Gavin Friday & The Man Seezer - Each Man Kills the Thing He Loves (1989)

Dit vond ik zo'n geweldig album. Helemaal grijs gedraaid. Het doet me altijd een beetje denken aan:
- David Bowie
- Roxy Music
- Jacques Brelles
- Virgin Prunes (uiteraard)
- Oscar Wilde
- Willem Nijholt (?!) in Cabaret
- Berlijn, jaren '30
- Dublin, jaren '80
Kortom, een geheel eigen stijltje, deze man.

Mooie, gevarieerde, rijk georkestreerde plaat die de sfeer van een donker nachtcafé weergeeft, waarin Friday’s gekwelde expressieve stem op z’n best klinkt.

en waarop hij op een heel aardige manier jacques brel covert...

Menig artiest die zich vergaloppeert aan een Brel cover, maar dit (Next - Au Suivant) is inderdaad mooi gedaan.

Dit album is briljant. 'Another blow on the bruise', en 'You take away the sun' zijn mijn drie favoriete nummers.
Friday coverde o.a ook heel mooi '(Port) of Amsterdam' van Brel in 1989.
En als derde nummer 'Dazzle and Delight' en Love is just a Word' is ook prachtig.

Nu word ik erg nieuwsgierig naar dit album door onderstaande (of bovenstaande ) commentaren. Vooral rijk georkestreerd spreekt me aan. Ik ga hem zoeken!

Bij de eerste luisterbeurt een typisch geval van mwoh... Maar na een paar keer begint ie beter te worden en dan opeens blijkt dat ie inderdaad briljant is! 4,5* en misschien nog wel 5

Deze plaat heb ik op een bizondere wijze verkregen.

Voor een medisch expirement heb ik mezelf voor zes weken laten opsluiten, vergezeld van een stapel boeken en wat casettes. Maar na een week of 3 kreeg ik toch behoefte aan wat nieuws ... Het instituut kon ik niet af, en binnen de hekken was geen platenzaak ... dus een vriend 50 guldens toegestuurd met de vraag of ie twee nieuwe en goeie platen wilde kopen en op tape zetten.

Dat tapeje had ik snel in huis, een ouderwetse C90, met aan de ene zijde de Trinity sessions van de Cowboy Junkies en aan de andere zijde Gavin Friday's 'Each man kills the thing he loves' Wel bekend met de Virgin Prunes, was deze solo toch wel iets andere kost, om van de in mijn oren toch tamelijk softe Cowboy Junkies maar niet te spreken.

Bij de Cowboy Junkies duurde het wat langer, maar de verrassende solo van Gavin Friday had ik snel in mijn hart gesloten. Veel minder rock dan zijn werk met de band, het drama was er niet minder om. Goedbeschouwd was dit een conventionelere aanpak dan we van hem gewend waren maar de kwaliteit was onmiskenbaar. Misschien dat het keurslijf van een experimentele band de rasmuzikannt / zanger in gavin Friday wel al jaren beperkt had, wie zal het zeggen. Grootste probleem bleek de lengte van het tapeje, pas na de volledige 6 weken kon ik ontdekken dat het vinyl een vol uur muziek bevatte en dat ik dus nog 12 minuten bonustracks te beleven had.

Dat ik een voorliefde heb voor muziek met donkere en of kitscherige randjes mag wel bekend zijn getuige mijn voorliefde voor artiesten als Marc Almond of Nick Cave.
Onvermijdelijk natuurlijk dat ik ooit ook in aanraking kwam met dit album.

