Sparks - Propaganda (1974)

In hetzelfde jaar, maar na Kimono My House kwamen the Sparks met het album Propaganda uit. Het duo Ron en Russel Meal verkeerden creatief gezien in hun beste dagen, alhoewel dit album minder sterk overkwam dan de legendarische voorganger. Het mooiste nummer op dit album, een bijna mierzoete balled, vond ik; Never Turn Your Back on Mother Earth. Als ik het nummer nog eens beluister hoor ik hoe goed de Sparks waren met het in mekaar 'steken' van hun liedjes. Met hun typische manier van zingen, vergeet niet hun humor en de gekke hoezen, wist ik ook niet of ik ze wel echt serieus moest nemen. Een geval apart - de Sparks.

Volgens mij hebben de jongens van Muse goed geluisterd naar de Sparks uit deze periode. Toen ik Muse voor het eerst hoorde moest ik steeds aan de beginperiode van de Sparks denken en dan vooral de nummers at home at work...., Never turn yr back at..... en Something for the girl..... Ik heb het hier over de sound en niet over de teksten.Geweldige plaat is dit overigens 4 punten van mij.

Blijft een juweeltje in z'n soort.heb altijd vanaf het begin een zwak voor Sparks gehad.Wat een indruk maakte This town.!Ook de opvolger v.Kimono my house maakte indruk.Pure popsongs met komische teksten.Never turn is een klassieker ook al duurt het maar iet s meer dan 2 minuten.De rest van de plaat is ook prima.4 sterren

Fenominaal om binnen 10 maanden 2 onstervelijke albums al te leveren: Kimono & Propaganda. Bijde vol klasiekers waar de volgende decenia menig popgroep z'n inspiratie vandaan heeft gehaald. Of beter gezegd, z'n vingers op stuk gespeeld heeft.
Qua diversiteit in songs, kwaliteit in productie, de stijgerende en hylarische songstructuren; de sparks hebben geen gelijke.

en waar mag dit dan wel op lijken? glam rock?

Vergelijken is moeilijk. Maar Glam pop is het beste etiket.
Acts als New Order, Depeche Mode en the Chameleons geven allen toe sterk beinvloed te zijn door de Sparks. Heel recent is Jack Peñate ook een volgeling.

Nee geen glam-rock. Dat waren jongens die zich verkleedden als meisjes. Zangers met een hoge stem horen daar niet per definitie bij. Neil Young is toch ook geen glamrocker?
Something for the girl with everything vind ik één van de beste rocknummers ooit. Het klinkt flegmatiek, maar bruist van de energie, kil en toch warm... die gitaarsolo, en dat in 2 minuten. Erg knap gemaakt.

ook voor weinig bij een kringloopwinkel ... wat mensen al niet wegdoen je vind echt af en toe juweeltjes tussen de abba"s / neal diamonds/e.d
echt soms de moeite waard ...

Moest de eerste luisterbeurt even wennen aan dit album, was ik wat teleurgesteld en beschouwde het als minder (slechts een paar nummers overtuigden, waaronder Mother Earth), maar de tweede luisterbeurt hoorde ik alweer hoe goed dit album is. Fantastische groep!

Meer dan waardige opvolger van het ook al niet misselijke Kimono My House.
De plaat van de 2 hits This Town Ain't Big Enough en Amateur Hour.
Nog amper bekomen van zulks, kwam dit werkje er snel achter aan.
Hoe groot de inspiratie wel niet moet zijn geweest toendertijd, bewijst deze plaat.

Sterker album dan de voorganger.
Rijper en verzorgdere composities.
Het theateale is er zeker, maar waar dat voorheen wellicht nog wel eens door sloeg, is dat op Propaganda beter in balans.
Russel gebruikt zijn stem wat prettiger - natureler zo je wilt.
En de Art-pop wint aan kracht door meer dynamiek en nog meer onderscheidenheid.
Heel coherent geheel met frivoliteit die enorm aanstekelijk werkt.
Enige missertje is eigenlijk Achoo, waar de meligheid net even te veel overheerst.

De broers bleken de meesters van het moment, zonder daar overigens altijd succes mee te hebben.
Ze voelden de tijdsgeest in ieder geval perfect aan en zijn eigenlijk nooit weggeweest.
Toch maar eens verdiepen in hun latere werk.

Hele goede plaat deze.

Prachtige plaat. Kan ik meerdere keren achter elkaar draaien, wordt er alleen maar beter op. Beter dan Kimono My House? Vandaag wel, maar morgen kan dat weer andersom zijn. Nog maar eens draaien dan ...

En weer flikten de broers het : in hetzelfde jaar waarop hun onvolprezen Kimono my house het daglicht zag komen ze met een album dat daar absoluut niet voor onder doet, integendeel!

Ook hier verdiend de hoes een vermelding, geweldig de gimmicks die ze iedere keer weten te verzinnen...voorop worden ze ontvoerd per speedboot, achterop gekneveld in een auto...

En dan de muziek, die is in een woord PRACHTIG. Onvoorstelbaar gave teksten, originele vondsten, prachtige opbouw van de nummers, frisse en heldere coupletten en zeer catchy refreinen die na enkele luisterbeurten je hoofd niet meer uitwillen.

