menu

Black Sabbath - Master of Reality (1971)

mijn stem
4,04 (458)
458 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Metal / Rock
Label: Vertigo

  1. Sweet Leaf (5:06)
  2. After Forever (5:27)
  3. Embryo (0:28)
  4. Children of the Grave (5:16)
  5. Orchid (1:31)
  6. Lord of This World (5:26)
  7. Solitude (5:02)
  8. Into the Void (6:11)
  9. Weevil Woman '71 * (3:00)
  10. Sweet Leaf [Studio Outtake Featuring Alternative Lyrics] * (5:04)
  11. After Forever [Studio Outtake Instrumental] * (5:20)
  12. Children of the Grave [Studio Outtake Featuring Alternative Lyrics] * (4:36)
  13. Children of the Grave [Studio Outtake Instrumental] * (6:01)
  14. Orchid [Studio Outtake with Tony Count-In] * (1:40)
  15. Lord of This World [Studio Outtake Featuring Piano & Slide Guitar] * (5:37)
  16. Solitude [Studio Outtake Intro with Alternative Guitar Tuning] * (3:45)
  17. Into the Void * (6:24)
toon 9 bonustracks
totale tijdsduur: 34:27 (1:15:54)
zoeken in:
ArecnoidLegend
Master of Reality betekent een verdere breuk met de bluesinvloeden, en kenmerkt zich als een echte grondlegger voor de metal. De riffs van Iommi zijn duister en zwaar. Dit komt goed naar voren in een van mijn favoriete nummers van Black Sabbath ooit: Children of the Grave. Het begint met het basriedeltje, gevolgt door de riff. Het percussiewerk van Bill Ward vind ik ook uitstekend - het geeft de gejaagdheid aan het nummer. Een andere favoriet is Solitude, ik kan mij nog herinneren dat ik na de eerste keer luisteren het idee had dat er een gast vocalist dit in had gezongen, bleek het toch Ozzy te zijn. Het is een sfeervol nummer dat naar mijn idee op gelijk hoogte staat met Planet Caravan van die andere kraker van de band. Persoonlijk ben ik altijd fan van korte instrumentale stukken op een album, geen noodzaak natuurlijk, maar op dit album dienen ze mooi als intro van het opvolgende nummer. Wat ook wel gewaagd is vind ik het nummer Sweet Leaf, dat openlijk gaat over drugsgebruik - nogal not done in die tijd, ironisch genoeg gezien sinds de jaren '60 er veelvoudig gebruik van werd gemaakt, echter moest de schijn hoog gehouden worden dat het niet zo was. Het kuchje is dan ook hilarisch.
Na lange tijd op 4,0* gestaan te hebben, verhoog ik deze naar 5,0*. Het is een ongekende classic, grondlegger van een genre, inspiratie voor velen. Paranoid is voor mij toch nog de nummer 1, maar ik ben blij dat ik ze beiden met plezier kan draaien.
Afsluitend lyrics van mijn favoriet, met hun boodschap: Make love, not war - blijkt maar weer dat het satanisme dat ze werd verweten veelal ver te zoeken is.

So you children of the world
Listen to what I say
If you want a better place to live in
Spread the word today
Show the world that love is still alive
You must be brave
Or you children of today
Are children of the grave

Tussenstand:
1. Paranoid
2. Master of Reality
3. Black Sabbath

avatar van Sir Spamalot
4,0
425 versies momenteel op Discogs ditmaal van dit derde album dat verschijnt rond 21 juli 1971 (Nationale Feestdag in mijn surrealistisch Belgenland) en met een geluid dat mij opvallend beter bevalt dan beide voorgangers. Ditmaal heb ik Warner Bros. CD 2562 in mijn pollen, weeral een cadeautje van Wowhd destijds dus de afkomst ga ik wellicht nooit achterhalen. Detail, ik heb leren foert zeggen in het leven.

Vierendertig minuten is een magere oogst qua tijdsduur maar er staan hier een aantal rasechte pareltjes op en hier heb ik vaak het gevoel om niet naar Doom te luisteren maar eerder naar Stoner, de teksten van Sweet Leaf iemand? Samen met Children of the Grave zijn beide nummers voor mij de absolute hoogtepunten hierop en ik denk nog eens met weemoed aan de Randy Rhoads Tribute versie. Het is heerlijk om dit album nog eens te verkennen, koppig vasthoudend aan mijn ideaal wil ik mezelf nooit een kenner noemen, ik houd van de reis an sich met voortdurend nieuwe indrukken. Solitude blijft een liefelijk buitenbeentje, maar eerder hebben we ook al een Planet Caravan gehad.

