menu

Blackfield - V (2017)

mijn stem
3,53 (122)
122 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Kscope

  1. A Drop in the Ocean (1:36)
  2. Family Man (3:39)
  3. How Was Your Ride? (3:58)
  4. We'll Never Be Apart (2:55)
  5. Sorrys (3:08)
  6. Life Is an Ocean (3:27)
  7. Lately (3:25)
  8. October (3:31)
  9. The Jackal (3:56)
  10. Salt Water (2:40)
  11. Undercover Heart (4:02)
  12. Lonely Soul (3:50)
  13. From 44 to 48 (4:31)
totale tijdsduur: 44:38
zoeken in:
avatar van james_cameron
3,5
Ondanks de grotere betrokkenheid van Steven Wilson dan op de vorige twee albums ben ik hier niet bepaald kapot van. De eerste twee albums van Blackfield zijn prachtig, maar daarna is het langzaam bergafwaarts gegaan. Die dalende lijn wordt hier helaas geen halt toegeroepen. Hier en daar een aantal mooie melancholische tracks, maar de meeste songs zijn erg poppy en nietszeggend, alsmede behoorlijk repetitief.

avatar van HugovdBos
4,0
De Engelse multi-instrumentalist, producer en tekstschrijver Steven Wilson is een druk baasje. Inmiddels is hij alweer aan het werk in de studio aan de opvolger van zijn veelgeprezen meesterwerk Hand. Cannot. Erase uit 2015, tussendoor brengt hij nog even 4 ½ uit en ook met het Blackfield project is hij weer aan de slag gegaan. Hoewel hij meestal de touwtjes in handen heeft is Blackfield toch vooral het project van de Israëlische zanger Aviv Geffen geworden. Op hun eerste twee albums, en tevens beste werken, waren de rollen nog gelijk verdeeld en straalde de klasse van hun samenwerking door in de zowel frisse als duistere rock en pop songs, maar daarna verschenen er twee vlakke albums waar het op elk gebied ontbrak aan originaliteit. In 2014 gaf Steven Wilson aan de band te gaan verlaten, om zich volledig op zijn solocarrière te richten. Samen met de muzikant en producer Alan Parsons doken ze toch weer de studio in, voor een samenwerking waar de rollen weer gelijkmatig verdeeld zijn. Wegens soloprojecten en andere verplichtingen namen de schrijf- en opnamesessies ruim 18 maanden in beslag, maar het duo is terug in opperbeste stemming.

Op het album V hervinden Wilson en Geffen hun muzikale krachten en bundelen deze in melodieuze en pakkende arrangementen, met in drie nummers de sterke productiekwaliteiten van Alan Parsons (How was your Ride?, We’ll Never be Apart, The Jackyl). Blackfield drummer Tomer Z is ook weer van de partij en speelt een ondersteunende rol in het geheel. Het duo dat leek te zijn verdwenen weet uit de as te herrijzen in het prachtige Family Man. De opbouwende structuur voert zich naar het leven van een gezin, iets waar Wilson ooit van droomde, maar opgaf voor zijn muziekcarrière. Het album zit vol ontroerende verwijzingen naar het ouder worden, de snelle levensloop en denkbeelden aan hoe het anders had kunnen zijn. Toch zijn het vooral die emoties waar het kracht van het duo in te horen is, de klanken van de keyboards, drums en gitaren sluiten daar moeiteloos op aan. Muzikaal gezien houdt het ook nauw verband met het vroegere materiaal van Porcupine Tree, melodieus en bij vlagen wat donkerder. Op vocaal gebied wisselen de twee elkaar af, maar ook in de harmonieuze stukken sluiten hun stemmen goed op elkaar aan. Slotstuk From 44 to 48 is misschien nog wel het meest indrukwekkende werk van het album, meeslepend in het herhalende ritme en inhoudelijk vol verwijzingen naar hun eigen levens.

Blackfield V sluit gemoedelijk aan bij de eerste twee albums van het duo Wilson/Geffen. Inhoudelijk staat het als een huis, afwisselend tussen de melancholische teksten en de oplevende klanken. De krachtige productie laat de waarde van elk instrument horen, waar de melodieën een meer dan ondersteunend element vormen van het ontroerende geheel. Zo goed als het verrassende debuut zal het niet meer worden, maar de kameraden leveren een prachtige plaat af, waar menig muzikant alleen maar van kan dromen.

4*

Afkomstig van Platendraaier.

avatar van Marco van Lochem
5,0
Het nieuwe album van de band Blackfield is het vijfde studio album, vandaar de simpele titel “V”. Het is de opvolger van “BLACKFIELD IV” dat een vreemde plaat in de reeks van albums van de band van de Engelsman Steven Wilson en de Israëliër Aviv Geffen was. Op dat album was de rol van multi-intrumentalist Wilson zeer minimaal, wat voor een minder goed ontvangen plaat gezorgd heeft. Op “V” wordt de sfeer van het debuut “BLACKFIELD” uit 2004 en “BLACKFIELD II” uit 2007. Prachtige, relatief korte liedjes met veel aandacht voor de sfeer en teksten. Die zijn vaak sober en soms zelf somber van aard, maar door de prachtige melodieën wordt de muziek niet depressief. In tegendeel zelfs, het is een genot voor het gehoor om naar de tracks te luisteren die het tweetal deze keer weer op ons loslaten. De wat rauwere tracks “FAMILY MAN” en “LATELY” worden afgewisseld met melodieuze songs als “HOW WAS THE RIDE”, “UNDERCOVER HEART” en “FROM 44 TO 48” en kleine minimalistische songs als “SORRYS” en “OCTOBER”. De vervelende jeugd die Geffen heeft ervaren komt in veel tracks terug en het is iets waar hij onuitputtelijk inspiratie kan uit halen, maar geeft het geheel geen “Klaagmuur” gevoel. Gelukkig, want dat zou de muziek niet ten goede komen. Met “V” heeft Blackfield weer een juweeltje toegevoegd aan hun oeuvre en daar mogen we blij mee…wat een prachtige plaat!

