David Bowie - ★ (2016)

Misschien moet je dit album dan toch maar eens proberen. Ik kwam vijf jaar geleden tot de volgende conclusie:

Ik heb het nu opstaan, en op de drums na, vind ik het helemaal niet zo mooi. Om te beginnen vind ik Bowie gewoon niet zo een prettige zanger om naar te luisteren. Daarbij draait alles hier om hem (het is een solo-artiest dus terecht). Ik zal niet stemmen en deze plaat snel vergeten, maar ik heb het in elk geval een keer geprobeerd. Op die enkele Bowie-platen na, zal ik het waarschijnlijk nooit echt goed vinden, maar er is genoeg andere muziek.

Dit is wel een stevig staaltje van vloeken in de kerk ( ik bedoel de Kathedraal)

Ik erken het talent en de grote invloed die Bowie had. Maar op één of andere manier kan art-rock bij vaak niet echt boeien, en solo-artiesten maar zelden. Ik houd denk ik meer van instrumentale muziek en als er al een zanger meedoet, dan het liefste in dienst van de song. Maar zo een mening hier neerplempen geeft geen pas, want het zou hier over de plaat moeten gaan.

Ik ken het talent van Mark Guiliana en had gehoord dat deze plaat lekker jazzy zou zijn. Ik verwachtte daarom een soort fusion-achtige plaat met stevige instrumentale secties en flink wat grooves. Maar dat is niet wat ik hoorde. Daarbij vind ik de stem van Bowie niet altijd even fijn om te horen. Tja, dan moet ik ook geen Bowie-plaat gaan opzetten, maar ik wilde het dan toch eens proberen, deze plaat.

Het was a joke`!

En ik begrijp je volledig. Bij Bowie staat de muziek in het teken van de grote meester, dat is waar.
En ook al is zijn oeuvre omvangrijk en heel erg divers, toch is het onmiskenbaar Bowie, door zijn stem.

Ik had al door uit het bekijken van je profiel dat je andere muziek waardeert en dat is op zich prima, je hebt een oorspronkelijke smaak en zoekt daar de juiste muziek bij!

Moet wel bekennen dat de enige bekende naam in jouw lijst Jethro Tull is, waar ik ook al het werk van heb.
De rest van de namen ken ik niet ....

Bij Jethro Tull is de stem en wijze van componeren van Ian Anderson weer maatgevend, maar daar spreekt de muziek je misschien meer aan.

Dat klopt als een klok, en dat is voor veel mensen juist weer een turn-off. Teveel Ian Anderson en te weinig van de rest van de band. Nu valt dat op Thick as a Brick wel mee, met de veelheid aan gitaar- en orgelsolo's.

Maar feitelijk had Jethro Tull gewoon altijd Ian Anderson Band kunnen heten. Al was de bezetting redelijk stabiel (met name in de jaren '70).

Van de rest uit mijn top-10 is inderdaad weinig vergelijkbaar met Bowie, als in mijn favoriete band (Queen) wel weer verbonden met Bowie, maar die staat niet in mijn top10 (op dit moment).

Het verbaasd mij dat Queen je favoriete band is. Een heel goede band hoor, begrijp mij niet verkeerd, heb ook hun hele oeuvre, maar ook daar is de stem van FM heel bepalend. Eigenlijk vind ik de beginperiode tot en met A day at the Races het beste werk, samen met de laatste 2-3 albums.

Wat mij opviel aan jouw tot tien is dat die wel veel jazz platen bevat, in dat opzicht zou je verwachten dat Blackstar meer zou aanspreken....

Van Jethro Tull vind ik de trilogie : Songs from the woods, Heavy Horses en Stormwatch geweldig.
De manier waarop Anderson inzet op het titelnummer van Heavy Horses is fenomenaal.

Dat was ook de reden dat ik deze wilde horen, en misschien komt het later nog. Niet voor het eerst dat een plaat later helemaal 'landt'. Maar voor nu heb ik even geen behoefte eraan.

Zonder veel woorden erover vuil te willen maken had ik eerlijk gezegd wel het gevoel dat je dit album niet zou 'graven'.

A propos Guiliana - ooit gehoord op Transition (festival) en vond het niet onaardig - nou niet dat ik direct de behoefte voelde pen en papier te pakken om erover naar huis te schrijven.

Heeft ooit met Brad Mehldau (wiens pianospel in andere context mij zeer kan hagen) dit album
Brad Mehldau, Mark Guiliana - Mehliana: Taming the Dragon (2014) - MusicMeter.nl gemaakt en dat is werkelijk waar een al proggistisch gefröbel en gepiel - van het soort dat ik nog niet zou willen aanzetten bij het bereiden van de dis, uit angst dat alles verbrandt, mislukt of anderszins misgaat. En Jethro Tull - zie ik wel 'ns in mijn nachtmerries verschijnen als de fles mij goed heeft geraakt en ik eigenlijk beter zou moeten weten.

Mehliana werd ik zelf ook erg mesjogge van. Zowel Mehldau als Guiliana heb ik betere dingen horen doen. En Tull komt bij mij ook in de mooiste dromen voorbij.

