Fates Warning - Theories of Flight (2016)

Mooi dat ik als fan van het eerste uur nog verrast kan worden door deze band. Niet dat de vorige albums slecht waren maar ik miste wel wat. Iets wat het album van Arch/Matheos van een paar jaar geleden wel had. Nou ToF heeft dat ook weer! Het beste album van FW sinds APSOG!

Tja, ik heb dit veel gedraaid, maar echt warm kan ik hier niet voor lopen. De gitaren klinken lekker en de sound is mooi vol, maar de composities zijn niet zo bijzonder en de zang van Ray Alder doet mij vrij weinig. Eigenlijk vind ik alleen een paar kortere nummers (White flag, het slotnummer en vooral de geweldige plaatopener) echt goed, de rest stroomt soepel door maar laat weinig of geen indruk achter, inclusief de twee lange nummers die hier bij de Favoriete Tracks (momenteel) gebroederlijk bovenaan staan. Enigszins teleurstellend wat mij betreft.

Laat ik nou precies hetzelfde voelen bij Fates Warning. Ik ga hier geen rating geven.

Interessant, ik heb een gelijkaardig gevoel bij Dream Theater wat de zanger betreft (kan er maar niet aan wennen), maar hier kan ik de zang net wél heel goed smaken, al vanaf de eerste luisterbeurt. En voor mij zijn alle nummers eigenlijk interessant, behalve misschien de enigszins overbodige afsluiter die de plaat zijn naam gegeven heeft.

Fates Warning is de band die aan de wieg stond van de progressive metal. Van de originele bezetting uit 1982 is alleen nog gitarist Jim Matheos overgebleven en hij drukt dan ook nog steeds een duidelijke stempel op de muziek van de band. Hoewel ze nooit het succes hebben mogen ervaren van generatiegenoten als Queensrÿche en Dream Theater hebben ze in de loop der jaren toch een grote schare trouwe fans achter zich weten te krijgen. Na hun evenwichtige comeback Darkness in a Different Light uit 2013 is Theories of Flight alweer het twaalfde studioalbum van de mannen. Ray Alder is als zanger sinds 1987 verbonden aan de band en gitarist Frank Aresti levert een bijdrage aan twee nummers op de plaat.

Het zwaar beladen album is kenmerkend voor de stijl van Fates Warning, van snelle metal riffs naar rustige melodieuze gitaarpartijen. Alder weet als zanger te overtuigen met zijn zachte warme stem, waarbij hij op de juiste momenten overschakelt naar een zwaarder stemgeluid. Opener From the Rooftops brengt de donkere gitaarklanken en felle drumpartijen en maakt de mensen bewust van het eenmalige leven, haal er alles uit en laat je angsten achter je. Twee nummers overstijgen de 10 minuten en drukken een duidelijke stempel op de plaat. De composities zijn verfrissend en voeren van zachte subtiele tonen naar gedrukte ontwrichtingen. The Light and Shade of Things brengt een wisselwerking tussen de energieke gitaarsolo’s van Jim Matheos, de krachtige zang van Ray Alder en Bobby Jarzombek’s felle drumpartijen. Samen met de andere lange track The Ghosts of Home voeren de teksten door het verleden van Matheos en hoe zijn kindertijd het leven heeft beïnvloed.

Hoewel de hedendaagse progressive metal weinig verrassingen kent weet Fates Warning toch een verfrissend geluid binnen een complex geheel neer te zetten. Het gezelschap straalt een sterke gezamenlijke kracht uit en weet te overtuigen in elke klankstructuur die ze tevoorschijn toveren.

4*

Afkomstig van mijn site Platendraaier.

De zang en ook de redelijk zwakke teksten zijn een te grote afknapper voor mij.
Meerdere pogingen gedaan maar Fates Warning is niet mijn ding.

3*

Toch wel toegankelijk prog plaatje die inmiddels wel tot een van mijn favoriete releases behoort van 2016. Lekkere sound ook wel maar het meeste gras is inmiddels al wel gemaaid door de uitstekende reviews bij dit album alhier. Rest mij slechts de plaat gewoon af te luisteren.

