menu

The Flying Burrito Brothers - The Flying Burrito Bros (1971)

mijn stem
3,59 (35)
35 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: A&M

  1. White Line Fever (3:15)
  2. Colorado (4:50)
  3. Hand to Mouth (3:43)
  4. Tried So Hard (3:08)
  5. Just Can't Be (4:57)
  6. To Ramona (3:37)
  7. Four Days of Rain (3:38)
  8. Can't You Hear Me Calling (2:21)
  9. All Alone (3:32)
  10. Why Are You Crying (3:00)
totale tijdsduur: 36:01
zoeken in:
avatar van Droombolus
2,5
Hier zetten de Burrito's de lijn uit die later door de Eagles verder ontwikkeld zou worden: country-rock op een FM vriendelijke basis.
Veel te veel water in de wijn naar mijn smaak en zelfs Rick Roberts' magistrale Colorado kan deze plaat niet redden.

avatar van Pruimpit
4,0
Hmm, ik vind deze plaat helemaal zo slecht nog niet. Het geluid is inderdaad wel wat radio-vriendelijker en meer gepolijst, maar er staan verder prima songs op ('Tried So Hard' en 'Just Can't Be' zijn favorieten). Sneaky Pete speelt geweldige pedal-steel licks op sommige nummers.

Ik vind deze plaat eigenlijk beter dan 'Burrito Deluxe'. Eerlijk gezegd ben ik ook geen enorme fan van Gram Parsons' stemgeluid (ja ja, 'ketter!', 'stenigt hem!'.. etc. etc.) dus die mis ik hier persoonlijk ook niet echt.

avatar van koho
4,0
Dit heb ik altijd een prima plaat gevonden, helaas lijkt-ie over het algemeen op de hoop gegooid te worden van post-Gram-Parsons-Burritos-platen-die-er-niet-toe-doen. Wat mij betreft ging de kwaliteit overboord met het vertrek van Chris Hillman, niet dat van Parsons. Voorganger Burrito Deluxe (1970), mét Parsons, vind ik zonder 'm slecht te vinden nu ook niet bepaald een hoogvlieger, na het magistrale debuut Gilded Palace Of Sin (1969).
Ik prefereer dan dit ietwat vergeten album uit 1971. Misschien allemaal wat meer laid-back en neigend richting Eagles die rond deze tijd ook uitvlogen - Burrito Brother Bernie Leadon zou snel hierna overstappen naar die groep.

Al met al een vergeten topper in California country rock, ook voor degenen voor wie The Eagles wat te MOR zijn. Op CD integraal te vinden op de dubbelaar Hot Burritos! The Flying Burrito Brothers Anthology 1969-1972, samen met de eerste twee albums en nog wat rariteiten; da's eigenlijk alles wat je nodig hebt qua Burritos.

Het live album dat hierop volgde, Last of the Red Hot Burritos uit 1972 is nog wel te pruimen (de laatste met Hillman), alsook het nooit op CD verschenen Live From Amsterdam (1973) - de laatste met Roberts, een samengaan met Country Gazette, dat weinig meer met de Parsons/Hillman era gemeen heeft maar eigenlijk best wel leuk was (in mijn herinnering, ik heb al in geen 10 jaar meer een LP in handen gehad) ... maar daarna wordt het bar en boos, een heroprichting met minder ter zake doende ex-leden en een paar misplaatste late-period ex-Byrds Gene (niet Gram!) Parsons en Skip Battin, en later zelfs zonder originele leden, die de goede naam van de Flying Burrito Brothers te grabbel gooiden met inferieure platen die nog het meest deden denken aan een derderangs country-bandje dat op zaterdagen mocht spelen in countrybars. Brr.

Dus let erop: koop geen FBB albums als de naam van Chris Hillman niet vermeld staat. Want als je het alleen bij die van Gram Parsons houdt, zul je dit album hier nooit horen, en da's jammer.
4****

Stijn_Slayer
Ik ben momenteel nogal in een Flying Burrito Brothers bui, en bij herbeluistering blijkt dat ik deze met 3* echt ernstig onderschat heb.

