Dream Theater - The Astonishing (2016)

Het is misschien een domme vraag maar wat is de reden waarom ze van roadrunner records overgestapt zijn naar Sony.?

Einde contract, dus ruimte om te shoppen voor een nieuwe deal. De motivatie zal zeker met $$$ de maken hebben, maar InsideOut - het sublabel van Sony waar ze getekend hebben - past als progressief label ook beter dan RR. Hopelijk inspireert het ze voor het nieuwe album .

Aha OK duidelijk ik veb sowieso razend benieuwd naar het nieuwe album. Dream theater is een van de weinige bands die nog weet te verrassen in het progressieve rock genre

Really ? Lees en luister hier eens naar:
Prog Ladder 2018

Laat gerust eens weten..

Ik hoor/ lees/ ervaar eigenlijk voornamelijk tegenovergestelde.

The Astonishing wijkt iets af binnen de discografie maar voor de verdere rest kan Dream Theater gerust een AC/DC stigma opgeplakt krijgen vanwege het voortdurend herhalen van zetten.

Waarmee ik wel wil zeggen dat zolang er leuk spul is dat enthousiast gebracht wordt, niets mis mee is.

A Dramatic Turn Of Events was twee albums terug zelfs nog praktisch een remake van Images and Words. Kan je toch moeilijk verrassend noemen.

Deze plaat was, of je het nu kon waarderen of niet, inderdaad eens wat anders. De eerste keer in lange tijd dat ze eens wat nieuws probeerden.

Dat is jouw mening ik vind die totaal niet op images and words lijken

Ach, de band hoeft helemaal niet meer te vernieuwen wat mij betreft. Laat ze maar gewoon doen daar waar ze goed in zijn. Lekkere progressieve metal maken. Labrie vind ik wel een struikelblok geworden helaas. En stop aub eens met die hevig gecomprimeerde producties. Laat het eens ademen. Laat het eens fris klinken! Daar zit wat mij betreft nog veel winst te behalen.

En ze zijn klaar met opnemen nu alleen nog wachten op een naam en release datum

Ben erg benieuwd. Hopelijk is het ditmaal een gefocuste plaat zonder al te veel opsmuk: virtuositeit in dienst van de composities. De band zit al een tijdje in een dip. Links en rechts worden ze door jonge(re) progmetalbands, Haken en Caligula's Horse bijv, ingehaald. Toch hebben ze nog steeds genoeg klasse in huis om een solide plaat te creëren.

Ik las dat ze leftover ideeën gebruikt hebben van the astonising voor het nieuwe album

Het verbaast me dat The Astonishing op Musicmeter een relatief hoge waardering krijgt (3,39). Op Rate Your Music is het gemiddelde veel lager (2,36) op basis van ruim 1500 stemmen.

Hier zitten allemaal hele eigenwijze mensen.

Ik blijf me afvragen waarom ik dit een van DT's beste platen vind (overigens op gepaste afstand van Images & Words, Scenes From a Memory en Six Degrees), of beter gezegd, waarom de rest van de wereld er niks mee kan.

Het bevat toch een aantal prototypische progressieve elementen, meer dan andere DT-platen. Conceptalbum? Check. Lange speeltijd? Dubbel-check. Muzikale thema's? Check. Het is in feite één lang nummer van ruim 2 uur, hoe kun je daar nou niet enthousiast van worden?

Toegegeven, toen ik 'm de eerste keer beluisterde, schrok ik ook van de prominent aanwezige 'Disney-sound,' een kant van DT die ik nooit heb kunnen waarderen. Maar contrast is emotioneel een van de krachtigste middelen die een songschrijver tot zijn beschikking heeft. Als ik ergens kippenvel krijg, dan is het bij de momenten dat de toon op dit album wél scherpe randjes krijgt, zoals later op de plaat steeds vaker het geval is. Die momenten komen op deze plaat extra lekker binnen.

Daarnaast is de Disney-sound nou juist een geluid waarmee LaBrie wel goed uit de voeten kan. Lang geleden dat-ie zo goed klonk. Op de nieuwe plaat, Distance Over Time, is het ook weer droef gesteld met de beste man. Hij heeft zeker tegenwoordig niet de power voor een echte metalplaat.

En wat ik zo knap vind aan de kortere nummers, is hoe deze toch progressieve elementen bevatten. Het detail in Petrucci's riff-werk onder de vocalen bijvoorbeeld, is bij vlagen echt fenomenaal. Compacte nummers schrijven is vaak lastiger dan lange progressieve werken. Er gebeurt op dit album zo veel op de vierkante millimeter, ik weet niet waar ik moet beginnen met luisteren, en dát is voor mij nou echt prog.

