Massive Attack - Blue Lines (1991)

Toch maar met een halfje verhoogd. De plaat komt nog beter tot zijn recht dan bij mijn vorige luisterbeurt. Dat is deels te verklaren door het zomerse weer, maar dat is dan ook niet moeilijk met de zomerse sfeer die deze plaat kent. De vinyl heb ik nog niet gekocht, maar nu heb ik zeker geen enkele reden om het niet te doen.

Mwa op donkere koude winteravonden is dot toch ook heel sfeervol.

Unfinished sympathy vind ik een van de beste singles van de jaren 90 en Mezzanine vind ik een prima plaat dus van dit debuut had ik best wel behoorlijke verwachtingen. Het is me niet echt meegevallen eigenlijk. De stem van Shara Nelson scoort ook in andere nummers punten maar met Horace Andy kan ik dan weer niet zoveel. Verder vind ik geen enkel nummer eigenlijk ook maar bij benadering zo goed als Unfinished sympathy. Krappe voldoende.

safe from harm, one love, five man army, runner up daydreamer, stijgen ver boven de rest uit. Unfinished Sympathy is natuurlijk ook prachtig maar op zich vreemde eend. Dat nummer lijkt meer van Sharah Nelson dan van MA. Safe from harm met het onovertroffen "I was lookin' back to see if you were lookin' back at me To see me lookin' back at you". Als je dat kan ben je fokking geniaal.
Inderdaad MA heeft 3 geniale platen gemaakt, geen ideel wat de beste is

Ik kocht dit album in 2003 nadat ik 'Unfinished sympathy' van dit album in de toen der tijdse Veronica's Top 100 Aller tijden heb zien staan. Het klinkt best goed, maar 'Unfinished sympathy' is toch wel het mooiste nummer op het album gebleven. 'Safe from harm' is mooie openingstrack, maar toch zitten er helaas een paar saaiere nummers tussen. Wel een goede zang van Tony Bryan, in de cover; 'Be thankful for what you've got'. William DeVaughn nam dit nummer in 1973 al eens op en had daar een jaar later een hit mee.

Nu pas geprobeerd, ben door het ontdekken van Be thankful for what you've got alsnog getriggerd. Beetje laat, gezien classic-status, releasejaar en het feit dat ik er ook smaaktechnisch al heel wat jaren van had kunnen genieten (iig minimaal sinds de mid 00's), maar beter laat dan nooit.

Wat mij betreft heeft 'ie drie grote uitschieters: de singles + Be thankful for what you've got. Lately komt er achteraan. Daydreaming, Hymn of the big wheel en One love zijn eervolle vermeldingen. Het overige doet me weinig, maar dat zijn slechts twee nummers, en ook die vind ik niet eens écht slecht. Conclusie: over de gehele linie zeer genietbaar.

Het blijkt wel duidelijk dat ik liever Shara Nelson hoor dan Horace Andy.

Sterren-waardering is twijfelgeval tussen 3,5 en 4 sterren.

Daydreaming en be thankful waren ook singles

Dat had ik dus niet in de gaten.

Overigens is de remix van Paul Oakenfold van Be Thankful nog leuker. Dat is ook de singleversie geworden geloof ik.

Geen idee welke 2 ik moet kiezen als favoriete, dit is zo'n onvergetelijke plaat. Vooral het tempo en de manier dat de liedjes in elkaar vloeien maakt dat het echt een album is ipv een losse verzameling liedjes. Ik vind dat ze later dit niet meer hebben kunnen evenaren, protection was goed maar heb ik ondertussen al 5 jaar niet meer opgezet. Mezzanine was donkerder, goed maar niet even goed en gevarieerd als deze.

Gisteren tijdens het sinds erg lange tijd herbeluisteren van Neneh Cherry's Homebrew uit '92 viel het me op dat er veel triphop invloeden te horen waren. (Luister maar eens naar Somedays)
Na wat googelen bleek dat niet zo vreemd: dit album, Blue Lines dus, is gefinancierd met de opbrengsten van Raw Like Sushi en de opnames vonden zelfs plaats in het huis van Neneh Cherry zelf, in Bristol. Met manlief Cameron McVey achter de knoppen. En Homebrew werd op zn beurt weer geproduceerd door Geoff Barrow van, jawel, Portishead. Kruislingse bestuiving met prachtplaten als eindresultaat!

