16 jaar was ik toen deze plaat uitkwam. Waarom ik juist aan deze plaat mijn bescheiden zakgeld uitgaf, weet ik niet meer. Ik volgde de hitlijsten al een tijdje, en Controversy, 1999 en Little Red Corvette waren ongetwijfeld al favoriete singles geweest.
De plaat werd grijsgedraaid, op vele cassettebandjes gezet en uitgedeeld aan wie ik ook maar enthousiast kon maken. En zie: mijn nicht, die in dezelfde straat woonde, kreeg zo'n bandje en werd prompt mede-fan.
Ik werd even de 'manager' van een groepje dat zij op de been bracht voor een plaatselijke Soundmixshow. Ze playbackten 'I would die 4 u' en ik moet zeggen: het zag er fantastisch uit: fantastisch dansje, kostuums en hairstyle zo heerlijk eighties
Maar helaas, de Vlaamse boerenbuiten was niet klaar voor Prince, ze werden voorlaatste.
Een of andere kleuter die Silvy Melody playbackte, won toen. Dat sterkte ons alleen maar in onze overtuiging dat Prince hip was
Vreemd genoeg leek ik op de middelbare school de enige te zijn die van Prince hield, en zelfs op kot deelden velen mijn muzieksmaak, behalve voor Prince. Pas de laatste jaren ontmoet ik lotgenoten die in hun jeugd hetzelfde hadden met deze plaat als ikzelf.
Het is fantastisch om een elke noot van een plaat te kennen, elk woord te kunnen meezingen en er nog steeds door opgezweept te worden. Elke keer opnieuw die energie, vanaf de openingswoorden 'dearly beloved ...', het eerste gekrijs uit zijn ziel in The Beautiful Ones, het intermezzo dat het tweede deel van Computer Blue lijkt te zijn maar dan toch uitmondt in energieke hysterie, het opzwepend vulgaire Darling Nikki waarbij Prince heel zijn ziel blootlegt: 'COME BACK NIKKI COME BACK' en dan dat psychedelische einde. En dan die kant 2: When Doves Cry zonder bas wat nog steeds heel bevreemdend is, het feestje I Would Die 4 U dat overloopt in Baby I'm a star - ja, daar is dat zalige gekrijs weer - en tenslotte de afsluiter der afsluiters in de lange versie ...