menu

OMD - Dazzle Ships (1983)

mijn stem
3,54 (163)
163 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Electronic
Label: Virgin

  1. Radio Prague (1:18)
  2. Genetic Engineering (3:37)
  3. ABC Auto-industry (2:06)
  4. Telegraph (2:57)
  5. This Is Helena (1:58)
  6. International (4:25)
  7. Dazzle Ships (Parts II, III en VII) (2:21)
  8. The Romance of the Telescope (3:27)
  9. Silent Running (3:34)
  10. Radio Waves (3:45)
  11. Time Zones (1:49)
  12. Of All the Things We've Made (3:27)
  13. Telegraph [The Manor Version 1981] * (3:25)
  14. 4-Neu * (3:31)
  15. Genetic Engineering [312MM Version] * (5:09)
  16. 66 and Fading * (6:31)
  17. Telegraph [Extended Version] * (5:36)
  18. Swiss Radio International * (1:03)
  19. Telegraph 82 [Very Early Demo] * (2:50)
  20. Silent Running [Demo] * (3:25)
  21. Sold Our Souls [The Avenue Demo] * (3:12)
  22. Shakespeare '82 * (0:50)
  23. Untitled Instrumental '82 * (3:22)
  24. In Heaven Above [4- NEU Demo] * (2:51)
  25. Telegraph [Live 1984] * (3:50)
toon 13 bonustracks
totale tijdsduur: 34:44 (1:20:19)
zoeken in:
avatar van Rudi S
Lukas schreef:
Jeetje. Ik hoor het slotnummer en moet meteen heel erg aan Rebellion (Lies) denken. Meer mensen die dat hebben?


Ik had dat ook toen ik beide video's gelijktijdig op YT afspeelde, tot ik er achter kwam dat ik bij Arcade Fire het geluid uit had staan.
Maar goed, die ritme's lijken wel een beetje.

avatar van nico1616
4,0
Dit was 8 jaar eerder al veel beter gedaan door Kraftwerk. Een eerbetoon dat op momenten neigt naar plagiaat van heel wisselende kwaliteit.
Voor mij een tegenvaller na Architecture.

Misterfool
Dazzle Ships is nogal een ondergewaardeerd album in het oeuvre van O.M.D. Jammer, want ondanks het experimentele karakter is het een prachtige plaat met diepgravende thematiek.
-
Dat O.M.D goed geluisterd heeft naar Kraftwerk mag geen verrassing heten. Nergens is de invloed van de Duitsers zo goed te merken als bij "Dazzle Ships". Deze plaat mag welhaast als een spiritual successor van "Radioactivity" gezien worden. Net als bij "Radioactivity" staat de radio centraal. Bij Kraftwerk is de radio echter een symbool voor de ontdekkingszucht van de mens. Bij O.M.D is de radio veel meer indicatief voor het onvermogen van de mens om met elkaar te communiceren. De toon op "Dazzle Ships" is dan ook ronduit neerslachtig. Beide platen zijn weliswaar tevens nostalgisch van toon, maar Bij kraftwerk is het meer de nostalgie van kinderlijke avontuurzucht. De nostalgie bij "Dazzle Ships" lijkt een manier te zijn om aan het heden te ontkomen.
-
Met Radio Prague hint OMD al gelijk naar de reden voor dit escapisme. Communistische marsmuziek! De koude oorlog is nooit ver weg. Het volgende nummer (Genetic Engineering) is dan weer verbazingwekkend vrolijk, totdat je naar de lyrics kijkt:“These are the lies they tell us, the future's good as sold In all the things we do and know, we really must be told”. Het nummer gaat over het maken van propaganda. Het springerige ritme is daarmee wel erg wrang. Een mening is net als de genen manipuleerbaar.
-
Een nieuwsbericht over een oorlogsmisdaad vormt het begin van "International". Het nummer aapt net iets te opzichtig "Maid Of Orleans" na, maar is desondanks een van de beste composities op dit album. De metafoor van een scheidslijn,vind ik mooi gekozen. Door de radioberichten moet ik enerzijds aan de Berlijnse muur denken, maar het nummer zou, anderzijds, ook kunnen gaan over een relatie waar de warmte verdwenen is.
-
“The Romance of the Telescope” ageert tegen de passiviteit van de mensheid. Starend in de ruimte, hopend dat de problemen van zelf zullen weggaan. Een bevolking die het allemaal niet meer kan schelen: anderen moeten onze problemen maar oplossen. De muziek sleept zich tevens langzaam voort middels vervormde, langgerekte tonen. Toch wordt er ook een tegenbeeld gegeven voor deze zwartgallige apathie. In “Radio Waves” suggereert de band dat betere communicatietechnieken de solidariteit ten goede komt. De compositie ondersteunt ook dit optimisme. Het enige nummer dat zonder sarcasme blij klinkt.
-
“Of All the Things We've Made” is een einde vol spijt en berouw. De monotone drums en gitaren creëren een grimmige achtergrond. Deze contrasteert dan weer met de nostalgische pianotoetsen en de dromerige zang. Een passend einde in mineur.
-
De lyrics van dit album zijn behoorlijk multi-interpretabel, maar desondanks ontwaar ik een rode lijn. De band toont,mijn inziens, dat het onvermogen van twee mensen om te communiceren zich op grotere schaal doorzet in koude oorlogstaal. Ironisch dat juist een communicatiemiddel als de radio zo’n sterke leidraad is voor deze thematiek.
-
Een intrigerend album, to say the least. Dazzle ships is wellicht het minst toegankelijke album van O.M.D. 4.5*, alleen Architecture & Morality is nog net een tikkeltje beter.

