De
Arthur-Recensies, deel 3:
Dus als ik het goed begrijp: getormenteerde ziel Mark Linkous neemt met een aantal leden van de band Cracker onder de naam Sparklehorse het album Vivadixiesubmarinetransmissionplot op in het voorjaar van 1995. het wordt een kritisch succes en commercieel doet het album het ook niet slecht. Een tour met Radiohead volgt, maar Linkous vindt nooit innerlijke rust en pleegt uiteindelijk zelfmoord in 2010.
Bijna per definitie nemen interessante mensen interessante albums op. Ze hebben tenminste iets te zeggen en durven van de platgereden paden af te wijken. Mark Linkous lijkt zo’n persoon. Maar nu staat ‘interessant’ niet meteen gelijk aan ‘goed’ of zelfs ‘geniaal’, en de absurde, nogal interessantdoenerige albumtitel voorspelde eigenlijk niet veel goeds…
Maar kijk, ik had me vergist. Dat wist ik eigenlijk al na tien seconden. De sfeer zit er namelijk meteen in en ik kan ze bijna proeven: het is een zonnige dag, iedereen is vrolijk en de wereld lijkt op die dag even een mooie plaats. Maar niet voor Mark, die zit in zijn muffe garage annex opnamestudio aan deze plaat te sleutelen. Dat meen ik te horen in de muziek: het klinkt warm, maar ook een beetje muf. Niet dat deze plaat stoffig of gedateerd klinkt, maar dit album roept meteen een hele wereld op, een warme muffe in dit geval. En ik hou ervan als een album zo’n wereld weet op te roepen.
Tijdens de eerste luisterbeurt vond ik dat de plaat nog net iets te lang duurde, toen de tweede luisterbeurt er op zat had ik eigenlijk meteen zin ‘m nog eens te draaien. Elk nummer, ook al duren sommigen nog geen twee minuutjes, trekt je dieper de wereld van Vivadixiesubmarinetransmissionplot in. Met als absoluut hoogtepunt Someday I Will Treat You Good. Wat een fenomenaal nummer is me dat zeg! Andere favorieten zijn Rainmaker, Cow en Most Beautiful Widow In Town. Dit is echter geen album met een paar hoogtepunten en verder wat vulsel: het is een enorm coherente plaat wat de hoogtepunten des te indrukwekkend maakt, een gevoel van “Deed hij er nu zojuist alweer een schepje bovenop?”
Een dikke vette 5, dat is wat deze plaat verdiend!