Rick Roberts kreeg de lastige taak om Gram Parsons te vervangen. Ga er maar aan staan, maar Rick doet het geweldig. Beter dan Gram Parsons op Burrito Deluxe. Ik ben het volledig eens met koho dus.

Elk nummer is van een heel redelijk niveau, maar de echte juweeltjes zijn 'White Line Fever', 'Colorado' en 'Tried So Hard', die zelfs Gene Clark's eigen versie overtreft.

Hier dan ook de oproep om Rick Robert's twee solo albums ook een kans te geven. Iets meer mainstream, maar dat Rick een zeer talentvolle muzikant is wordt er wel op duidelijk.

avatar van kort0235
4,0
Deze LP van de Flying Burrito Bros zonder Gram Parsons maar met Rick Roberts is inderdaad meer gepolijst dan de vorige albums, maar nog steeds ontzettend goede muziek.
Het fantastische Colorado (hoogtepunt van dit album) is prachtig gezongen, maar Tried so hard, White line fever, Why are you crying zijn songs waarbij ik een goed gevoel bij heb.
Nee, de derde LP van de FBB is niet zo goed als The Gilded Palace of Sin, maar voor mij toch een dikke 4.0*

avatar van Jaep
3,5
Dit is zeker een goede plaat van de Parsons-loze FBB. Toch vind ik deze vooralsnog minder sterk dan de twee voorgaande. Al was het materiaal op Burrito Deluxe wat minder dan op Gilded Palace, de stem van Parsons maakt die plaat voor mij toch beter dan deze. De stem van Roberts heeft toch wat minder die melancholische country klank dan Parsons. Hoe dan ook, prima te pruimten plaat!

avatar van jorro
3,5
Niks mis met dit album. Puike countryrock.
Album staat niet voor niets op nr. 16 in het jaarlijstje van Aloha over 1971!

avatar van Ducoz
4,0
Gek genoeg, klinken de Burritos hier meer zoals te Byrds.
Opzich niet gek natuurlijk.. Mike Clarke op drums, Chris Hillman op bas.. een cover van Gene Clark. Als 'Notorious Byrd Brothers' in '71 was gemaakt, had de kans groot geweest dat het zo zou klinken.

Natuurlijk verbleekt het een beetje als de Burritos van 2 platen eerder.. maar dat deed de 2e langspelert al. Soms valt het allemaal op zijn plaats en werkt het later niet meer. Dit is een zeer aangename plaat te noemen.

avatar van nlkink
Ducoz schreef:

Gek genoeg, klinken de Burritos hier meer zoals The Byrds. Op zich niet gek natuurlijk...Mike Clarke op drums, Chris Hilman op bas.. een cover van Gene Clark.


Gene Clark doet op dit album deels ook mee (uncredited). In ruil hielpen de Burrito's bij het opnemen van Here Tonight, te horen op Gene Clark - Roadmaster (1972). Tijdens die sessie heeft Hillman Clark uitgenodigd om toe te treden tot de groep. Jammer dat hij de uitnodiging heeft afgeslagen.

avatar van Droombolus
2,5
nlkink schreef:
Jammer dat hij de uitnodiging heeft afgeslagen.


Misschien wel maar eigenlijk niet want dan was Geno's samenwerking met Jesse Ed Davis nooit gematerialiseerd en White Light is nou net een van mijn allerfaveste albums. Die staat alleen niet vastgeroest in mijn Top10 omdat ik No Other nog nèt even wat beter vind.

Het enige minpunt van deze vergelijking is dat ik Gene wel graag een keer live had willen zien en de Burrito's na deze plaat Nederland aandeden. Helaas is hij alleen fictief ( in Utopia Avenue van David Mitchell ) in ons land geweest .........

Gast
geplaatst: vandaag om 11:21 uur

geplaatst: vandaag om 11:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.