Pink Floyd - Atom Heart Mother (1970)

Track 1 en 5 vind ik geweldig, heerlijke psychedelica met fanfare. Erg lekker.

Blijft altijd mijn groep, dat zal niet meer veranderen. De opmaat voor wat nog zou gaan komen....

Het begin thema klinkt voor mij als een soort bevrijding, de aanvang van iets nieuws, fris en open.

De geboorte van een nieuw kalf uit de moeder bedoel je

Ja zoiets, alsof je iets van je afgegooid hebt en vol nieuwe moed de toekomst tegemoet gaat. (is natuurlijk maar een persoonlijke interpretatie, kan ook met me eigen leven te maken hebben)

Het titelstuk is ambitieus en qua inhoud goed bedacht.
Maar de uitvoering is niet heel goed, en dat gaat in zo'n lang stuk toch wel opvallen.
Met name de ritmesectie is zweverig en daar waren de leden het ook wel over eens.
Mason zjjn fills komen niet altijd even lekker uit.
Het was natuurlijk wel de stap naar een nieuwere sound, al is het pschychedische aspect nog aanwezig.
Maar op het slotnummer draaft Floyd te ver door en dat kost punten.
Er voor is het lang niet slecht, al is de band nog niet waar zij wezen moet.

Eens een recensie gelezen waarin werd betoogd dat de hoornsectie rechtstreeks afkomstig was uit een carnavalswinkel. En daar zit inderdaad wel wat in, strak en verfijnd gespeeld is het allemaal niet, maar dat draagt eigenlijk juist bij aan de vervreemdende werking en geeft het iets onvoorspelbaars. Daarom de kritiek van m.n. Floyd zelf nooit begrepen.

Die kritiek lijkt mij eigenlijk wel logisch. Het is een beetje wat Michel zegt. De uitvoering liet te wensen over. En ze werden op dat punt steeds perfectionistischer. Dat zag je ook in de latere albums. Het klopte tot in de puntjes. Voor jou werkt dat minder verfijnde duidelijk wel, maar voor de PF leden juist niet zo. Ze waren duidelijk ontevreden (en naarmate de tijd vorderde steeds meer) over de uitvoering van dit geheel. Ik denk dat het meer daarover ging, dan over het schrijfmatige gedeelte.

Ja, wel mee eens. Op Dark Side, WYWH en de albums met Gilmour slaat het voor mijn smaak soms wat te ver door. Té perfect en gladgestreken is ook niet goed, dat gaat (voor mij althans) dan toch een beetje ten koste van het venijn. Vroege Floyd wringt wat meer en is minder voorspelbaar.

Dit is één van mijn favoriete Pink Floydalbums. Kan me nog herinneren dat ik dit album begin jaren 80 op vinyl kocht. Het sloeg bij mij in als een bom.
Het voordeel van de plaatversie boven de cd-versie is uiteraard, dat je het beluisteren van de tweede
plaatkant automatisch uitstelt na de overweldigende indruk van het titelnummer (bij een cd kan dat natuurlijk ook, maar het ligt wat minder voor de hand), althans zo werkte dat bij mij. Plaatkant 2 heb ik pas wat later goed leren kennen, en pas toen ik nog later de cd kocht liet het album zich voor mij als een geheel beluisteren. Ik houd van dat losse, en dat bijvoorbeeld de ritmesectie niet zo vast klinkt draagt voor mij juist bij aan de charme. Moet er niet aan denken dat, om maar wat te noemen, de blazers van het KCO zouden hebben meegespeeld. Dat imperfecte werkt hier voor mij juist erg goed, al ben ik me er van bewust dat anderen daar geheel anders over kunnen denken. Het hoort een beetje bij veel Britse psychedelia, waar dit album zeker onder valt.
Dat de heren van Pink Floyd ooit afstand hebben genomen van Atom Heart Mother is waarschijnlijk terug te voeren tot onenigheid met Ron Geesin. En overigens hebben heel veel artiesten een vreemde visie op de kwaliteit van hun eigen werk. De voorbeelden zijn legio. Niet iets om wakker van te liggen.

Pink Floyd heeft een behoorlijke diversiteit in hun catalogus. Dat vind ik een van de boeiende aspecten van de band.

Hoe beluister jij het slotnummer, heartofsoul?

Bij voorkeur met de hoofdtelefoon, Rogyros . Maar even serieus, ik vind het gewoon briljant. Alsof je erbij bent in de keuken. Perfecte afsluiter van een voor mij boeiend album.
Ik vind tussen twee haakjes de periode t/m 1972 het boeiendst, hoewel ik Dark Side of the Moon en Wish You Were Here toch ook wel mooi vind (zie mijn ratings), alleen een beetje té perfect en daardoor voor mij gesleten door de jaren.

5. voor mij is het openingsnummer het ultieme dat pink floyd ooit maakte.