Consolidatie van de voorgangers met een iets hoger algemeen tempo, nog altijd een Ozzy wiens zang ik wel kan pruimen, later minder en minder. Geluid wordt vetter en vetter, samenspel tussen Tony Iommi en Geezer Butler is vaak van een eenzaam hoog niveau. Stilaan maakt dat gelukzalig makend gevoel zich van mij meester (zonder die rare sigaretten waarover Ozzy zingt in Sweet Leaf).

avatar van Kronos
5,0
Sir Spamalot schreef:
weeral een cadeautje van Wowhd destijds dus de afkomst ga ik wellicht nooit achterhalen.

In plaats van foert zeggen, wat natuurlijk prima is, zou je ook het volgende kunnen proberen: Kijk op de cd zelf of je de matrix/runout op de binnenring kan vinden (vergrootglas kan nodig zijn). Typ die code + 'black sabbath master reality' in de zoekbalk van Discogs en veel kans dat je versie in de resultaten verschijnt. Misschien krijg je een aantal resultaten. Op basis van andere info (zoals foto's) kan je dan jouw versie vinden. Lukt dat niet, dan kan je nog altijd foert zeggen.

avatar van Sir Spamalot
4,0
Foert zeggen is soms balsem voor die getormenteerde ziel!

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
In zekere zin het beste van deze band in een goed half uur gedestilleerd, aangevuld met twee sfeertekeningetjes en een verrassend rustige (en verrassend mooie) ballade. Uiteraard gaat de meeste aandacht uit naar Iommi's loodzware en even simpele als effectieve riffs, maar zelf ben ik elke keer weer verrast door hoe zwaar Geezers bas klinkt en hoe perfect die als een boa glijdend over de junglebodem "onder" Iommi's gitaar doorkruipt (bijvoorbeeld tijdens/onder de gitaarsolo vanaf 2:17 op Lord of this world, heerlijk). Sowieso een ideale totaalsound met Ozzy helderder en beter zingend dan ooit.
        De online-recensie van AllMusic slaat de spijker op z'n kop: "Master of reality essentially created multiple metal subgenres all by itself, laying the sonic foundations for doom, stoner and sludge metal, all in the space of just over half an hour. [...] if a core of five songs seems slight for a classic album, it's also important to note that those five songs represent a nearly bottomless bag of tricks, many of which are still being imitated and explored decades later." Die loftuitingen en het historische belang van de invloed zeggen natuurlijk nog niets over de muzikale merites van dit album, maar ze maken wel duidelijk waarom deze plaat 50 jaar later nog niets van z'n aantrekkingskracht heeft verloren en zelfs misschien wel nog meer "leeft" dan toen.

avatar van jorro
4,0
Een van de eerste albums die ik in mijn bezit had. Wat heeft Black Sabbath vaak op mijn draaitafel gelegen. Het vinylexemplaar heb ik nog steeds in bezit en klinkt nog altijd als een klok.
After Forever heb ik altijd wat moeite mee en Embryo is ook niet echt aan mij besteed, Voor het overige niets dan lof. Een van de betere Sabbath albums.
Op 18 in de 100 Greatest Albums of 1971 en momenteel op 13 in de Best Ever Album lijst over 1971.

avatar van west
4,5
Ik heb na aarzelen toch de RSD replica of the 1st edition original sleeve gekocht. Daar ben ik blij mee. Je krijgt als hoes een kartonnen lp hoes, die je aan de bovenkant openmaakt. Daarin zit het paarse vinyl in een fraaie Vertigo 'swirl' binnenhoes met ook nog een grote poster. De LP klinkt uitstekend. Dit is nou een echt leuk RSD item.

avatar van Kronos
5,0
Even op Discogs bekeken. Ziet er mooi uit. Het purper vinyl doet wel wat af van de exactheid van de replica vind ik. Maar de embossed (reliëf) letters op de hoes zijn het belangrijkst. Heeft mijn vinyl exemplaar helaas niet. De slipcase van mijn cd versie gelukkig wel.

