menu

Pink Floyd - Atom Heart Mother (1970)

mijn stem
3,85 (933)
933 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Harvest

  1. Atom Heart Mother (23:44)
  2. If (4:30)
  3. Summer '68 (5:29)
  4. Fat Old Sun (5:22)
  5. Alan's Psychedelic Breakfast (13:00)
totale tijdsduur: 52:05
zoeken in:
avatar van Stalin
EttaJamesBrown schreef:
(quote)


Daarom ben jij drummer en ik niet. Ik hoor nergens dat fills niet lekker uitkomen. Noem eens een plekje, dan wil ik gericht luisteren.


Consequently, band members Roger Waters and Nick Mason had little choice but to play the bass and drums, respectively, for the entire 23-minute piece in one sitting. The other instruments the band played were overdubbed later. Mason recalled the final backing track's lack of precise timekeeping would cause problems later on. Atom Heart Mother op Wikipedia


avatar van jurado
Het is een feit dat Mason niet "de beste" trommelaar is, kijk maar eens naar de Pompeii film, daar laat hij ook wel eens wat steekjes vallen in de fills. (een prachtige film natuurlijk)

Toen ik Pink Floyd zag in de Kuip ('94) liet hij de fills over aan een tweede drummer, misschien zegt dat wat, ik weet het niet maar het viel mij op.

avatar van EttaJamesBrown
4,5
Dat geloof ik allemaal wel, maar ik wil graag wat tijdsloten doorkrijgen met een duidelijke toelichting wat dan op dat moment uit de maat valt. Niet om het te weerspreken, maar om het te horen.

avatar van Stalin
EttaJamesBrown schreef:
Dat geloof ik allemaal wel, maar ik wil graag wat tijdsloten doorkrijgen met een duidelijke toelichting wat dan op dat moment uit de maat valt. Niet om het te weerspreken, maar om het te horen.


Ik ben zelf ook jarenlang drummer geweest, maar zou je helaas geen exacte momenten kunnen noemen waar precies in het nummer de fouten zitten.

Bovendien heb ik mij er ook nooit aan gestoord om eerlijk te zijn, het titelnummer blijft 1 van mijn meest geliefde PF nummers aller tijden.

avatar van Robje1968
4,0
Heel lang aan dit album moeten wennen, maar ik vind het echt een lekker nummer. Hoogtepunt is toch wel het eerste nummer. Lekker bombastisch!

avatar van Don Cappuccino
4,0
Mason is zeker een ''schommelaar'' qua timing, maar ik vind daar ook zijn charme zitten in zijn drumwerk tot 1972. Hij compenseert dat door creatief mysterieus tomwerk en fills die dreigen in te storten voordat ze voorbij zijn, maar iedere keer toch een goede afloop hebben. Het zorgt voor een heel zwierig en spannend karakter van de gehele band dat vanaf The Dark Side of the Moon echt wel pleite is. Daarna krijgt hij een rol waarin hij echt het absolute minimum doet met sporadische fills, hij speelt dan veel strakker, maar de persoonlijkheid is er dan helemaal uit.

avatar van Stalin
Don Cappuccino schreef:
Daarna krijgt hij een rol waarin hij echt het absolute minimum doet met sporadische fills, hij speelt dan veel strakker, maar de persoonlijkheid is er dan helemaal uit.


Zelfs dat absolute minimum was soms nog teveel gevraagd voor onze Nick, want voor de drumpartij op Mother moest Jeff Porcaro ingevlogen worden.
Ook kwam ik er onlangs achter dat David Gilmour nota bene gedrumd heeft op een deel van Dogs, wat ik nog niet eerder gehoord of gelezen had.

“Roger and Nick wanted to listen to the 24-tracks,” Humphries recalls. “In Dogs, there are some very heavy-duty drum things in the middle eight; that wasn’t Nick, that was David. That’s not a well-known fact. They asked me if I could find sound effects of dogs and sheep. I was letting them get on with the 24-tracks. Unbeknown to me, they wiped David’s over-dubbed drums. I got hell to pay for that. It wasn’t my fault; I was being asked to do something else, they were in control of the 24-track and the remote. So, David had to redo the drums: he wasn’t a happy bunny.” Raving and drooling: how Pink Floyd made Animals

avatar van bikkel2
3,0
Gilmour lijkt naast een uitstekende gitarist een muzikant die van alles wel wat kan.
Deed ook baspartijen voor Waters in de studio.
Dit is ook tamelijk opmerkelijk nieuws moet ik zeggen.
Mason kon prima mee in een soort free style manier van spelen in de psychedelische periode. Rollende fills, niet altijd even accuraat, maar toch ook wel met een fijne flow.
Toen ie echt to the point moest spelen werd het inderdaad ook wat duf en saai.
Ik heb 'm op Animals trouwens altijd wel geroemd om de drive die hij tentoonstelde. Ook wat steviger.
Apart dat Gilmour het stokje(s) over nam.

