Bruce Springsteen - Tunnel of Love (1987)
mijn stem
496 stemmen
Verenigde Staten
Rock
Label: Columbia
-
Ain't Got You (2:11)
-
Tougher Than the Rest (4:35)
-
All That Heaven Will Allow (2:39)
-
Spare Parts (3:44)
-
Cautious Man (3:58)
-
Walk Like a Man (3:45)
-
Tunnel of Love (5:12)
-
Two Faces (3:03)
-
Brilliant Disguise (4:17)
-
One Step Up (4:22)
-
When You're Alone (3:24)
-
Valentine's Day (5:10)
0
geplaatst: 13 februari 2019, 16:17 uur
in de titelsong gebruikt Springsteen "Tunnel of Love" als metafoor voor het vrouwelijk geslachtsdeel. "we'll ride down baby into this tunnel of love" Heerlijk toch.
1
geplaatst: 13 februari 2019, 17:05 uur
Snakeskin schreef:
in de titelsong gebruikt Springsteen "Tunnel of Love" als metafoor voor het vrouwelijk geslachtsdeel. "we'll ride down baby into this tunnel of love" Heerlijk toch.
in de titelsong gebruikt Springsteen "Tunnel of Love" als metafoor voor het vrouwelijk geslachtsdeel. "we'll ride down baby into this tunnel of love" Heerlijk toch.
"Snakeskin” is ”slang” voor condoom toch?
1
geplaatst: 13 februari 2019, 17:24 uur
Snakeskin schreef:
in de titelsong gebruikt Springsteen "Tunnel of Love" als metafoor voor het vrouwelijk geslachtsdeel. "we'll ride down baby into this tunnel of love" Heerlijk toch.
in de titelsong gebruikt Springsteen "Tunnel of Love" als metafoor voor het vrouwelijk geslachtsdeel. "we'll ride down baby into this tunnel of love" Heerlijk toch.
Dan is het wel een beetje raar om het in de eerste persoon meervoud (ipv enkelvoud) te zingen. Of was het een triootje?
1
geplaatst: 5 mei 2019, 14:22 uur
Een wat meer ingetogen plaat van Bruce die ik toch redelijk goed kan waarderen. De speelduur helpt daarbij. Leuk plaatje.
0
geplaatst: 14 juni 2019, 09:44 uur
Dankzij "Western Stars" bedacht ik me dat ik deze weer eens wilde horen.
Waarschijnlijk denken zijn meeste echte fans er anders over, maar ik waardeer het meest de Boss van de wat rustige, of zelfs broeierige nummers a la "I'm on fire", en niet zo zeer de rockers. Bij deze (relatief rustige) plaat hoor ik het liefst All That Heaven Will Allow, One step up en Two faces.
Nu op naar Western Stars.
Waarschijnlijk denken zijn meeste echte fans er anders over, maar ik waardeer het meest de Boss van de wat rustige, of zelfs broeierige nummers a la "I'm on fire", en niet zo zeer de rockers. Bij deze (relatief rustige) plaat hoor ik het liefst All That Heaven Will Allow, One step up en Two faces.
Nu op naar Western Stars.
2
geplaatst: 21 september 2020, 20:22 uur
Mume top 1000 - Nr. 770
Ken je dat gevoel dat een artiest zulke treffende liedjes maakt dat je denkt: Dit lijkt wel speciaal voor mij gemaakt, een comfortabel muzikaal stulpje éxact op maat om heerlijk in weg te kruipen? Nou dat heb ik dus niet met Bruce. In ieder geval niet met dit album. Nu ben ik ook geen Amerikaan die net verwikkeld is geraakt in een kersverse scheiding, dus ik ben waarschijnlijk de doelgroep niet. Het is wel een comfortabel album, maar misschien iets te comfortabel. Bruce is wel wat pit verloren. Het kabbelt wat voort als een rustig beekje, waar het van mij nog wat onstuimiger mag. Ik plak er een 2,5* op, de 2,5 van ‘Zit wel aardig in mekaar, maar doet me gewoon zo weinig’. Ik zal wel eens terugkomen na mijn eerste scheiding.
Ken je dat gevoel dat een artiest zulke treffende liedjes maakt dat je denkt: Dit lijkt wel speciaal voor mij gemaakt, een comfortabel muzikaal stulpje éxact op maat om heerlijk in weg te kruipen? Nou dat heb ik dus niet met Bruce. In ieder geval niet met dit album. Nu ben ik ook geen Amerikaan die net verwikkeld is geraakt in een kersverse scheiding, dus ik ben waarschijnlijk de doelgroep niet. Het is wel een comfortabel album, maar misschien iets te comfortabel. Bruce is wel wat pit verloren. Het kabbelt wat voort als een rustig beekje, waar het van mij nog wat onstuimiger mag. Ik plak er een 2,5* op, de 2,5 van ‘Zit wel aardig in mekaar, maar doet me gewoon zo weinig’. Ik zal wel eens terugkomen na mijn eerste scheiding.
