David Bowie - ★ (2016)

Niets mis mee. Een ieder heeft zijn eigen beleving.
Dat is het mooie van muziek.

Amen, brother!

Sinds lange tijd me ook weer eens gewaagd aan een luisterbeurt. Lazarus blijft voor mij het hoogtepunt, Blackstar blijft fascineren, maar ook afstoten. 'Tis a pity & Sue vind ik minder, de overige nummers zijn simpelweg mooie Bowie nummers met (voor mij) bruggetjes naar eerdere periodes.

Ik zie het allemaal wat meer in perspectief, hè hè, duurde ff

Ik denk dat je juist geen ander inzicht moet krijgen, en dat je juist objectief de plaat benadert als je stelt dat ie omgeven is van sentiment, maar niet per se kwaliteit. Gelijk zijn Lazarus bijdrage, was de beste man hier op. Bowie was een enigszins artistiek talent maar dat had vooral met zijn fysieke expressie te maken. Buiten wat middelmatige zang en drie akkoorden heeft hij me nooit overtuigd een muzikaal icoon te zijn.

Ik vind het dan ook lastig blackstar te raten, en doe het ook niet. Dat het album zo achterlijk goed verkoopt is met name een zaak van compromisloze marketing en niet onbemiddelde vijftigers die hun platenspeler weer van zolder gehaald hebben en grif 30 euro betalen voor een plaatje.

De man wordt uitgemolken bij de vleet, er zou eigenlijk een tijdelijke stop moeten zijn na een overlijden van artiesten. Kunnen we mooi rouwen, recapituleren en als we er klaar voor zijn de werken met een open vizier benaderen. Krijgen we ook niet van die rommel in de vinylbakken van onze platenzaak zoals een blootleg van een blootleg met een fancy kleurtje. Dikke doei.

Tsja. Dit leest toch wel een beetje azijnerig. Hoe zou jij willen rouwen zonder zijn muziek? Onbegrijpelijk voor mij. Natuurlijk willen mensen er geld aan verdienen. Ieder maakt voor zichzelf wel uit of hij het koopt.

Zelf heb ik niet veel met Bowie, maar zijn laatste bevalt me wel degelijk. Een plaat kan ik niet zien zonder zijn context. De context maakt het verhaal en het verhaal wordt overgedragen. Het is een deel van de muziek geworden. Het raakt je of niet. Black Star is geschreven in de wetenschap van zijn ziekte. Sentiment? Zeker. Ik vind dat dit de plaat sterker maakt. Ik vind dit zelfs iconisch. Het getuigt van moed.

Dit album weer 's opgezet, nadat ik Lazarus in Peaky Blinders voorbij hoorde komen. Alleen voor de muziek is die serie al de moeite waard. En wat blijft dit toch een ongelofelijk mooie afscheidsplaat. Ontroert me keer op keer weer.

Off-topic berichten verwijderd.

Meen je dit nu echt of probeer je gewoon goedkoop mensen op stang te jagen? Ook al is Bowie niet naar jouw gading, dan zijn deze opmerkingen objectief gezien gewoon klinkklare onzin.

Ik denk vooral dat laatste gezien zijn recente post bij Lazarus (2016)

Als je Bowie niks vindt.. waarom ga je dan dat soort werk luisteren? (Want dat doet hij, zegt ie) soort vorm van zelfkastijding lijkt me dat. En dat geloof ik niet en dus is t meer olie op vuur gooien.

Bowie beperkte zang capaciteiten toewerpen is natuurlijk onzin. En dat ie niks kon (of weinig) ook... dat hou je namelijk niet bijna 40 jaar vol lijkt me.

Omdat naast blackstar de hemel in prijzen, ook negatieve kritiek een plaats moet hebben. En die kun je pas vormen als je iets beluistert. Het is toch potverdikkie geen Noord Korea hier? Zeg nou gewoon eens eerlijk dat je vooral politiek correct het album de hemel in prijst.

Bovendien wat lees ik nou eigenlijk bij de verstrekkers van de 4 tot 5 sterren? 'Briljant, mooi afscheidskado, erfenis, klinkt goed, zijn mooiste laatste' enzo. Het kan zo de Telegraaf en shownieuws in. Weinig mensen die een kritische analyse loslaten op de muziek en zo sentiment van een review los kunnen koppelen en fundering leveren. En ja, dan link ik dat met de musicus Bowie die in mijn referentiekader zeker niet gezegend was met exceptioneel muzikaal talent; overigens wél een charismatisch persoon en levenskunstenaar. Daar kun je veertig jaar een carrière mee onderhouden natuurlijk, dus getallen zeggen mij hierin niets.