Russel zing beheerst en kalmer dan op KMH, alhoewel bij spetterende opener en Something for the girl with everything.....lijkt hij in acute ademnood te komen. Ik heb nog nooit eerder iemand zo snel horen zingen....

Uitschieters: de accapella opener met direct daaraan vastgeplakt At Home at work At play, dit nummer heb ik in 1974 ongelofelijk vaak gedraaid en het verveeld mij tot op de dag van vandaag nog steeds niet.

Thanks nut no thanks, er wordt hier mooi "door" gezongen .
Don't leave me alone with her, wat een super refrein heeft dit nummer, Russel zet hier de toon.

En dan het moment suprême: Never turn your back on mother earth (een titel om in te lijsten) het meest rustige nummer dat Sparks ooit heeft opgenomen en wat een beauty, luister en huiver!

Gevolgd door het nerveuze Something for the girl..... ik moest wennen maar na enkel draaidbeurten schreeuwden mijn broers en zus en ik het allemaal vrolijk mee. Op het einde wanneer Russel nog even een keer echtra de hoogte in gaat, is het vocaal trapezewerk....

En ook op dit album een prachtige afsluiter: Bon Voyage.
Ook het gebruik van de drums wil ik hier nog noemen, die nemen een prominente plaats in...

Een album om een leven lang van te houden!

Ik denk dat dit misschien wel eens de definiërende plaat van Sparks zou kunnen zijn. Na 'Kimono My House' stonden de Mael broers op de rand van langdurig mainstream succes. Een paar tweaks en aanpassingen aan de formule, en ze stonden zonder twijfel klaar om in een jarenlange onvermijdbare hitmachine te veranderen. En als reactie daarop krijg je deze 'Propaganda': het meest extravagante, barokke, onstuimige, alle kanten op springende album dat ze schijnbaar maar bij elkaar hadden kunnen schrijven. Qua statement kan dat tellen.

Er zijn een aantal geweldige tracks die zonder probleem op Kimono hadden kunnen staan. Prijsnummer is de fantastisch theatrale wanhoop in 'Don't Leave Me Alone With Her'. Maar ook de relaxte mars van 'Reinforcements' luistert lekker weg, met een oorwurm van een refrein, en een heerlijke tweede helft waar ze laag na laag blijven toevoegen. Ook het grappige 'Thanks But No Thanks' weet te eindigen op een muzikaal sterke passage, waar een simpele Ramones-achtige solo onder een vrolijk orgeltje begraven wordt.

Maar Propaganda heeft ook een paar tracks die helemaal zijn eigen ding zijn, en dat is voor mij ook meteen de reden waarom dit de eerste Sparks plaat is die een beetje heeft moet groeien. Het tempo is vaak ronduit overweldigend, en ik heb het gevoel dat de nummers nog ietsje meer volgeschreven worden dan de vorige. Als we de valse start van de a cappella wervelwind 'Propaganda' even negeren, is er 'At Home At Work At Play', waar je qua melodieën soms toch ook een beetje van links naar rechts gegooid wordt. Maar eens het klikt, ben je volledig mee. Hetzelfde verhaal met de drukte van B.C., en het gimmicky 'rammen op vuilbakken dat daarna steeds weerklinkt. Sowieso zijn de drums opvallend vaak meegenomen in de melodie op dit album: zie ook de mars op 'Reinforcements', en de cimbalen die de zanglijn onderstrepen op 'Thanks But No Thanks'.

Hoogtepunt van deze 'Propaganda'-gekte is 'Something For the Girl with Everything', waar Russell hysterisch staat te krijsen dat "three wise men are here". Het is als een auditieve tsunami de eerste keer dat je em opzet, voor heel veel mensen ongetwijfeld bijzonder afstotend, maar een keer het kwartje valt krijg je er geen genoeg van. Vooral ook omdat ze zo slim zijn om de gekte vaak te beperken tot 2 minuten (zo ook bij B.C.), en er met het mooie serene 'Never Turn Your Back on Mother Earth' ook een levensnoodzakelijk momentje toegevoegd is waar je als luisteraar even naar adem kan happen.

Een jammerlijk iets aan het hoge tempo waarin Russell vaak staat de zingen, is dat je vaak nauwelijks de tijd krijgt om de teksten te lezen. Toch een beetje jammer, aangezien dat vaak één van de grote hoogtepunten zijn op een Sparks album. Maar bij deze blijft er nauwelijks iets hangen, gewoon omdat het allemaal zo razendsnel gaat.

Helaas heeft Sparks ook hier weer het mindere werk naar het einde verstopt. Zowel 'Achoo' als 'Who Don't Like Kids' zijn gimmicky nummers waar de grens tussen "grappige liedjes" en "comedy muziek" net wat te troebel wordt. Melodieus zijn ze allebei eigenlijk behoorlijk goed gerealiseerd, maar de centrale gimmick van het niezen en het kinderkoortje werken voor mij als nagels op een krijtbord. Ook afsluiter 'Bon Voyage' flowt voor mij helaas niet geweldig, waar de broers zich een beetje voorbijgeschreven hebben met drie compleet verschillende hooks in één refrein. Helaas, want verder was dit een topper die deze chaos van een album een waardig afscheid had kunnen geven.

+ Don't Leave Me Alone With Her, Something For the Girl with Everything, Thanks But No Thanks
- Achoo, Who Don't Like Kids