menu

Steven Wilson - 4 ½ (2016)

mijn stem
3,73 (183)
183 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Kscope

  1. My Book of Regrets (9:23)
  2. Year of the Plague (4:15)
  3. Happiness III (4:31)
  4. Sunday Rain Sets In (3:50)
  5. Vermillioncore (5:09)
  6. Don’t Hate Me (9:34)

    met Ninet Tayeb

  7. Lazarus [2015 Recording] * (3:57)
  8. My Book of Regrets [Edit] * (3:34)
  9. Don't Hate Me [Steven Wilson Vocal Version] * (9:34)
  10. My Book of Regrets [Instrumental] * (9:35)
  11. Happiness III [Instrumental] * (4:31)
  12. Don't Hate Me [Instrumental] * (9:34)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 36:42 (1:17:27)
zoeken in:
avatar van legian
2,5
Favorieten zijn My Book Of Regrets en Vermillioncore de rest verdwijnt op de digitale plank om stof te gaan verzamelen. Ik ga hier niet verkondigen dat dit slecht is, want dat is het gewoonweg niet, maar de nummers voegen niks toe aan het al bestaande album, ja ja daarom is het nu ook op een ep verschenen maar zelfs daar voegt het niks op toe en blijft het niet hangen. Uiteindelijk is het een simpele uitbreiding op zijn oeuvre waar al veel betere nummers in staan.
Ik liep hier al niet warm voor en ik wordt er nu ook niet warm van, het is spijtig maar helaas.
2.5*

avatar van Sake
4,0
Ik heb het idee dat sommige mensen deze EP misschien wel iets te snel van zich af schuiven. Dat achter deze plaat niet een overkoepelend concept zit is duidelijk, maar het feit dat Steven Wilson (als rasperfectionist) het zelf nodig vond om deze nummers gezamenlijk alsnog uit te brengen, lijkt mij alleen al genoeg reden om het niet direct af te doen als een collectie-fullertje.

Zoals anderen al aangaven zijn in het bijzonder My Book of Regrets en Vermillioncore nummers die tamelijk opvallen na een eerste luisterbeurt, in de trant van eerder werk. Ik ben er verder van overtuigd dat de meerwaarde van de overige nummers nog wel duidelijk wordt.

avatar van Mark17
4,0
In the back of a taxi cab in London town...


Zo begint de verlenging van het magistrale Hands. Cannot. Erase. Steven Wilson geeft nog een toegift en doet dat in de vorm van deze zes luchtige songs. Precies wat je mag verwachten bij een toegift. De zwaarmoedigheid is geweest, op naar betere tijden. Ik ben vooral onder de indruk van de oneindige stroom van goed tot belachelijk goed songmateriaal. De opener My Book of Regrets heeft een kop en een staart met daartussen enkele fantastische uitbarstingen. Het stadse gevoel is er.

De nummers daarna bestaan uit enkele rustige instrumentale stukken, maar pakken soms ook uit, zoals in Vermillioncore. De afsluiter met Ninet Tayeb kan natuurlijk niet stuk. Prachtige vocalen.

Binnenkort ga ik HCE+4,5 achter elkaar luisteren. Goed voor dik 1,5 uur luisterplezier. 4*

avatar van HugovdBos
4,0
Progrock grootmeester Steven Wilson bracht een klein jaar geleden het hoogwaardig kwaliteitsalbum Hand. Cannot. Erase. uit, zowel verhalend als muzikaal een uitermate krachtige productie. Passages uit het leven van de hoofdpersoon wist hij op dit album in de emoties van zijn muziek te verpakken. Het album met een speelduur van ruim 65 minuten was echter niet het enige materiaal dat uit de sessies voor Hand. Cannot. Erase. voortkwam. Een viertal nummers, waarvan één al geschreven werd in 2003, aangevuld met een nummer uit de sessies voor The Raven that Refused to Sing en een heropname van zijn Porcupine Tree klassieker Don’t Hate Me vormen de muziek van zijn album 4 ½. Een werkje waar inhoudelijk in zowel de thematiek als de muzikale keuzes een duidelijke verbinding bestaat. De vrouwelijke hoofdpersoon uit Hand. Cannot. Erase. keert hierbij terug in haar vervreemding van de maatschappij en angstvallige momenten. De samenstelling van de band bestaat voor het eerst uit zijn huidige tour line-up, met Dave Kilminster op gitaar, Craig Blundell op drums, Nick Beggs op bas en Adam Holzman op de toetsen.