0
Thekillers87327
geplaatst: 23 oktober 2020, 23:33 uur
Redelijke midden plaat van Bruce. Iets te weinig pit zoals aerobag hierboven ook aangeeft. Ben het voor het grootste gedeelte met hem eens, en toch geef ik een 3,5 ipv een 2,5. Waarom? Bruce bewijst hier toch dat hij niet hoeft te rocken om goede liedjes te schrijven. Oke, braaf hier en daar maar het zit allemaal zo goed in elkaar. Zoetsappig? Een beetje ja. Geeft dat? Nope.
0
geplaatst: 26 juni, 12:23 uur
Snakeskin schreef:
in de titelsong gebruikt Springsteen "Tunnel of Love" als metafoor voor het vrouwelijk geslachtsdeel. "we'll ride down baby into this tunnel of love" Heerlijk toch.
in de titelsong gebruikt Springsteen "Tunnel of Love" als metafoor voor het vrouwelijk geslachtsdeel. "we'll ride down baby into this tunnel of love" Heerlijk toch.
Hij zingt: "It's easy for two people to lose each other in this tunnel of love"
Dat moet dan wel een vrouwelijk geslachtsdeel zijn van gigantische proporties
Misschien heb je Hitchcock's North by Northwest (waarin het einde precies weergeeft waaraan jij refereert) één keer teveel gezien?
Springsteen heeft zoveel albums gemaakt die allemaal weer hun sterke (en soms minder sterke) songs hebben dat het moeilijk is om er één album uit te pikken als zijn beste. Desondanks benadert Tunnel of Love dat voor mij toch het meest. Hoewel ik persoonlijk niet zo gecharmeerd ben van nummers zoals Ain't Got You of Spare Parts (die desondanks toch nog steeds erg goed zijn) is de rest van het album puur goud. Zelden heb ik een artiest zo goed horen zingen over de (schaduwkanten van) de liefde, familie, mensen die moeite hebben om zichzelf te geven of die iets in henzelf lijken te zijn kwijtgeraakt. En het verschil tussen alleen zijn en eenzaamheid, of eenzaamheid te midden van anderen (zelfs geliefden).
Meer ingetogen en donker dan bijvoorbeeld albums zoals Born to Run of Born in the USA is dit een album dat zeker niet iedere fan meteen zal bekoren. Maar wie blijft luisteren wordt beloond met muzikale schatten en inzichten van een artiest op het toppunt van zijn kunnen. En iemand die moedig genoeg is om, zelfs tijdens een emotioneel zware periode in zijn leven, in de spiegel te kijken - Tunnel of Love werd opgenomen nadat Springsteen's huwelijk met actrice Julianne Philips op de klippen was gelopen, en hij tevens besloten had niet verder te gaan met de E-Street Band.
Dit is een album dat iedere keer dat je het beluistert blijft geven, en met je meegroeit. Pure klasse, en voor mij een onvervalst meesterwerk.
0
geplaatst: 26 juni, 12:36 uur
Aan je top 10 te zien houd je wel van jaren 80 muziek. Misschien is het iets om een lijst in te dienen in het "spelletje" De MuMe Top 40 (2021): 80s ?
0
geplaatst: 26 juni, 21:31 uur
Sounds of Purpose schreef:
Hij zingt: "It's easy for two people to lose each other in this tunnel of love"
Dat moet dan wel een vrouwelijk geslachtsdeel zijn van gigantische proporties
Misschien heb je Hitchcock's North by Northwest (waarin het einde precies weergeeft waaraan jij refereert) één keer teveel gezien?
Springsteen heeft zoveel albums gemaakt die allemaal weer hun sterke (en soms minder sterke) songs hebben dat het moeilijk is om er één album uit te pikken als zijn beste. Desondanks benadert Tunnel of Love dat voor mij toch het meest. Hoewel ik persoonlijk niet zo gecharmeerd ben van nummers zoals Ain't Got You of Spare Parts (die desondanks toch nog steeds erg goed zijn) is de rest van het album puur goud. Zelden heb ik een artiest zo goed horen zingen over de (schaduwkanten van) de liefde, familie, mensen die moeite hebben om zichzelf te geven of die iets in henzelf lijken te zijn kwijtgeraakt. En het verschil tussen alleen zijn en eenzaamheid, of eenzaamheid te midden van anderen (zelfs geliefden).
