Dream Theater - The Astonishing (2016)

jij bent nog creatiever .

The Astonishing kan me steeds meer bekoren. Uiteraard vergt het wat suspension of guilty pleasure, maar dat heb ik altijd al gehad met Dream Theater. Dat bombastische, bijna kitscherige, tja... ik vind het artistiek gezien verwerpelijk, maar toch kan ik erin opgaan. Maar heeft iedere Dream Theater-fan dat niet? Ze zijn nooit anders geweest, naar mijn weten.

Ik ben ook geen fan van het eerste uur, ben ingestapt bij Systematic Chaos, dus van die nostalgische overwegingen heb ik ook geen last. Images & Words is van hun beste werken, maar Awake vind ik dan weer vrij matig.

Je zou nog kunnen inbrengen dat het vernieuwende er inmiddels wel langzaam vanaf is gegaan, maar ja -- alleen maar DT's verdienste dat ze nog steeds bestaan en zo productief blijven, toch? Ik kan daar alleen maar blij van worden in ieder geval. Heb zelf sowieso niet het idee dat "vroeger alles beter was." M.i. is Scenes from a Memory / Six Degrees hun meest geïnspireerde periode.

Gisteren afgezakt naar Parijs om er de laatste worp van Dream Theater te aanschouwen/beluisteren.

De zaal waar het concert zou doorgaan deed me vooraf al fronsen. Een congreszaal ... Maar dat bleek net de voltreffer te zijn. Het is niet het soort muziek waar je moet headbangen en moshen. Al moet het gezegd, stilzitten is ook niet ideaal.

Organisatorisch zat het niet echt goed in Frankrijk. Op de kaarten stond dat het concert om 19u00 zou beginnen. Vooraf hadden we toch even aan de zaal gekeken waar we onze vouchers moesten omruilen, en daar werden we op de hoogte gesteld dat het concert al begon om ... 18u00
Ik vrees dat er veel mensen te laat zullen aangekomen zijn. De zaal was ook niet uitverkocht (2de avond na elkaar) waardoor we een pak mochten opschuiven. Zuur voor de mensen die daar €20 à €30 meer voor betaalden.

Omstreeks 18u10 werden de lichten gedimd, en kregen we de eerste beelden te zien. Niet veel later viel de band (op de zanger na) in. Het mag gezegd, ze spelen messcherp. En ogenschijnlijk lijkt het allemaal niet eens moeilijk te zijn wat ze spelen, maar de waarheid is gans anders. James Labrie kwam vervolgens ook op het podium om zijn ding te doen. Over hem is er al veel inkt gevloeid. En er zijn wat mij persoonlijk betreft momenten dat het niet echt mooi klinkt. Maar dan wordt dan ruimschoots gecompenseerd met echt prachtige zangstukken. Op de achtergrond passeren gans de tijd allerlei beelden uit het verhaal. Om heel eerlijk te zijn, ik heb die beelden maar weinig bekeken. Mijn interesse gaat uit naar de leden van de band. Ik kan vol bewondering kijken wat die mensen met hun instrumenten kunnen.

Na ongeveer 80 minuten spelen kwam er een pauze. Tijd voor een drankje en een plasje ... Exact 20 minuten later (en klokslag 20u00) werden de lichten weer gedimd, en werd CD2 integraal uitgevoerd. Pas bij de bisnummers (2) mocht het aanwezige publiek recht veren uit zijn luxe zetel. De band nam het enthousiasme dankbaar in ontvangst.

De tijd vloog voorbij, wat betekent dat het allemaal wel goed was. Al bij al een meer dan geslaagde avond. En een namiddag Parijs is altijd leuk.

Wel een vreemde gewaarwording dat je om 21u00 een concertzaal uitstapt en al naar huis kan rijden. In ons geval niet eens negatief, want met nog 305km voor de boeg waren we nog een tijdje onderweg.

