David Bowie - ★ (2016)

Lazarus gaat toch duidelijk over berusting en acceptatie?

Waarom is dat volgens jou duidelijk?

Ik schreef mijn recensie al voordat bekend was dat hij stervende was.....

Het maakt mij niet duidelijk waarom het volgens jou duidelijk over berusting en acceptatie gaat.

Tja......

In de tekst staat te lezen dat hij in de hemel is, in gevaar is en niets over houdt om te verliezen, dat hij zo high is dat zijn brein er van wervelt. Aangezien hij op dat moment nog niet gestorven is zou hij high kunnen zijn van de pijnstillers. Het hemelse gevoel van de roes roept misschien herinneringen op aan vroeger, inclusief het verlangen vrij/bevrijd te zijn. I'll be free wordt vervolgens herhaald als een soort mantra. Of hij ook werkelijk een staat van berusting en acceptatie heeft verwezenlijkt zou ik niet kunnen zeggen. Volgens Ivo Van Hove wilde hij niet sterven en dat hij tot aan zijn dood bleef strijden en werken, waar ik niets dan respect voor heb, lijkt ook in die richting te wijzen. Maar goed, dat is hoe ik het ervaar.

In het eerste gedeelte kan ik mij helemaal vinden.
Angst en acceptatie wisselen elkaar af, maar veelal is er op het laatst berusting, iets wat ik op mijn werk als nachtbroeder in de zorg met regelmaat heb ervaren.

David Bowie is voor mij altijd een polariserend artiest geweest. Aan de ene kant heeft hij briljante nummers gemaakt waarvan ik niet genoeg kan krijgen. Aan de andere kant vind ik zijn muziek ook vaak zeurderige dikke drek waar ik zelfs met de beste intenties niet doorheen kan komen. Helaas is dit gehele album een voorbeeld van dit laatste.

Hoe indrukwekkend kan afscheid zijn?

Bowie was vlak voor zijn heengaan van plan om weer, na de release van Blackstar, aan een nieuw album te gaan werken, niet beseffend hoe snel zijn tijd ging komen.
Volgens zijn producer Toni Visconti liggen er zelfs nummers op de planken. Of die ooit uit gaan komen is nog maar de vraag, de weduwe van Bowie is eigenaar van zijn nalatenschap, het kan zomaar in opdracht van Bowie zelf zijn dat er geen half afgemaakte nummers op de markt worden gezet, geen bootlegs, niets.

De titel Blackstar zou eventueel geïnspireerd kunnen zijn door het Elvis nummer Black Star, dat een eerste versie was van Flaming Star en pas in de jaren 90 is uitgebracht. Bowie was een Elvis fan. Op twee sites kwam ik deze suggestie tegen, maar ik weet niet wat de waarde hiervan is. Bowie heeft er klaarblijkelijk niets over gezegd?

Ja maar Mos Def en Talib Kweli.

Dan wel Radiohoofd.

Marcus Garvey's Black Star Liner, het Ghanese elftal misschien.

Ja maar Mos Def en Talib Kweli.
Dan wel Radiohoofd.
Marcus Garvey's Star Liner, het Ghanese elftal misschien.
Dit lijken mij geen volledige zinnen. Maar er zal wel een mening mee uitgesproken worden, al weet ik niet welke.

Wow, ben nooit een erge fan geweest van David Bowie, vond zijn bekende nummers altijd aardig maar niet meer dan dat.
Ik zette dit album uit nieuwsgierigheid op en het pakte me vanaf het eerste nummer al en het tweede nog meer.
Gothic gecombineerd met rock en jazz? Een geslaagd experiment zou ik zeggen!
Ik heb natuurlijk nog niet alles van Bowie geluisterd maar tot nu toe raakt dit album mij het meest.

Ook omdat hij na dit album overleed, rip

Beste Bowie fans,
Is dit een hype of vinden jullie dit ook een van zijn beste albums?

In de eerste plaats denk ik dat dit één van de spaarzame gevallen in de muziekgeschiedenis is waar de hype meer dan volledig terecht is. Alles klopt aan -en rondom- deze plaat. De inhoud, de verhalen, uiteraard zijn overlijden. Komt bij dat het muzikaal staat als een huis. In deze opzichten vind ik deze plaat onvergelijkbaar met al zijn andere platen. Hoe kun je dit ooit vergelijken met, pakweg, Hunky Dory?

Ziggy Stardust stond altijd op 1 bij mij, nauw gevolgd door nog wat albums.

Deze pakte me gelijk al (het album moest nog officieel uitkomen en Bowie leefde nog). Ik kreeg er gelijk een heel bijzonder gevoel bij. Niet te vergelijken met zijn andere werk. Ik vind dit behoorlijk op zichzelf staand.

Het is ook een album dat ik nog steeds makkelijk op kan zetten en dat is voor dit album denk ik ook wel bijzonder, want zo makkelijk is ie nu ook weer niet.
Een beetje eenzelfde ervaring die ik bij het verschijnen van OK Computer ook had.

Er wordt veel verwezen naar zijn dood, gelijk na release, maar dat heeft op mij persoonlijk nooit invloed gehad in de waardering. Dat het extra lading geeft aan Blackstar is onontkoombaar. Een mooier slotakkoord kan je je als artiest niet wensen denk ik.