Zo doet Each Man Kills the Thing He Loves al gelijk denken aan die ene held van mij (Marc Almond). Lekkere pop met barokke en zwierige kantjes. Donker? Nee dat niet. Lekker? Dat zeker. Het avontuur mag rustig verder gaan: we zijn binnen.
Binnen in een donker en duister nachtcafé met allerlei vage figuren die tegelijkertijd afstoten en aantrekken. Het Bowie-achtige Tell Tale Heart vormt daarbij een perfecte soundtrack. De band Pulp moet hier zeker ook naar geluisterd hebben want hun sound is hier zeker in terug te vinden.
Apologia doet denken aan de broeierige jaren '30 sfeer in cabaret-stijl. Dansen op de vulkaan was het, want het feest zou al snel over zijn. Liefhebbers van dit nummer verwijs ik graag door naar Marc Almond's Mother Fist and Her Five Daughters. Ontroerend nummer.
Dazzle and Delight is ook donker. Friday zingt vol smart maar gaat nergens over het randje. Dit nummer heeft zelfs wat rauws. Een zanger als Peter Hammill kan dit ook zo goed. Je voelt de spanning je aderen binnenslippen.
Next lijkt gespeeld te worden in een zeemans-café waar de hoeren grote lol beleven met de dronken matrozen. De sfeer is groezelig en de helderheid van zijn bezoekers ver te zoeken. Resultaat voor ons luisteraars is een bijzondere cover van Jacques Brel Au Suivant (Next).
Op You Take Away the Sun keert de rust wat terug. Pure melancholie gepropt in ruim vier minuten. Schitterend nummer dat voor mij een hoogtepunt vormt van dit album.
Hierin is het heerlijk pathetisch zwelgen.
Death Is Not The End is uiteraard een zeer bekend nummer die we in meerdere uitvoeringen kennen (tot eentje van Freek de Jonge aan toe). Gavin doet het niet overdienstelijk. Het is een Cave-achtige vertolking geworden (die het zelf later ook nog eens gedaan heeft).
He Got What He Wanted is ook een nummer in wat rustiger vaarwater. Ook hier moet ik gelijk weer aan Pulp denken (kan iemand me vertellen of Jarvis Cocker een fan is?).
Man of Misfortune rockt wat meer. Echt ruig is het niet te noemen want daarvoor is de muziek van Friday net iets te soft. Wel een boeiend nummer met uitstekende (achtergrond-) vocalen.
Rags to Riches kent weer dat cabaretesque. Expressief en romantiek van de donkerste soort. Welkom in de wereld van Gavin Friday dames en heren.
The Next Thing to Murder start wonderschoon als ballad. Dit blijft niet tot het einde toe het geval. Hierdoor kent het nummer een bijzondere spanningsboog en gaat het nooit vervelen.
Love Is Just A Word blijft wel hangen in dat rustige tempo. Het lijkt romantische maar het klinkt op de een of andere manier tock gitzwart. Wederom zo'n Peter Hammill-achtige song.
Another Blow On The Bruise vormt de schitterende, theatrale afsluiter van een album dat we eigenlijk dezelfde omschrijving kunnen meegeven.
Ik zal wel altijd een zwak voor dit soort muziek blijven houden. Je moet er van houden, dat wel.

Ik vind het knap dat er leden zijn die platen als deze tot in detail weten te bespreken, en dat het dan ook nog leesbaar blijft. Dit Brok-In-Keel werk van Gavin Friday raakt mij diep. De teloorgang van relaties en zelfrespect wordt hier uitmuntend bezongen en is sindsdien door hem niet meer geevenaard.
Topnummer, in al zijn eenvoud, is You Take Away The Sun. Ook gebruikt door Freek de Jonge in 'De Volgende'.

In mijn Top 10 binnengeslopen vandaag, draaide de Cd gisteren en de emoties kraakten als destijds. Free Guggie!

Mijn god! Deze had ik nog gewoon in de kast staan. Ik moest eraan denken toen ik Songdog hoorde. Heerlijk !!

Songdog? Die hoor ik er zeker niet in terug, maar dat dit album geweldig is staat buiten kijf. Zelfs een nummer als Death Is Not the End dat al vele malen door menig artiest is uitgevoerd blijft overeind staan. Geweldig!

