Talk Talk - Laughing Stock (1991)

Ik kan me voorstellen dat je als psycholoog regelmatig zit te wachten totdat een cliënt eens iets positiefs te melden heeft over zijn/haar situatie, toch?

Datzelfde heb ik bij jouw bijdragen; Die begeven zich vrijwel altijd aan de negatieve zijde van het muziekspectrum. Je lijkt je te concentreren op het leveren van commentaar bij albums die je teleurstellen of die je in ieder geval niet zo goed vindt. Je overall gemiddelde zit dan ook net op een 7-tje. Vind je muziek luisteren eigenlijk wel leuk? Misschien moet je het eens over een heel andere boeg gaan gooien in het leven, iets gaan doen wat je wel leuk vindt? Ik kan me voorstellen dat jij soortgelijke adviezen ook regelmatig geeft.

Mooi hoe Tony weer een impuls geeft aan de positieve psychologie



Mooie therapeutische observatie

Haha, grapjas! Je scoort albums ocharme gemiddeld 0.11 meer dan ik en dan wil je mij bekritiseren dat ik constant negatief ben? Overdrijven is ook een kunst. Misschien moet je eens beter kijken naar de scores die ik uitdeel en dan zul je zien dat ik amper een negatieve score (<2.5*) geef als er een voldoende basiskwaliteit voor mij aanwezig is.

En zelf wat dan nog als ik negatieve kritiek uit op een album dat mij minder bevallen is? Ik dacht dat we ons op een discussiesite voor muziek bevonden, niet? Enkel de lovende commentaren meetellen zou om de duur ook maar wat saai worden, lijkt me. Ik neem de tijd om een album te beluisteren, dan is het ook maar logisch dat ik score en mijn opmerkingen hierover mag geven. Deze zijn trouwens net zeer afwisselend, dan een keer positiever, dan weer eens wat minder. En als je daar niet mee om kunt, dan moet je misschien dringend eens in eigen boezem kijken.

Een aantal off-topic berichten verwijderd.

Terwijl bij The Colour of Spring de vocalen het net tot een voldoende maken volgens jou

Beter lezen, want dat heb ik nooit gezegd...

Ok, dan was het iemand anders. Maar als gediplomeerd psycholoog is dit ws te depressieve muziek voor je. Je probeert je cliënten daar natuurlijk uit te helpen

Als jij < 5 sterren geeft verdien je hier ook geen eerlijkheid o.i.d.

Ik hou van 'depressieve muziek' met emotie en diepgang, helaas is dit hier voor mij niet het geval. Geen idee trouwens wat dit ad hominem argument ertoe doet. Misschien moet je maar terug focussen op het inhoudelijke aspect.

Lijkt wel een heksenjacht hier op de weinige kritische noten ten aanzien van Hollis en de zijnen.

Ach het valt wel mee, zolang jij maar van Dead Can Dance afblijft

Het is gewoon een schitterende plaat, evenals de 2 voorgangers en zijn soloplaat. Er valt simpelweg niets op aan te merken. Over hun eerste 2 albums kun je nog discussiëren. Maar ms ben je er nog niet "oud" genoeg voor. Dat komt nog wel

Ekte muziekliefhebbers zijn vergevingsgezind en bereid, als de intentie tot inkeer bestaat, om over ons hart te strijken. Daarom wil ik wel - als het weer dat toelaat en jij 10 euro overmaakt naar Amnesty - op de fiets (doe ik ook moeite, ca 25 km enkele reis) naar de Heksenwaag in Oudewater gaan om voor jou een vrijwaringscertificaat te kopen.

hahaha, wat een geniaal gezaag hierboven! Maakt m'n thuiswerkdag weer goed!!!

Wanneer wordt een onderwijzer nou boven slim(mer) - als ie thuiswerkt? Leert ie tenminste hoe ie moet zagen

Altijd weer lastig om dit album recht te doen. Het ligt dwarser in het gehoor van bijv. Spirit of Eden, terwijl het daar muzikaal wel van in het verlengde ligt. De schoonheid en kracht van de composities (want dit gaat de kwalificering 'nummers' wel voorbij) geven zich zeker niet meteen prijs, maar de volhardende luisteraar wordt beloond met een album dat (voor mij) nog het meest lijkt op de zee: kalm, lieflijk en ingetogen, dan weer onstuimig, grillig en onpeilbaar diep. En alle schakeringen daar tussenin.