4,5
Gelukkig ben ik er vandaag in geslaagd om via Discogs een 'embossed' - lp te bestellen. De hoes ziet er perfect uit, dat paars mag voor mijn part best. De muziek is ook geweldig, vooral de a- kant. De - kant is iets minder, maar al met al genomen een klasse album.

avatar van RonaldjK
5,0
Sommige dingen veranderen nooit. Iedere keer als Master of Reality met Iommi's gehoest begint, kijkt een aanwezige kat verontrust rond, de oren gespitst. Dat was toen en dat is nu.

Voor de derde plaat van de Sabs waren er geen songs meer voorradig en moest Iommi in zijn riffvijver gaan vissen. De vangst: gitaren werden anderhalve toon lager gedraaid, vijf harde songs met de nodige tempowisselingen én drie kleine liedjes. Dit laatste doelbewust om het contrast met de heavy songs te vergroten.
Ik kocht 'm op zaterdagochtend 4 april 1981 in de Grote Stad, waar ik in alle vroegte onder een grijze lucht heen was gefietst. Die middag vierden opa en oma hun 45-jarig huwelijksfeest, maar nog voordat ik daarheen met mijn ouders vertrok, was deze zwarte schijf al onder mijn huid gekropen. Mijn Engels was niet zo goed, met de teksten op de rug van de hoes kreeg ik bijles.

Wat ik al kende: Sweat Leaf (ging dat over een boomblaadje of was er een meisje dat zo heette? Tja, ik weet nu beter...) en Children of the Grave met zijn extra percussie.
De "nieuwe" nummers verbluften me. After Forever met zijn uptempo folkachtige introriff, heavy coupletten en een tekst van Butler waarmee hij occultisten van zijn band wegduwde.
Meer folk/Middeleeuwen klinkt in het instrumentale pareltje Embryo. Steeds vroeg ik me af of hier gitaren klonken of een draailier, zó apart is hier Iommi's gitaargeluid.

Het andere instrumentaaltje opent kant B, Orchid is ook al zo mooi. Daarna de logge riffs en tempowisselingen van Lord of this World, waarna Ozzy (ja, hij is het echt, aldus Iommi in zijn bio Iron Man) héél teder zingt in Solitude, opgeluisterd met een jazzy gitaarsolo en fluit. Tenslotte het zware en gevarieerde Into the Void, over de mensheid die de aarde met al zijn ellende ontvlucht, het heelal in.

Dertien jaar geleden kibbelden MuMe-auteurs over het genre van deze plaat. Ik moest afgelopen week breed grijnzen om een opmerking die Von Helsing in 2009 maakte, het gezever kotsbeu: "... gewoon beton"; hélemaal waar. Dit is een logge, zware plaat met lichte momenten, niet een nieuw genre. Dat de plaat later veel grungers en stoners inspireerde, is een feit. Net als dat dit mijn favoriete Sabbathplaat met Ozzy is.
Katten zien dat dus anders; het viel me op in 1981 en vandaag weer. Ik zet 'm weer eens op. Uche-uche-u-huch, u-huch, u-huch. Ze spitst haar oortjes: er dreigt gevaar.

avatar van spinout
4,0
After Forever staat uitsluitend onder de banier Tony Iommi , maar door je bericht hierboven ben ik gaan zoeken op internet en vermelden enkele sites inderdaad dat Butler de tekst van After Forever geschreven heeft. Weer wat geleerd.

avatar van RonaldjK
5,0
Inderdaad spinout, alhoewel de meeste songs de vier leden als componist vermelden (zodat er geen onenigheid ontstond om ongelijke inkomsten) was het in de praktijk Iommi die de riffs schreef en Butler die de teksten voor zijn rekening nam. Toen Dio zich in '79 bij de band voegde, hoefde Butler niet meer aan tekstschrijven te doen.