avatar van dynamo d
5,0
Schitterend album Van Blackfield. V biedt progressive prog-poprock van de bovenste plank. Family Man, gecomponeerd en geproduceerd door Aviv Geffen, is prachtig met een gitaarriff van Steven Wilson die doordringt en me wat doet denken aan het slotakkoord van The Raven Refused to Sing. From 44 to 48, gecomponeerd en geproduceerd door Steven Wilson, is wonderschoon - zowel tekstueel als muzikaal.

Gehele album luistert van begin tot eind heerlijk weg, en verveelt niet wanneer ik het een aantal keer na elkaar opzet. Ook de dts 5.1 klinkt als een klok maar wat wil je ook als nummers worden geproduceerd door Steven Wilson en een drietal door Alan Parsons (How Was Your Ride? We'll Never Be Apart en The Jackal). Dat gezegd hebbende verdient ook Aviv Geffen alle lof want hij maakt gewoonweg mooie liedjes. Wellicht niet altijd zo complex als Steven Wilson maar wel heel mooi.

avatar van namsaap
3,5
Aanvankelijk was ik erg enthousiast over het nieuwe album van Blackfield. Misschien wilde ik ook wel erg graag dat de hernieuwde samenwerking tussen Geffen en Wilson tot de magie van weleer zou leiden.

Naarmate ik het album vaker luister merk ik echter dat het enthousasme wegebt. De stem van Geffen begint me steeds meer tegen te staan en een nummer als We'll Never Be Apart sla ik steevast over. Geffen heeft bewezen prachtige pop/rockliedjes te kunnen schrijven, maar het is dankzij Steven Wilson dat de uitvoering niet door de ondergrens zakt en beter scoort dan het vorige album. Maar ook Wilson blijkt geen koning Midas. De eerste twee albums blijven op eenzame hoogte staan.....

avatar van Alicia
4,5
Weer een halfje erbij!

Hoewel Geffen, met of zonder hulp van Wilson, zeker niet tot de beste zangers behoort, zijn de meeste liedjes op dit album zijn toch wel erg fraai en bovenal prachtig uitgevoerd. Zoals ik hierboven reeds heb geschreven, is dit dus een alles behalve opdringerig album. Het geluid laat zelfs de kopjes en schotels met rust. Er is werkelijk geen rimpeltje te bespeuren in de mok dampende thee op tafel en dát hoeft van mij ook niet altijd. Het past in elk geval perfect op mijn stapeltje mooie, melodieuze pop-progrock met exponenten als dé ontdekking van dit jaar: Cosmograf en die van vorig jaar: The Pineapple Thief.


En nu... speciaal voor een hele stemmige decembermaand ga ik in galop achter een hi-res, dts 5.1, elpee i.o.d. aan en gaat de mp3 eindelijk de prullenbak in en zelfs dat klonk al erg goed!

avatar van BoyOnHeavenHill
2,5
Zoals wel meer mensen hier begon ik aan dit album omdat dit weer meer een samenwerking was, en aangezien ik duidelijk meer affiniteit met Steven Wilson dan met Aviv Geffen heb hoopte ik hier weer iets van de magie van het vroege werk van dit duo terug te vinden. Helaas blijkt het leeuwendeel van de composities van de hand van Geffen te zijn, hetgeen betekent dat ik hier getrakteerd word op veel middelmatige en dus net niet bijzondere composities met af en toe tenenkrommende teksten ("No it's not a shame to be a family man", "Your dad was always away", "You losing grip on bleeding low", "How can I notice when a true love comes? How?"), en als die dan ook nog eens door hemzelf gezongen worden haak ik bijna meteen af, want ik ben steeds meer moeite gaan krijgen met die stem van een verongelijkte gothic-puber met afschuwelijk accent ("I've got to geau to the valley beleau"). Afijn, hierin blijk ik niet alleen te staan, en net als veel anderen luister ik hier vooral naar vanwege de stem van Steven Wilson.
        Toch een paar hoogtepunten: How was your ride? (best mooi), October (met een overdadige pianopartij van Mike Garson [!!!] en idem strijkers, maar prachtig gezongen) en Wilsons superbe slotnummer dat bijna alles wat voorafging in de schaduw zet. En ik moet bekennen dat ik niet per se dol ben op strijkers, maar op dít album halen ze de nummers toch af en toe behoorlijk op. (Ik ben er echter nog niet uit of dat nou aan de mooie strijkers ligt of de matige composities.)

Gast
geplaatst: vandaag om 02:44 uur

geplaatst: vandaag om 02:44 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.