Het is niet helemaal mijn muziek, maar ik kan deze plaat toch wel goed waarderen. De laidback raps maken voor mij echt het verschil.

Gek genoeg had ik hier een 3* voor staan. Bij herbeluistering van Blue Lines en Protection moet ik toch juist zeggen dat ik Blue Lines beter vind. Omhoog naar 4* direct, vooral vanwege Safe from Harm en Unfinished Sympathy, maar bijna elk nummer is hier goed. Enkel One Love vind ik echt geen goed nummer, en ook niet goed passend in het geheel. Daar lijk ik hier alleen in te staan?

Nu je toch oudere muziek aan het verkennen bent - o.a. PF - is het misschien aardig hier Super Breaks Volume Two (2000) eens naar te kijken. Veel van de tracks zijn (deels) in nieuwere nummers/covers terug te vinden

Fijn, warm klinkend album dat behoorlijk ver afstaat van 100th Window van 12 jaar later.

"Oudere muziek" toch wel een flink verschil tussen Pink Floyd en Massive Attack. Voornaamste overeenkomst is voor mij dat ze allebei met minstens twee albums bijdragen aan mijn toplijst albums aller tijden.
Blue Lines is daar echter niet bij. Ik ben het met je eens dat het fijn en warm klinkt, maar veel nummers zijn mij toch net iets te repetitief. Ook zijn Mezzanine en 100th Window muzikaal een stuk dieper: meer instrumenten, meer afwisseling, meer intensiteit. Ik snap het volledig dat mensen daar geen behoefte aan hebben, maar ik vind het geweldig.

Ouder as in William DeVaughn's Be Thankful, uit 1971. De compilatie waar ik naar verwees bevat songs die je in hun geheel of als sample (beats) in veel meer contemporaine muziek terugvindt.

Overigens als je naar de opener Safe from Harm luistert, hoor je al snel een deel van de kenmerkende dingen van Massive Attack: de combinatie van stuwende bas en drum. Misschien is het stemgeluid van Shara Nelson wel iets te dramatisch en daardoor op den duur iets te vermoeiend; er gaat veel aandacht naartoe en dat is wel jammer. Dit is wel een brugalbum tussen soul, electronic en triphop (al blijft dat een vreselijke term).

Misschien beseften de heren dat en wilden ze eigenlijk meer aandacht voor de muziek, een reden waarom ze geen vaste vocaliste namen. Massive Attack is als liveband weergaloos, al scheelt het een ferme slok op een borrel welke zangeres meezingt. Kijk eens naar de verschillende live (deel)concerten op YouTube en laat je meevoeren; er zijn ook combi's met Portishead (live) en dan zie je dat eea helemaal niet zo elektronisch is.

Het solo-album van Shara Nelson uit 1993 is eerder MOR te noemen.

Ah, op die manier, daar heb je zeker gelijk in. Sterker nog, er is veel funk en disco die ik heb ontdekt door de samples in hip hop. The Prodigy kon er ook wat van, is wellicht ook een interessante band om de samplegeschiedenis van door te lopen.
Nog een overeenkomst tussen Pink Floyd en Massive Attack: legden beide grotendeels eigenhandig een fundering voor een nieuw populair muziegenre.

Behoort niet tot het beste werk van de band, met feitelijk maar twee prijsnummers. Opener Safe From Harm is erg fraai, net als de hit Unfinished Sympathy. De rest van het materiaal schiet tekort, alhoewel alle songs wel interessante elementen bevatten. Het is het gewoonweg net niet. Van opvolger Mezzanine kan dat niet gezegd worden. Daar heeft de band de perfecte balans gevonden.

Opvolger van deze is het onvolprezen Protection , mijn favoriet van Massive Attack , daarna volgt pas het eveneeens uitstekende Mezzanine

Veel muziek van voor 1998 vind ik oubollig,saai en gedateerd klinken. Hanteer regelmatig de botte bijl. Hier is volgens het tegenovergestelde het geval. Dit album was zijn tijd ver voorruit.