Vandaag is het mij eindelijk gelukt om ergens een album te vinden van Gavin Friday (wat zijn die dingen schaars), en gelijk een goede keuze; vooral Apologia is erg mooi.

Dat is heel fijn inderdaad. Ik heb het vandaag weer eens vanaf cd gedraaid (ben meestal wat lui en dan draai ik het vanuit mijn ipod) en wow wat blijft dit toch een meesterwerkje zeg! Daarom zojuist een tweede keer opgezet.
Ik hoef er niets meer over te zeggen omdat ik dat al gedaan heb, maar even onder de aandacht brengen kan natuurlijk nooit kwaad.
Huppa, even bovenaan de update-lijst

Je vergeet nog de Edgar Allan Poe-verwijzing, zoek het maar bij nummer 2.

Prachtig album, mooie hoes en eentje die zich -zij het op een ander vlak- kan meten met een intensiteit zoals Secrets of the Beehive van David Sylvian.

Dit blijft een klassieker, de beste van Gavin

Live in Wateringen:

Apologia

Each Man Kills The Thing He Loves

Dit was een van mijn eerste platen cd en ook ik heb hem helemaal grijsgedraaid. Ik herken me wel in de vergelijkingen met Bowie en Brel. Topplaat!

Na het oeuvre van the Pogues, James Joyce en Paddy whiskey is dit toch wel het allermooiste wat Ierland gebracht heeft.

Overheerlijk album van deze Virgin Prume zanger. Alsof je ergens in een verlaten bar in Dublin de grens tussen gekte en helder verstand overschreden ziet worden. Niet geheel onterecht overigens, getuige de donkere wolken die samenpakken aan het eind van "Death Is Not the End". De sinistere maar ook bloedmooie titel van het album, is dan ook niet fout gekozen. Muziek met een heerlijke balans tussen Brels romantiek en de zwartgalligheid van Post-punk.

Hoorde het nummer 'Apologia' voorbij komen in een playlist...WTF. Gavin Friday met een album uit 1989. Totaal aan mij voorbij gegaan. Volgens mij heb ik weer een pareltje van weleer ontdekt. Album inmiddels binnen en op repeat staan. Erg goed. Herken de omschrijvingen in bovenstaande posts. Heerlijke melancholie waar de 'Weltschmerz' vanaf druipt. Nog een paar luisterbeurten maar dat gaat 'n dikke voldoende worden.

Ik vind de zang soms lijken op die van Gabriel ten tijde van de begin periode van Genesis.

Een spannende plaat, niet gelijk alle geheimen worden prijs gegeven. Soms pijnlijk maar altijd mooi, erg mooi.

Ik wil bij deze de man (aanname) bedanken die deze cd heeft ingeleverd bij de Plato in Leiden zodat ik hem voor 3 euro uit de 2de hands bak kon plukken.

Broeierig, ietwat ongemakkelijk en recht door de ziel. Ja, van wie eigenlijk? Daar kan ik eerlijk over zijn; door die van mij. Het album gaat namelijk over mij. Ik ben die man, die egoïst, die klootzak. En ik kan er niets aan doen. Next!

Ja, ja, was het maar zo makkelijk. Wat is de volgende stap? Gavin helpt niet, hij sleept je mee. Mij wel.

So... show me the river to drown all my sorrows... another blow on the bruise. Ik kreeg wat ik verdiende. Nu heb ik niets.

Ongelooflijk hemels album
Slechts 4 albums heeft de man, maar alle 4 erg mooi, maar deze ws de mooiste!

Ha,ha goed bezig Luigi.
Gezien de posters hier gaat deze het komend jaar nog scoren ook.

Ho ho ho, deze man niet vergeten, gewoon lezen, Paddy Doyle, Brendan Behan, J.P. Donleavy ook niet te versmaden, Black Bush erbij en Virgin Prunes daar begon het mee Virgin Prunes - Baby Turns Blue - YouTube op de achtergrond - komt alles nog goed.