Prima verwoord: ongeveer hetzelfde gevoel hier. Niemand durft het in zo'n hoofd te halen Picasso te betitelen als hype (die heeft ook niet altijd topwerk afgeleverd), waarom zou je dat dan wel doen met Bowie, die een bijna 50 jarige carriere heeft gehad - en een enkele keer eens een minder album afgeleverd heeft.

Ik heb het album meteen aangeschaft toen het te koop was. Op vrijdag. Toen hij nog gewoon levend was. Een lekker duister album was mijn eerste indruk. In hoeverre zijn dood ermee te maken heeft is moeilijk te zeggen, maar sindsdien ben ik het steeds minder gaan waarderen. Het komt op mij allemaal te pathetisch over vermoed ik. Voor mij had The Next Day een mooier slotakkoord geweest. Bowie gaat dood en het leven gaat verder.

Of dit album een hype is durf ik niet te zeggen. Het valt wel op dat sommige mensen een beetje raar gaan doen als een artiest overlijdt. Plots vliegen de 5,0* waarderingen je om de oren. Elke scheet die een muzikant ooit heeft gelaten wordt als goud verkocht.

Black Star moet gezien worden als de slotakkoord van deze Kunstenaar en dan vind ik het ongelooflijk ontroerend om te horen hoe hij zijn niet te vermijden overlijden verwerkt heeft in zijn werk. Het feit dat het voor iedereen als volkomen onverwacht kwam versterkt de impact van het album dus vind ik het heel logisch dat er ook een sfeer ontstaat die als pathetisch beleefd kan worden. Daarnaast: wat is er mis met pathos?

Ik schreef 'te pathetisch' en mijn grootmoeder zei altijd dat 'te' nooit goed is, behalve 'te-vreden'.

In 2004 sukkelde hij al eens met zijn gezondheid (acuut geblokkeerde kransslagader) en in de tien jaar daarna verscheen niks van nieuw werk. Hoe onvolkomen onverwacht kan het sterven van een 69 jarige die er lange tijd op los leefde dan zijn? Dat het toch door velen als een schok ervaren werd is omdat hij bewust privé hield dat hij terminaal was en eerst dit album nog op de wereld wilde loslaten als zijn zwanenzang. Volgens fans maakte hij op die manier zijn eigen leven en dood tot een kunstwerk maar ik vind het niet verheffend.

Jouw oma heeft zeker de hongerwinter meegemaakt? Daarin was niets te eten en dat was ook nooit goed.

A propos "pathetisch" - benieuwd hoe je de laatste Ozzy Osbourne typeert?

Daar begin ik niet eens aan.

Hmm Moet wel zeggen dat ik dit album niet zomaar op een zonnige dag opzet, eerder in de avond wanneer het donker is.
Tis ook geen plaat die je even gezellig opzet haha.
Dat midden stukje in black star is geweldig !

Helaas. Dat is ook mijn gevoel over deze allerlaatste.

Er valt moeilijk te ontkennen, dat dit toch een behoorlijk meesterwerk is van Bowie. De impact spreekt ook boekdelen. Hoe lang dat allemaal heeft geduurd, wat hij de laatste 10 jaar van zijn leven wel of niet heeft gedaan, boeit op zich verder niet. Het zilveren schijfje (het zwarte vinyl voor de fanaten) is alles wat overblijft en telt.

Lang heb ik gedacht hoofdzakelijk te vallen voor Bowies periode 1972-1974, met Ziggy, Aladdin Sane, Pin ups en Diamond dogs.
Later is daar toch bijgekomen zijn Low en Heroes periode. Als album koplopers in zijn prachtige carrière.

Enigszins schoorvoetend kwam daar zijn 'jaren 90' bij, waarbij aangetekend dat niets van deze genoemde albums en periodes inhoudelijk aan elkaar gelijk zijn.

Net zo min, als dit album dat ook weer niet is en zelfs een geheel nieuwe weg inslaat. Hoe hij dat voor elkaar heeft gekregen is uitermate knap. In zekere zin is hij trendsetter gebleven (met wat foute uitstapjes maar ok) en dat is voor velen niet weggelegd.

Aanvankelijk draaide ik het veel maar dat ebt dan weer enigszins weg, zoals dat gaat. Het eindresultaat met dat voorop lopen en trend setten moet voor de argeloze luisteraar altijd enige tijd rijpen. Net als al die andere albums bij David Bowie. Vraag het me over 30 jaar nog een keer, dat lijkt mij een mooie periode voor een definitieve Bowie eindstand.

Bowie heeft met dit album toch nog een meesterwerkje achterlaten vlak voor zijn dood. Door dit hele album heen voelt dit ook als een soort afscheidsalbum. Kippenvel.

Viel me beter dan verwacht. De nummers los (en dan vooral het titelnummer) voelen me wat te slepend en geforceerd aan, maar in albumcontext kwam dit beter binnen. Wildenthousiast word ik er nog steeds niet van (geef me dan maar zijn eerdere incarnaties), maar zo negatief als ik vooraf was wordt het ook niet. Sue is zelfs een fijne ontdekking.

Er zal niemand meer zijn die op zo'n manier afscheid zal nemen...