David Bowie - ★ (2016)

Het gitzwarte Blackstar en broer in kleur Lazarus. Het teneur van Girl Loves Me. Het tweeluik Dollar Days en I Can't Give Everything Away. De Low-esque nostalgie in dat laatste nummer dat als een dolk het touw en de ziel ontknoopt en het doek laat vallen, voor altijd.
Het zijn dezelfde munten als waar grote groepen jongeren vroeger zijn platen van gingen halen bij de platenboer die nu op zijn ogen liggen. Is de prijs die hij moet betalen voor zijn nalatenschap aan ons, een enkele reis over de Styx? Of vliegt hij als een astronaut, een bluebird naar een hemel om - tegendraads als hij was - aan de lucht te staan als een zwarte ster.

Dit is een grootmeesters zwanenzang. Er is geen herrijzenis mogelijk, en uit zijn as ontspruit niets anders dan weemoed naar hemzelf. Dit is Bowie, nog één keer voor lancering.
A last glimpse of his world. The planet Earth is blue and there's nothing left to do.

Everybody knows me now.

++ Blackstar
+ 'Tis a Pity She Was a Whore
++ Lazarus
+/- Sue (Or in a Season of Crime)
+ Girl Loves Me
+ Dollar Days
+ I Can't Give Everything Away

Terwikljl ik eigenlijk nooit zo fan van Bowie ben geweest vond ik Blackstar altijd een heel indrukwekkend nummer dus besloot ik het album eens helemaal te luisteren. Ik ben er momenteel helemaal weg wat me zeker zal aanzetten om Bowie echt een goede kans te geven. Lazarus is mijn favoriete track - de combinatie met zijn dood vlak na release van het album geeft de track (en de rest van het album) een extra lading en pakt me steeds weer. Ik ben alleen niet zo fan van Sue maar gelukkig eindigt het album nog met het sterke Dollar Days - I Can't Give Everything Away die thematisch eigenlijk onlosmakelijk zijn verbonden.

Stiekem is dit na ziggy stardust mijn favo bowie album (samen met outside).
Black star is zo mooi in zijn puurheid en vat alle klasse van bowie in een nummer samen.
Jammer dat ik deze man nooit live heb mogen aanschouwen
P.s. mensen die hier een onvoldoende voor gegeven hebben mogen wat mij betreft per direct een verwijzing krijgen.

Zieke, zieke plaat.

Denk samen met 1. Outside duidelijk mijn favoriete Bowie.

De mystiek het voortreffelijke duistere randje.

Beide deze platen excelleren hier op majestueuze wijze in het is deze kant van Bowie die mij het meest ligt.

Dit is serious muziek in ultieme vorm.

Mijn waardering per nummer komt precies overeen met die van jou. Sue is ook de enige die mij niet volledig pakt. De afsluiter heeft bij mij nog wel een extra streepje voor, zou iets in de trend van ++/- zijn dan, maar + is ook prima

Vandaag alweer 8 jaar geleden dat deze uit kwam...

Als de dag van gisteren...

Met ouders als enorme Bowie-fan ben ik vroeg verslingerd geraakt aan Low, en was Blackstar in 2016 best een vreemde eend in de bijt. Toch zal Blackstar omwille van Lazarus altijd een speciaal plekje behouden.

Er zijn platen die ik alleen maar kan associeren met bepaalde seizoenen, periodes, of jaren. Blackstar heeft ook zijn eigen signatuur in mijn leven om de reden dat het bijna samenviel met het overlijden van mijn moeder. Dé held van je ouders bijna gelijktijdig en dan ook nog met een album dat eenmaal postuum de nodige aanwijzingen van zijn naderende einde bezat. Het was heel vroeg op station Amersfoort ergens in februari 2016 dat dit album mij voor het eerst écht raakte. De stationshal, naast de lift, met koude vingers klikte ik het eerste nummer aan.

Denkend aan Blackstar denk ik aan de dood, aan koude stations, donkere busreizen met passerende lichtjes en kletterende regen. Maar ook een terugkeer thuis, uit die bus stappen rond de namiddag met I Can't Give Everything Away op de koptelefoon.
Het enige nummer dat mijn vader van dit album kan horen, omdat het tonen en kleuren van Low bevat, de goede tijd, de gezonde tijd. Aan de rest heeft hij zich nooit durven wagen, ergens voor ons ook een besmet album. Een tijd later sloot ook held Prince zijn ogen waarbij ook Purple Rain voor mijn vader lang niet hetzelfde was. Muziek en kunstenaars kunnen je hele leven met je meereizen, als een vriendenkorting ben je deelgenoot van hun verhalen en vormen die zich moeiteloos naar de vorm van je eigen leven.

Bowie blijft altijd een fenomeen, al droeg hij hier allang het skull design upon his shoes.
Doorgronden kan ik Blackstar nog altijd niet echt, al weet ik dat het niet tekstueel maar gevoelsmatig een graf is dat ik niet altijd durf te passeren; alleen als het even mag,
ergens rond deze maanden, op een donker station, met koude vingers.

Something Happened on The Day He Died

Exact acht jaren geleden werd ik ’s ochtends gewekt door een betraande moeder. De moeder die in haar tienerjaren David Bowie op haar slaapkamermuren liet dansen en me later introduceerde tot zijn wonderlijk universum. Als kind koesterde ik de wens astronaut te worden en beloofde ik mijn moeder haar op een dag mee te nemen naar de maan. De volwassen man die ik nu ben versmelt iedere nacht meer en meer met zijn innerlijke Major Tom.

Het was dankzij mijn moeders vrijgevigheid dat ik Blackstar op de releasedatum aan de collectie kon toevoegen. Een niet onbelangrijk gegeven daar het me de kans gaf het album te consumeren alvorens Bowie zijn blauwe vleugels uitsloeg en eindelijk vrij was. Als de dag van gisteren herinner ik me hoe ik mijn eerste luisterbeurt ervoer. Zonneschijn en vrieskou hielden elkaar in balans (net als vandaag trouwens) terwijl de gitzwarte ritmegolven me overspoelden. De saxofoon splijtte mijn ziel in ontelbaar veel diamantfragmenten, tot het invallend duister enkel nog een eenzame kaars duldde. Hoe kon ik weten dat de waakvlam slechts enkele dagen later zou uitdoven?

Nu, acht jaren later, is David Bowie’s laatste kunstgreep een onbetwistbaar monument in mijn muziekbeleving geworden. De eerste shock van het verscheiden is allang weggeëbd, de jaren hebben zijn laatste woorden in me laten rijpen. Een in nevelen gehulde donkere ster vergezelt me op mijn levenswandel, onzichtbaar voor het blote oog maar immer aanwezig. Loslaten en vasthouden in een immer wervelende dans van komen en gaan.

Het is tijd om vanuit het sterven het leven aan te boren, tijd om in vol vertrouwen de teugels te laten vieren:

I Think My Spaceship Knows Which Way to Go

MEESTERLIJK

Bijna 10 jaar later en 10 jaar ouder vind ik het een lastig album om te luisteren. Ik vind het namelijk onmogelijk om niet aan de dood (ik bedoel niet die van mezelf) denken als ik deze plaat hoor. Klinkt dramatisch maar het is zo. Niet echt een plaat om op te zetten in moeilijke tijden dus. Maar op andere momenten kan ik met name genieten van de uitstekende band.