avatar van dazzler
5,0
Een recensie die het album nog eens deugd heeft gedaan, Misterfool.

4,5
ATZ
Een prachtig album.
Experimenteel, maar zelfs de experimentele nummers laten melodie horen.
Het brengt je terug naar de vroege jaren '80. Je voelt de dreiging van de koude oorlog in de muziek.
En ergens komen er bij mij ook beelden op van de naoorlogse industriële opleving in de jaren '50 en '60.

Favorieten op dit album zijn: The romancing of the telescope en Of all the things we've made.
Maar ook de singles Telegraph en Genetic Engineering, International Silent running en Radio waves zijn juweeltjes.

OMD zorgt hier voor een geschiedenisles die geen seconde verveelt!

avatar van dazzler
5,0
ATZ schreef:
OMD zorgt hier voor een geschiedenisles die geen seconde verveelt!

Mooi gesproken en aan te vinken als "mening".

avatar van adri1982
4,0
Lukas schreef:
Jeetje. Ik hoor het slotnummer en moet meteen heel erg aan Rebellion (Lies) denken. Meer mensen die dat hebben?
(Laat van me om hierop te reageren, maar) Volgens mij bedoel je 'Genetic Engineering'. Dat nummer klinkt voor mij als een goede basis voor het 21-jaar latere 'Rebellion' van Arcade Fire. De opbouw van beide nummers komen immers beiden met elkaar overeen, alleen 'Genetic Engineering' is wat korter.

Wel dacht ik toen ik 'Of all the things we've made' uitprobeerde, dat ik wel iets herkenbaars hoorde, dat in de richting van Arcade Fire ging.

avatar van adri1982
4,0
Wel verrassend dat Telegraph nog steeds het op een na meest gewaardeerde nummer van dit album is. Genetic Engineering die in destijds ook op single verscheen, en The Romance of the Telescope en Off all the Things We've Made die ik als bonusnummers op een Gelimiteerde Digitale Remaster van het meesterwerk: Architecture and Morality heb staan, zijn voor mij toch wel verreweg de 3 uitschieters.
Ook This is Helena en International doen het goed bij me.

avatar van dazzler
5,0
adri1982 schreef:
en The Romance of the Telescope en Off all the Things We've Made die ik als bonusnummers op een Gelimiteerde Digitale Remaster van het meesterwerk: Architecture and Morality heb staan

Voor dit album afgewerkt en opnieuw geproducet.

Vooral The Romance of the Telescope kreeg een meer gelaagd arrangement.
Er stond niet voor niets [Unfinished] achter de titel op de b-kant van Joan of Arc.

Of All the Things We've Made is dezelfde opname als de 12" b-kant van Maid of Orleans,
maar dan in een nieuwe productie. Dit nummer en Genetic Engineering laten de gitaar rammelen.

avatar van adri1982
4,0
dazzler schreef:
(quote)


Vooral The Romance of the Telescope kreeg een meer gelaagd arrangement.
Er stond niet voor niets [Unfinished] achter de titel op de b-kant van Joan of Arc.