Massive Attack leerde ik op de middelbare school kennen omdat een klasgenoot me de destijds kersverse single 'Special Cases' liet horen, en vooral zien. Hij had hem met videoclip en al net in een goede 48 uur gedownload met de toen beschikbare ISDN- of telefoonverbinding en het werd me gelijk duidelijk dat we hier met 'serieuze' muziek te maken hadden. Ik kon het allemaal wel waarderen, deels door het intrigerende en bevreemdende van de interactie van video en geluid. Niet lang na het uitkomen van de Special Cases-video kwam album 100th Window uit, maar omdat ik de aanschaf van nieuwe (full-price) albums zonde van mijn geld vond, besloot ik bij FAME om Protection en Mezzanine uit de '2 voor 17,50' bakken te hengelen.

Die cd's hadden beide een zelfde soort effect: andere muziek dan ik gebruikelijk luisterde; minder behapbaar en instant-genietbaar dan de (overigens nog altijd classic) HipHop van Dr.Dre's 2001 en Eminem's Marshall Mathers LP en ook RHCP's Californication, maar gevoelsmatig wel het betreden van een nieuwe wereld. Massive Attack voelde in die tijd ook als heel 'verantwoorde' muziek, en tracks als 'Three', 'Heat Miser' en 'Risingson' werden snel favorieten. Inmiddels lijkt 'Mezzanine' gezien te worden als voornaamste Massive Attack landmark, maar op mijn toenmalige bijbels als allmusic.com las ik dat de grootste classic toch wel 'Blue Lines' zou zijn.

Vol verwachting haalde ik dus binnen afzienbare tijd ook 'Blue Lines' uit de FAME-bakken, maar ik kon er weinig mee. Sterker: de allerergste kwalificatie die muziek kan krijgen kwam regelmatig bij me op - ik vond hem saai.

Dat duurde een behoorlijke tijd. Of zoals ik in oktober 2005, kort na mijn aanmelding op deze site schreef:
...en eigenlijk heeft dit sindsdien nog 10 jaar geduurd. De understated tracks waren het allemaal net niet: naar hiphop-maatstaven flowden ze maar matig, voor een popplaat ontbrak de melodie, en binnen de electronica werd ik ondertussen bedolven door minder rechtlijnige en ogenschijnlijk avontuurlijker geluiden uit de early nineties Warp-stal.

Nadien heb ik dit album toch zeker 15 jaar lang minstens twee keer per jaar uit de kast gehaald. Of het nu door de slordig ge-copy-paste en toch prachtige hoes komt of door 'Unfinished Sympathy' die het goed deed in de MumeLadder en waarvan ik tot mijn verbazing realiseerde dat het een #1 Top-40 hit geweest was, er was altijd een soort fascinatie met het zachte, meanderende geluid van 'Blue Lines'. En zoals dat vaker gaat met albums die ondanks gebrek aan liefde op het eerste gezicht toch blijven intrigeren: toen viel ineens het kwartje. Er is namelijk niets anders dat de sfeer en teneur van Blue Lines benadert.

Het broeierige sfeertje, het gebrek aan uitnodigende liedjes of harde beats, de soulvolle zang die niettemin niet echt als soul betiteld kan worden: allemaal dragen ze bij aan het eilandje dat dit album voor zichzelf gecreëerd heeft. Het doorlopend aantrekken en afstoten, de gladde, bijna UB40-achtige zanglijntjes van Horace Andy, de druilerigheid van het titelnummer, slechts 9 nummers waaronder ook nog heel wat gecover en gesample: ik ben het allemaal langzaam gaan omarmen. Daarmee vormt deze collage van imperfectie een behaaglijk dekentje dat ik tot op de dag van vandaag meerdere keren per jaar omsla, maar dit keer voorzien van een duidelijke 4,5*.

Heb deze op LP zonder 'attack' op de hoes, uit de tijd van de Golfoorlog, toen de band tijdelijk 'Massive' heette.