Opeth - Sorceress (2016)

Blackwater Park en Still Life (vooral laatstgenoemde) blijven mijn fav. Opeth albums! Meesterwerken ten top!

Ik blijf het toch soms vreemd vinden hoor. Opeth zie ik als een band die hun muziek continu vernieuwd en ontwikkeld. Mensen refereren wel erg makkelijk naar Blackwater Park, maar dat album was toen samen met Still Life ook al een grote verandering ten opzichte van Orchid, Morningrise en My Arms, Your Hearse. Tuurlijk bleef Opeth wel lang gebruik maken van grunts (als uitzondering van Damnation van het tweeluik Deliverance/Damnation). Maar zelfs daar met Damnation al een flinke verandering. Eerlijk gezegd heb ik zelf meer moeite gehad met Damnation, dan deze nieuwe platen. Damnation heb ik flink moeten draaien en daar begon voor mij eigenlijk de acceptatie binnen Opeth dat ik ze veelzijdiger moest zien.

Ondanks hun vernieuwen blijf ik het typische Opeth sound er steeds in herkennen, maar wel in een andere richting sinds Heritage. Toch een erg prettige verandering vind ik persoonlijk, waar andere bands hedendaags in saaie herhaling vallen of een karikatuur van zichzelf worden.

Hoe dan ook een verandering, waarvan ik dit derde album het meest geslaagd vind. Ze tonen al die jaren met al die stijlveranderingen die jij beschrijft tenminste lef. Hier schieten sommigen het wel heel snel af. Zeker omdat je deze plaat meerdere malen moet beluisteren, hij wordt alleen maar beter.

Klopt inderdaad dat ze lef hebben en hun eigen ding blijven doen. Daar gaat muziek uiteindelijk ook wel om. Je maakt het ook voor jezelf en wat jij leuk vind. Als je er niet meer achterstaat dan houd het wel op denk ik.

Ik vond zelf bij de eerste luisterbeurt het meteen al erg goed, maar inderdaad het kan nog gaan groeien.

Opeth blijft vasthouden in hun retro-aanpak en komt met een album, waarvan ik de hoes nog het meest geslaagd vind. Qua muziek had ik met de voorganger nog een paar leuke hoogtepunten, dit album blijft voor mij te veel gehuld in een verzameling vaag aandoende nummers. Knap is het hoe die zeventiger jaren sound zo goed benaderd wordt, de liedjes zelf doen me erg weinig. Dat komt ook mede door het geluid, dat platgedrukt dof klinkt en geen ruimte laat voor frisse dynamiek. Vooral daarom bevalt me de nieuwe Kansas bijvoorbeeld een stuk beter.

Heb zojuist deze interview gezien met Åkerfeldt: OPETH's Mikael Akerfeldt on 'Sorceress', Stylistic Change, Prog Metal Scene & Future (2016) - YouTube
Van alle recente interviews met hem vind ik deze het leukst.

Dit beklijft een stuk beter dan het vorige album. Hoewel ik de knallende metal nog wel eens mis is dit toch een vrij zwaar album geworden. De regelmatig uit de pan knallende riffs en de zware sfeer zorgen daar wel voor. Na een aantal luisterbeurten valt het geheel redelijk op zijn plek. In de tweede helft zitten nog wel enkele inzak momenten, maar slecht wordt het niet.

Maar...

Het album mag dan nog zo goed klinken toch is de drang niet aanwezig om het vaker te draaien, een 'probleem' wat ik wel vaker met Opeth heb trouwens. Het album 'leeft' voor mij niet voldoende, dat zorgt ervoor dat de opvolging van luisterbeurten steeds verder uit elkaar komt te liggen en die liggen al redelijk ver uit elkaar. Het is jammer want een Blackwater Park, Damnation en Watershed hebben daar geen last van en passeren nog met enige regelmaat de revue

Het is een stap vooruit, maar ik hoop dat een volgend album weer een wat 'moderner' geluid krijgt dan de huidige 'retro' koers. En ook een stuk pakkender wordt.
3.5*

Een enigszins fragmentarisch album met desondanks behoorlijk wat goede nummers. Sorceress is minder gefocust dan Pale Communion, maar het lugubere, mysterieuze sfeertje is wel erg sterk. Een middenmoter in het oeuvre van Opeth. Ik had het op voorhand erger verwacht.

Na een eerste luisterbeurt was ik wat teleurgesteld omdat het niet direct wou vallen, maar wat had ik het mis.

De weg die Opeth is beginnen te bewandelen met Heritage kent hier een hoogtepunt. Ik was ook helemaal weg van Pale Communion en deze is de perfecte opvolger van die plaat.