Of All the Things We've Made is dezelfde opname als de 12" b-kant van Maid of Orleans,
maar dan in een nieuwe productie. Dit nummer en Genetic Engineering laten de gitaar rammelen.
Dus twee van de drie parels van dit album zijn al in eind 1981 opgenomen? Apart. Ik dacht dat alles van dit 4e O.M.D.-Album in 1982 was opgenomen.

avatar van dazzler
5,0
adri1982 schreef:
Dus twee van de drie parels van dit album zijn al in eind 1981 opgenomen? Apart. Ik dacht dat alles van dit 4e O.M.D.-Album in 1982 was opgenomen.

Telegraph bestond in 1981 al op demo

The Romance of the Telescope (Unfinished) was de b-kant van Joan of Arc.
Die versie stamt uit de A&M sessies en werd voor Dazzle Ships bewerkt.

Of All the Things We've Made is opgenomen na de A&M sessies
toen OMD zichzelf een hoedje was geschrokken bij het succes van Souvenir en Joan of Arc.

Het nummer is geschreven als ware het hun allerlaatste song.
Want hoe relevant was de muziek van OMD nu bleek dat ze popsterren waren?
De song belandde op de 12" single van Maid of Orleans en werd voor DS opnieuw geproducet.

Radio Waves heeft een gitaarriff die dateert uit de tijd toen Andy nog in The Id zat
en Paul de PA van die glamrock groep uit Liverpool deed. Ongeveer eind 1978, begin 1979.
De intro en de tekst zijn er voor DS bij gekomen. De song werd maw grondig herwerkt.

Radio Prague en Swiss Radio International zijn opnames van de Praagse en Zwiterse radio.
De stemmen in This Is Helena komen van dezelfde Praagse radiozender. De collage is van OMD.
Time Zones is vervaardigd uit door OMD georkestreerde en in elkaar geweven radiostemmen.

Wat overblijft zijn Genetic Engineering, 4-Neu, ABC Auto-Industry, International
(waarvan de intro ook uit radiofragmenten bestaat), Dazzle Ships en Silent Running.

66 and Fading bevat de akkoorden van Silent Running maar vertraagd in zijn achteruit gezet.

Compositorisch dus niet zo'n erg nieuwe plaat. Er kroop meer energie in de vormgeving.

Toch is het nog steeds een fraai tijdsdocument uit de koude oorlogsjaren
toen Doe Maar en Nena over de bom zongen en toen OMD de ironische tegenstelling
tussen de stilstand van de koude oorlog en de technologische vooruitgang waarnam.

avatar van Castle
4,0
Vroeger op cassette gehad de verblindende schepen van OMD, maar goed vallen? Nee
Ik vond het maar magere synthmuziek en OMD had voor mij met Maid of Orleans haar hoogtepunt bereikten verdween uit het beeld.
Tot een aantal jaar geleden Dazzler History of Modern predikte en ik deze aanschafte en het klikte... Maar verder... Nee
Tot voor kort ik deze op een vinyl-in tegen kwam en dacht, ach pak maar, er zijn mensen die het toch wel wat vinden....
Tsja en na een luisterbeurt was ik om, wat een prettig album.
Nummers als Telegraph en Genetic Engeneering had ik op ene verzamelaar en vaak skip modus, maar nu in het geheel kloppen ook deze nummers bij mij.
Ben ik door de jaren veranderd, zal vast, maar wellicht was dit zo voor mij relatie met Dazzle Ships nodig.
Vorlopig een 4* wat wellicht nog verder kan groeien.

avatar van lennon
2,0
Deze plaat al heel lang in bezit, maar draai 'm weinig tot nooit.

Vandaag weer eens op de draaitafel geplaatst, en ik werd er meteen aan herinnerd waarom ik 'm zo weinig draai.

Vervelende intro's wat vast een verhaal en lijn in de plaat brengt, maar mij stoort het. Het song materiaal is ook niet echt heel erg goed naar mijn idee. Ik word er niet vrolijk van.

De plaat blijft deze keer maar uit kast, en dat is niet om nog vaker gedraaid te worden.....

avatar van spoiler
4,0
Onlangs deze OMD plaat eindelijk in goede conditie op LP gevonden. Experimenteel inderdaad, maar daar hou ik juist wel van. Niet de gladgestreken paadjes volgen.
Zoals eerder gezegd komt het geluid van Kraftwerk regelmatig om de hoek kijken. Ook niet erg, het zijn mijn Duitse helden.