Ik snap soms mijn eigen 'smaak' niet helemaal. Maar ik ben wel blij dat ik graag luister naar waar ik naar luister. Geen slecht woord over deze plaat of deze artiest trouwens. Behalve dat het gewoon mijn spreekwoordelijke ding dus duidelijk niet is.

Wat mij betreft zijn zwakste album. Zijn stem vind ik hier ondermaats. Niet zo gek in die omstandigheden natuurlijk.

Nou, dan ligt het dus niet aan mij. Ergens wilde ik zeggen: ik ben beter gewend, maar was bang dat dat disrespectvol zou zijn.

[quote]Mjuman schreef:


Hagen of behagen Mjuman?
Taming the dragon, misschien aardig tijdens het stofzuigen....

Schrijf alsjeblieft een boek, heerlijk.

ik was altijd, van jongsaf aan, een Bowie fan.. Die clip.... kroop in die kast... zijn afscheid... Geen verdere woorden voor! Bowie for ever!! Prachtig afscheid!! Thanks David!!!

Heerlijk album dit. Vooral die saxofoon in combinatie met het drumwerk vind ik schitterend. 'Sue' doet me in de verte wat denken aan Morphine.

De achtergrond van dit album moge bekend zijn. En hoe kan het ook anders, het is geen zwanenzang geworden in de droefste betekenis van het woord. Niet dat het een vrolijke plaat is geworden, zeker niet, maar in tegenstelling tot andere artiesten die weten dat ze het tijdelijke voor het eeuwige gaan verwisselen en een emotioneel document achterlaten, houdt Bowie het wat beschouwender van aard. Desalniettemin klinkt David's stem een stuk breekbaarder al dan niet ingegeven door zijn fysieke/mentale toestand van dat moment. Tevens valt op dat alles in dienst staat van man's talent en ervaring. Werkelijk elke song vormt een werkstuk op zich. Bowie blijft immers Bowie en die regisseert zelf zijn muzikale erfenis. Blijft over, de muziek. Blackstar vormt voor mij de lastigste plaat om te beoordelen, wetende van de achtergrond maar ook vanwege de muzikale omlijsting. De vele arrangementen, details, tegendraadse ritmes, de partijen van saxofonist Donny McCaslin en toetsenist Jason Lindner, het is veel en bij vlagen verwarrend. Wellicht vormt Blackstar de meest compromisloze schijf van de Brit, vanuit muzikaal oogpunt kijkt hij niet terug naar zijn omvangrijke oeuvre, de plaat bevat geen trendgevoelige elementen en de lijn van zijn laatste drie albums wordt ook volledig losgelaten. De focus ligt op de arrangementen en het talent van een ieder en het gevoel wat ontstaat tijdens een song. Blackstar vormt een document dat je onmogelijk na 1 luisterbeurt kunt beoordelen, wat dat betreft vertoont deze schijf voor mij overeenkomsten met 1. Outside. Tevens een worp waar ik lang over heb gedaan voor ik het op waarde kon schatten. Dat geldt ook zijn laatste. Heeft Bowie mij toch nog beetgenomen met zijn afscheid, ik had ook niet anders verwacht en het stiekem ook niet gewild eigenlijk.

Eindstand:

1. Aladdin Sane
2. Ziggy Stardust
3. Blackstar
4. Low
5. 1. Outside
6. Diamond Dogs
7. "Heroes"
8. Heathen
9. Young Americans
10. Let's Dance
11. Reality
12. Space Oddity
13. The Man Who Sold the World
14. The Next Day
15. Black Tie White Noise
16. Lodger
17. Station to Station
18. Hunky Dory
19. 'Hours...'
20. Never Let Me Down
21. Pinups
22. Tonight
23. Scary Monsters
24. David Bowie
25. Earthling

milesdavisjr ik heb gemist waar je was begonnen, maar wat was je reden om de hele stoet aan Bowie platen (weer eens, zo te lezen?) aandachtig te gaan beluisteren? En hoe beviel het project?
Hoe goed ik hem ook vind is hij niet het soort artiest die ik plaat na wil luisteren. Het zijn niet allemaal Young American / Let's dance qua lichtheid zeg maar, als je me begrijpt.

Bowie is te interessant alleen al om 'm niet goed te vinden...

Ik volg al enkele jaren andere liefhebbers op deze site die ook het oeuvre van hun favoriete artiesten/bands beoordelen en rangschikken. Als er dan een marathon (of hoe je het ook wil noemen) voorbij komt van een artiest of collectief waarvan ik ook platen in de kast heb staan, ben ik benieuwd hoe mijn smaak zich dan verhoudt tot die van iemand anders. Dat levert vaak een interessante of verassende invalshoek op, helemaal als jouw favoriete platen op iemand anders een hele andere indruk kunnen maken.

