Madvillain - Madvillainy (2004)

RIP. Voor mij is dit 1 van de beste albums ooit.

Eerder in 2020 noemde ik dit album al 'hét muzikale hoogtepunt in de hiphop wereld, met twee muzikale masterminds die zich op dat moment in hun absolute prime begaven.' Na het recente onfortuinlijke nieuws dat MF DOOM al sinds 31 oktober niet meer onder ons is, ben ik de afgelopen dagen weer flink in zijn discografie gedoken en de waardering voor zijn werk blijft maar groeien.

Daniel Dumile en Madlib zijn dan ook Iconen van de hiphop, maar ook zeker iconisch door hun alter-ego’s Quasimoto en MF DOOM waar ze kruipen in de excentrieke huid van hun eigen, ook wat nerdy, hersenspinsels. Het geeft alles gewoon net dat extra beetje smaak aan wat al een overdadig buffet aan heerlijkheden is.

De rijmschema’s die DOOM verzint zijn even innovatief als complex. Het is dan ook zijn handelsmerk en wat hem uniek maakt. Het is niet voor niets dat hij de bijnaam ‘Your favourite rapper’s favourite rapper’ heeft gekregen. Zijn collega's hadden een berg van ontzag voor deze man. En zelf was hij de nuchterheid zelf. Zoals Talib Kweli van Black Starr ooit zei: ‘When he raps, he makes you jealous. You just wish you could come up with rhyming terry cloth Kangols with very soft mango's’.

Check bijvoorbeeld eens deze video, die de rijmschema’s van Figaro belicht:
MF DOOM - Figaro | Rhymes Highlighted.

Het zijn niet enkel de overeenkomende slotakkoorden, korte alliteraties of eenvoudige rijmwoorden, nee het is echt woordkunst wat DOOM laat zien.

Wat op dit album gebeurt is niet enkel een producer die een slimme, obscure en goed opgepoetste sample combineert met een catchy beat en een rapper die hier vervolgens bekwaam overheen flowt. Begrijp me niet verkeerd, je kan een prachtig album maken op deze manier, maar op Madvillainy is er sprake van 2 artiesten die elkaar echt aanvoelen en op elkaar reageren.

Neem ALL CAPS bijvoorbeeld; Voor de set-up in de eerste paar seconden wordt een sample gebruikt van een scene-overgang-muziekje uit een jaren ’70 politieserie die vervolgens naadloos overvloeit in de indringende piano-loop sample van een ándere detective serie. De ultieme introductie voor MF DOOM en op het moment dat DOOM vervolgens met zijn raps begint, start Madlib direct het volgende deel van de sample die hij, als je het bronmateriaal hoort, licht versneld afspeelt om de flow van DOOM exact te matchen. Maar nog sterker is hoe Madlib de sample weg draait tijdens het laatste zinsdeel van het rijmschema van DOOM om die laatste bar extra hard binnen te laten komen. Vervolgens eindigen met een ander passage van dezelfde sample van het begin en de cirkel is rond. Dát is produceren, dát is mekaar aanvoelen en dát maakt dit album zo uniek en geniaal voor mij. Het is niet enkel dit nummer, dit verfijnde spelletje tussen producer en MC is over het gehele album terug te vinden.

Dit album is voor mij ook zo belangrijk geweest omdat het voor mij de deur opende om hip hop echt als een kunstvorm te zien… en eigenlijk ook om muziek in het algemeen meer te gaan waarderen om de artistieke verdiensten. Dus ja, ik was wel even aangedaan toen ik het nieuws vlak voor oud en nieuw las. 3 maanden geleden zette ik dit album op plek 1 in mijn persoonlijke album top 10, zeer verdiend wat mij betreft. Grote jongen die Madvillainy daar nog weg krijgt.

R.I.P. Daniel Dumile

Mooi stukje, meneer!

In alle eerlijkheid ben ik de laatste maanden veel meer te vinden voor MM..FOOD. Deze is fantastisch, sfeervol, een geheel eigen wereldje, maar MM..FOOD is energieker en meer rechtdoorzee. Als je DOOM ooit rechtdoorzee kunt noemen.