Atom Heart Mother. De leden zelf vinden het niks. Voor mij het mooiste dat ze gemaakt hebben. Zou het graag een keer perfect live uitgevoerd horen. Op YouTube staat een versie van de Pink Tones die komt in de buurt. Maar meestal is het bij de eerste paar tonen van de blazers al mis. Niks verslaat de album versie. 6 sterren!

Wat vind je van het laatste nummer op deze plaat, Psychonaut78?

Alle 3 de delen vind ik prachtig. Maar Summer '68 heb ik verkozen boven Alan's Psychedelic Breakfast. Vind nummers van Richard Wright heel mooi vooral deze met zijn aanstekelijke trompetstukjes. Feelgood-nummertje. Maar ja, dat zijn de delen van het psychedelische ontbijt ook... :•)

Eindelijk! Ik wil echt niet die ene persoon zijn die achter elkaar onvoldoendes uitdeelt aan een band waar hij tot voor kort altijd van heeft gedacht dat hij alles wel goed vond, zodoende ben ik blij dat men op Atom Heart Mother met de titeltrack eindelijk doorheeft hoe een compositie spannend, progressief en consistent kan zijn. Met het koor en de orkestraties heeft dit nog het meeste weg van de soundtrack voor een epische fantasyfilm of een Hammer-horror. Fijn werk en bovenal: spannend!

Gelukkig gaat het ook na de epic nog goed. If is een mooie serene ballad, terwijl op Summer '68 de euforische Beatles-invloeden nog een beetje terugkomen en in combinatie met de opzwepende orkestraties zorgen voor een erg fijne song. Met Fat Old Sun begint het echter weer een beetje te kabbelen en met Alan's Psychedelic Breakfast is de band mij weer helemaal kwijt. Lekker luisteren naar hoe een roadie ontbijtingrediënten opnoemt, het eet/drinkt, terwijl de muziek er wat overheen kabbelt. Ik heb het net nog bij mijn vader voorgelegd en die herhaalde dat iedereen dat soort experimentele dingen toen echt fantastisch vond. Laten we het er maar op houden dat eind jaren '60/begin jaren '70 echt andere tijden waren.

Desalniettemin is Atom Heart Mother voor een groter gedeelte goed dan slecht, de eerste drie tracks zal ik met plezier vaker draaien.

Voorlopige tussenstand:
1. Atom Heart Mother
2. More
2. A Saucerful Of Secrets
3. The Piper At The Gates Of Dawn
4. Ummagumma

Hoewel we steeds meer richting de klassiekers gaan, valt Pink Floyd hier stiekem toch nog steeds wel wat tegen. Zo goed als op de eerste twee platen is het al even niet meer geweest. Hoewel het allemaal wel steeds volwassener wordt (Atom Heart Mother is ook wel de meest volwassen plaat tot nu toe), mist het in mijn ogen werkelijk alle spanning. De titeltrack is weliswaar een mooie track en heeft een fijne melodie, maar het doet me uiteindelijk toch te weinig. Dat zal vooral te maken hebben met de lengte, maar ook de blazers staan me tegen. Summer '68 is mijn favoriet hier. Daarna zakt het allemaal weer richting de onvoldoendesfeer, met als dieptepunt de dertien minuten durende afsluiter. Het grootste deel van Atom Heart Mother is gelukkig goed te doen, maar meer dan die heel krappe 3,5* zit er toch echt niet in. Zeker met het oog op wat Pink Floyd nog gaat doen.


Tussenstand:
1. A Saucerful Of Secrets
2. Piper At The Gates Of Dawn
3. Atom Heart Mother
4. Ummagumma
5. More

Ook nooit een hoogvlieger gevonden deze plaat.
Het titelstuk is ambitieus, heeft aardige vondsten, maar de ritmesectie zakt wat door het ijs naar mijn idee. Alles behalve strak ingespeeld.
Dat maakt in een psychedelisch stuk niet zo veel uit ( laat maar lekker zweven) maar in een orchestraal geregisseerd stuk, mag je wat meer vernuftheid verwachten.
Het scheen ook een moeizaam proces te zijn geweest dit enigzns knap te registreren.
In dat opzicht leerde de band daar wel van en werd het muzikaal wel sterker in de toekomst.
Op The Wall horen we Mason ook niet overal als drummer bijv.
Summer Of 68 en Fat old Sun zijn sterke troeven.
Het psychedelische ontbijt van Alan is ronduit vervelend, zeker omdat het ook te lang duurt.

Alweer de vierde plaat in de discografie van Pink Floyd (en dan tel ik More niet eens mee)... Zo zie je maar, die wereldplaat hoeft er niet direct bij de eerste poging te zijn. En ook niet bij de vierde, want eerlijk is eerlijk, het "geëxperimenteer" (wat in de jaren zeventig vast heel interessant was), is nog steeds sterk aanwezig, en is bij lange na niet zo goed met de tijd meegekomen als bijvoorbeeld het terugkerende blazersthema in Atom Heart Mother of zelfs Summer '68. Dat vind ik overigens het hoogtepunt van de plaat: psychedelica, gekke vocalen, maar ook weer pakkend samengevat in een catchy nummer. Atom Heart Mother heeft zijn momenten, en is een duidelijke opmaat naar de pronkstukken in het oeuvre. Maar men was hier duidelijk nog lerende.

