Ray LaMontagne - Till the Sun Turns Black (2006)

Als er iemand met enkel z'n stem de mensen kan ontroeren dan is het Ray LaMontagne wel.
Wat een album... Nummers als Be here now, till the sun turns black en lesson learned laten je gewoon sprakeloos. De diepgang samen met die donkere sfeer gecombineerd met de zang en perfect geplaatste instrumenten maken het gewoon magisch.
Ik dacht dat hij na Jolene (op Trouble) z'n beste nummer had geschreven. Ik was duidelijk verkeerd.
De link met Nick Drake ga ik volledig mee akkoord. Alhoewel dat Nick Drake een stem had die op een andere manier door merg en been ging. Nick Drake z'n kracht schuilde in het breekbare van z'n stem saen met een ongelofelijk knap gitaarspel. Bij RAy Lamontagne voel je die stem op momenten gewoon echt tot op het bot gaan. Prachtig.

Nick Drake nog altijd (en voor altijd op één) maar Ray Lamontagne met dit werk... op twee!

In het kader va een soort "inhaalslag" ben ik begonnen metmuziek te gaan beluisteren van muziek , die ik nog niet zo goed kende. Heb ik 3 albums van Ray in huis. Ze zitten natuurlijk nog lang niet in mijn systeem, maar dit album vind ik tot nu toe eruit springen. Wat een prachtige composities, geweldige zang. Voor de tip thnx, T.S.!

Be Here Now

idem her, wat een ontdekking, lekkere muziek bij dit weer (niet te verwarren met die andere montagne

Er zijn niet veel platen die mij tot bijna jankens toe weten te ontroeren, TTSTB is er eentje die dit altijd (nuchter, aangeschoten of retezat) altijd weer doet......

fantastisch

Hmm...zag dit album net in de forumtopics dik winnen van Radiohead's Hail To The Thief, dus moet ik dit album ook maar eens gaan beluisteren.

Na west's aanstekelijke enthousiasme heb ik deze vandaag nog maar eens gedraaid.

Het is moeilijk om te zeggen waarom dit album mij meer pakt dan Ray's debuut. Het is geen abrupte stijlverandering, hoewel er wel met nummers als 'Three More Days' en 'You Can Bring Me Flowers' wel net iets meer variatie in zit (ik hintte er bij het debuut al naar).

Wel een beetje zwak dat het riffje van 'If I Needed Someone' zomaar gejat wordt in 'Be Here Now'. Ray kende dat riffje heus wel.

Verder geen kritiekpunten, goede plaat!

Na alle albums nog een keer of 2 te hebben gedraaid, in de aanloop van Ray's optreden in Antwerpen gisteren, kan ik nog steeds zeggen dat dit mijn favoriet is (nipt gevolgd door Trouble).
Ray bracht 'You Can Bring Me Flowers', maar in de 'originele' versie, zoals hij die oorspronkelijk wilde uitbrengen, afwijkend van de versie op het album dus. En inderdaad, die 'originele' versie (YouTube) vind ik een stuk leuker, met viool en steel-guitar erbij, alsook backingvocals van de hemelse Secret Sisters (die overigens het voorprogramma deden). Geweldig!

Ik houd meer van de versie op het album. Sterker nog, ik herkende het nummer niet meer tijdens het concert in Utrecht en dacht dat hij helemaal geen nummers van dit mooiste album had gespeeld

Toen ik Ray zag in Paradiso, speelde hij gelukkig wel een aantal nummers van dit album. Wat eerlijk is eerlijk, solo hoor ik hem het liefst.

Het beste werk van Ray staat op dit album. Vooral het viertal Be Here Now, Empty, Lessons Learned en Till the Sun Turns Black zijn geniaal. Met name de tekst van Lessons Learned is fantastisch. Had nog vier van deze nummers toegevoegd, en de rest geschrapt, dan was het zonder twijfel het beste album van de laatste 10 jaar. Helaas is dit niet het geval. Hoewel er eigenlijk geen nummers op het album staan die in negatieve zin opvallen, staan er voor mij verder geen klassiekers meer op.

Zeldzaam mooi.

wowow nog maar 1 keer gehoord en deze plaat maakt veel indruk op mij. meer dan zijn ander 2. Ray Lamontagne moet je luisteren met koptelefoon. erg goed. een snuifje Stephen Stills, john Lennon..?

Heerlijke plaat zeg! Nog niet vaak genoeg geluisterd om een cijfer te geven, maar maakt tot nu toe veel indruk op me! Op aanraden van een vriend ben ik maar eens naar jullie meningen gaan kijken en die hebben me overtuigd om dit te luisteren. Tot nu toe absoluut geen spijt van gehad!