Ik kan net geen 5* geven omdat ik Chrysalis een nummer is wat ik ondertussen al wat beu ben gehoord ( een unicum bij Opeth voor mij! )

Era is persoonlijk het beste nummer van dit album. Het duur even voor het refrein er komt, maar wat is het een heerlijk mooi refrein.

Ik koester de albums waarin Opeth nog echt de metal-invloeden had, maar deze en Pale Communion misstaan absoluut niet in de heren hun catalogus.

Genieten!
4,5*

De Opeth ten tijde van bijvoorbeeld Deliverance vond ik geweldig maar dit doet me niet veel.Lang uitgesponnen nummers die alle kanten uitvliegen maar nergens echt interessant worden.
Daarnaast geen metal meer maar vage progrock en vervelende zang.
Er zitten een paar nummers tussen die nog wel gaan (Chrysalis) maar voor het grootste gedeelte vind ik Sorceress een zwak album.

Het instrumentaaltje uit de jaren 70 waar het album mee aftrapt wekt bij mij inmiddels op de lachspieren. Er had natuurlijk niet een engelstalig maar een franstalige fluisterende licht erotische conversatie met dramatische afloop tussen man en vrouw nog ingemixt moeten worden. Où te caches-tu? Je ne trouve pas! Je suis rentré chez moi. Et pourquoi? Tu sais que je t’aime? l’avenir nous attend! Mais non, ma femme m’attend. Adieu (het nummer stond per abuis op repeat, dan krijg je van die hersenspinsels )

Spring MCMLXXIV en The Ward zijn steengoede bonus tracks, beter dan de meeste tracks op een sowieso goed album van Opeth. Ook de titeltrack is prima natuurlijk.

CD2: The Ward vind ik niet zo sterk maar het gitaarwerk in Spring 1974 is dan weer wel ijzersterk. Leuk Hammondorgeltje erbij, prima track. Vervolgens krijgen Cusp of Eternity en Voice of Treason van Pale communion en The Drapery Falls van Blackwater Park een live make-over met het Plovdiv orkest. en koor. Opgenomen in het oude openluchttheater aldaar in Bulgarije. Dat mogen ze van mij ook wel eens in 013 komen doen.

Sinds aankoop alweer vaak geluisterd, weer een groei album. Alhoewel deze voor mij makkelijk inkwam groeide hij wel tot een hoger niveau voor mij. Dijk van een vervolg op Pale Communion, al dan niet beter?

Groeiplaat. Je moet hem echt meerdere malen horen voordat alles op zijn plek valt. Maar dan valt er meer dan genoeg te genieten. Daarnaast weer een mooie evolutie van de weg die de band met Hertitage was ingeslagen.

Het zwakste punt van dit album is voor mij het nummer Era met zijn saaie zanglijnen. Maar blijkbaar denk de baas van Opeth daar anders over want het is een van de nummers waar een video bij gemaakt werd.

Dit album had een mooier einde verdiend ja. Niettemin is dit ook voor mij (weer) een groeiplaat gebleken. Aanvankelijk vond ik hem wat gewoontjes maar het wordt daarna beter en beter.

En de mensen van MusicMeter ook want dit is samen met het titelnummer het populairste nummer bij de statistieken.

Dat zegt niet zo veel over wat 'de mensen van MusicMeter' er van denken. Slechts een minderheid houdt zich bezig met favoriete tracks aanvinken (ik doe het nooit). Het nummer heeft 26 stemmen gekregen, het album 157 stemmen, MusicMeter heeft 48.738 gebruikers.

OK, dat wist ik niet.

Ik ben een van die "Era-stemmers", vind het wel een prettig nummer! Dankzij de discussie dit album sinds lange tijd weer eens geluisterd, dank daarvoor.

Een keer eerder gehoord en toen deed het me niet veel, maar Sorceress kan me vandaag de dag prima bekoren. Geen simpele hoeveelheid herhalingen, maar weer wat nieuwe invloeden (Indiase mystiek en wat sludge) en een aantal songs die er lekker uitspringen. Helemaal het catchy Era is een hoogtepunt te noemen. Wederom geen grunts/screams, maar de zang blijft fijn om aan te horen en de gitaarsolo's wervelen wederom alle kanten op. In eerste instantie had ik verwacht dat dit album lager zou eindigen dan Heritage, maar voorlopig blijft dat album voor mij de enige uitschieter naar beneden.

Blijkt Opeth in the long run uiteindelijk wel qua scores een van mijn hoogst gerate bands ooit te zijn. Fascinerend, aangezien ik deze band bijna nooit zomaar aanzette omdat ik de muziek vaak erg zwaar te behappen vond. Tijd om hier wat verandering in aan te brengen!