Begrijpelijk, Ben. MM..FOOD is meer DOOM in zijn eigen element, en is ook meer een album in de klassieke zin: mooi afgeronde nummers die bijeen gehouden worden door het geniale thema van eten als metafoor. En natuurlijk door zijn (productie)stijl en persoonlijkheid, die daar meer op de voorgrond treden.

Madvillainy is echt een gedeeld universum, waarbij DOOM zich heel erg laat leiden door de uitspattingen van Madlib, die daar (zoals aerobag hierboven al mooi aangeeft) op zijn beurt ook weer op inspeelt in de productie. Door de chaotische aanpak van Madlib lijken sommige individuele nummers minder ‘af’, maar het geheel is zo veel meer dan de som der delen. Kortom, Madvillain was een symbiotische samenwerking uit duizenden, maar dit album is daardoor wel wat minder puur DOOM.

MM.. FOOD vind ik ook een ware topper, dat inderdaad misschien meer een project is met de échte MF DOOM energie erachter. Zelf geproduceerd, een geanimeerd project, sample festijn, die heerlijk speelse raps en superschurk-tussenstukjes. 100% biologische DOOM juices, wat jullie hierboven ook zeggen.

Andere persoonlijke favoriet van mij is ook Vaudeville Villain. Een iets duisterdere productie, de raps wat meer verhalend. Dat album huist een paar van zijn beste nummers wat mij betreft

Hij staat op 1

Nice! Nog maar de derde keer dat een niet-recente plaat op 1 komt in de rotatielijst, niet? Na Thriller en When Life Gives You Lemons? Vertel het ons recorddaddy Gretz

Dat, en ook:
- in totaal drie platen van/met DOOM in de top 10
- in totaal vijf platen van/met DOOM in de rotatielijst

Mooi eerbetoon.

Mooi eerbetoon!

Vanuit elke hoek komt de DOOM support en eerbetonen. Mooi om te zien en wat een held was het toch

4* maar voor deze though, ArthurDZ? What happened brah?

Ik heb het album beluisterd en er vervolgens op gestemd. Is toch geen hogere wiskunde ofzo?

Zit wel dicht tegen de 4.5* aan hoor, maar gevoelsmatig vind ik 4* er nu nog beter bij passen. En nee, ik ga niet wegduiken

Ben zelf ook helemaal MFan en heb een aantal platen thuis van liggen. Heel erg jammer dat we niks nieuws meer van de beste man gaan zien.

Deze plaat is natuurlijk een classic, maar ikzelf vind zijn soloplaten toch wat meer flow hebben.

Ik heb met de beste bedoelingen geprobeerd hier naar te luisteren omdat dit op 1 in de rotatielijst staat. Ik vind NWA en NAS allemaal nog te pruimen maar hier word ik vreselijk kriegelig van. Ik ga dan ook maar niet stemmen. Met alle respect voor degenen die dit wel kunnen waarderen hoor.

"O, hou je van The Beatles? Dan zal Rammstein ook wel iets voor jou zijn want rock en gitaren enzo"

Ik zou juist wel stemmen. Je hebt het album toch geluisterd? Ik vind zelf het gemiddelde best hoog, misschien omdat vooral liefhebbers hebben gestemd?

Ik denk omdat de consensus is dat dit een van de meest bijzondere hiphopalbums ooit gemaakt is? Op RYM staat het op plek 17 aller tijden, hier op plek 86. Lijkt mij dan geen gek gemiddelde, dit scoren veel klassiekers uit andere genres ook.

Net als jij geef ik deze plaat 4*: het is een bijzonder en goed hiphop album. Zelf vind ik echter heel wat andere hiphop platen beter, waaronder bijvoorbeeld Operation Doomsday van MF Doom. Ik denk dat er consensus onder de (underground) hiphop liefhebbers is, dat dit een klassieker is, maar vraag mij af of dit ook bij een breder publiek zo is.

Maar goed, 609 users hebben gestemd, dus het is ook weer niet zomaar een gemiddelde.