Moment of Betrayal wordt door de meesten nog wel gepruimd. Degelijk nummer, maar volledig volgens uitgekauwde DT-formule. Eindelijk doen ze iets nieuws... dat zou juist bij liefhebbers van prog in goede aarde moeten vallen, toch? Dit is het eerste geïnspireerde DT-album sinds... sinds Six Degrees, als je het mij vraagt.

Maar ja, ik luister ook naar techno. Ik zal wel geen typische progfan zijn. 4,5 ster, omdat de songteksten (zoals altijd) belachelijk zijn. En omdat ik zelden de tijd heb om 2 uur lang onafgebroken muziek te luisteren.

wat smash016 zegt: voor mij ook een van de beste (in ieder geval degene die ik het meeste beluister) platen van DT. Ambachtelijke songwriting bijna... perfecte melodieen, technisch perfect uitgevoerd. Hoog meezing gehalte ook, ondanks de matige teksten .
Smaken verschillen, maar dat deze zo vaak afgeslacht wordt in DT kringen snap ik niet.

Prachtig mooi album van Dream Theater toch? Je moet wel geduld hebben om dit werkje meerdere luisterbeurten te geven.En dat geduld hebben een aantal niet denk ik. Dat is dan heel spijtig , want des te meer je dit album een kans geeft des te meer moois dit album prijs geeft. Verdorie wat een pracht muziek is dit toch!

Gewoon een goeie DT plaat.

Ja, hij wijkt afvan het eerdere werk, maar is dat erg? Ik vind van niet.
Een keer buiten de gebaande paden, maar nog ruim voldoende om van te genieten.

Het lijkt, zoals bij andere hands ook wel gebeurd is, op een bepaald moment “in” te zijn geweest om DT (en/of Labrie) af te zeiken.

Ik doe niet mee: gewoon 4*

Er staan DT onwaardige nummers op, maar dat is mijn mening. Vandaar mijn lage waardering en ik ben toch echt een fan van het eerste uur. Zelfs hun debuutalbum is stukken beter......

Gewoonweg een rotslechte plaat van Dream Theater: vol met opgeklopte bombast, cheesy melodieën en richtingloze pretentie. Gelukkig wist Dream Theater zich aardig te herpakken met Distance over Time. Ik zie de band graag slagen, maar zal zeker ook benoemen als ze uitglijden.

Je vergeet 'vind ik'. IK vind het een van hun beste platen.

Ik vergeet niks: ik veronderstel enkel dat elke user begrijpt dat ik op deze site slechts mijn mening geef, zonder dat ik dit bij elk bericht expliciet hoef te maken. Het valt me overigens op dat dit enkel niet schijnt door te dringen bij de mensen die zich te veel vereenzelvigen met een band, waardoor ze elke kritiek opvatten als een aanval.

Dag vind ik wel erg sterk uitgedrukt. Maar dit is inderdaad één van de mindere DT platen. 0,5* zou ik er niet voor willen geven dat gaat me wel erg ver omdat er ook echt wel mooie dingen op staan. Het heeft wel gezorgd dat ik Dream Theater uit het oog ben verloren

Voor hun doen een DRAMA album

Voor mij een subliem album. Lekker languit op de sofa luisteren naar dit pareltje, dat is met volle teugen Genieten.

Goed album. Ik moest hem wel een aantal keren beluisteren voordat het spreekwoordelijke kwartje viel. Wat mij betreft veel beter dan zijn voorganger.

Zet dit album eens af tegen hun eerste vier albums. Dit is voor DT begrippen een gedrocht en ga ik helemaal mee met Barney Bubble!

Van hun eerste vier studioalbums vind ik Images and words het best.
Hun debuutalbum is zeker niet slecht maar het heeft helaas een vrij matige geluidskwaliteit waardoor ik het niet vaak beluister.
Awake is een goed album, het had destijds wel een aantal luisterbeurten nodig voordat ik het echt ging waarderen.
Het grootste deel van Falling into infinity is aan mij niet besteed, zie mijn commentaar aldaar.
Mijn top 3 van Dream Theater studioalbums is:
1. Metropolis, part 2, Scenes from a memory; 2. Images and words; 3. Six degrees of inner turbulence.
Ik sta er dus blijkbaar iets anders in dan jij Neal, maar dat geeft niet en ik respecteer je mening.