Ik deed een 3-ledige opsomming met twist, Mjuman. Dan kan ik natuurlijk niet alle goede schrijvers en dichters noemen.

En goed zal het komen.

En Oscar Wilde niet te vergeten
Van hem is uiteraard het titelnummer, mooie 'cover'!
Inderdaad zijn beste album, en ook live was dit meesterlijk, in een all-seated Paradiso destijds, waar Gavin de hele zaal uit zijn hand liet eten.

Jammer toch wel dat hij niet met Maurice Seezer verder ging, hoe goed zijn andere solo-albums verder ook zijn.

In het boekje van mijn CD zit een een oud toegangskaartje. De tekst op de ene kant is nog helder en zeer duidelijk leesbaar: reclame voor Digital Computers die het indertijd mogelijk maakten om bij 12 Amsterdamse kassa's kaartjes te kopen "voor alle 10 KASSADIENST theaters." Op de andere kant van dat kaartje kan ik nog nèt lezen: "Koninklijk Theater Carré / Gavin Friday and Man Seezer / Popconcert / Zo 25 mrt 90 20:15 f32,50".
        Groot is de verleiding om in dit enorme verschil tussen de duidelijke computer-reclame op de ene kant en de bijna vergane inkt van de aankondiging op de andere kant de symbolische overwinning van het synthetische en kunstmatige digitale tijdperk op het ambachtelijke en kunstzinnige analoge kunstwerk te zien. Feit is echter dat de plaat van Gavin Friday en zijn kompaan enerzijds zèlf kunstmatig is, want flirtend c.q. associaties oproepend met grote kunstvormen uit het verleden (Wilde, Brel, Weimar), maar dat hij aan de andere kant tegelijkertijd zeer warmbloedig en uiterst springlevend is. Ik had dat misschien niet verwacht, want zo enthousiast als ik indertijd over deze plaat was (in 1989 stond hij op nummer 1 in mijn top-10 van dat jaar), zo weinig heb ik hem de afgelopen twintig jaar gedraaid (toen ik vijf jaar geleden voor MusicMeter een top-30 over de jaren 80 opmaakte stond hij daar niet eens in). Vrijwel alle composities staan echter nog fier overeind, de arrangementen zijn afwisselend en vaak met lekker schurende gitaarpartijen, Friday zingt weliswaar zeer theatraal maar ook altijd functioneel en binnen de grenzen die de nummers zelf hebben gesteld, en de donkere emoties die hij hier aansnijdt zullen vermoedelijk pas mèt de mensheid uitsterven.
        Springlevend dus, meer dan je kan zeggen van Digital Computers (in 1998 overgenomen door Compaq, dat later zelf weer in Hewlett-Packard opging). Om nou te zeggen dat dat een overwinning van het analoge op het digitale is, nou nee (ik draai niet de LP maar de CD, schrijf dit bericht niet met de hand maar op een PC, en publiceer het niet op papier maar online), maar gelukkig is dat minder belangrijk dan dat ik deze sublieme zanger weer helemaal opnieuw ontdekt heb.

Mooie ontdekking. Het zogenoemde Dark Cabaret is ook een stijl die mij goed ligt. Ik hou wel van die drukkende sfeer en zware thematiek, terwijl de jolige muziek een ironisch contrast biedt. Het zet de luisteraar op scherp. Each Man Kills the Thing He Loves is hier een prachtig voorbeeld van. De meer ingetogen nummers zoals Apolegia, Death Is Not the End en The Next Thing to Murder vind ik ook sterk. De nummers doen me wat denken aan Matt Elliott met een rock achtergrond en als Matt niet een totale droeftoeter zou zijn. Ik vind niet alles op dit album even geslaagd, maar in de breedte spreekt mij de stijl dusdanig aan, dat ik mijzelf wel vaker terug zie keren bij Gavin.

Ik vind dit ook wel een album die perfect past bij een (vrijwillige) opsluiting in een medisch instituut