Leonard Cohen - Songs of Leonard Cohen (1967)

Ben er zopas achtergekomen wat een ontzettend geniaal nummer One of Us Cannot Be Wrong is... die tekst!

Als ik eens rustige muziek wil beluisteren is dit er zeker één van. Geweldig/goed album waarop ik van alle 10 nummers kan genieten. Ik heb hier zijn stem ook iets liever als bijv. op SOLAH, hoewel dat op zich ook een topalbum is. Mooi ook de toevoegingen van verschillende instrumenten bij de diverse nummers (naast de akoestische gitaar).

De liefhebbers van deze plaat moeten absoluut het boek I'm Your Man van Sylvie Simons lezen. Werkelijk smullen. Je leert wie Marianne en Suzanne zijn, maar ook over wie One of Us Cannot Be Wrong gaat. Dat gaat nl. over één van de weinige vrouwen die Leonard niet kon veroveren: Nico (ook bekend van The Velvet Underground). Wat de muziek betreft: de liedjes zijn uiteraard prachtig, de begeleiding is wel apart. In het boek kun je ook lezen dat de plaat moeizaam tot stand is gekomen, en dat hoor je hier en daar wel terug ook.

Destijds werd dit niet door iedereen helemaal op waarde geschat. De Rolling Stone-recensent van dienst schreef destijds:

"The record as a whole is another matter - I don't think I could ever tolerate all of it. There are three brilliant songs, one good one, three qualified bummers, and three are the flaming shits." (Arthur Schmidt, 3/9/68 Review)

Welke is welke?

Dit album is op nummer 13 geëindigd in Chevy93 z'n Top 100 van de jaren 60, editie 2014.

Ook dit jaar op de 13de plaats. Het album staat trouwens ook in de lijst van 1001 albums die je moet horen. Hier zet ik er mijn tanden in.

Drieëndertig was Leonard Cohen toen hij debuteerde met deze plaat. Stokoud, is dat in feite. Op zijn drieëndertigste was Bob Dylan al een eeuwigheid een legende en stierf Jezus aan het kruis.
Maar misschien moest Cohen wel eerst die levenservaring opdoen voor hij deze plaat kon maken. Hij had alles gelezen wat er te lezen viel en alles gepakt wat er te pakken viel, de wereld gezien en mooie vrouwen liefgehad. Dus was het tijd om naar Nashville te trekken en countryzanger te worden. Onderweg bleef hij echter plakken in de folkscene van New York, wat deze prachtplaat opleverde.
Zelfvertrouwen is dan ook wat je hoort wanneer je naar Songs of Leonard Cohen luistert. Iemand die het leven ten volle geproefd heeft, er met beide voeten instaat en die ervaringen vertaalt naar wondermooie poëzie. Die is tijdloos, plaatsloos, bovenwerelds bijna. Cohens stem hypnotiseert je en sleept je mee door een nachtelijke wereld, waarin relaties tussen mensen centraal staan. Je ziet het streepje licht onder de deur van de buren, in een verder aardedonkere gang, en vraagt je af of ze van elkaar houden en hoe ze dat duidelijk maken. Je voelt de koude wind terwijl je ronddoolt door een naamloze buurt aan de rand van de stad en kijkt naar de ramen van de huizen, waarachter zich films afspelen waarvan het geluid is uitgezet. En dat allemaal op de tonen van betoverende melodieën, gespeeld door muzikanten die weten wat hun taak is in het geheel: de sfeer die de teksten uitademen ondersteunen en vergroten.
Hoogtepunten op deze wonderlijke trip zijn Suzanne, The Stranger Song, So Long, Marianne en Stories of the Street, maar het beste voelt het aan om deze tocht steeds volledig te ondernemen. En keer op keer weggeblazen te worden.

Cohen deed me nooit zoveel, maar dit album laatst opnieuw een kans gegeven en toch wel een sterke plaat. Een groeiplaat ook. Persoonlijk favoriet op dit moment is The Stranger Song. Nog genoeg te ontdekken.

Door storm en regen op herenfiets de platenboeren af. Alle Cohen-bakken natuurlijk leeg in de A'dam. Behalve bij...en daar op de dijk bovendien Songs of Love and Hate plus zijn laatste. Ik was 16 toen en voelde me vandaag weer even die jongen, gretig op zoek naar zijn muziek. Dit wordt vast een mooie avond. Eerst het feest der herkenning en dan het afscheid.

