The Beatles - Love (2006)

Een intrigerend project dit, het is zeker geen godslastering want het is samengesteld door 'the fifth Beatle' himself: George Martin. Deze meneer is/was de enige die deze titel mag dragen.

Het hoogtepunt van het album is overduidelijk: als de geniale drumbeat van Tomorrow Never Knows erin knalt terwijl de psychedelische raga van Within You Without You heerlijk aan het raggen is. Hoe ze daar zijn opgekomen om dat te doen: chapeau. En ook hoedje af dat ze het voor elkaar hebben gekregen, het lijkt me productietechnisch niet simpel om te doen.

Een minpuntje was ook niet moeilijk te vinden, namelijk Gnik Nus. Dat hoefde niet zo van mij. Ik ben dan ook niet voor dat hele backmasking gedoe. Don't Stop van The Stone Roses irriteert me ook wel een beetje, bijvoorbeeld.

Om af te sluiten wil ik nog even vermelden dat dit dus zeker geen overbodig album in de discografie van The Beatles is. Het is gewoon een nieuwe, prettige manier om de muziek van de band te beleven of te (her)ontdekken. Aanstekelijke liedjes in een nieuw jasje gestoken, hoe kan men dit slecht vinden?

Ben normaal gesproken nogal 'n purist wat de Beatles betreft en beluister bij voorkeur de originele mono-albums op vinyl, maar moet zeggen dat de bijgeleverde dvd-muziek-cd via dts en in 3 -kanaals-stereo aangevuld met subwoofer bij vlagen toch wel verbluffend klinkt. Och, verandering van spijs zullen we maar zeggen...

Ik vond en vind dit een geweldig album. Van begin tot einde. Met bekend materiaal iets compleet nieuws maken. Dat sommige mensen het niks vinden was te verwachten. Dit is toch veel leuker en creatiever dan steeds weer de hits op een rij te zetten?

Ik lees nogal uiteenlopende meningen maar ik vind deze goed. Wel echt een plaat zoals Brian Wilson's Smile die je moet luisteren door een heel goede installatie om te begrijpen hoe briljant dat dit ineen zit. George heeft zicht hier volledig op laten gaan en je beseft opeens zijn genie.

Je bedoelt George Martin denk ik? Het is vooral zijn zoon Giles Martin die hier de productie in handen heeft, George Martin was ten tijde van Love al behoorlijk doof. Het is wel duidelijk dat Giles Martin als lid van the Beatles familie, zoals Yoko Ono het noemt, de kneepjes van het produceren van een Beatles plaat met de paplepel heeft ingekregen.

Ik heb dit album al sinds hij uitkwam in mijn bezit en het is allemaal écht fantastisch gedaan. En toch bekruipt mij wanneer ik bij de tweede helft ben aanbelandt altijd een zwaar gevoel. Of zoals een paar vrienden onlangs zeiden toen we hiernaar luisterden 'het stemt je een beetje depri'.
Of dit komt omdat er héél veel gebeurt en je overprikkelt raakt... ik weet het niet, maar ik moest ze gelijk geven. Op een gegeven moment wordt het allemaal een beetje too much. Jammer, want zoals ik al aangaf, het zit fantastisch in elkaar. Wellicht had de plaat iets korter gekund, of hadden ze op bepaalde plekken andere nummers kunnen gebruiken!?