Mastodon - Blood Mountain (2006)

Het tussendoortje Call of the Mastodon niet meegerekend, volgt Blood Mountain het album Leviathan op, geen gemakkelijke taak. Ik probeer te voorkomen dat ik een album afreken op basis van verwachtingen die je krijgt bij de hoge kwaliteit van een album daarvoor. De variatie die artiesten in hun muziek aanbrengen juich ik juist toe, gelukkig is Blood Mountain dan ook weer anders dan Leviathan. Dat gezegd hebbende, lijkt Blood Mountain mij niet helemaal te grijpen. Slecht is het zeker niet, de opener gaat rap de startblokken uit en kent veel intensiteit. Crystal Skull, Sleeping Giant, en Circle of Sysquatch zijn verder nog nummers aan het begin van het album die ik kan waarderen. Bladecatcher vind ik dan weer niet zo heel sterk, jammer, want instrumentale nummers tussendoor vind ik vaak een goede toevoeging, hier nu niet. Met name de rare geluiden breken het nummer. In Colony of Birchmen komt Josh Homme meedoen, ik ben er wel fan van. Het laatste nummer dat er voor mij uitspringt is This Mortal Soil - een goed uitgewerkt nummer. Het concept vind ik sterk, Dailor heeft aangegeven dat het gaat om de strijd die je voert in je leven - zie het als het beklimmen van een berg. Voeg daar het mythische karakter aan toe, de fantasie, dit maakt Blood Mountain. Het gaat over de bevrijding van lichaam en geest.
Into the black hole
Searching for crystal
Making the veins bleed
The source of consciousness alive
Crystalline resonance

In de marathon rank ik de albums van de artiest. Ontkomen aan een oordeel welk album ik beter vind is er dus niet. Kom ik tot de volgende tussenstand:

1. Leviathan
2. Remission
3. Blood Mountain
4. Call of the Mastodon

Je komt er wel eens achter dat een aankoop een miskoop blijkt te zijn.
Wat kunnen mijn beweegredenen zijn geweest om hier geld aan te spenderen? Niet iedereen die zijn stem gebruikt is een zanger, blijkt eens te meer.

Deze zal na vandaag nooit meer worden afgespeeld. Wat een vreselijk album.

Mogelijks is het latere werk wat meer voor je (vanaf The Hunter). Iets toegankelijker, minder chaotisch, wat verfijnder en meer zang door de drummer (de beste zanger van de groep). Ook wel iets minder ambitieus, kleurrijk en te poppy bevonden door velen, maar daar hoef je je niks van aan te trekken natuurlijk. Mijn persoonlijke favoriet is Crack The Skye die de chaos én het verfijnde combineert en die je met The Czar en The Last Baron 2 epische trips voorschotelt.

Je komt er wel eens achter dat een eerste beoordeling onjuist blijkt te zijn geweest.

Na beluisteren van het geweldige Hushed And Grim besloten de andere platen ook nog eens uit de kast te trekken.

Was ik in februari bij beoordeling van deze plaat door alle COVID ellende in een opstandige bui? Geen idee, maar met een schamele 2* doe ik deze plaat onrecht aan.

Het album zal mijn persoonlijke Album Top 100 niet halen, maar een kleine opwaardering is wel op zijn plaats. Dus van 2* naar 3*.