Per persing/editie/label in het midden van het vinyl zie je overigens soms andere creditvermeldingen, ik neem aan omdat er fouten zijn gemaakt door de hoezen-/labelmakers.

avatar van Don Cappuccino
5,0
Interessante fan-gemaakte documentaire over Master of Reality: Master of Reality | The Documentary

avatar van Zagato
4,0
Don Cappuccino schreef:
Interessante fan-gemaakte documentaire over Master of Reality: Master of Reality | The Documentary


Leuk inderdaad!

avatar van ABDrums
4,5
Die switch in Lord of This World vanaf 0:25 blijft toch wel iets om je vingers bij af te likken. Ik krijg er altijd kippenvel van als ik dat hoor...

avatar van Dirkrocker
4,0
Prima album. Ze gaan hier meer richting de heavy metal kant op en minder blues. Lekkere riffs en goed gitaar werk. Vooral sweet leaf en childeren of the Grave zijn mijn favoriete

avatar van madmadder
4,0
zie ook dit topic

Als je wil horen waar metal en zijn vele vertakkingen zijn oorsprong vindt, dan is Black Sabbath één van de startpunten, zo niet hét startpunt. Ik heb lang zitten dubben of ik over het titelloze debuut zou schrijven, of over dit Master of Reality, het derde album van de band. Black Sabbath (1970) ken ik al veel langer, is jeugdsentiment en kent enkele geniale nummers, maar Master of Reality is een vrij recente ontdekking en maakt over de gehele linie toch een sterkere indruk op me. Welnu, deze recensie draagt de titel van dat derde album dat misschien de hoofdrol in dit stuk speelt, maar een overtuigende bijrol is weggelegd voor het debuut.

In Black Metal: Evolution of the Cult wordt het debuut van deze Britse band, toen nog onder leiding van Ozzy Osbourne, genoemd als het beginpunt van de black metal. Dat heeft niet zoveel te maken met de blues rock van Black Sabbath – hoewel er toch enkele riffs te horen zijn die nu als 'heavy metal' bestempeld zouden worden, een genre dat wel degelijk belangrijk was voor het ontstaan van black metal – maar meer met de tekstuele inhoud en het duistere karakter van de muziek. Ik begrijp dat dit zo'n beetje de eerste band was die occulte thematiek in hun songteksten gebruikte en de muziek aanpaste aan de zware materie. Zo gaat het titelnummer (en één van de geniale songs op het album) over een ontmoeting met de duivel en 'N.I.B.' (nog zo'n klepper!) is geschreven vanuit het standpunt van Lucifer. Daar konden de satanisten die de black metal vorm gaven (hoewel het voor sommigen / velen niet meer dan een gimmick was) wel wat mee!

Over de rest van de discografie wordt niet gerept, vooral de muzikale invloed van Black Sabbath op de black metal lijkt vrij begrensd. Maar de band zou zeer relevant blijken voor andere subgenres binnen de harde muziek. Master of Reality, dat slechts een jaar later zou verschijnen dan het debuut, is op muzikaal vlak wat mij betreft een fikse verbetering ten opzichte van de eerste twee albums. Dat komt vooral doordat de sfeer over de gehele linie veel beter vastgehouden wordt. Het album kent een heerlijke logheid. Door de traagheid te laten spreken en tot volle wasdom te laten komen klinkt dit album op de één of andere manier nog zwaarder, nog extremer dan het debuut, dat het toch vooral moest hebben van slechts enkele sfeervolle songs. Sommigen bestempelen dit album dan ook als het begin van doom metal, stoner rock en sludge metal.

Ik moet wel zeggen dat ik die teksten over Satan een stuk leuker vind dan veel van de teksten op Master of Reality. De band was er vrij snel klaar mee om als satanisten weggezet te worden en schreven met 'After Forever' een liedje vóór het christendom. Verder wordt er veel liefde gepredikt, houden de jongens niet van haat, hebzucht en kernwapens en meer van dat soort open deuren. Eigenlijk vind ik dat een album dat muzikaal zo waanzinnig goed in elkaar zit en zo tijdloos klinkt betere teksten verdient dan deze niemendalletjes. Maar ach, ze zijn op zich wel een krachtige uiting van de tijdsgeest van toen, dus we zullen er maar niet te zwaar aan tillen. Ik wil denk ik ook gewoon meer dood, verderf en misantropie dan ik kan verwachten van een band uit deze periode.

Als je verder niet op de teksten let is dit een geweldig album met een voor die tijd enorm loom, zwaar, maar ergens ook agressief geluid. Alsof je net oxazepam hebt geslikt en de dufheid al wel inkickt, maar de onrust in je hoofd nog steeds even groot is; in het echte leven geen nastrevenswaardig gevoel, in muziek briljant en zeer vaak voor herhaling vatbaar. Voor mij doet dit qua intensiteit een stuk meer dan veel van de 'echte' duivelse muziek van de eerste golf black metal bands. Maar over (sommige van) die bands later meer.