Ik heb intussen 4,5 sterren toegekend aan dit album. Ik doe er een halfje af omdat de stem van Labrie me niet altijd kan bekoren. Al begrijp ik wel dat hij hier meerdere figuren moet uitbeelden, wat je niet doet met "dezelfde" stem.

eergisteren ze aan het werk gezien in Vorst Nationaal. Het was een goed optreden, ik heb me geamuseerd, maar de waardering voor het album is wel niet gestegen. Allé, het deel voor de pauze (cd1) kwam beter over dan op cd. Heel veel dynamiek, afwisseling ... De solo op het einde van 'a new beginning' kreeg hier een einde waar het recht op had. Kippenvelmoment.
Maar het deel na de pauze (cd2) vond ik maar mak. Het was me allemaal te braaf, te tam op een paar nummers na. Ik werd niet meer omvergeblazen of kreeg niet meer de neiging op het puntje van mijn stoel te gaan zitten.
Maar goed, het was een leuke avond en dat telde.

In Carré was het applaus na 'A New Beginning' oorverdovend hard vergeleken met elk ander applaus die avond. Een duidelijk signaal richting de band lijkt mij.

Er wordt veel gesproken over de mechanische drums en het ontbreken van echt heavy stukken en lange solo's. Nu twijfel ik er amper aan dat met deze ingrediënten er een veel betere plaat had geweest, maar het probleem voor mij is toch echt de song writing zelf. Ik krijg continu het gevoel alsof JR en JP zich hebben onderdompeld in Disney musicals en met dat idee er zelf een hebben geprobeerd te schrijven. Het voelt daardoor ongeïnspireerd, niet origineel en vooral heel saai aan.

Ik durf heel voorzichtig met 3,5* te beginnen maar man man man wat een lange zit. Hoeveel ik ook van de band hou, een conceptalbum van 130 minuten is toch echt wel een hele investering! Maar goed, dit zet ik dus alleen nog maar op als ik de tijd heb dit kan zomaar eens nog een heel eind zakken of stijgen in waardering.

Ben ik de enige die bemerkt dat één van de hoofdthema's op dit album (o.a. Brother Can You Hear Me) vrijwel identiek is aan 'Kinderen voor Kinderen'??

Normaal een redelijk DT fan maar dit "album"raakt me nergens en kan me niet boeien. Door groot aantal nummer zitten er natuurlijk (voor mij) lekkere nummers bij. Over het al gemeen vind ik het allemaal wat te geforceerd klinken.

Zojuist hoorde ik Miljenko Matijevic nog eens een staaltje weggeven van zijn vocale kunnen, ik moest onwillekeurig denken aan DT - hij zou zomaar eens de man kunnen zijn die in staat blijkt te zijn om DT de broodnodige (imho) boost te geven - of zouden ze daar in het DT-kamp echt niet meer op zitten te wachten

Het is fascinerend hoe een mens zichzelf kan blijven pijnigen.

Kort geleden het album, tegen beter weten in, toch weer eens beluisterd. En daarbij ontdekte ik twee dingen: 1) Dat dit album voor mij de doodsteek betekend van Dream Theater. 2) Dat ik hierbij toch echt afscheid ga nemen van de tweede band die mijn liefde voor muziek heeft aangewakkerd (de andere was Porcupine Tree en daarvan heb ik vorig jaar eindelijk geaccepteerd dat daar nooit meer iets nieuws van gaat uitkomen).

Nu wil ik niet de schuld leggen bij Mangini aangezien hij zeker een geweldige drummer is. Maar ik mis de input die Portnoy had in de band (hoewel ze hardnekkig proberen om dat zo min mogelijk te laten lijken). Daarbij moet wel gemeld worden dat de dalende lijn daarvoor al werd ingezet.

Het doet toch pijn om een band die zo'n 11 jaar geleden het startsein voor je muzikale reis betekende zo te zien afdalen. Met elk album hoop je die vlam waar je zo van hield weer te ontdekken. En met elk album zie je die vlam steeds verder verwijderd uitgaan. Het is jammer maar helaas maar ik kan niks meer met Dream Theater.