Inmiddels vaak genoeg geluisterd om er over te kunnen oordelen! Heerlijk plaatje zeg! De stem van Ray is echt prachtig zeg! 4,5*

Weer zo'n pareltje in het singer song writer genre die mij weet te overtuigen. Deze Ray laat horen hoe ingetogen en simpel een plaat schijnbaar kan zijn. Niets is minder waar. Wat een vakman is deze bard. Soepel gespeeld en gearrangeerd. Mooie songteksten. Werkelijk een pareltje. Daar gaat ie weer. Op naar meer werk van deze artiest.

Ray LaMontagne beschikt over een mooie stem met een warme klank en net dat beetje gruis. Verder weet hij op dit album een natuurlijke mix te maken van folk/singer-songwriter en blanke soul. Luisterd lekker weg zonder al teveel stof doen op te waaien.,

Wauwie!!!! Wat een prachtig album! Ik ben het puur vanwege het hoge gemiddelde gaan luisteren en ik ben als een blok voor dit album gevallen! Wat heeft Ray een prachtige stem en heerlijke nummers. Echt een album waar ik enorm rustig van word en bij weg kan dromen. De nummers hebben prachtige teksten en zijn stem geeft ook een meerwaarde aan de nummers! Werkelijk fantastisch!

Voor de liefhebbers: geef Marc O'Reilly met zijn debuutalbum My Friend Marx eens een luisterbeurt. Zijn warme stem deed me ogenblikkelijk aan Ray LaMontagne denken.

Opvallend, in mijn herinnering is dit een ietwat 'donkere' plaat, maar afgezien van Empty, de titel en de hoes is dit eigenlijk een heerlijke plaat voor deze lentedagen. Uitstekende keus zo net in het zonnetje.

Mooie plaat! Ray LaMontagne was een naam die ik geregeld zag passeren in singer-songwritertoplijstjes, maar waar ik me nooit in verdiept had. Ten onrechte, zo blijkt!

Voor mij blijft alles net aan de juiste kant van het zeemzoete nog. Sterker nog, de nummers die hier wel eens als te melig of zoetsappig bestempeld worden (Can I Stay en de afsluiter), zijn samen met het prachtige Empty m'n favorieten op dit album.

4*

Prachtig, mooie stem, goede teksten. Vooral de titeltrack is favoriet momenteel, we beginnen op een 4*, het is me af en toe net iets te zoet.

Till The Sun Turns Black sloeg in 2006 in als een bom bij mij. Maar dan wel een hele mooie en trieste bom. Wat staan hier een stapel onvoorstelbaar mooie liedjes op, waar je soms ook melancholisch van wordt. De titelsong Till The Sun Turns Black zegt al genoeg, net als het fraaie Empty of You Can Bring Me Flowers... when I'm dead and gone. Echt prachtig mooi is ook opener Be Here Now en voor de afwisseling in tempo zorgt het sterke Three More Days.

Maar voor alle duidelijkheid: elke song op deze fantastische plaat is raak. En al die nummers worden dan ook nog eens wonderschoon gezongen door de bijzonder fraaie stem van Ray LaMontagne. Deze plaat staat momenteel in mijn top 10 allertijden, dat geeft wel aan hoe goed ik 'm vind.

Nog iets ingetogener dan de voorganger 'Trouble' en die jas past 'm ook goed. Klein gehouden waardoor de mooie liedjes goed tot hun recht komen en (zoals hierboven vermeld) wonderschoon gezongen. Mooie plaat. Ik ga nog maar eens verder in zijn oeuvre duiken.

Waarom ik Ray L. nooit goed beluistert heb is me een raadsel.... ik geloof ik dacht dat ie een soort Tom Waits-achtige stem had.... Gelukkig niet dus !!!!
Wat is dit album prachtig ; nog een paar draaibeurten en plaatje zou zomaar 0.5 sterretje erbij kunnen krijgen.

Till The Sun Turns Black is een van de mooiste nummers ooit gemaakt.

Nieuwe cd speler aangeschaft; de oude was al een tijdje stuk en niet gemist, want ik Spotify veel, maar draai ook regelmatig vinyl. Ook fysieke aanschaf zijn Lp's. Dus voor het eerst sinds twee jaar dit cd album beluisterd en wat komt dat binnen zeg! Zeker 5* waard.

Als ik dood ga gaan ze deze horen op mijn begrafenis....samen met Within You