Voorbode op wat er komen zou; zowel als op The Wall en The Final Cut speelt Nick ook niet alles.

avatar van willemmusic
Ik volg soms 'Daily Doug' op YouTube: Doug Helvering, een klassieke componist met open oren, onvoorbereid reagerend op popmuziek in allerlei gedaantes, zo ook op episode 269, waar hij verrast wordt door het titelstuk hier. Leuk en gelardeerd met wetenswaardigheden. Dat dit dus een Ron Geesing plaat is!
Aanbevolen!

Stukken beter dan de puinhoop van UmmaGumma maar nog niet goed genoeg, Zonde van het talent om track 1 en 5 op te vullen met onzin geluiden die toen als ''progressief'' werden gezien.

avatar van Queebus
4,0
Beetje jammer dat ik de vroege Pink Floyd nu pas begin te leren kennen en waarderen. Ben altijd groot fan geweest van PF maar dan vanaf The Dark Side Of The Moon. Animals zit in mijn favoriete album top 10 en van The Wall heb ik naast de eerste lp release alle cd uitgaven dus ook de MFSL gold disc variant. Heb ze in '88 en '94 in de Kuip gezien, echt weergaloos. Zo'n fan dus, alleen het oude werk dat bleef wat achter. Begonnen met Meddle en daarna Atom Heart Mother. En dat is een prima album en samen met Meddle de opmaat naar de grote roem die nog zou volgen. Het lange titelnummer is even wennen maar prima te beluisteren al lijkt het er op dat alles wat ze uitprobeerden ook op plaat is verschenen. Juist omdat PF nog niet uitgerijpt is heeft dat voor mij een zekere charme. Een ruime 4 sterren waardering dus. En die hoes is natuurlijk iconisch.

avatar van Niek
4,5
Goedkoop op de kop kunnen tikken, anders had ik hem nooit aangeschaft. Recent immers het veel hoger aangeschreven The Wall gekocht en die valt me tegen. Wish You Were Here en in mindere mate Dark Side of the Moon en Animals hebben jaren redelijk wat draaiuren gemaakt maar verstoffen nu ook al jaren. Trekt me gewoon niet meer op een of andere manier. Dus toen ik vanmorgen in alle vroegte (baby on board) deze Atom Heart Mother opzette, waren de verwachtingen niet hoog gespannen. Des te groter de blijde verrassing toen het geweldige openingsstuk begon. De laatste paar akten zijn iets minder maar vormen een uitstekende opmaat naar het prachtig kleine If. Het Beatleske Summer ‘68 (stukken beter dan die van een jaar later) kan mij ook zeer bekoren . De laatste tracks komen vooralsnog iets minder binnen maar dat dit een heel fijne plaat is, is me duidelijk. Ik ben kennelijk meer van de vroege Pink Floyd dan van de oude. Ik heb wel eens wat gelezen over de invloed van Gilmour of Waters. Wat typeert deze plaat nu het meest?
Enfin, Meddle neem ik iig ook mee zodra die in de kringloop ligt. En wellicht wil ik daar ook wel wat meer voor neerleggen met deze plaat in mijn gedachten .

avatar van Teunnis
4,0
Niek schreef:
Ik heb wel eens wat gelezen over de invloed van Gilmour of Waters. Wat typeert deze plaat nu het meest?

Het titelnummer is voor het grootste deel de hand van Ron Geesin.