Tussenstand:

1. Atom Heart Mother
2. The Piper at the Gates of Dawn
3. A Saucerful of Secrets
4. Ummagumma

Van de albums uit de vroege (pre-Dark side-) Pink Floyd was Atom heart mother altijd de enige waar ik echt niet voor warm kon lopen, terwijl dit wel hun eerste Engelse #1-notering was. Bij mijn re-evaluatie van die periode vraag ik me eigenlijk af waarom, want nú kan ik me helemaal in deze plaat verliezen. Als ik het me goed herinner vond ik indertijd dat al die melodieën en instrumenten van het titelnummer eigenlijk nergens heen gingen; misschien doen ze dat nog steeds niet, maar feit is dat de gitaar-, orgel- en cellopartijen en de bedwelmende woordloze zang zó mooi zijn dat dat ook niet uitmaakt – misschien ziet de beloning wel in de schoonheid van de reis en niet in de aankomst. Ironisch genoeg kom ik pas nú, nu ik geen problemen meer heb met dat lange titelnummer, bij het "inlezen" erachter dat de mannen zelf er niet graag meer aan herinnerd worden, maar ik heb daar verder geen boodschap aan, ook al omdat ik niet hoor dat de ritmesectie te "los" klinkt – voor mij klinkt het allemaal zoals het hoort.
        De korte(re) nummers op de tweede kant vormen een mooi contrast (dat natuurlijk alleen maar werkt omdat die nummers stuk voor stuk genoeg persoonlijkheid hebben om tegen die dominante eerste plaatkant "op te kunnen"), en opnieuw verbaas ik me over de charme van de stem van Rick Wright en de warmte van die van David Gilmour. Dit is de Pink Floyd die door het enorme commerciële succes van de vier albums van tussen 1973 en 1979 enigszins ondergesneeuwd raakte in de publieke perceptie, maar die ik zelf eigenlijk het liefst hoor: folky, warm, psychedelisch, poppy, grillig en intiem, en dan al die elementen in de mix. Bij het laatste nummer herinner ik me dan toch weer de richtingloosheid die ik vroeger bij het titelnummer ervoer, want het idee van Alan's psychedelic breakfast vind ik geweldig maar de uitvoering duurt veel en veel te lang; in zes of zeven minuten was dat eitje ook wel gekookt en zou het nummer naar mijn smaak alles wel hebben gezegd.
        Dat laatste minpuntje neemt echter niet weg dat mijn hernieuwde kennismaking met dit album me bijzonder verrast heeft, in de positieve zin des woords – ik had niet gedacht dat ik hier ooit bijna de maximale score aan zou toekennen. Ik zie deze periode van Pink Floyd dan ook niet als een leerfase of als "het verkennen van de mogelijkheden", want dat heeft toch altijd iets paternaliserends en hooghartigs, "wacht maar, jongens, de ècht goede platen moeten nog komen", terwijl ik zelf bijvoorbeeld A saucerful of secrets honderd keer liever hoor dan Wish you were here en Meddle duizend keer liever dan The wall. (Tenzij die recentere platen straks natuurlijk óók weer beter gaan bevallen dan ik dacht...)

“Meddle duizend keer liever dan The Wall”, dat lijkt me wat overdreven, maar ik ga mee in je verhaal dat juist die eksperimentelere stijl t/m Meddle voluit gerekend kan worden tot de essentiële periode van de band. De latere conceptalbums waren vaak wel erg ‘bedacht’. Een boodschap (Waters) in soundscapes verpakt. Het spel en de verrassing van het nieuwe ontdekken, raakte in de verdrukking.

Zoals bekend werd Waters steeds centraler in de groep.
T/m zeg maar Wish You Were Here is er nog sprake van een hechte samenwerking waar perfectie een steeds grotere rol krijgt.
Dat zweverige soundscaperige psychedelische kenmerk blijft wel enigzins in tact, maar minder nadrukkelijk.
Fases en ik vind de prille Floyd ( na Piper) op zijn minst sympathiek en origineel, maar ook niet overall boeiend.
De mannen moesten na het vertrek van Barret nog zoeken naar de ultieme vorm en je hoort hier prima vondsten, een zekere groei, maar tevens wat overschatting.
Geen absolute topmusici op hun instrument, maar wel als eenheid uitgroeiend tot een samengebalde vuist.
Opvolger Meddle is wat mij betreft een enorme stap voorwaarts.
Zachtjes aan worden de nummers verzorgder en is de structuur beter.
Net als The Beatles was Floyd op zijn plaats in de studio. Daar hebben ze veel geleerd.
De creativiteit en het zoeken naar originele sounds en sfeer, was echt een sterk punt aan het worden.