Meer ingetogen en donker dan bijvoorbeeld albums zoals Born to Run of Born in the USA is dit een album dat zeker niet iedere fan meteen zal bekoren. Maar wie blijft luisteren wordt beloond met muzikale schatten en inzichten van een artiest op het toppunt van zijn kunnen. En iemand die moedig genoeg is om, zelfs tijdens een emotioneel zware periode in zijn leven, in de spiegel te kijken - Tunnel of Love werd opgenomen nadat Springsteen's huwelijk met actrice Julianne Philips op de klippen was gelopen, en hij tevens besloten had niet verder te gaan met de E-Street Band.
Dit is een album dat iedere keer dat je het beluistert blijft geven, en met je meegroeit. Pure klasse, en voor mij een onvervalst meesterwerk.
(quote)
Hij zingt: "It's easy for two people to lose each other in this tunnel of love"
Dat moet dan wel een vrouwelijk geslachtsdeel zijn van gigantische proporties
Misschien heb je Hitchcock's North by Northwest (waarin het einde precies weergeeft waaraan jij refereert) één keer teveel gezien?
Springsteen heeft zoveel albums gemaakt die allemaal weer hun sterke (en soms minder sterke) songs hebben dat het moeilijk is om er één album uit te pikken als zijn beste. Desondanks benadert Tunnel of Love dat voor mij toch het meest. Hoewel ik persoonlijk niet zo gecharmeerd ben van nummers zoals Ain't Got You of Spare Parts (die desondanks toch nog steeds erg goed zijn) is de rest van het album puur goud. Zelden heb ik een artiest zo goed horen zingen over de (schaduwkanten van) de liefde, familie, mensen die moeite hebben om zichzelf te geven of die iets in henzelf lijken te zijn kwijtgeraakt. En het verschil tussen alleen zijn en eenzaamheid, of eenzaamheid te midden van anderen (zelfs geliefden).
Meer ingetogen en donker dan bijvoorbeeld albums zoals Born to Run of Born in the USA is dit een album dat zeker niet iedere fan meteen zal bekoren. Maar wie blijft luisteren wordt beloond met muzikale schatten en inzichten van een artiest op het toppunt van zijn kunnen. En iemand die moedig genoeg is om, zelfs tijdens een emotioneel zware periode in zijn leven, in de spiegel te kijken - Tunnel of Love werd opgenomen nadat Springsteen's huwelijk met actrice Julianne Philips op de klippen was gelopen, en hij tevens besloten had niet verder te gaan met de E-Street Band.
Dit is een album dat iedere keer dat je het beluistert blijft geven, en met je meegroeit. Pure klasse, en voor mij een onvervalst meesterwerk.
Met heel veel eens, behalve dat ik Ain't got you een allerbelabberst nummer vind, met een beschamende thematiek; kijk mij eens hoe rijk ik ben, als ik jou nou ook nog eens had... Een soort Gatsby zonder finesse en diepgang. Ik heb het vermoeden dat Justin Townes Earle het met mij eens was toen hij Ain't got no money schreef voor wat zijn zwanenzang bleek; zelfde ritme en opbouw, maar dan wel met een Spingsteenwaardige tekst.
1
geplaatst: 27 juni, 09:37 uur
Heerlijk nummer toch dat Ain't Got You, vind het net heel luchtig en speels en lijkt me absoluut niet serieus bedoeld. Bruce is anders ook niet pocherig met zijn geld en roem dus het nummer heb ik ook altijd benaderd als een van zijn vele 'in de huid van een ander'-nummers. Daar was hij nog niet helemaal vanaf gestapt deze periode, zie bijvoorbeeld ook Spare Parts.
0
geplaatst: 27 juni, 12:00 uur
ArthurDZ schreef:
Heerlijk nummer toch dat Ain't Got You, vind het net heel luchtig en speels en lijkt me absoluut niet serieus bedoeld. Bruce is anders ook niet pocherig met zijn geld en roem dus het nummer heb ik ook altijd benaderd als een van zijn vele 'in de huid van een ander'-nummers. Daar was hij nog niet helemaal vanaf gestapt deze periode, zie bijvoorbeeld ook Spare Parts.
Heerlijk nummer toch dat Ain't Got You, vind het net heel luchtig en speels en lijkt me absoluut niet serieus bedoeld. Bruce is anders ook niet pocherig met zijn geld en roem dus het nummer heb ik ook altijd benaderd als een van zijn vele 'in de huid van een ander'-nummers. Daar was hij nog niet helemaal vanaf gestapt deze periode, zie bijvoorbeeld ook Spare Parts.