Deze plaat zal bij mij juist vaker op de platenspeler liggen .

avatar van dazzler
5,0
Welke Farizeeer heeft hier de bandnaam weer zitten wijzigen? "OMDat het zo op de hoes staat" natuurlijk. Regels om de regels. De crew zal het nooit leren.

De enige reden waarom er OMD op de hoes staat is omdat Peter Saville dat beter vond passen in zijn design. De band besloot niet om zichzelf plots te gaan afkorten.

Ik stel voor dat we artiesten die hun naam niet op de hoes zetten voortaan als naamloze artiesten typeren.

Parlotones
Een prachtige plaat, met vreemde tracks en geweldige echte nummers. Silent running is één van die geweldige nummers. Als je deze plaat altijd maar gewoon begint met op play te drukken is het een prachtig geheel. Er is al een boek geschreven door andere Dazzle Ships liefhebbers, dus ik sluit me erbij aan.

5,0
Pim
Hun beste album. Al sinds uitkomen in 1983 heb ik deze op vinyl.

avatar van Queebus
5,0
Begin jaren '80 was ik helemaal in de ban van synthesizer muziek. Jarre, Kraftwerk, Tangerine Dream, dat spul. In de popmuziek werd de rol van de synthesizer steeds belangrijker. Depeche Mode, Ultravox, Human League en O.M.D. namen de invloeden van met name Kraftwerk en David Bowie gretig op in hun eigen muziek.

Orchestral Manoeuvres In The Dark had net dik gescoord met Architecture And Morality. In plaats van een logische opvolger maakten ze hun minst commerciële album. Radio fragmenten uit de hele wereld, soundscapes, instrumentaaltjes met bijzondere tekstuele toevoegingen. Het hele album hangt van knip-en plakwerk aan elkaar. Maar nergens een Maid Of Orleans Part II te bekennen.

En juist dat maakt Dazzle Ships zo fascinerend. Het lef om na een uiterst succesvolle album met iets volledig anders te komen wat toch echt wel O.M.D. is. Want Dazzle Ships luistert als geheel heerlijk weg. En toch is het geen gezellige plaat want de dreiging van de koude oorlog wordt perfect weergegeven.

Hierna ging het roer om. De songs en albums werden steeds meer afgestemd op het grote publiek. Er moest geld verdiend worden. Niet door de heren van O.M.D. want aan het contract met Virgin bleef er weinig voor hen over.

Na het vertrek en afkoop van Paul Humphreys begin jaren '90 en het succes van Sugar Tax kwam Andy McCluskey naar eigen zeggen eindelijk uit een heel, heel donkere periode. En als producer van o.a. Atomic Kitten scoorde hij ook goed.

Leonidas5
Helaas schoot OMD hier te ver door in een dappere poging om een experimenteel album te maken. Niks aan en dus maar 1 ster.

avatar van vigil
4,5
Een halve zelfs, of te wel het slechtste ooit gemaakt... en dat voor een dappere poging.

Leonidas5
OMD moet gewoon doen waar ze zeer goed in zijn, goede popsongs maken met een kop en staart. Daar ligt hun talent en ook hun klasse. Laat het experimenteren over aan anderen. Dit beoordeel ik op grond van de songs en dan blijft er weinig over.

Leonidas5
En telegraph vind ik helaas waardeloos

avatar van Edwin
4,0
Er is een 40th anniversary edition op komst met 7 bonustracks (hoofdzakelijk demo's) op een 2e schijfje. De 6 bonustracks van de 2008 remaster schitteren door afwezigheid. Tsja....

Edit: herstel, alle nummers staan op 1 schijf.

avatar van dazzler
5,0
Met blauwe hoes. Ik denk dat de demo van Telegraph mogelijks al als bonus op A&M te vinden was. Die "Manor demo" was uit 1981. De nieuwe "very early demo" zou uit 1982 zijn. Vreemd. De live versie van Telegraph is uit 1984. Misschien is dat de uitstekende versie die in 1984 als b-kant van Tesla Girls verscheen, al is die in 1983 opgenomen. Nu blinken de DS sessies niet bepaald uit in een veelheid aan songmateriaal. Al stonden er op de rarities disc in de Souvenir box uit 2019 drie instrumentale snippets die hier toch weer worden weggelaten. Maar alles wat erbij komt is meegenomen en ik kan deze nieuwe versie van mijn avatar dan ook onmogelijk laten liggen.