Aangezien de 2cd goedkoper was die maar besteld. CD2 bevat akoestische songs, 3 van de band zelf en 3 covers.
Leuk om eens te horen maar next time plug in, please. Heb wel een mooi uitklaphoesje nu.
Die next time komt misschien al eerder dan ik dacht. Van de album (deze dus) tour zijn namelijk begin dit jaar live (over Europe) registraties gemaakt met Michael Abdow als tweede gitarist.

Theories of Flight is een lekker stevig album met alleen maar goeie nummers. Een verademing na de zwakke voorganger. Ray Alder zingt krachtig als vanouds en met wat korrel in de stem. Jim Matheos heeft niet alleen veel aanstekelijke refreinen bedacht maar bouwde de nummers met veel zin voor avontuur op. Aanrader.

94/100


----------------



Eindstand Fates Warning discografie:

Perfect Symmetry: 100/100
A Pleasant Shade of Gray: 100/100
Awaken the Guardian: 94/100
Parallels: 94/100
Theories of Flight: 94/100
The Spectre Within: 91/100
Disconnected: 89/100
No Exit: 88/100
Inside Out: 88/100
Night on Bröcken: 80/100
FWX: 80/100
Darkness in a Different Light: 79/100

Grotendeels voor mezelf en (waarom niet) voor jullie geef ik vaak een aantal weetjes mee bij de bespreking van een album, wat mij helpt bij het chronologisch beleven van de discografie van de Artiest en zijn Muziek. Let op de hoofdletters want het geeft al een hint over mijn beleving van dit album.

Album nummer twaalf, opnieuw vier vaste groepsleden, geen keyboards maar gastrollen voor de gitaristen Frank Aresti, een oude bekende, en Michael / Mike Abdow, een nieuw gezicht. Genoeg spanningsopbouw, het blijft een hobby maar met zijn beloningen...

En wat is die beloning wonderbaarlijk groot op een album waarbij de Band druipt van het zelfvertrouwen in eigen kunnen en zich wentelt in een wervelend album met krankzinnige melodielijnen: heel veel kracht in de muziek, heel veel kracht in de zanglijnen maar ook heel veel gevoel. Het blijft een evenwicht tussen techniek en gevoel, tussen verstand en emotie, “yin en yang”, tussen zelfbeheersing en zelfexpressie maar als die twee Hemispheren elkaar lichtjes aanraken gebeurt er Magie.

Zoals ik eerder al las bij het bericht van een collega stel ik me ook hier de vraag: “Waar blijft gitarist Jim Matheos die riffs en die ideeën halen?” Adembenemende nummers met pakkende lijnen maar ook met genoeg avontuur, een aantal jaartjes later deed hij hetzelfde op het tweede Arch / Matheos album, Winter Ethereal. Op het vorig album net niet, op dit album des te meer valt het roffelend en functioneel drumwerk van Bobby Jarzombek op, maar wat zanger Ray Alder hier in volle glorie presteert is haast onbeschrijflijk. Hoogtepunten genoeg met twee absolute uitschieters hoor ik hier, niet toevallig de langere songs The Light and Shade of Things en The Gosts of Home. Slotnummer is een geval apart maar ik houd er wel van wanneer een album rustig afsluit.

Slotconclusie? Maar nooit definitief! Samen met Awaken the Guardian en A Pleasant Shade of Gray vormt deze Theories of Flight mijn top drie van Fates Warning, mijn favoriet wil ik niet kiezen, dat hangt af van het moment, het zijn drie op zichzelf staande albums en wie weet verander ik morgen toch weer van idee. Dat kan, dat mag en wie gaat mij tegenhouden? Niemand.

Opnieuw vermeld ik voor de volledigheid mijn versie en die is: Spinner - discogs.com. De zes bonustracks met akoestische versie heb ik misschien ooit eens gehoord (dat geheugen ook), maar dit album is op zich al een zeer copieuze verrukkelijke maaltijd. Gek genoeg krijg ik na deze Theories of Flight zin in een andere gelijkwaardige plaat en mijn tip voor velen onder u: Lethal - Programmed (1990) - MusicMeter.nl. Ze ontlopen elkaar weinig maar Fates Warning werd haast een uniek genre (dat lelijk woord alweer) op zichzelf. De aanhouder wint en wat ben ik blij met mijn volharding na al die jaren ontkenning!