Nee, de ironie ontbreekt. Dan toch liever Justin Townes Earle's versie (als zodanig).
4
geplaatst: 27 juni, 12:34 uur
Tsja, waar ontbreekt de ironie precies dan? Het 'alle materiële rijkdommen ter wereld kunnen krijgen, maar échte liefde niet kunnen kopen'-adagium is zo'n beetje het klassieke voorbeeld van ironie.
Elk couplet bevat zin na zin waarin de verteller beschrijft wat voor een rijkdommen hij wel niet heeft en hoe geweldig hij wel niet is en juxtaposeert dat vervolgens aan dat ene slotzinnetje; ''But the only thing I ain't got, honey, I ain't got you''. Lijkt mij nogal duidelijk dat hij, door in de huid te kruipen van een soort pocherig figuur, juist het idee afschiet dat je met alle rijkdommen en roem alles hebt wat je maar hebben wil. Hetgeen ook contrasteert aan zijn privéleven destijds; onvoorstelbaar veel succes en roem na Born in the USA, doch heimelijk lijdend aan een fikse depressie en verwikkeld in een scheiding.
Verder overigens niet zo'n heel boeiend of ingewikkeld nummer. Gewoon een aardige country-style rockabilly.
Elk couplet bevat zin na zin waarin de verteller beschrijft wat voor een rijkdommen hij wel niet heeft en hoe geweldig hij wel niet is en juxtaposeert dat vervolgens aan dat ene slotzinnetje; ''But the only thing I ain't got, honey, I ain't got you''. Lijkt mij nogal duidelijk dat hij, door in de huid te kruipen van een soort pocherig figuur, juist het idee afschiet dat je met alle rijkdommen en roem alles hebt wat je maar hebben wil. Hetgeen ook contrasteert aan zijn privéleven destijds; onvoorstelbaar veel succes en roem na Born in the USA, doch heimelijk lijdend aan een fikse depressie en verwikkeld in een scheiding.
Verder overigens niet zo'n heel boeiend of ingewikkeld nummer. Gewoon een aardige country-style rockabilly.
0
geplaatst: 27 juni, 15:39 uur
fish schreef:
Ik denk dat het verstandig is een onderscheid te maken tussen de songs die muzikanten zingen, en de levens die zij werkelijk leiden. Dus als je suggereert dat dit nummer werkelijk over Springsteen gaat zit je er wat naast, vrees ik.
En je vergelijking met Gatsby gaat in zoverre mank dat hij iemand was met finesse, maar zonder diepgang. Dat is juist de ironie van Scott Fitzgerald's roman en zijn observatie tov de nieuwe rijken: finesse kun je je aanmeten, cultivering niet.
Gatsby dacht dat hij, met voldoende geld, zelfs het verleden kon terugdraaien ("Can't repeat the past? But of course you can!").Ten onrechte, zo bleek.
Begrijp me niet verkeerd: ik probeer je niet neer te sabelen. Maar het kan natuurlijk ook gewoon zo zijn dat je het nummer van Justin Townes Earle bevoorkeurt om redenen die niets met de tekst te maken hebben. En dat is natuurlijk prima, we hebben allemaal een emotionele (dus niet-rationele) reactie op en relatie tot muziek.
Verder moet ik, in alle eerlijkheid, bekennen dat ik onvoldoende bekend ben met het werk van Justin Townes Earle om een vergelijking te kunnen maken tussen zijn muziek en die van Springsteen.
Maar we hebben allemaal zo onze voorkeuren, en daar is helemaal niks mis mee.
Met heel veel eens, behalve dat ik Ain't got you een allerbelabberst nummer vind, met een beschamende thematiek; kijk mij eens hoe rijk ik ben, als ik jou nou ook nog eens had... Een soort Gatsby zonder finesse en diepgang. Ik heb het vermoeden dat Justin Townes Earle het met mij eens was toen hij Ain't got no money schreef voor wat zijn zwanenzang bleek; zelfde ritme en opbouw, maar dan wel met een Spingsteenwaardige tekst.
Ik denk dat het verstandig is een onderscheid te maken tussen de songs die muzikanten zingen, en de levens die zij werkelijk leiden. Dus als je suggereert dat dit nummer werkelijk over Springsteen gaat zit je er wat naast, vrees ik.
En je vergelijking met Gatsby gaat in zoverre mank dat hij iemand was met finesse, maar zonder diepgang. Dat is juist de ironie van Scott Fitzgerald's roman en zijn observatie tov de nieuwe rijken: finesse kun je je aanmeten, cultivering niet.
