Danny Brown - Atrocity Exhibition (2016)

Danny Brown! Dansen!

Ja! Toch wel zin in.

Joy Division-fan?

Sinds z'n samenwerking met The Avalanches op 'Frankie Sinatra' ben ik toch wel meer into Danny Brown geraakt. Lamar, Ab-Soul én Earl Sweatshirt op één track .

De twee vrijgegeven tracks:

Pneumonia
When It Rain



Danny Brown zegt dit over de betreffende track van Joy Division:

I just relate to that song a lot. That song, [Ian Curtis is] pretty much talking about how he feels like he's part of a freak show almost. People just wanna come see him and they just wanna see him be a certain type of way. I totally relate to that. That's just how I felt with this album, 'cause a lot of people expect for me to be some crazy drugged-out I-don't-know. At the end of the day, its just something that I really took my time with," adds the rapper.

Pneumonia is zo enorm hard zeg, jezus Danny gaat het gewoon weer doen

Zo te horen (en zien) laat hij de feestmuziek vallen en gaat hij voor een nogal duistere aanpak. En dat kan ik alleen maar toejuichen. Ik heb hier best hoge verwachtingen van. Dit wordt, op basis van de eerste twee nummers, het zoveelste voorbeeld van een redelijk gewaagd mainstream hiphopproject - dit zijn echt boeiende hiphoptijden, wat dat betreft.

Oeeeh een nieuwe Brown

Shit. Kendrick, Earl, Danny en Ab-Soul op een track?

Kan me weinig slechtere hiphop voorstellen dan dat When it Rain videootje hierboven.
My god.

Nou, hij is te beluisteren hoor: Really Doe met Kendrick Lamar, Ab-Soul en Earl Sweatshirt.

Prima track, maar ik had er toch wel iets meer van verwacht, gezien de grote namen.

Geweldig nummer hoor, precies wat ik ervan verwacht had.

Oké dan, mijn dag kan niet meer stuk! Het nieuwe album van Danny is 3 dagen eerder vrijgegeven dan gepland. Na mijn eerste luisterbeurt ga ik nu al gelijk mijn niet-objectieve mening geven. Danny is namelijk voor mij verreweg de meest interessante rapper in de game. De combinatie van zijn verleden uit het arme Detroit met zijn complexe persoonlijkheid en zijn eigen unieke smaak in beats en muziek maakt hem een unieke heerlijke kerel.

Waar The Hybrid een heerlijke old school feeling had, XXX een complex meesterwerk was en Old een iets commerciëler schijfje was met 2 verschillende kanten. (1 de depressieve kant die we van hem kennen van XXX en 2 het feestbeest aan de drugs die losgaat op verschillende EDM beats). Hoewel ik de eerste helft van Old heel vet vond, vond ik het 2e gedeelte toch een stuk minder, mede doordat ik de EDM beats vaak creatief niet helemaal bij Danny vind passen.

Nu Danny verhuisd is naar Warp mag hij creatief helemaal los. Wat tot gevolg heeft dat Atrocity Exhibition een stuk duisterder is en ook een stuk meer alternatief is. Ik geniet hier met volle teugen van, want Ik vind deze stijl perfect bij de persoonlijkheid en stem van Danny passen. De komende tijd zal ik deze plaat nog vaak op repeat zetten, maar na de eerste luisterbeurt kan deze plaat bij mij al niet meer stuk.

Je maakt me benieuwd! Tijd om de rest van de discografie ook uit te spitten.

Als When It Rain representatief is, laat maar hangen dan. Wat een irritante track. Heb verder best wat met UK Grime-achtige sferen, maar dit is gewoon hysterisch en vervelend,

Album van het jaar

Na de eerste 2 luisterbeurten erg te spreken / onder de indruk van dit album. Ik ken enkel Old van zijn back catalogue maar dit steekt daar met kop en schouders bovenuit. AoTY is het niet voor mij gezien de hevige concurrentie (Radiohead / James Blake) maar hij gaat waarschijnlijk wel hoog eindigen in de lijstjes!

Dit is hard

Wat stuitert deze man over de beats! Vooralsnog lijkt dit zijn beste werk. Op White Lines na geen slechte nummers. En Danny Brown laat weer horen dat hij één van de meest interessante rappers is. Het verschil tussen Downward Spiral en Tell Me What I Don't Know is veelzeggend.

Niet alleen hij blijkbaar:

Unknown pleasures: why rappers like Danny Brown love Joy Division | Music | The Guardian - theguardian.com

Heerlijke plaat die bijna uit zijn voegen barst van de energie en lekker eigenzinnig is. Mooi dat Danny Brown kiest om zijn eigen ding te doen en desondanks de spotlights niet van zich af jaagt. Wat dat betreft stelt hij absoluut niet teleur. O, en voor de duidelijkheid, Really Doe is een erg tof nummer. Ain't It Funny is echter mijn favoriet op dit moment.

Ain't It Funny is echt een waanzinnig dope nummer. Song van het jaar tot nu toe voor mij.

In 2016 is Hip-Hop het meest experimentele/vernieuwende genre geworden.
Ik had gedacht dat Frank Ocean dit jaar het meest origineel uit de hoek kwam, maar Danny Brown steekt hem naar de kroon.
En hij kent zijn klassiekers, in Golddust klinkt het 'This is the way, nigga step inside', geweldig

ik vind zijn manier van rappen, alsof hij een stemmetje opzet, en hij probeert hier vernieuwend te zijn, maar het komt geforceerd over, het is echt niet zo dat als je bijzondere samples gebruikt, dat je gelijk een goede plaat te pakken hebt. Hij komt over als een mannelijke Nicki Minaj van haar eerste albums....erg gemaakt. Mick Jenkins en Lupe Fiasco, maar ook zijn vorige album kan ik veel meer waarderen. Al ben ik bang dat velen dit als album van het jaar gaan bestempelen...

niet op Spotify te vinden?
ben wel benieuwd, vond Old wel een aardig album

Jawel hoor. Wel op Spotify te vinden.

oh ja, gevonden, thanks!

Ik kan meneer Brown z'n gekwaak toch maar moeilijk een heel album aanhoren. Ik probeer genoeg, maar het wil me (nog) niet lukken.

Idem...

Danny Brown is juist zo verfrissend omdat hij binnen dat gemaakte hiphopwereldje zo oprecht is.