Godspeed You! Black Emperor haalt ook zulke cijfers met ook ongeveer evenveel stemmen. Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld Opeth en Aphex Twin. Als je die aan het grote publiek laat horen zal er weinig meer overblijven van de imposante gemiddeldes. Maar binnen hun genres worden ze gezien als vaandeldragers, en zo ook Madvillainy binnen de abstracte hiphop.

Nou ben ik natuurlijk sterk bevooroordeeld, want ik vind het sowieso een meesterwerk, maar ik kan ook wel ergens voorstellen dat dit juist een plaat is die naast de liefhebbers ook het bredere, niet--per-se-hiphop-liefhebber publiek kan aanspreken.

De thematiek van het album gaat niet over geld, bitches of fame, wat toch wel een veel gehoorde klacht is bij het grote publiek als het om hiphop gaat. De teksten gaan juist over abstracte en soms alledaagse zaken. MF DOOM is ook een rapper die maar heel zelden het n-woord gebruikt in zijn teksten. De nadruk ligt meer op de voordracht en de daarbij behorende flows en het gebruik van woorden in rijmverband.

de samples zijn geplukt uit ouderwetse funk en prog platen, zelfs openingsnummer uit tv-series die ontworpen zijn om catchy te zijn en een breed publiek aan te spreken. Daarnaast is het achterliggende 'superschurk' concept iets wat de fantasie van de meeste kan prikkelen, daar hoef je niet per se hiphop-liefhebber voor te zijn.

En daarnaast is dit denk ik ook echt een 'album' album. Niet zo maar een verzameling van losse nummers, maar een album wat vooral in zijn geheel, van start tot finish, goed werkt, wat ook bijdraagt aan een hogere waardering voor het album zelf.

Ik heb een vriend van mij die echt een schurfthekel aan hiphop heeft wel eens verplicht dit album laten luisteren en zelfs hij ging toch toegeven dat hij het eigenlijk best goed vond wat hij hoorde.

Maar het is wel een heel saai album, met monotone, trage raps, een totaal gebrek aan catchy refreintjes, een stoffig sfeertje en teksten waarbij je best wat insider-kennis moet hebben om ze op waarde te schatten.

Beste hiphopalbum ooit, en doe nu maar slotje op deze commentsectie.

De keerzijde wellicht. Ik zal madvillainy eens keihard blasten bij mijn oma in het bejaardentehuis en de reactie peilen.

En dan nog eentje die niet vlot wegluistert en erg rommelig aanvoelt.

Voor mij was Madvillainy de hiphopplaat die mijn interesse in het genre aanwakkerde. Mijn negatieve beeld van hiphop was gebaseerd op de commerciële hiphop die op MTV en TMF werd getoond (precies het hele ''geld, fame'' verhaal). Toen ik op MusicMeter kwam was dit een van de hoger geplaatste hiphopplaten en besloot ik hem te checken en was ik er echt verrast erover. Het helpt natuurlijk ook dat ik vanuit de metalhoek kom en muziek voor mij absoluut niet ''catchy'' hoeft te zijn.

Goede argumenten heb je Johnny!

Nog maar eens een spin gegeven na de dood van metal face. Maar kan er echt niet meer van maken, ben gewoon geen fan van MF zijn rijmpjes

Ik zag dit album in de rotatie lijst,en ik had de cover al eens eerder gezien als zijnde iemands avatar op deze site dus ik was nieuwsgierig naar wat voor band dit zou zijn. Alhoewel ik niks heb met moderne hiphop (als dat de juiste term is voor dit album?) en ik niet bekend ben met deze artiest(en) heeft jou review mijn interesse ernstig gewekt. Waarvoor dank, ik ga hem luisteren.

Mijn sympathie voor het gemis van allen hier .

Ik vind abstracte hiphop een geschikte term voor deze plaat (en het merendeel van het andere werk van DOOM). Zowel muzikaal als tekstueel is dit een heel stuk abstracter dan andere hiphopklassiekers. Speelse productie, verrassende samples, complexe rijmschema, cryptische teksten en bovenal een hele hoop humor.

. Klinkt absoluut goed, de juiste ingrediënten zitten erin, hopen dat het ook smaakt. Bedankt voor je commentaar