menu

David Bowie - David Bowie (1969)

Alternatieve titels: Space Oddity | Man of Words / Man of Music

mijn stem
3,65 (418)
418 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Philips

  1. Space Oddity (5:14)
  2. Unwashed and Somewhat Slightly Dazed (6:11)
  3. Don't Sit Down (0:40)
  4. Letter to Hermione (2:31)
  5. Cygnet Committee (9:31)
  6. Janine (3:21)
  7. An Occasional Dream (2:55)
  8. Wild Eyed Boy from Freecloud (4:47)
  9. God Knows I'm Good (3:16)
  10. Memory of a Free Festival (7:08)
  11. Space Oddity [Demo] * (5:10)

    met John Hutchinson

  12. An Occasional Dream [Demo] * (2:49)

    met John Hutchinson

  13. Wild Eyed Boy from Freecloud [Single B-side Version] * (4:56)
  14. Let Me Sleep Beside You [BBC Radio Session: D.L.T. Show] * (4:45)
  15. Unwashed and Somewhat Slightly Dazed [BBC Radio Session: D.L.T. Show] * (4:04)
  16. Janine [BBC Radio Session: D.L.T. Show] * (3:02)
  17. London, Bye Ta-Ta [Stereo 1970 Version] * (2:36)
  18. The Prettiest Star [Stereo 1970 Version] * (3:12)
  19. Conversation Piece [Stereo Version] * (3:06)
  20. Memory of a Free Festival [Part 1] [Single A-Side] * (4:01)
  21. Memory of a Free Festival [Part 2] [Single B-Side] * (3:30)
  22. Wild Eyed Boy from Freecloud [Alternate Album Mix] * (4:45)
  23. Memory of a Free Festival [Alternate Album Mix] * (9:22)
  24. London, by Ta-Ta [Alternate Stereo Mix, 1970 Version] * (2:34)
  25. Ragazzo Solo, Ragazza Sola [Full Length Stereo Version] * (5:14)
toon 15 bonustracks
totale tijdsduur: 45:34 (1:48:40)
zoeken in:
avatar van Funky Bookie
4,0
Na het moeizame debuut laat Bowie hier horen wat ie echt in zijn mars heeft.
Space Oddity staat in mijn Bowie top 3, wat een juweeltje. Direct daarna gaan we op de bluestour wat mij uitstekend bevalt.
Het volgende hoogtepunt duurt 9 minuten: Cygnet Committee daarna wordt de plaat iets minder zonder heel zwak te worden. Het eind van de afsluiter lijkt een staaltje "luisteren naar The Beatles" te zijn.
De 2e Bowie is een hele fijne popplaat met 1 van zijn mooiste nummers ooit, maar het beste moet nog komen.

avatar van Sanderzzz
3,5
Het album begint met een zeer mooie opener. Space Oddity blijft toch wel een regelrechte klassieker met dat aftellen, die twee stemmen en die psychedelische geluidjes erbij, net of je echt in de ruimte zit.
Zelfs het tweede nummer, Unwashed And Somewhat Slightly Dazed vind ik lekker uit de pan swingen en qua melodie echt lekker klinken. Beetje Bob Dylan-achtig met wat meer rockgehalte.

Letter To Hermione is niet echt een pak minder mede omdat het niet lang duurt maar van alle trage nummers vind ik het samen met Occasional Dream de minste van de plaat. Occasional heeft dan wel nog die prettige intro. Cygnet Committee is mooi, duurt wat lang maar toch wel mijn derde favoriet op de plaat na de eerste twee nummers. Dit nummer lijkt het meeste op de gigantisch goede opener maar kan, net als alle rest van de nummers, het niveau jammer genoeg niet halen.

Janine is dan weer simpel, rockt lekker weg en is eigenlijk niet slecht. Wild Eyes Boy From Freecloud is te vertellend en springt qua melodie wat van de hak op de tak. God Knows Im Good is zeker dik ok maar ik blijf als luisteraar nu wat op mijn honger zitten. Gelukkig is er dan het laatste nummer dat weer wat anders is op een goede manier. Aanstekelijk einde na een wat Day In The Life achtige intermezzo.

Deze plaat blijft goed maar zet ik niet vaak op omdat het de spanning wat mist die andere Bowie platen wel hebben. Verre van de slechtste hoor maar ook verre van de beste. 3,5*

avatar van lennon
3,5
Alsof we nog niet genoeg heruitgaven hebben van dit album: er komt nu een picture disc uit.

Oogt wel mooi, maar waar stopt dit vraag ik me af?

