Massive Attack leerde ik op de middelbare school kennen omdat een klasgenoot me de destijds kersverse single 'Special Cases' liet horen, en vooral zien. Hij had hem met videoclip en al net in een goede 48 uur gedownload met de toen beschikbare ISDN- of telefoonverbinding en het werd me gelijk duidelijk dat we hier met 'serieuze' muziek te maken hadden. Ik kon het allemaal wel waarderen, deels door het intrigerende en bevreemdende van de interactie van video en geluid. Niet lang na het uitkomen van de Special Cases-video kwam album 100th Window uit, maar omdat ik de aanschaf van nieuwe (full-price) albums zonde van mijn geld vond, besloot ik bij FAME om Protection en Mezzanine uit de '2 voor 17,50' bakken te hengelen.
Die cd's hadden beide een zelfde soort effect: andere muziek dan ik gebruikelijk luisterde; minder behapbaar en instant-genietbaar dan de (overigens nog altijd classic) HipHop van Dr.Dre's 2001 en Eminem's Marshall Mathers LP en ook RHCP's Californication, maar gevoelsmatig wel het betreden van een nieuwe wereld. Massive Attack voelde in die tijd ook als heel 'verantwoorde' muziek, en tracks als 'Three', 'Heat Miser' en 'Risingson' werden snel favorieten. Inmiddels lijkt 'Mezzanine' gezien te worden als voornaamste Massive Attack
landmark, maar op mijn toenmalige bijbels als allmusic.com las ik dat de grootste classic toch wel 'Blue Lines' zou zijn.
Vol verwachting haalde ik dus binnen afzienbare tijd ook 'Blue Lines' uit de FAME-bakken, maar ik kon er weinig mee. Sterker: de allerergste kwalificatie die muziek kan krijgen kwam regelmatig bij me op - ik vond hem
saai.
Dat duurde een behoorlijke tijd. Of zoals ik in oktober 2005, kort na mijn aanmelding op deze site schreef:
Gyzzz schreef:
Ik vind dit een prima album, 3,5 sterren waard, maar ik snap nooit helemaal waar dit album zijn klassieker-status vandaan haalt.
...en eigenlijk heeft dit sindsdien nog 10 jaar geduurd. De understated tracks waren het allemaal net niet: naar hiphop-maatstaven flowden ze maar matig, voor een popplaat ontbrak de melodie, en binnen de electronica werd ik ondertussen bedolven door minder rechtlijnige en ogenschijnlijk avontuurlijker geluiden uit de early nineties Warp-stal.
Nadien heb ik dit album toch zeker 15 jaar lang minstens twee keer per jaar uit de kast gehaald. Of het nu door de slordig ge-copy-paste en toch prachtige hoes komt of door 'Unfinished Sympathy' die het goed deed in de MumeLadder en waarvan ik tot mijn verbazing realiseerde dat het een #1 Top-40 hit geweest was, er was altijd een soort fascinatie met het zachte, meanderende geluid van 'Blue Lines'. En zoals dat vaker gaat met albums die ondanks gebrek aan liefde op het eerste gezicht toch blijven intrigeren: toen viel ineens het kwartje. Er is namelijk niets anders dat de sfeer en teneur van Blue Lines benadert.
Het broeierige sfeertje, het gebrek aan uitnodigende liedjes of harde beats, de soulvolle zang die niettemin niet echt als soul betiteld kan worden: allemaal dragen ze bij aan het eilandje dat dit album voor zichzelf gecreëerd heeft. Het doorlopend aantrekken en afstoten, de gladde, bijna UB40-achtige zanglijntjes van Horace Andy, de druilerigheid van het titelnummer, slechts 9 nummers waaronder ook nog heel wat gecover en gesample: ik ben het allemaal langzaam gaan omarmen. Daarmee vormt deze collage van imperfectie een behaaglijk dekentje dat ik tot op de dag van vandaag meerdere keren per jaar omsla, maar dit keer voorzien van een duidelijke 4,5*.