Van Leonard Cohen zijn er maar weinig songs die mij écht kunnen bekoren. Met enige verbazing moet ik constateren dat zijn albums buitengewoon populair zijn, en niet alleen op dit forum. Dit debuut krijgt een gemiddelde waardering van 4,30. Toe maar.

De afgelopen weken heb ik enige albums (ik heb er zo'n acht in de kast staan) weer eens de revue laten passeren om te kijken hoe dit bij mij werkt, maar mijn waardering is nog verder geslonken. Zijn stem, maar ook het muzikale geheel hebben voor mij een grote irritatiefactor - het beluisteren van zo'n album vind ik dan ook een hele opgave. Daarna moet ik even opfrissen met wat blues of rock and roll.
Dit debuut heeft dan nog wel aardige arrangementen, al vind ik de koortjes al erg irritant, bijvoorbeeld van het verschrikkelijke So Long, Marianne. Het gekke is echter, dat ik sommige liedjes, ook op latere albums, best goed vind, maar de muzikale uitwerking vind ik vaak vreselijk. Suzanne hoor ik liever van Herman van Veen. Op latere albums wordt het voor mij helaas steeds meer kitsch.
Het mooiste nummer op dit album is voor mij Sisters of Mercy, dat zo'n prachtige onheilspellende melodie heeft en tevens precies het goede arrangement.

Meer dan 3,5 * kan ik hier echt niet aan toekennen.

Eerlijk is eerlijk, ik vind nagenoeg ieder album van deze troubadour de moeite waard. Toch heeft hij naar mijn mening nooit meer zijn debuut overtroffen. Dit album straalt een hartverwarmende eenvoud uit die me telkens weer als een flanellen dekentje omhult. Aan de lyrics valt ook te merken dat het hier in wezen om een dichter gaat. Albums vinden die qua lyrics kunnen tippen aan dit meesterwerk is quasi onbegonnen werk. Al komen Bob Dylan en Nick Drake soms aardig in de buurt.

Prachtig album van Cohen. Hij heeft een geweldige stem voor de nummers die hij maakt. Dat ook nog is gecombineerd met prachtige teksten en het ingetogen gebruik van instrumenten maakt dit album een prachtig werkstuk.

So Long Marianne blijft prachtig, ook nu dit nummer ca. 50 jaar bestaat.

Mijn eerste kennismaking met de heer Cohen en die bevalt wel. Ik was nooit heel nieuwsgierig, maar kreeg deze plaat in handen gedrukt en dan moet het gedraaid worden Ik ga nog eens herbeluisteren om een meer definitieve mening te vormen.

Een paar nummers kende ik al (natuurlijk, zou ik bijna zeggen), maar het merendeel niet. 'Suzanne', 'Sisters of Mercy', 'So Long, Marianne', 'Hey, That's No Way...', 'Teachers' en de afsluiter hebben me meteen om, de rest kan wat langer duren. Een cover van 'Teachers' bracht me hier (al had ik me al eerder wel voorgenomen meer van 's mans oeuvre tot me te nemen), maar die zal ik de liefhebbers hier niet meteen aanraden (zelf kan ik slecht kiezen)! Deze versie van 'Winter Lady' echter wel, wat een schitterende bewerking!

Ik hou het voor nu op een dikke acht, met kans op verhoging.

Lang getwijfeld maar uiteindelijk toch 4* gegeven. Het begin is voor mij duidelijk het minste met Suzanne dat ik al teveel gehoord heb en Master Song dat de langste speelduur op deze plaat heeft maar dat niet rechtvaardigt. Vanaf The Stranger Song, met dat grimmige gitaargetokkel, begint het veel te beteren met een mooi middenstuk en waardig einde. Ouwe Leo maakt wel muziek waar je in the mood voor moet zijn om het onder je huid te laten kruipen. Sommige momenten kan ik er absoluut geen zin in hebben, maar op andere momenten past het wonderwel.

In 2015 heb ik 4* gegeven en na het album vandaag nog een keer gestreamd te hebben blijf ik daarbij. Het is iets wat ik niet vaak aan zet maar Suzanne en So Long, Marianne zijn van het niveau dat het nooit verveelt. Ik beh het met de vorige schrijver eens dat je er voor inde stemming moet zijn. Mooi naast de twee genoemde songs zijn Master Song, The Stranger Song. Hey, That's No Way to Say Goodbye, Stories of the Street en Teachers. De songs met wat meer body.
31 in de 100 Greatest Albums of 1967 en 7 in de Best Ever Albums 1967. In de overall chart van deze site het hoogst geklasseerde Leonard Cohen album op plaats 156.