Gatsby dacht dat hij, met voldoende geld, zelfs het verleden kon terugdraaien ("Can't repeat the past? But of course you can!").Ten onrechte, zo bleek.
Begrijp me niet verkeerd: ik probeer je niet neer te sabelen. Maar het kan natuurlijk ook gewoon zo zijn dat je het nummer van Justin Townes Earle bevoorkeurt om redenen die niets met de tekst te maken hebben. En dat is natuurlijk prima, we hebben allemaal een emotionele (dus niet-rationele) reactie op en relatie tot muziek.
Verder moet ik, in alle eerlijkheid, bekennen dat ik onvoldoende bekend ben met het werk van Justin Townes Earle om een vergelijking te kunnen maken tussen zijn muziek en die van Springsteen.
Maar we hebben allemaal zo onze voorkeuren, en daar is helemaal niks mis mee.
0
geplaatst: 27 juni, 16:40 uur
Sounds of Purpose schreef:
fish schreef:
Ik denk dat het verstandig is een onderscheid te maken tussen de songs die muzikanten zingen, en de levens die zij werkelijk leiden. Dus als je suggereert dat dit nummer werkelijk over Springsteen gaat zit je er wat naast, vrees ik.
En je vergelijking met Gatsby gaat in zoverre mank dat hij iemand was met finesse, maar zonder diepgang. Dat is juist de ironie van Scott Fitzgerald's roman en zijn observatie tov de nieuwe rijken: finesse kun je je aanmeten, cultivering niet.
Gatsby dacht dat hij, met voldoende geld, zelfs het verleden kon terugdraaien ("Can't repeat the past? But of course you can!").Ten onrechte, zo bleek.
Begrijp me niet verkeerd: ik probeer je niet neer te sabelen. Maar het kan natuurlijk ook gewoon zo zijn dat je het nummer van Justin Townes Earle bevoorkeurt om redenen die niets met de tekst te maken hebben. En dat is natuurlijk prima, we hebben allemaal een emotionele (dus niet-rationele) reactie op en relatie tot muziek.
Verder moet ik, in alle eerlijkheid, bekennen dat ik onvoldoende bekend ben met het werk van Justin Townes Earle om een vergelijking te kunnen maken tussen zijn muziek en die van Springsteen.
Maar we hebben allemaal zo onze voorkeuren, en daar is helemaal niks mis mee.
fish schreef:
(quote)
Ik denk dat het verstandig is een onderscheid te maken tussen de songs die muzikanten zingen, en de levens die zij werkelijk leiden. Dus als je suggereert dat dit nummer werkelijk over Springsteen gaat zit je er wat naast, vrees ik.
En je vergelijking met Gatsby gaat in zoverre mank dat hij iemand was met finesse, maar zonder diepgang. Dat is juist de ironie van Scott Fitzgerald's roman en zijn observatie tov de nieuwe rijken: finesse kun je je aanmeten, cultivering niet.
Gatsby dacht dat hij, met voldoende geld, zelfs het verleden kon terugdraaien ("Can't repeat the past? But of course you can!").Ten onrechte, zo bleek.
Begrijp me niet verkeerd: ik probeer je niet neer te sabelen. Maar het kan natuurlijk ook gewoon zo zijn dat je het nummer van Justin Townes Earle bevoorkeurt om redenen die niets met de tekst te maken hebben. En dat is natuurlijk prima, we hebben allemaal een emotionele (dus niet-rationele) reactie op en relatie tot muziek.
Verder moet ik, in alle eerlijkheid, bekennen dat ik onvoldoende bekend ben met het werk van Justin Townes Earle om een vergelijking te kunnen maken tussen zijn muziek en die van Springsteen.
Maar we hebben allemaal zo onze voorkeuren, en daar is helemaal niks mis mee.
Ik leg geen relatie tussen wie Springsteen is en wat hij hier zingt. Verre van. De thematiek van dit desbetreffende nummer is simpelweg Springsteen onwaardig.
Wat betreft Gatsby, ja, er is ironie, maar de ironie zit hem niet, alleen, in jouw aangehaalde deel. Eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat het niet hier de plek is om daar op in te gaan. Gatsby staat symbool voor veel, en veel daarvan is corrupt, maar in het hart zit hoop. De figuur in Ain't got you mist wat mij betreft de puurheid, daarvoor ontbreekt de finesse in de lyrics.
Ik sta achter Steve Van Zandt die Springsteen de maat nam m.b.t. juist dit lied.
* denotes required fields.
* denotes required fields.