Ik heb me overigens laatst eens gewaagd aan Heaven and Hell van Black Sabbath, het eerste album met Ronnie James Dio. Wat een verschrikking was dat! Alle sfeer is weggezogen uit de muziek en de zang van Ronnie James Dio is veel te goed en klinkt daarom ook enorm leeg. Ik wil de ietwat valse, gepijnigde zang van Ozzy Osbourne! Nee, absoluut niet mijn Black Sabbath. Ik wil de vroegere, ongepolijste Black Sabbath zoals op de eerste drie albums (want Paranoid(1970) kent natuurlijk ook enkele grote parels)! En misschien hebben ze nog wel meer geweldige albums gemaakt, maar die zal ik dan nog moeten ontdekken. Voor nu is Master of Reality hier in ieder geval favoriet.

Beoordeling Master of Reality: dikke 4* met kans op meer
Beoordeling Black Sabbath: kleine 4*
Beoordeling Heaven and Hell: 2*

Black Sabbath - Master of Reality (1971)

avatar van ricardo
4,0
Van deze plaat kan ik een stuk minder genieten dan van de voorgaande 2. De blues invloeden op de eerste 2 bevallen mij al beter, en ook het geluid komt er veel beter uit. Op deze is het net of ze de gitaar en de bas wat verder naar achteren hebben gemixt, en de zang en de drums meer naar de voorgrond. De sfeer van de eerste 2 albums bevalt mij ook veel beter, hier klinkt het allemaal zo kaal en zielloos.

avatar van Kronos
5,0
ricardo schreef:
De blues invloeden op de eerste 2 bevallen mij al beter, en ook het geluid komt er veel beter uit. Op deze is het net of ze de gitaar en de bas wat verder naar achteren hebben gemixt, en de zang en de drums meer naar de voorgrond. De sfeer van de eerste 2 albums bevalt mij ook veel beter, hier klinkt het allemaal zo kaal en zielloos.

Ik denk dat je per ongeluk bij het verkeerde album zit te schrijven of dat er iets mis is met je afspeel-apparatuur. Op Master of Reality zit Ozzy namelijk juist verder weg in de mix. De moddervette gitaren voeren de boventoon, waardoor dit album wel eens als het eerste stonerrock album wordt beschouwd.

avatar van RonaldjK
5,0
Ook ik beleef het zoals Kronos beschrijft. Met de gitaar die een nootje lager gestemd was dan voorheen (de E-snaar is hier een D, etc.) vind ik het geluid extreem zwaar en log geworden, de gitaar bovendien bovenaan in de mix.

avatar van ricardo
4,0
Heb de radio nog wat harder gezet en dan komen de giteren idd wel wat meer naar voren, en blijft de stem van Ozzy wat hangen, en neemt dat stemgeluid niet meer toe naarmate je hem harder zet. Children of the Grave is verreweg mijn favoriet, al blijf ik Into the Void en Sweet Leaf ook geweldige nummers vinden. Voor mij is dit wel het minst boeiende Black Sabbath album van de eerste 5 albums. Niettemin toch 3.5* omdat er genoeg op te genieten valt

avatar van ricardo
4,0
En inmiddels van de eerste 6 BS albums vind ik deze het minst boeiend, wel een mooi strak rechtoerechtaan album die echt het begin van de metal inluide, maar dan bevallen het debuut, Paranoid, Vol4 en Sabotage mij nog net iets beter. Eingenlijk zijn de eerste 6 van BS topalbums, en naarmate waar je zin in hebt er genoeg variatie te vinden is waar je op dat moment net zin in hebt

RonaldjK schreef:
Sommige dingen veranderen nooit. Iedere keer als Master of Reality met Iommi's gehoest begint, kijkt een aanwezige kat verontrust rond, de oren gespitst. Dat was toen en dat is nu.

Voor de derde plaat van de Sabs waren er geen songs meer voorradig en moest Iommi in zijn riffvijver gaan vissen. De vangst: gitaren werden anderhalve toon lager gedraaid, vijf harde songs met de nodige tempowisselingen én drie kleine liedjes. Dit laatste doelbewust om het contrast met de heavy songs te vergroten.
Ik kocht 'm op zaterdagochtend 4 april 1981 in de Grote Stad, waar ik in alle vroegte onder een grijze lucht heen was gefietst. Die middag vierden opa en oma hun 45-jarig huwelijksfeest, maar nog voordat ik daarheen met mijn ouders vertrok, was deze zwarte schijf al onder mijn huid gekropen. Mijn Engels was niet zo goed, met de teksten op de rug van de hoes kreeg ik bijles.