Sfeervolle, bijzondere plaat, maar ik moet toch opmerken dat voor mij de verhouding tekst-muziek een beetje uit balans is. Het zijn wel heel veel woorden over vrij kale (hoewel sfeervolle) muziek, en dat weerhoudt me van een hogere score dan 3,5*.

Je moet er echt voor gaan zitten, maar het is en blijft een geniaal album. Vijf sterren.

N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

Leonard Cohen, het idee dat ik van hem heb is die van een fluisteraar. Maar dit is misschien meer iets van zijn oudere jaren. Mooie muziek dit. Leonard is toch minder de fluisteraar en meer de zanger dan ik van te voren dacht. Met opener Suzanne zit je er eigenlijk meteen al goed in. Mooie muziek, sfeervol en een warme sound. Verhalend gebracht door Cohen. Lekker wegdromen bij zijn stem en de kale begeleiding. Verder kende ik van Hey, That’s Now Way To Say Goodbye de versie van Roberta Flack. Niet wetend dat Cohen het nummer schreef. Dit album is een mooie ontdekking uit de top250.

Mooi, gevoelig en sfeervol album van Cohen. Naar mate ik ouder word, kan ik het album steeds meer waarderen.

Onder andere One of Us Cannot Be Wrong wordt flink afgekraakt. Heiligschennis!

Hier gewoon aangevinkt heur

Er zijn mensen voor minder gestenigd.

Als ik moet kiezen tussen jou of Rolling Stone, dan zie ik wel duidelijk wie van jullie twee niet verkeerd is heur

Ik denk niet dat er iemand is wiens teksten zózeer voor mij de waarde van de muziek bepalen, of beter gezegd: als een nummer gewaardeerd kan worden om enerzijds het muzikale aandeel en anderzijds het tekstaandeel, ken ik niemand bij wie de tekst voor mij zó'n groot aandeel in die waardering heeft als Leonard Cohen. En op dit debuutalbum is zijn "persona" al in volle glorie aanwezig in zijn unieke mix van grimmige erotiek, machtsspelletjes, religieuze beeldspraak, weemoed, opoffering, tederheid, verkniptheid en zwartgallige humor, onder andere. (De holiness en de horniness, inderdaad.)
        Een sonore maar hoogstpersoonlijke stem die perfect de psychologische nuances van zijn weloverwogen lyriek uitdrukt, pakkende melodieën, simpele maar effectieve gitaarpartijen, en kleine instrumentale likjes verf om de arrangementen te verrijken – ook muzikaal is dit een prachtige plaat (ondanks de problemen die er schijnen te zijn geweest tussen Cohen en producer John Simon), maar genieten van dit spaarzaam gearrangeerde debuut vereist wel het vermogen om intens van saai te onderscheiden, want er zullen zát mensen zijn die dit een ongelooflijk vervelende plaat vinden: "maar die man kan niet eens zingen !"
        Enfin, dat hoef ik niet uit te leggen aan de Cohen-liefhebbers, en ik verwachtte ook wel dat die hier in de meerderheid zouden zijn, maar dat dit album in de MusicMeter-top-250 zou staan had ik toch niet gedacht. Even onverwacht is het feit dat van de 694 tot nu toe op deze plaat uitgebrachte stemmen er maar zès lager dan 3* zijn.
        Ik herinner me nog hoe Suzanne door veel mensen indertijd werd opgevat als een romantisch nummer, alsof de onschuld en de verleidelijkheid van het titelpersonage kon worden genoten zonder afrekening of consequentie. Mooi stukje in Rock of ages – the Rolling Stone history of rock and roll, wanneer het gaat over James Taylor en zijn liedjes die lijken op "a body search of soul-shriveling thoroughness. Compared to Leonard Cohen, however, Taylor was Mr. Sunshine. [...] For all their moments of beauty, Cohen's songs project a vision of almost unrelieved bleakness. [...] Only an extremely inattentive listener would willingly follow Suzanne to her place by the river after hearing Cohen's song." Eens?

Wacht even, ben jij stiekem Herman de Schermman?

Nou heb ik mijn identiteit toch al die jaren goed geheim gehouden, en nu ontdek jij... maar nee, noch stiekem noch openlijk ben ik Herman vdZ, en ik ben ook al een paar jaartjes ouder dan hij. (Ik heb dit album zelfs leren kennen doordat het kort na de release vaak uit de open deur van de kamer van mijn oudere zus in het ouderlijk huis schalde.)