Ik vind Falling Into Infinity en Octavarium de minste platen van Dream Theater maar dit gedrocht slaat alles wat is dit een GRAF plaat zeg ,het lukt me ook niet om alles achter elkaar te beluisteren dat kan ik gewoon niet aan

beoordeling 5 zwarte gaten

legian, Erg herkenbaar!

Mooie analyse!

130 minuten Dream Theater, het is niet niks, maar aan de andere kant zit hun discografie al vòl met albums die langer dan 70 minuten duren, dus zo extreem is het nou ook allemaal weer niet. Zojuist de hele dubbelaar voor de zoveelste maal beluisterd, nu met de teksten èn de uitgebreide recensie van HugovdBos op 31-1-2016 (waarvoor veel dank) erbij om tot een "voorlopig definitief" oordeel te komen. Voor de minpunten ben ik niet doof: het koor is af en toe wat te veel van het goede, sommige thema's zijn behoorlijk cheesy (met name Brother can you hear me en het Glorious sound-walsje op het einde van Hymn of a thousand voices), John Myungs bas is nogal ondergesneeuwd, en om de Christus-parallellen (Gabriel als "Savior", het element van verraad, Heaven's Cove als een soort Tuin van Gethsemane, Gabriels vermogen om iemand uit de dood te laten herrijzen etc.) geef ik niet veel, om het maar eens netjes te zeggen. De pluspunten vergoeden echter heel veel: de ambitie om eens iets nieuws te proberen met een mix van rock-opera en musical, de reikwijdte van het concept (dat minder met 2112 te maken heeft dan ik oorspronkelijk dacht), de efficiënte manier waarop de personages in klassieke rock-opera-modus tot leven worden gewerkt, het speelplezier, de fraaie instrumentaties, Petrucci's gitaarwerk (zoals altijd – o, die solo op het einde van A new beginning !), Rudess' piano- en Hammondspel, en bovenal (en ik had niet gedacht dat ik dit ooit nog eens zou zeggen) de uitstekende zang van James LaBrie die alle nummers domineert en vrijwel steeds de juiste "toon" vindt. Bovendien gaat het verhaal gelukkig niet alleen maar over revolutie en muziek, maar zitten er toch ook aardige plotontwikkelingen bij de personages, zoals Daryus die niet meer in de schaduw van Faythe wil staan, Arhys die moet kiezen tussen Xander en Gabriel, en Nafaryus die zich zijn muzikale verleden herinnert. Hoogstaand is het allemaal niet, net zomin als Scenes from a memory ooit iemand van het bestaan van reïncarnatie zal hebben overtuigd, maar it gets the job done en geeft zowel band als zanger de gelegenheid om mooie kleurige en gevarieerde melodieën en arrangementen op de mat te leggen. Nog maar een keer draaien dan? Brace yourself!

Al jouw zg pluspunten halen het deze keer niet met de vele - voor DT begrippen - minpunten.
Ik verwacht bij DT veel meer dat dit zacht gekookt eitje. Als ik ga skippen naar een volgend nummer ( wat ik nog nooit gedaan heb bij DT) is er iets goed mis

Goed om weer eens een positieve review hier te lezen.
Geeft ook goed weer hoe verdeeld de meningen zijn over dit album.
Maar dat mag natuurlijk. Ikzelf vind het niet hun beste, maar slecht is het zeker niet!

BoyOnHeavenHill Mooie korte analyse van waar de kracht van dit album ligt. Zelf draai ik hem niet al te vaak meer, mede door de lange zit. Het verhaal heeft bij mij wel qua kracht ingeboet, maar dat is met sprookjes meestal het geval. Hun beste werk ligt jammer genoeg al ver in het verleden, maar af en toe een positief lichtpuntje maakt het wel zo mooi.

Na ruim een half jaar niet aan dit album gedacht te hebben zit ik vandaag weer een paar liedjes te luisteren. 2285 Entr'acte, dat in twee minuten tijd alle belangrijke thema's van The Astonishing de revue laat passeren, roept haast nostalgische gevoelens op! Fijn om deze muziek weer eens te horen en me te realiseren hoe bomvol goede melodieën dit album staat.

nog maar eens geprobeerd. geen doorkomen aan... wat een ellende.

