden vind ik toch terug.

Vandaag dit klasse album maar weer eens zitten luisteren. Meesterwerk. Schurkt tegen mijn top 10 aan. Zag dat er een tournee aankomt en ze in december in De Pul in Uden spelen. Live meer dan de moeite waard.

Geweldig rockalbum door de composities en weergaloze zang. Het concept doet me wat minder, iets te melodramatisch voor mij, maar de nummers overtuigen zeer. Het album zit vol met climaxen en veel dynamiek. Answer to Life is het mooist. Ik ben nog niet klaar met deze band en nieuwe prog in het algemeen.

Na een aantal draaibeurten - Posthumous Silence is trouwens best een lang album - ben ik er nog niet echt uǝʌoqǝʇsɹǝpuo van!

Later nog maar eens proberen! Wie weet valt het kwartje de volgende keer!

Een prachtig album van deze band. Prachtige muziek en prachtig hoe de zanger emotie in zijn zang kan uiten. Elke keer is het weer genieten.

Nu aan het luisteren via Spotify; doet mij veel meer denken aan Votum of Arena dan ook maar iets van Marillion. Vooral het gitaargeluid en manier van zingen is daarvoor bepalend.

Paradise Lost zou ook kunnen ook al ken ik daar ook niet echt iets goed van.

En waar Riverside in Mariusz Duda een prima zanger heeft vind ik dit niet overtuigen en zeker niet anders dan wat we gewend zijn.

Ben deze band al heel lang uit het oog en oor verloren.

Dit type neoprog trekt bij ook niet meer. Maar dit is toch niet te vergelijken met een gothic metalband als Paradise Lost?

Dit is gewoon neo-prog zoals Enchant, Millenium, IQ, Marillion etc. Minder heftig als Riverside, maar net zo melodramatisch en houterig. Ik kan me wel herinneren dat ik deze plaat de beste vond van hun.

Er zitten ook wat Saga-invloeden in, geloof ik.

lijkt inderdaad in de verste verte niet op Paradise Lost. Meer in de acts die Michel noemt. Ik vind dit op zijn tijd een hele fijne plaat. Heerlijke (dramatische) en niet al te ingewikkelde melodieen en een prima zanger. Maar zeker geen type Nick Holmes...

Zal ik hem dan ook weer eens opzetten? Hij is in mijn herinnering wel erg bleak en down... Zwaarmoedig.

Zeker nog eens luisteren Mssr RenardIk heb het album nog op 5* staan en was destijds helemaal lyrisch. Heb de band ‘n paar keer live zien spelen. Voor mij op het randje van pathetisch maar gelukkig net niet er overheen. Als je hoort waar slotnummer Posthumous Silence over gaat dan begrijp je het wellicht (variant van Falco’s Jeannie - vrij geassocieerd ) Toch een klassealbum. Verder sympathieke gasten die destijds in de Pul in Uden lekker een biertje dronken met de aanwezig fans...da’s altijd een plusje he. Eigenlijk gewoon een fijn rockalbum.

Dit schreef ik 10 jaar geleden.

Nav een berichtje op Progwereld , toevallig bij deze plaat & band uitgekomen. Het titelnummer klinkt alvast WOW .Tijd dat ik deze band eens wat beter leer kennen.
In mei 2021 verschijnt een nieuw album van SYLVAN

Nou dan heb je nog aardig wat moois te ontdekken; titelnummer is ook erg mooi trouwens...

[quote]ProGNerD schreef:

Nou dan heb je nog aardig wat moois te ontdekken; titelnummer is ook erg mooi trouwens... [/quote . Dit album en hun allerlaatste plaat lijken mij wel 2 platen om aan te schaffen. Staan op mijn lijstje

Prachtige plaat. Tekstueel kan het bijna niet zwaarder, en in de stem van de zanger ligt het melodrama steeds op de loer, maar hij weet het ook steeds keurig in te tomen en aan zijn zang de juiste dosis passende emotie mee te geven. Muzikaal vond ik het in het begin een beetje veel van hetzelfde, alsof de langere nummers allemaal in elkaars verlengde liggen en de korte nummers te weinig afwisseling bieden, maar naarmate ik hem vaker draai beginnen de hoogtepunten er toch wel uit te springen. Voor mij typisch een plaat om een tijdje te laten bezinken en dan na een tweede luisterronde van meerdere keren draaien nóg meer te gaan waarderen.

Deze plaat kent een aantal echt erg mooie stukken, maar ik vind het wel een beetje een Brave Part 2.

Wat is het jammer dat hij zo akelig zingt, want hij kan het blijkbaar prima (One to Zero). Ik krijg alleen het refrein van In Chains helemaal niet meer uit mn kop.