Bowie's discografie en de man zelf ben ik sinds een jaar of 10 meer en meer gaan waarderen, ik vind zijn muzikale ontwikkeling heel interessant. Niet dat ik alles goed van hem vindt (zie ook mijn persoonlijke lijst) maar het feit dat je geen stempel op Bowie kunt plakken, de beste man niet in een hokje past en je zeker na verloop van tijd meer details gaan opvallen aan zijn albums maken het tot 1 van mijn favoriete artiesten. Hij kon zich ook nog diverse muzikale genres eigen maken, van rock, blues, jazz, pop, soul en r&b, hij beheerste het allemaal.
Ik ben het wel met je eens dat het heel lastig is om zijn oeuvre enigszins te rangschikken, niet alleen verschillen de platen soms enorm qua stijl of inhoud maar zijn man's vocale capaciteiten ook aan verandering onderhevig (vergelijk zijn eerste platen maar eens met zijn albums uit de jaren 90, wat een verschil). Tenslotte vormen enkele albums voor mij ook van die typische 'groeiplaten', zie 1. Outside en Blackstar.
Met een schijf als Young Americans heb ik dat trouwens weer niet, een lichtvoetige worp waarbij je kunt spreken van; wat je hoort is wat je krijgt. Kortom, het is monnikenwerk en lang niet iedereen zal er op zitten te wachten of het met mij eens zijn maar ik vind het leuk om te doen.

Zeker een mooie artiest voor zo'n marathon om de redenen die je noemt. Ik zeg overigens niet dat ik Young Americans zijn beste werk vind. Zeker niet. Wel lichtvoetig inderdaad en daardoor (voor mij) makkelijker uit de platenkast te pakken dan sommig ander werk.

Deze week in een Bowie-fase beland. Deels door het uitbrengen van 'Toy'; maar ook omdat ik mijn platencollectie nog eens chronologisch aan het draaien ben en toevallig nu bij de D zit (waarom niet de B?? kun je hele avonden discussies over voeren). Afijn, dit is een meesterwerk en ik was benieuwd of ik dit de volle 5 sterren had gegeven, anders had ik het verhoogd.

Waarom deze plaat zo goed wordt gevonden is hier al vele malen op een hele mooie manier beschreven. Voor mij is het ook meer een gevoel dan iets wat ik objectief kan duiden; de plaat raakt me en dat heeft ongetwijfeld te maken met het hele verhaal eromheen. Maar ik weet nog goed dat de eerste single me ook al helemaal in vervoering bracht (prachtige clip) en toen had ik werkelijk geen idee over Bowie's gezondheid. Dus ook zonder die achtergrond heeft het de kwaliteit om de ziel te raken. Bij mij althans.

Je kan ook hele avonden discussies voeren waarom deze chronologisch niet bij 2016 zit!

Een door mij onderschat album deze Black Star. Vond er na de release niet veel aan. Maar zie, na wat draaibeurten ben ik toch weer om. Een album zonder missers, dat vooral muzikaal sterk in elkaar zit. Een nieuwe parel in het indrukwekkende oeuvre van de man.

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Ik hoorde, ondanks de vooruitgesnelde berichten toentertijd van dit album, dit album nu pas voor het eerst. Het album opent natuurlijk met de titeltrack en wauw wat komt dit meteen binnen zeg! Wat is dit jo?! Wat een sfeer, wat zit hier allemaal in zeg! Drijvende beat, even wennen aan stem en vooral het stemgebruik maar het past goed bij elkaar. Dit klinkt energiek, gedreven, wat duister en bovenal spreekt er een bepaalde urgentie uit. En dat is dan pas het begin van dit album. Een begin waar ik al danig door verrast was. De kwaliteit van deze opener is er niet met het tweede nummer, dat is meer een nummer met twee gezichten. De drums zijn weer gedreven en ook Bowie klinkt uiterst gedreven, maar aan de andere kant is het soms allemaal wat te-veel. Met het nummer Lazarus wordt er dan juist wel weer teruggegrepen naar de intensiteit van de opener. Muziek waar een enorme lading in zit. Muziek dat me gewoon raakt. Zoveel beleving in de stem en de muziek. Dit grijpt je als luisteraar wel vast zeg! Mooie jazzy muzikale benadering ook soms. En zo gaat het toch wel een beetje om en om, want song 4 is mij dan juist weer een geval van te-veel. Te-veel met Bowie als onbetwiste middelpunt. Dan nog maar 3 nummers te gaan met de mooie strijker op Girl Loves Me, het meer intieme Dollar Days en het opeens wat meer dansbare I Can’t Give Everything Away. Maar vooral dus de songs Black Star en Lazarus vind ik echt prachtig. Een ware ontdekking.

Vlak voor zijn onverwachte dood, niemand zag het aankomen, als een donderslag, kwam Blackstar uit. Het titelnummer en de bijbehorende promoclip, Bowie was sinds Low niet meer zo innovatief geweest.
De nummers die volgde konden eigenlijk niet meer in de schaduw van Blackstar staan, andere hoogtepunten Lazerus en Dollar days, lijken over afscheid te gaan, afscheid van zijn leven, zelfs van zijn naderende einde maakte hij nog een kunstwerk.
De plaat is toentertijd veel vanuit emotie gerecenseerd, dat kan niet anders, emotie speelde een rol bij de uiteindelijke beoordeling, ook bij mij, waarschijnlijk. Ik vind drie nummers echt heel goed, maar laat deze plaat toch op 4,5 staan, het is grafschennis om af te schalen.