Vernietigende commentaren bij deze plaat. Moeilijk te begrijpen voor mij. Bloc Party was naar mijn gevoel een beetje aan 't wegzinken, de plaat "Four" had één nummer dat mij kon overtuigen. (Octopus) Maar de rest begon mij echt wel te vervelen, tegen te steken zelfs. Te veel herhaling van dezelfde truukjes. Die hebben nieuwe ideeën nodig, dacht ik.
Toen ik "The Love Within" voor het eerst hoorde, wist ik aanvankelijk niet wat te denken, maar het nummer
grew on me en liet mij uiteindelijk niet meer los. Fantastisch. En eigenlijk is het waar ik om vroeg. met Hymns (en een andere bezetting) had Kele er merkbaar terug zin in. Niet dat alle songs op deze plaat geweldig zijn, dat is zeker niet het geval. Maar het is op z'n minst geen herhaling van wat we al kenden, het was nummer na nummer een ontdekking, een welkome ommekeer en
-misschien nog 't meest belangrijk- ik vond het op z'n minst interessant. Absoluut niet meteen raak, maar ik bleef het wel spontaan beluisteren. Het vormt ook een mooi geheel, deze plaat. Een ietwat nieuwe sound, maar nog steeds Bloc Party genoeg. Misschien gaf ik een halfje te veel, wat tegengewicht mag wel eens.