David Bowie / Space Oddity album issued as vinyl picture disc | superdeluxeedition

avatar van Savant
3,5
lennon schreef:
Alsof we nog niet genoeg heruitgaven hebben van dit album: er komt nu een picture disc uit.

Oogt wel mooi, maar waar stopt dit vraag ik me af?

David Bowie / Space Oddity album issued as vinyl picture disc | superdeluxeedition


Ik denk dat alle 50 plussers door de platenmaatschappij als citroenen worden gezien waar de laatste druppel Bowieliefde uitgeknepen moet worden voordat ze een Blackstar worden. Dat gezegd hebbende, ik heb er al drie, en deze uitgave ziet er wel verleidelijk uit. Get behind me, Bowie!

avatar van Barney Rubble
Best aardig album van David Bowie. Space Oddity steekt met kop en schouders boven de rest van de nummers uit. Een lijflied voor eenieder die met verwondering en verwachting naar de hemel staart en droomt over verre ruimtereizen. De rest van de plaat heeft zo zijn momenten, maar is wat onevenwichtig.

avatar van west
4,0
Een heruitgave die wel zin heeft is de 50th anniversary edition met de 2019 mix van dit album door Tony Visconti. Het geluid is een stuk helderder en dynamischer geworden en de stem van Bowie zit wat meer naar voren in de mix. Ook komen de verschillende instrumenten beter naar voren, zeker de drums. Wat een verbetering is dit zeg.

avatar van Roxy6
4,5
Dit Bowie album kocht ik -voor het eerst- als lp in 1973, nadat ik Bowie in mijn hart had gesloten.
Nog met de eerste lp hoes met het rood, blonde sprieterig haar (voorloper van de vlammend rode kuif).
Op de latere uitgaven die ik kocht -cd- o.a.- is het met de bovenstaande hoes.

De titel track kende ik omdat deze veel opa de radio was gedraaid in 1969, tijdens de eerste maanwandeling van Neil Armstrong. De BBC heeft dit nummer toen onder al zijn docu's en nieuwsitems geplaatst.

Het album ademt voor mij een zestiger jaren sfeer uit, met een grote afwisseling in de tracks.
Enkele fraaie balade's maar ook de hartverscheurende zang die een van Bowie's persoonlijke specialiteiten zou worden, op dit album vooral hoorbaar in Cygnet Comittee, een prachtig groeinummer.

Vorig jaar kocht ik de box van Conversation Piece, waarin een nieuw behandelde versie door toenmalige -onvolprezen- Bowie producer Tony Visconti is toegevoegd.
Het is onvoorstelbaar dat dit mooie nummer CP is weggehaald in de vroegere versies van het album.

Space Oddity ook al heb ik het een miljoen keer gehoord, het verveelt mij nooit. de magische sfeer in ongeëvenaard.

avatar van ZERO
4,0
Dit album heb ik al enkele jaren in bezit, maar was een beetje in een vergeethoekje beland door z'n andere klassiekers die ik veel vaker luister. De voorbije maanden heb ik hem echter meermaals beluisterd en het valt me op dat dit eigenlijk toch wel een goed, gevarieerd album is.

Ik vraag me eigenlijk af of de score (zowel het gemiddelde als die van mezelf) hier hoger of lager zou zijn als dit album van een andere artiest zou zijn. Naar mijn gevoel kan het eigenlijk beide kanten uit.

Favorieten zijn voor mij de 2 eerste nummers van het album. Space Oddity is sowieso één van de beste Bowie-nummers natuurlijk. Ook Unwashed and Somewhat Slightly Dazed vind ik echt wel goed. Voor mij voelt het een beetje als een losgeslagen Doors-nummer, maar het zou kunnen dat dat aan mij ligt. Ook de afsluiter vind ik erg leuk.

Voor mij schommelt hij wat tussen 3,5* en 4*, maar ik ben positief gezien mijn Bowie-mood de voorbije dagen...

