Regelmatig mopper ik bij albums dat nummers te lang duren naar mijn zin. Bij
Propaganda overkomt me bijna het tegenovergestelde: hoeveel (goede!) ideeën kun je in overwegend korte composities stoppen?
Wat dat betreft snap ik
Niek wel: alleen al met de ideeën die Sparks in
At Home at Work at Play stopt kan Tom Waits een hele plaat vullen... Ja, ik overdrijf. Maar toch. De blijheid die hij hoort is echter vaak ironisch van aard: achter de glimlach zit de traan van een clown.
Een stortvloed aan dansende melodieën, pittige breaks, tempowisselingen en gekke ideeën. Dit alles dwingt om vaker te luisteren, teneinde een zinnige beoordeling te kunnen geven. Je zou hier van maniakale progpop kunnen spreken, die menig luisteraar gek zal maken.
Mijn afspeellijst van Sparks groeide naast het al genoemde
At Home met de volgende nummers:
Reinforcements,
B.C.,
Thanks but No Thanks,
Don't Leave me Alone without Her en
Never Turn Your Back on Mother Earth. Automatisch meebrommen wordt na enige tijd onvermijdelijk.
Daarbij de schijnwerper op drummer Norman Diamond, die het jaar erop bij Premier Drums werd uitgeroepen tot drummer van het jaar. Het is inderdaad knap wat hij doet.
Geen hits in Nederland van deze zwarte schijf en dus haalde het de albumlijst niet. Toch doet
Propaganda zeker niet onder voor
Kimono My House van eerder dat jaar. Zóveel sterke muziek uitbrengen in 1974? Knap.