Meddle gaat je denk ik ook wel bevallen. Ummagumma moet je ook minstens een keer proberen.

avatar van bert114
3,5
Jeugdsentiment ten top. De hoes natuurlijk om te beginnen, s nachts voor het slapen gaan het titelnummer. De 3 kortere nummers zijn alle 3 klassiekers in mijn ogen. Detail; Alan Parsons was daar nog Allan. Ten slotte iets over “Alan’s ontbijt”. Op de elpee waar ik mee ben opgegroeid bleef het nummer hangen in de groef waardoor het druppelen van het water pas stopte nadat de naald werd verwijderd. Zelf jaren later de cd gekocht en was deze grap natuurlijk onmogelijk

Nog eens opgezocht (bron Discogs): Runout groove:
The water faucet drip at the end of Alan's Psychedelic Breakfast continues into a locked groove at the end of side B. This is not present on all LP versions.

Het viel mij op dat in de 18 pagina’s commentaar hierboven niemand deze geniale vondst vermeld heeft. Blijkbaar hebben niet alle lp’s deze lockedgroove waardoor het bij velen onbekend is (of ik heb er overheen gelezen). Ik ken geen ander album met deze grap, waren zijn de eerste ?

avatar van Running On Empty
4,0
bert114 schreef:
Nog eens opgezocht (bron Discogs): Runout groove: The water faucet drip at the end of Alan's Psychedelic Breakfast continues into a locked groove at the end of side B. This is not present on all LP versions.

Hey wat grappig. Wist ik niet maar ik heb enkele vinyl schijven van deze plaat dus ik ga ze even checken.

avatar van bert114
3,5
Om zelf antwoord te geven op mijn vraag (opgezocht wat ik natuurlijk eerder had kunnen doen):

Op Sgt Pepper (1967) eindigt kant B in een locked groove. Aan mij voorbij gegaan, nadeel van de CD, na A day in the life een kakofonie welke weg wordt gedraaid

Overigens begrijp ik dat de truc bij een “automatische draaitafel” niet altijd werkt.

avatar van Deranged
Een swagger solo wordt naar mijn idee toch wel met name gedefinieerd door die eerste inleidende noten.

Fat Old Sun hiervan weer een treffend voorbeeld.

Gespeeld door David op de Telecaster als je het mij vraagt toch wel de ultieme swagger gitaar.

avatar van Niek
4,5
Niek schreef:
Toen ik vanmorgen in alle vroegte (baby on board) deze Atom Heart Mother opzette, waren de verwachtingen niet hoog gespannen. Des te groter de blijde verrassing toen het geweldige openingsstuk begon. De laatste paar akten zijn iets minder maar vormen een uitstekende opmaat naar het prachtig kleine If. Het Beatleske Summer ‘68 (stukken beter dan die van een jaar later) kan mij ook zeer bekoren . De laatste tracks komen vooralsnog iets minder binnen maar dat dit een heel fijne plaat is, is me duidelijk .
Jaar later maakt de plaat nog meer indruk. Halfje erbij

avatar van Ketwiezel
Atom Heart Mother... tja....wat zal Ketwiezel hier eens van gaan vinden...
De titel sprak hem wel aan en de muziek.. niet echt super... maar ook zeker niet slecht!

Het 'vrijen met klassieke orkesten' wat rond 1970 een tijd hip was (The Nice, The Moody Blues, ELP, Deep Purple en Uriah Heep, to name but a few, deden dat op een bepaald moment ook in meer of mindere mate, met wisselend succes). Alles kon en alles mocht en... alles werd gedaan.

Atom Heart Mother is vooral een sfeervolle plaat, een beetje als Wind & Wuthering van Genesis. Het landelijke, 'pastorale' karakter van de illustraties met de koeien spreekt tot de verbeelding (...in ieder geval tot die van Ketwiezel dan, welteverstaan!) en het zware, duistere orgelintro (met hier en daar wat dreigend geblaas) van kant A, ademt mysterie en zet de toon voor wat er mogelijk komen gaat..

Het is soms allemaal wat vaag en zeker niet perfect maar die vaagheid maakt dat het juist voor Ketwiezel wel weer enigszins te pruimen is.

De B-kant doet niet bepaald onder voor de A-kant: zeer divers en toch past het wel.. ook hier weer mysterieuze aspecten: kerkklokken, iemand die een ei bakt (met alles erop en eraan..), het fluisterende en ingetogen 'If'.

Kortom: Pink Floyd neemt hier ruim de tijd en laat hier en daar ook ruimte om de muziek te laten ademen (en dat is iets waarmee Pink Floyd zich geregeld laat gelden..).

Gast
geplaatst: vandaag om 11:01 uur

geplaatst: vandaag om 11:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.