Het album opent met het kleine 10 minuten durende My Book of Regrets. Het nummer afkomstig van de Hand. Cannot. Erase. sessies bouwt zich op als combinatie tussen studio- en liveopnames. De staccato gitaarriff waarmee Kilminster het album opent brengt de elektronische klanken van de achtergrond naar voren. De vrouw die vanuit haar taxi de buitenwereld aanschouwt en zich laat neerhalen door haar observaties komt tot stand in een verfijnde muzikale sfeer, waarbinnen de verschillende bandleden de ruimte krijgen om hun muzikale talenten te laten zien. Dit levert afwisselende melodielijnen op, die de verbintenis leggen met de muzikale richting van HCE. De moog synthesizer draagt het geheel en laat Kilminster vrij om zijn gitaarkunsten hoorbaar te maken. Adam Holzman toont aan zijn plek op de keyboards te hebben gevonden, resulterend in een muzikaal hoogstaand middenstuk op het nummer. De regen die neerdaalt en de vrouw in haar depressies laat wegzinken, maar een stem die haar vanuit haar binnenste de huidige wereld intrekt. De klanken van de mellotron zoeven op het einde over de vrouw als een hand die uit wordt gestoken om haar te helpen. Ze is aangekomen bij haar bestemming en het geluid van de taxi ebt langzaam weg. Zonder problemen voert het nummer zich met Year of the Plague Steven’s muzikale wereld ten tijde van The Raven that Refused to Sing in. Origineel bedoeld voor een soundtrack van een film, maar binnen dit album perfect op zijn plek valt. De beklemmende klanken van het instrumentale nummer worden mede gevormd door Adam Holzman’s pianospel. De viool die zich bij de melodielijn voegt is een sample, maar drukt hier duidelijk de muzikale toon. Het progressieve aspect weet zich net als Steven’s Transience en The Watchmaker te ontwikkelen gedurende het nummer. Vooral met Transience zijn er op muzikaal vlak veel gelijkenissen te vinden, zowel in het akoestische gitaarspel als in de onderliggende klanken van de toetsinstrumenten. Wonderschoon in zijn aangezicht voert deze instrumentale intermezzo de emoties op.

Terug naar 2003, toen Steven voor de niet verschenen Deadwing film veel muziek schreef. De nummers verschenen de jaren daarna op andere albums en als bonusmateriaal. Het laatste overgebleven nummer uit die sessies is Happiness III, uiteindelijk opgenomen gedurende de HCE sessies. Het terugkerende thema van geluk wordt deze keer opgepakt wanneer de vrouw de taxi verlaat en zich tegoed doet aan sigaretten en pornografie. De inslaande drums van Blundell krijgen op het nummer de steun van Steven’s gitaarspel. Een vrij toegankelijk geluid, maar prachtig in zijn eenvoud. Het scherpe basgeluid weet de vrouw te doen opleven in korte momenten van geluk, ondersteunt door de effectiviteit van de mellotron. Van de pijnlijke momenten voeren we ons voort naar het appartement van de hoofdpersoon op Sunday Rain Sets In. Een nummer waarop drummer Chad Wackerman zijn invulling geeft aan de ritmesectie. Voortgekomen uit de Hand. Cannot. Erase opnames doen de gitaren en piano de onderhuidse spanning vergroten. De bedroevend mooie klanken van de tremolo gitaar en piano zetten de regen in werking. Kijkend vanuit het appartement sluipen de jazzy klanken zich tot in het diepste van het personage. Filmische sferen komen tot stand in de korte klanken die zelfs een spion niet onberoerd laten.

Een ander nummer uit de HCE sessie kwam eind 2013 tot stand en is in juni 2015 neergestreken als Vermillioncore. Deze grote hoeveelheid wordt zonder moeite in de buitenaardse klankenregen neergezet. Elektronische en akoestische drums van Blundell vermengen zich in de groove van Holman’s orgelspel. Opvallend is de grandioze solo op de Chapman Stick van Nick Beggs, perfect passend in de hevige ontwrichtingen van gitaren. Afwijkende gedachten dringen het brein binnen in dit fuzzy en psychedelische instrumentale nummer. Terug naar het einde van de vorige eeuw, toen Porcupine Tree met Stupid Dream een meer verfijnd geluid bracht. Het veelgeprezen Don’t Hate Me krijgt in de 2015 versie steun van de Israëlische zangeres Ninet Tayeb, die ook op Hand. Cannot. Erase. een belangrijke bijdrage leverde. De versie op 4 ½ heeft een wat trager ritme, waardoor de instrumentale secties een andere invulling geven aan het geheel. De spanning wordt opnieuw opgedreven met de gitaar en ondersteunt door Holzman’s Fender Rhodes keyboard. Qua thema sluit het nummer perfect aan bij de muziek van het album. Met Tayeb weet de vrouwelijke hoofdpersoon op te leven in emoties en gedachtes. Londen is opnieuw de plaats van handeling en weet als hoofdstad met het keyboardspel van Folzman en Theo Travis zijn saxofoonsolo haar schoonheid te verbinden aan de nachtelijke jazz muziek. De eenzaamheid voert zich tot diep in het binnenste van de hoofdpersoon en een uitweg lijkt zoek. Het trage ritme brengt een ontspannender gevoel teweeg, mede door de akoestische sectie van het nummer. Wilson was de man van de ideeën in Porcupine Tree en zijn nieuwe versie voltooid hij dan ook met verve.

