Talk talk is één van de beste voorbeelden van een band met een schizofreen oeuvre. Het vroege en late werk verschilt haast als dag en nacht. Van synthpop naar een soort van trance-inducerende ambient rock. Het is me het overstapje wel.
Laughing stock wordt vrijwel altijd in één adem genoemd met haar voorganger,
Spirit of Eden. En niet ten onrechte, want de weg die op dat album wordt ingeslagen (Het wordt algemeen beschouwd als het eerste slocore-album), wordt hier verder gevolgd. Met enkele subtiele verschillen: sommige liedjes zijn nóg verder ontdaan van alle franje (
Myrrhman, Taphead, Runeii), waardoor eigenlijk alleen het skelet van het nummer oveblijft. Gelukkig komt de daaruit voortvloeiende mysterieuze, haast spookachtige stemming de intensiteit alleen maar ten goede en past Hollis' stem, die bij een eerste luisterbeurt wat hol en vervelend in de oren kan klinken, verbazingwekkend goed bij dit concept.
Ascension Day bevat druk hi-hatwerk en barst een aantal keer uit in een flinke kakofonische gitaarramsessie, zo ook op het einde. Echter, in plaats van een rustige dood sterft het nummer bijzonder abrupt, waarna meteen de prachtige intro volgt van
After the flood, een van de twee 10 minuten durende hoogtepunten van het album. Dit nummer is haast het tegenovergestelde van de eerder genoemde. Er gebeurt van alles: orgel, drums, gitaar, piano, percussie, van alles wordt uit de kast getrokken om een dikke deken van geluid om Hollis' breekbare bariton te wikkelen. Het nummer klinkt bij de vocale en instrumentale uitbarstingen haast apocalyptisch, alsof we op weg zijn naar het einde. Daarentegen gaat de storm langzaam liggen en gaat het nummer vloeiend over in de kale baslijnen van
Taphead.
New grass is het andere hoogtepunt. Het hele nummer wordt gedragen door een stoïcijns drumloopje dat nooit veranderd, alsmede door een hemelse steelgitaar, even onveranderlijk (op een enkel intermezzo na), waardoor het nummer een ongekend hypnotisch effect heeft. Pure schoonheid.
Lauging stock mag dan niet zo revolutionair zijn als
Spirit of Eden, de uitwerking is van een even hoog niveau en de rauwe muzikale pracht bij tijd en wijle zelfs nóg tastbaarder. 4,5/5