Ik vind Brood een vergelijkbaar voorbeeld op hetzij een kleinschaliger niveau. Een kunstenaar, en een paar bluesloopjes op de piano daargelaten nooit een muzikale hoogvlieger geweest. Het laatste decennium zag niemand m meer staan, en hijzelf uiteindelijk ook niet. Dat resulteerde in de Hilton sprong. En ga nou niet flauw doen over zelfmoord en natuurlijke dood. Punt dat ik wil maken is dat beide 'muzikanten' het met name moesten hebben van karakter en charisma. En dat zijn competenties die niets met inhoudelijk muzikale ratings te maken hebben. Dus weg ermee en als dode dien je dezelfde rechten als levende te genieten op MM, maar dit blijkt in de praktijk toch behoorlijk lastig.

Verrek. Daags na broods' dood 'My Way' op 1 in de top 40. Ok, genoeg nu.

Lazarus en Blackstar stijgen ver boven de rest uit, behoren tot zijn beste werk, toch heeft het album niet echt een samenhang, net als The Next Day; veel nummers uit volgens mij eerdere periodes; maar dan wel van een hoog niveau.

Wát een kortzichtigheid, kenmerk van de ware kathedraalzeikerd. Sowieso ben je anderhalf jaar te laat, of is het bericht van Bowie's overlijden nooit eerder tot je doorgedrongen? Welnu, hij overleed op page 13 dus alle postings op de eerste twaalf pages waren eventuele politieke of culturele correctheid nog vóór. En nu weer terug onder je steen of in je vrieskist SVP.

Ik vind dat kritiek moet kunnen. Stevige kritiek ook. Dat is soms zelfs verfrissend. Ik ben ook geen fan van Bowie. Ik heb slechts een verzamelaar en zijn laatste. Black Star heb ik natuurlijk niet gekocht om zijn dood alleen. Ik heb diverse nummers geluisterd via YouTube voor aanschaf. Ik was onder de indruk van de muziek, sfeer en het verhaal. Vandaar de aanschaf. Omdat ik het een goed album vind.

Het merendeel van de users hier is met Bowie opgegroeid. Dus als hun geraakt zijn door zijn dood en uit sentimentele redenen de plaat hoger waarderen dan hij in iemands anders optiek waard is , vind ik dat je die meningen en waarderingen in hun waarde moet laten. Iedereen heeft een andere beleving bij dingen. Ik ben een beginnend Bowie luisteraar. Ken een aantal dingen ,maar ik kan als muziekliefhebber wel aangeven dat hij verdomd belangrijk is geweest voor de ontwikkeling binnen de muziek . En dat zeg ik als niet kenner. Over dit album heb ik nog geen mening ,daarvoor ken ik het nog niet goed genoeg. Maar hij gaat mijn te draaien lijst in .

Getroll plus reacties hierop verwijderd.

Ik vind emotie bij muziek een belangrijk onderdeel van de beleving. Dat speelt dus ook mee bij een kritische analyse. Een nummer als Lazarus vind ik al heel mooi, maar met de gedachte dat Bowie die clip aan het maken was in de wetenschap dat het zijn laatste was, maakt het bijna angstaanjagend.

Inderdaad Bookie; heb ik ook een beetje.
Top album, maar draai hem niet erg vaak. Compenseer ik onbewust door oudere meesterwerkjes van onze vriend meer te beluisteren.

Ik ben het wel met Funky Bookie eens.
De 1e helft van het album is beklemmend en in zekere zin confronterend, met dus de wetenschap achteraf.
Daar kun je onmogelijk om heen.
Dollar Days en vooral I Can't Give Everything Away zijn gevoeliger en wellicht berustender.
De laatste kent met de sax wat Low passages en dat hakt er ook wel in.

Resumerend: Bowie hield er rekening mee dat dit zijn laatste kunstje zou worden.
Hij was een intiligente man en de vooruitzichten waren somber, laten we dat maar aannemen.
Het is een geweldig slotstuk en een passend einde.
En des Bowie's. Mysterieus en met muzikale uitdagingen.
Achteraf is alles makkelijker in beeld te brengen en het is vreselijk dat hij er niet meer is, maar dit is wel een album dat bij hem past.
Geen zwijmel toestanden, maar met een donkere twist.