Begrijpelijk:)

avatar van RonaldjK
4,5
Dazzle Ships is een album alsof je een audiotour door een museum maakt. Geen zweet, bier en rock ‘n’ roll, maar een bezoek aan het glazen gebouw van Orchestral Manoeuvres In The Dark met daarin kunst over de wereld zoals die er in het verschijningsjaar 1983 uitzag.

We betreden de ingang, laten jas en tas in een kluis achter en na controle van de toegangskaartjes is daar de tentoonstelling. Allereerst horen we uiteenlopende geluidscollages. Daarin bijvoorbeeld (Oost-)Europese radiogeluiden met de wereld achter het IJzeren gordijn, of diverse tijdsmeldingen; tevens strakke en steriele popmuziek met synthesizers klinkend als een Indonesisch gamalanorkest met zijn metallofoons en xylofoons, zoals in single Genetic Engineering en Telegraph; maar ook punkbeïnvloede muziek zoals This is Helena waarin gitaren bescheiden grommen en de drumcomputer venijnig mept. Of de driekwartsweemoed in International en de geluiden als de start van verstilde digitale ambient in Of All the Things We've Made.
De verscheidenheid is enorm, wat als geheel verrassend goed werkt. Sinds 31 maart verkrijgbaar in blauwe hoes met alle extra’s, zoals MuMensen hierboven al meldden. Dit op één cd of op dubbelelpee. Tevens verkrijgbaar in de museumwinkel.

Wikipedia leert mij over de interne spanningen binnen de groep en het writer’s block dat hen hinderde; dat er problemen waren binnen en met het platenlabel; hoe de bandleden het album aanvankelijk niks vonden, om pas jaren later te ontdekken dat het niveau juist hoog lag en hetzelfde gold voor menig recensent.
Ook in Nederland: in Oor verweet Jan Vollaard de groep richtingloosheid. Desondanks haalde Dazzle Ships hier in maart 1983 #19, wat niet slecht is voor zo’n jonge groep die er deze keer niet in slaagde een hitsingle te scoren, in tegenstelling tot de voorganger.

Ik constateer dat een museum met de muziek en het concept van dit album daadwerkelijk iets moois zou kunnen maken, zoals het Groninger Museum momenteel doet met platenhoezen van kunstenaarscollectief Hipgnosis. In het geval van OMD zouden de diverse geluidscollages van dit album tevens de oren kunnen verwennen. In zo'n overzicht zou ook aandacht kunnen gegeven aan de achtergronden van de hoes, die gebaseerd is op dit schilderij uit 1919.
In de museumwinkel vind ik ook de catalogus met daarin gedetailleerdere beschrijvingen van de diverse kunstwerken in deze tentoonstelling.

Overwegend digitale popmuziek over de wereld van 1983 met invloeden uit onder meer Praag, Duitsland, Indonesië (?) en hun eigen Engeland. Echo's van punk naast steriele maar pakkende synthesizerwave, inclusief een mogelijke voorafschaduwing van ambient. Zoals het kunst vaker vergaat, zal de één het niks vinden en een ander kan er juist van genieten. Het waren op deze verregende vrijdag aangename uurtjes, ondergedompeld in de OMD-tentoonstelling.

avatar van gaucho
Dazzle Ships staat in de geschiedschrijving te boek als hét voorbeeld van en album waar je commerciële zelfmoord mee pleegt. Terugkijkend is het eigenlijk onbegrijpelijk dat de platenmaatschappij bereid was het uit te brengen nadat de band zo enorm gescoord had met het voorgaande album. Maar in die tijd gebeurde dat wel vaker dat artiesten redelijk de vrije hand kregen en niet werden teruggefloten. Beauty Stab van ABC (overigens ook een prima plaat) is nog zo'n voorbeeld: de harde rockgitaren stonden haaks op de strings en de zoete melodieën van het voorafgaande kassucces. Om van Lou Reeds Metal Machine Music nog maar te zwijgen.

Van dit album heb ik in de loop van de jaren wel eens wat fragmenten gehoord, die me deden beslissen om het album te negeren. Maar gezien de status die Dazzle Ships uiteindelijk heeft opgebouwd, en ook de overwegend positieve beschrijvingen hier, ben ik toch van plan het album dezer dagen eens integraal te gaan beluisteren. De 40th anniversary edition is misschien wel een goede aanleiding, al lijkt de 2008 remaster met zes bonustracks die weer niet op de nieuwe editie staan me interessanter.