34 nummers !!

Verschrikkelijk. Ambitieus tot daar aan toe.
Maar deze band overschat zichzelf in componeren.
Ze zijn muzikaal bijna eng briliant, maar composorisch is het meestal niets meer dan ideetjes aan elkaar knopen.
Ik ken hun aanpak via mijn zoon, die het wel eens liet horen, maar die is er ook klaar mee geloof ik.
Staat heel ver van mij af.

Jammer dat je dat vindt, bikkel2. Twee van hun (vroege) albums bivakkeren al enige tijd in de MusicMeter-top-250, die zou je toch eens moeten proberen.

Nee, met alle respect voor de mensen die dit waarderen, ik vind het op enkele uitzonderingen daargelaten, vervelende muziek.
Het is mij te vol, de lange stukken te gezocht in de structuren en erg van de hak op de tak.
De zang trek ik ook niet zo erg.
Wel respect voor het muzikale kunnen, want dat is geweldig.

Afgelopen weekend Awake nog eens opgezet. Dat is inderdaad andere koek.

Hier ben ik het volledig mee eens. En dat vind ik tegelijkertijd erg jammer. Hun eerste albums waren geweldig: mooie melodieën, zeer vernieuwend, prachtig instrumentaal werk en dat alles gekoppeld aan een enorm spelplezier. Dan heb ik het m.n. over Images and Words, Awake, Scenes From a Memory, maar ook over Falling into Infinity. Tot aan Octavarium. Daarna, vanaf Systematic Chaos begon DT in herhaling te vallen. Elk album had nog wel een paar mooie songs (zeker BC&SL), maar het werd allemaal minder. Met als trieste dieptepunt het musicalachtige The Astonishing - een draak van een album. Ik kan er niet naar luisteren. De magie is weg.

Nee, dit doorstaat de tand des tijds echt niet... Bij mij in ieder geval amper meer opgezet.

Mijn favoriete DT zal het nooit worden maar als je er weer eens tijd voor heb (neemt) is het toch wel weer een lekker album om aan te zetten, vooral tijdens de lange autoritten die ik maak. voor nu nog even 3,5 maar nijg toch wel richting de 4.

Ook ik zal niet meer dan twee luisterbeurten nodig hebben voor een beoordeling, want de heren Petrucci en Rudess zijn zo verstandig geweest naar mijn goede raad te luisteren, als ik op de eerste zes liedjes af mag gaan. Het is allemaal eenvoudiger dan vroeger en dat doet de band goed. Er is geen nodeloze krachtpatserij meer; alles staat in dienst van de composities, zoals iemand eerder heeft opgemerkt. LaBrie heeft er duidelijk erg veel zin in en klinkt enthousiaster dan in vele jaren. Het helpt ook dat ze een ervaren klassiek componist hebben ingehuurd voor de toegevoegde orkestraties.
Om het in de woorden van Edwynn te zeggen: alles is tot nu toe degelijk en dat is beslist een vooruitgang. Een verdere beoordeling volgt later; ik moet nog afwachten of de rest van hetzelfde niveau blijft, die nu op 3,5 tot 4 sterren zit.

Pfff, zucht. Gisteren weer eens een kans gegeven maar het album zit voor mij in hetzelfde hoekje als Dedicated to Chaos van Queensryche. Dat wil zeggen dat ik hoofdschuddend naar een album van een van mijn favoriete bands zit te luisteren. Jammer dit.

Het zit natuurlijk geniaal in elkaar maar wat ik mij afvraag is waarom A New Beginning eindigt met een fade-out ? En wat het nog erger maakt midden in een gitaarsolo. Als het gaat om ruimte gebrek gaat..had dan The Road To Revelation op CD 2 Gezet. Jammer......

Afgrijselijk, wat een kwelling dit album en dan duurt het ook nog lang.