Wat ik al kende: Sweat Leaf (ging dat over een boomblaadje of was er een meisje dat zo heette? Tja, ik weet nu beter...) en Children of the Grave met zijn extra percussie.
De "nieuwe" nummers verbluften me. After Forever met zijn uptempo folkachtige introriff, heavy coupletten en een tekst van Butler waarmee hij occultisten van zijn band wegduwde.
Meer folk/Middeleeuwen klinkt in het instrumentale pareltje Embryo. Steeds vroeg ik me af of hier gitaren klonken of een draailier, zó apart is hier Iommi's gitaargeluid.

Het andere instrumentaaltje opent kant B, Orchid is ook al zo mooi. Daarna de logge riffs en tempowisselingen van Lord of this World, waarna Ozzy (ja, hij is het echt, aldus Iommi in zijn bio Iron Man) héél teder zingt in Solitude, opgeluisterd met een jazzy gitaarsolo en fluit. Tenslotte het zware en gevarieerde Into the Void, over de mensheid die de aarde met al zijn ellende ontvlucht, het heelal in.

Dertien jaar geleden kibbelden MuMe-auteurs over het genre van deze plaat. Ik moest afgelopen week breed grijnzen om een opmerking die Von Helsing in 2009 maakte, het gezever kotsbeu: "... gewoon beton"; hélemaal waar. Dit is een logge, zware plaat met lichte momenten, niet een nieuw genre. Dat de plaat later veel grungers en stoners inspireerde, is een feit. Net als dat dit mijn favoriete Sabbathplaat met Ozzy is.
Katten zien dat dus anders; het viel me op in 1981 en vandaag weer. Ik zet 'm weer eens op. Uche-uche-u-huch, u-huch, u-huch. Ze spitst haar oortjes: er dreigt gevaar.
"De gitaren werden anderhalve toon lager gedraaid" (C#/D flat) en in een reactie even verderop staat dat de gitaar 1 hele toon is terug gedraaid (Drop D stemming). Anyway dat Black Sabbath ook gebruik maakt van zogenaamde alternatieve gitaar stemming is op dit album duidelijk hoorbaar. Alternatieve gitaarstemming ooit uitgevonden door King Crimson gitarist Robert Fripp en Ry Cooder, doel is om meer hoog of - in dit geval- meer laag toe te voegen in de muziek. Er zijn een hele hoop alternatieve gitaar stemmingen mogelijk, maar in de Rock en metal wordt de Drop D stemming het meest toegepast. Een band die alleen maar met alternatieve gitaar stemming speelt en volledig terecht met Black Sabbath wordt vergeleken is Alice in Chains ook 1 van mijn favorieten. Kijk maar eens naar de You tube : What makes this song great van Rick Beato. Een hele mooie serie waar veel songs door Rick Beato onder de loep worden genomen. Zo ook Them Bones van Alice in Chains dit nummer wordt in C#/D flat gespeeld. De gitaar industrie speelt hier ook op in door meer snaren gitaren te produceren. 7,8, en 9 snaren gitaren zijn er al in de handel 7e snaar lage B of A, 8e snaar komt er een lage F# bij en bij de 9e snaar een lage C#. Dus met een 7e snaar heb je in B stemming 5 extra lage noten en in A 7 extra lage noten. Een 8e snaar heb je 10 extra lage noten en met 9e snaar heb je maar liefst 15 extra lage noten. In feite heb je naast een gitaar ook een bas gitaar. En met 9 snarige gitaar heb je zelfs nog 3 extra lage noten meer dan een bas gitaar. Master of reality ik vind dit album een Masterpeace. De nummers liggen erg dicht tegen elkaar nummers die er iets boven uitsteken is het meeslepende Solitude, Children of the grave, Into the void, Sweet leaf en After Forever, de overige 3 nummers waarvan 2 prachtige instrumentaaltjes en Lord of this world zitten daar net onder. Een album dat het niveau moeiteloos vast houd enige min punt is de korte speelduur van nog geen 35 minuten. Dit album behoort tot 1 van de mooiste albums uit het Ozzy Osbourne tijdperk.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:11 uur

geplaatst: vandaag om 23:11 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.