Eigenlijk heb ik maar één klacht bij Schmilco: dat er geen 'Schmilco' op Schmilco van Wilco staat. Met 'Wilco' hebben ze die grap wel uitgehaald. Beetje onzin natuurlijk, maar ik vind verder werkelijk niets fouts aan dit album. De band is volledig terug naar de basis van het liedje en heeft alle experimenten buiten gezet. Hierbij toont ze aan dat het in staat is om nummers te schrijven die uitermate aantrekkelijk zijn om naar te luisteren zonder erg moeilijk te doen. De lol zit in de vele kleine details. Een loopje rond de accoordenwisselingen, een korte solo.
De befaamde Wilco treatment komt hier het sterkst naar voren in 'Common Sense'. Het is alsof alle bandleden alleen een e-mail van Jeff Tweedy toegestuurd hebben gekregen en daar mee aan de slag zijn gegaan. Daarna moesten al die ideeën in het nummer gestopt worden. Met wisselend succes, maar wat valt er veel te beluisteren.
Wat mij ook zo goed bevalt aan Schmilco, is de heerlijke weemoed die uit de nummers spreekt. Zelfs als een nummer 'Happiness' heet, zou Sadness een betere titel zijn geweest. Het maakt Schmilco weer net een beetje beter. Een beetje zwelgen in weemoed tijdens het luisteren is vaak gewoon lekker.
Schmilco mag weliswaar een elementair gespeeld album zijn, bij deze geef ik een verklaring van geen bezwaar af. Sterker nog, voor mij zitten ze in een sterke flow met de laatste twee albums. Ook 'Star Wars' was, anders maar ook, heel lekker.
Het hele verhaal kun je
hier lezen op WoNo Magazine.