Eindstand:
1. Blackwater Park 5*
2. Watershed 5*
3. Ghost Reveries 5*
4. Damnation 5*
5. Still Life 4.5*
6. Deliverance 4.5*
7. My Arms, Your Hearse 4.5*
8. Orchid 4.5*
9. Sorceress 4*
10. Pale Communion 4*
11. Morningrise 4*
11. Heritage 3*
Gemiddelde: 4,42*

Nog altijd begrijp ik dit album niet. Toen Opeth na Watershed aankondigde op de progrocktour te gaan, stond ik het hardst te juichen. Inmiddels zit ik net als veel oude fans te mopperen en te hopen dat Opeth ooit nog terugkeert naar het geluid van de hoogtijdagen. Toen de band nog echt een eigen geluid had.

Dat eigen geluid is hier echt verdwenen. Ik hoop toch echt dat het niet definitief is. Alleen de stem van Akerfeldt herinnert me er aan dat Sorceress toch echt het laatste werk van Opeth is. Waar ik op Heritage en Pale Communion eenvoudig de hand van Akerfeldt terugzie, hoor ik hier een uitgebluste band wier inspiratiebron droog lijkt te staan. De composities zijn lang, saai en zielloos. Er hangt een bepaalde sfeer van degelijkheid, maar degelijkheid is ver onder de maat voor een band van het formaat Opeth. Bij enkele solo's of bepaalde passages veer ik nog wel op, maar het enthousiasme zakt net zo makkelijk weer weg als dat songs weer voortdobberen. Terwijl ik dit stukje schrijf, luister ik naar A Fair Judgement en Burden, wat hartverscheurende songs zijn. Dat niveau wordt hier in de verste verte niet gehaald. Ik merk dat ik me dan ook aan stomme dingen ga irriteren, zoals dat Persephone (Slight Return) niets van doen heeft met Jimi Hendrix, net als The Seventh Sojourn met The Moody Blues en Strange Brew met Cream. Eeuwig jammer dit.


Eindstand:
1. Blackwater Park 5*
2. Damnation 5*
3. Deliverance 5*
4. Ghost Reveries 4,5*
5. Pale Communion 4,5*
6. Still Life 4,5*
7. My Arms, Your Hearse 4,5*
8. Orchid 4,5*
9. Watershed 4,5*
10. Morningrise 4*
11. Heritage 3*
12. Sorceress 2,5*

Haha, gelukkig hadden Blackwater Park, For Absent Friends en Heir Apparent om maar wat te noemen wel veel te maken met de betreffende bands. Maar ik snap wel wat je bedoelt denk ik. Kan me voorstellen dat dat op een plaat waar je niet veel mee kan, zoiets je toch meer tegen kan gaan staan.

Het is misschien ook wel omdat het er net te dik bovenop ligt. De verwijzingen waren voorheen naar behoorlijk obscure bands.

Overigens, als de songs ook echt instrumentaal zouden verwijzen naar de genoemde bands, had ik waarschijnlijk ook wel gemopperd, haha.

Nou zo obscuur is dat Genesis nu ook weer niet. Die hebben toch nog wat aardige zaaltjes gevuld door de jaren ; ) Al is For Absent Friends nu ook weer niet hun grootste hit. De instrumentale verwijzingen zijn er trouwens ook genoeg te vinden de laatste 3 albums, die liggen in sommige gevallen er toch wel te dik bovenop wat mij betreft.

My bad, die link had ik nog niet gelegd. Ik ging er een beetje van uit dat het ook een bandnaam was, net als BWP en Heir Apparent.

Gadversamme zeg, wat een snare sound!? Ik moet telkens in de spiegel kijken om effe te checken of ik geen blauw oog heb!

Plaat klinkt in mijn oren als een mengeling tussen Truckfighters en, godbeterd, Pink Floyd. Ook een combinatie die je niet elke dag tegenkomt.

Persoonlijk vind ik dit 1 van de mindere albums van Opeth! Ik vind het te voorspelbaar klinken, en de meeste nummers blijven maar ellenlang doorkabbelen zonder spannende momenten erin. Prima voor op de achtergrond, maar niet om bijna een uur lang achterelkaar bewust naar te gaan luisteren, want dan begint hij mij halverwege toch echt te vervelen. De voorganger Pale Communion bevalt mij dan een stuk beter, en ook vind ik Heritage een nog leuker album waar nog meer variatie inzit dan in deze. En ook de opvolger bevalt mij prima, en vind ik ook weer vernieuwend klinken. Deze ga ik daarom ook niet op cd kopen. Echt slecht is het natuurlijk nooit bij Opeth, maar deze ga ik niet meer heel vaak beluisteren. Derhalve geen sterren van mijn kant, dat doe ik alleen maar als ik hem thuis op een originele geluidsdrager heb.