En om bij de zee te blijven: in Edge of Seventeen zingt Stevie Nicks:

The sea changes colour
But the sea doesn't change

Voor mij betekent dat zoveel als dat uiterlijkheden kunnen veranderen, maar de essentie van iets of iemand nooit. En in relatie tot dit album: dit is het overtuigende bewijs dat Talk Talk één van de beste bands was van de jaren 80, die het experiment niet schuwde. Zij waren als muzikanten niet geïnteresseerd in het maken van een tweede Colour of Spring of Spirit of Eden, hoewel zij daar hun succes zeker mee hadden kunnen consolideren en continueren. Maar het had op artistiek gebied voor hen de doodsteek betekent wanneer zij waren gestopt met het verkennen en verleggen van hun muzikale grenzen. En dus was het appelleren aan datgene dat populair was, makkelijk in het gehoor lag (en dus goed verkocht) voor hen nooit een optie. Als nu ook mastodonten als U2 eindelijk eens evenveel zelfinzicht aan de dag zouden leggen...

De muziek van Talk Talk veranderde, de essentie ervan nooit: die blijft uitnodigen om innerlijke reizen te maken, onderwijl peinzend over de woorden en observaties van Mark Hollis, de frontman die als schrijver en/of dichter zeker niet zou hebben misstaan.

Uiteindelijk besefte Talk Talk zelf ook dat zij anno 1991 geen plaats meer hadden in de door commercie gedreven muziekindustrie, getuige hun (hoogstwaarschijnlijk ironisch bedoelde) albumtitel: Laughing Stock: risee, lachertje. Vandaar dat dit album de zwanenzang betekende van de band. Maar het probleem lag nooit bij hen: zij hadden talent en zeggingskracht te over. Het probleem lag bij de industrie die wantrouwig was (en is) tegenover bands die niet direct in een hokje te plaatsen zijn, en die muziek maken die je moet leren waarderen. In dat opzicht was Talk Talk haar tijd, helaas, te ver vooruit.

Ik kan nog steeds moeilijk beseffen dat Mark Hollis er niet meer is. Dat geldt evenzeer voor Bowie, Prince of Tom Petty. Deze wereld zou er wel bij varen als artiesten van dat kaliber er nog steeds deel van uit maakten. Goed, hun muziek doet dat ook nog steeds. Maar ergens is dat slechts een schrale troost.

Tsja, 't is dat we maar 5* kunnen uitdelen....Toen ik Spirit of Eden voor het eerst via de koptelefoon in de plaatselijke platenzaak beluisterde, lag ik bij de eerste klanken meteen op apegapen. Muziek van een totaal andere orde dan ik eerder gehoord had (al had het nummer 'Chameleon Day' op het voorgaande album me al voorbereid op wat ik die dag in die platenzaak hoorde). Het greep me meteen aan, was flabbergasted. Ook een rare gewaarwording. Ik daar in die platenzaak in een cocon van bevreemdende, serene en in wezen diep religieuze muziek, terwijl ik mijn blik had op alledaagse zaken die buiten te aanschouwen waren - winkelend publiek, patatje etend etc. De eerste tonen die ik een paar jaar later van Laughing Stock hoorde, waren uiteraard ook indrukwekkend, maar de impact was logischerwijs minder groot. Spirit heeft vanwege die 'knock-out by first listen' bij mij een streepje voor, maar beide platen zijn niets minder dan fenomenaal....evenals het album van Hollis. En na dat album kwam de stilte....resonerend van de verstilde klanken die Hollis ons schonk. RIP.

Mooi gezegd, Chameleon Day. En idd, het nummer Chameleon Day op CoS loopt al vooruit op de muzikale richting die Talk Talk op de volgende twee albums verder zal gaan verkennen.

Grappig ook (want herkenbaar) hoe je beschrijft dat je daar in zo'n platenzaak deelgenoot bent van zoiets onuitsprekelijk moois, terwijl buiten mensen gewoon verder gaan met hun dagelijkse dingetjes. Toen ik een twintiger was wilde ik ze het liefst de platenzaak in sleuren om te komen luisteren ("Hier, get a load of this, dan vergeet je die friet wel" )

En idd, SoE heeft ook bij mij, om dezelfde reden, ook dat streepje voor. Maar zowel die als Laughing Stock zijn beide subliem. En idd rakend aan een diepliggend verlangen naar spiritualiteit.

Weet nog steeds niet wat ik van Hollis' (zeer verstilde) soloalbum moet vinden. Zal 'm weer 'ns gaan beluisteren.