Steven Wilson slaagt erin met een zestal nummers een volwaardig en strak geregisseerd muziekstuk af te leveren. De verbintenis in de thema’s van eenzaamheid en depressies voeren zowel de teksten als de muzikale structuur perfect op. Alhoewel vier nummers tot stand kwamen tijdens de opnames voor Hand. Cannot. Erase. blijken ook Year of the Plague en Don’t Hate Me een perfecte invulling te geven aan de passages uit het leven van de vrouwelijke hoofdpersoon. De leden van zijn tour band, aangevuld met oudgedienden, dragen de melodieën en weten de vrijheid in te vullen met hoogstaande solo’s. Vakmanschap blijkt opnieuw van toepassing op Steven Wilson, want de gedetailleerde songconstructies zijn nog steeds aanwezig. Een intermezzo van de buitencategorie, want een ½ doet dit volwaardige album tekort.

4*

Afkomstig van Platendraaier.

avatar van musician
5,0
Ik weet niet hoe hij dat flikt, maar Wilson is met zijn vierde solo album op rij (vanaf Grace for drowning) er in geslaagd mij een album voor te schotelen zoals ik ze graag mag horen. In elk opzicht en aspect er van.
Eigenlijk is dat haast een soort van griezelig te noemen.

Nieuw is wel de lengte van het album: iets meer dan 36 minuten.
Hoewel Wilson dus nooit verveeld mag het natuurlijk altijd meer zijn.

Maar als je het helemaal beluisterd hebt, is de lengte prima. Hulde aan het album van rond de 40 minuten! Liever jaarlijks een korter album dan ééns in de twee jaar een langere.
Mijn meest volprezen albums ooit zijn van een dergelijke lengte. Prima te behappen, de boodschap is helder en je kunt er de gehele tijd van genieten. Je onthoudt het verloop beter, je leert het album beter kennen.
En niet te vergeten: meestal is op één album vam 40 minuten alles wel weer een keer gezegd en gezwegen.

4 1/2 haalt met enig verrassend gemak een vergelijkbaar niveau als Grace, Raven, Hand cannot erase. De afzonderlijke nummers zijn volwaardig (niets geen "tussenliggend" album niveau) en blijven nog steeds aangenaam wisselend in tempo, instrumentatie en aankleding.

Hoewel ik inmiddels wel zo ver ben dat ik inmiddels precies Wilson's albums aan de eerste noten kan herkennen, ook nieuwe, kan een beoordeling voor mij niet anders dan ook dit keer leiden tot het hoogst haalbare.

avatar van Maartenn
4,0
Maartenn (crew)
Dit zijn tussendoortjes waar andere artiesten een moord voor zouden doen.

Dit album is precies in het midden op te delen. De eerste drie nummers vind ik redelijk veilig, bijna poppy, terwijl op de B-kant weer veel meer de symfo/progrock wordt opgezocht. Natuurlijk, echte coherent is het allemaal niet, maar dat was ook niet de intentie van deze plaat. Als je individueel zulke goede nummers op de plank hebt liggen, is het ten slotte ook zonde om er niet iets mee te doen.

Mijn persoonlijke favoriet is het prachtige Don't Hate Me. De vocalen, de diepe bastonen, het geweldige drumwerk; het komt geweldig tot zijn recht op de dikke plaat zwart vinyl.

4,0*

avatar van BoyOnHeavenHill
3,0
Een tussendoortje misschien, maar dan wel met een fantastisch openingsnummer en een mooie sfeervolle instrumental direct daarna. De rest vind ik minder, en het slotnummer is voor mij overbodig ten opzichte van het origineel op Stupid dream, met een gastzangeres wier stem niets toevoegt.

avatar van WoNa
3,0
Voorop gesteld, ik heb bijna niets met prog. Er zijn een paar uitzonderingen, maar "few and far apart" zoals dat in het Engels zo mooi gezegd wordt. Om een of andere reden bleef ik wel terugkomen naar 4 1/2. Waarschijnlijk in eerste instantie omdat delen van de muziek me aan Pink Floyd deed denken. Twee nummers worstel ik me doorheen, van andere geniet ik volop. Niet gehinderd door kennis van het origineel, geniet ik bijvoorbeeld, in tegenstelling tot crosskip van de bijdrage van Ninet Tayeb. Ze zingt prachtig.

Heel veel meer kan ik als niet -expert in prog niet bijdragen. 4 1/2 heeft elementen van jazz-prog-rock die rond 1978 populair was en een enkele overgang,, die ik de "Marillion overgang" noem, die mij niet aanspreken. Daarnaast vier nummers vol met muziek die gewoonweg goed is hoe we het ook besloten hebben te noemen. Waar het vakmanschap vanaf spat.

Het hele verhaal kun je hier lezen op WoNo Magazine.

Gast
geplaatst: vandaag om 21:56 uur

geplaatst: vandaag om 21:56 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.