Ik kwam online nog een alleraardigst artikel tegen over de motiviatie van de bandleden om dit album te maken, en ook de manier waarop het destijds ontvangen werd. Prikkelt eens te meer de nieuwsgierigheid...

avatar van ArthurDZ
4,0
Zeker eens luisteren gaucho, prachtplaat vind ik zelf (kruipt steeds dichter tegen de 4,5* hier)!

Vind deze overigens totaal niet zo a-commercieel als z'n reputatie laat uitschijnen. Hier en daar een scherp randje, dat zeker, maar dat was bij de voorgangers ook al het geval. Sterker nog, de intro van hun grootste hit Maid Of Orleans is a-commerciëler dan 90% van Dazzle Ships vind ik Met moderne oren lijkt het destijds op deze geplakte 'commerciële zelfmoord'-label gewoon niet meer zo van toepassing als het ooit misschien is geweest, zou ik zelfs durven beweren. Vandaar wellicht ook de (terechte) herwaardering die Dazzle Ships de laatste jaren beleven mag.

avatar van LucM
4,0
Dazzle Ships kreeg slechte perskritieken maar kreeg achteraf herwaardering.
Inderdaad een experimenteel album en niet erg toegankelijk, het leverde ook geen grote hits en dat was nodig voor commercieel succes, het was duidelijk een conceptalbum. Maar na een tijd wist ook ik dit album te waarderen.
Met Junk Culture en The Pacific Age speelt OMD dan weer teveel op veiligheid, Crush is ook vrij experimenteel met gitaren en donkere sfeer maar leverde met So in Love dan wel een hit op waardoor dit album goed verkocht.

avatar van gaucho
ArthurDZ schreef:
Zeker eens luisteren gaucho, prachtplaat vind ik zelf (kruipt steeds dichter tegen de 4,5* hier)!

Vind deze overigens totaal niet zo a-commercieel als z'n reputatie laat uitschijnen. Hier en daar een scherp randje, dat zeker, maar dat was bij de voorgangers ook al het geval.

Hij staat momenteel op via YouTube, en je hebt gelijk: ik vreesde voor een a-commercieel gedrocht, maar dat blijkt nogal mee te vallen. Althans: het wijkt wel stevig af van de bekende popsingles van OMD, en ik kan me voorstellen dat het schrikken was voor het toenmalige poppubliek, dat een album had verwacht dat aansloot bij de voorganger. Het album kwam hoog binnen in de Britse hitlijsten, maar zonk al in de tweede week als een baksteen qua verkopen. Van Architecture and Morality werden drie miljoen exemplaren verkocht en hiervan 'maar' 300.000, lees ik. Dat zegt wel wat over het verwachtingspatroon en het verhoudingsgewijs a-commerciële gehalte.

Maar ik vind het goed aan te horen, ben zelfs aangenaam verrast. En nog interessant ook, als je leest over de achtergronden en de invloeden (en ook over de betekenis van de titel, waar ik voorheen geen weet van had). Natuurlijk, de geluidsfragmenten en radio-opnamen maken het op het eerste gehoor wat gefragmenteerd, maar ik hoor toch ook wonderschone melodieën en een enkele pop-achtige single (Telescope). Grappig om de telefoonjuffrouw in Time Zones de tijdmelding in het Duits te horen aftellen. Doet me wel heel erg denken aan Radio-activity, maar OMD heeft zijn Kraftwerk-invloeden nooit onder stoelen of banken geschoven.
Het maakt het tot een afwisselend plaatje, waar je echt even voor moet gaan zitten en wat je ongetwijfeld vaker tot je moet nemen. maar tot dusver bevalt me wel wat ik hoor.

Nu ik er over nadenk: ja, dat intro van Maid of Orleans is eigenlijk wel écht a-commercieel en zou luisteraars meteen moeten afschrikken. Gelukkig (hoewel...) duurt het maar een halve minuut ofzo en gaat het nummer daarna over in OMD's 'eigen Mull of Kintyre', om Andy McCluskey's eigen woorden (tegenover Smash Hits, zie de link die ik aangaf) aan te halen.

Wel weer frappant dat ze hierna met het supercommerciële Junk Culture (what's in a title?) op de proppen kwamen. Alsof ze toch hun fans bij de les wilden houden...

Gast
geplaatst: vandaag om 15:54 uur

geplaatst: vandaag om 15:54 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.