4*

avatar van milesdavisjr
3,0
Er zit twee jaar tussen het debuut en zijn opvolger. Hoewel het in de Verenigde Staten de titel Man of Words meekreeg, in Engeland in principe wederom titelloos bleef om vervolgens bij de heruitgave in 72' de naam Space Oddity mee te krijgen. Je zou kunnen zeggen dat dergelijke marketing ook wel bij de statuur van iemand als Bowie past. Ongrijpbaar en van identiteit wisselend. In tegenstelling tot de eersteling heeft de beste man meer kleur op de wangen gekregen en is de variatie wat groter. Kortom, de plaat is een stap in de goede richting, hoewel niet alles overtuigend is. Een track als Cygnet Committee duurt mij veel te lang en boeit mij helemaal niet. Wellicht zit het technisch sterk in elkaar maar ik kan er niet mee uit de voeten. Janine is aardig maar klinkt dan ook weer wat vluchtig. God Knows I'm Good kent een beetje dezelfde signatuur maar overtuigd mij dan weer wel. De titelsong blijft interessant, Unwashed kent een fijn ritme en de mondharmonica maakt overuren, het stuwende ritme doet de rest. Letter to Hermione is sfeervol, vrij eenvoudig van aard maar de subtiele arrangementen tillen het nummer naar een hoger niveau.
Echter mij inpalmen doet de plaat niet, het geheel is nog te onevenwichtig van aard en teveel ideeën worden naar mijn mening nog onvoldoende uitgewerkt.

Tussenstand:

1. Space Oddity
2. David Bowie

avatar van metalfist
Het vroege oeuvre van David Bowie is altijd wel een toffe ontdekkingstocht als je het mij vraagt. Hij wist ongeveer wel welke richting hij uit wou gaan, maar het is een soms wat chaotische bedoening met twee titelloze albums (eentje in 1967 en eentje in 1969) waarvan die tweede na het succes van Ziggy Stardust een reissue kreeg onder de naam "Space Oddity". Een niet zo vreemde keuze aangezien die monsterhit van Bowie het album opent, maar daardoor zou je nog vergeten dat er nog wel meer uitstekende nummers op het album staan. Hier en daar vraag je je af wat hem heeft bezield (An Occasional Dream is redelijk slaapverwekkend en Wild Eyed Boy from Freecloud zou je eerder op een Fabeltjeskrant album verwachten, plus ik heb echt een hekel aan die so the village dreadful yawns strofe), maar nummers als Janine en vooral Unwashed and Somewhat Slightly Dazed zijn de Bowie nummers die ik zo graag hoor. Rockend, swingend, heerlijke teksten en dat herhalende einde van Memory of a Free Festival (The sun machine is coming down, and we're gonna have a party) sluit het album heerlijk af. Hier en daar misschien nog net iets teveel opvulling zoals Don't Sit Down (welke je eigenlijk zelfs geen nummer kan noemen) en die bijna 10 minuten van Cygnet Committee kan ik me achteraf nooit meer herinneren. Het lijkt wel alsof ik dan eventjes hersendood ben om opeens terug wakker te worden bij Janine. PS: de albumhoes van de 1972 reissue is nu ook niet bepaald één van de mooiste uit het oeuvre van Bowie, maar de originele hoes is wel erg lachwekkend slecht. Ik krijg altijd zin om van die bubbeltjesplastic te poppen als ik de CD uit de kast haal.

avatar van MarkS73
5,0
Een van mijn favoriete Bowie albums. Unwashed And Slightly Dazed, Space Oddity and Cygnet Committee behoren voor mij tot het beste dat hij heeft gemaakt.

In 1997 had ik een kamer in het centrum van Utrecht, de eerste keer op mijzelf wonen en voor die gelegenheid had ik de stereotoren die eerst van mijn opa was geweest van mijn ouders gekregen met bijbehorende gigantische boxen. Het was maar een kleine kamer en die toren met boxen en cd en platencollectie vulde de hele muur.

David Bowie luisterde ik al best lang, sinds de verschijning van Let's Dance in 1983, maar zijn jaren zestig en zeventig platen kende ik maar oppervlakkig, bovendien was ik hem een beetje kwijtgeraakt, mijn muzieksmaak was meer de kant van de wat zwaardere gitaarmuziek opgegaan. Rond de tijd dat ik mijn kamertje betrok kwam ook Earthling uit, een plaat die ik nu als een van de minste albums van Bowie beschouw, Little Wonder was toen overal te horen.

In de eerste week op mijn nieuwe kamer was ik hoognodig toe aan een knipbeurt bij de kapper en aangezien Kinky Kappers op de Oudegracht net om de hoek zat nam ik daar plaats aan een grote tafel met tijdschriften om te wachten tot ik aan de beurt was. Op het moment dat ik ging zitten schalde net Little Wonder door de speakers, het eerste nummer van het album. In de tijd die verstreek tussen de wachttijd op mijn knipbeurt en het moment dat ik de deur uitliep had ik het hele album gehoord, voor het eerst en het meezingende personeel droeg nog eens extra bij aan de ervaring, die hadden Bowies nieuwe album duidelijk al vaker gehoord. Mijn David Bowie liefde was ineens weer opgebloeid en uiteraard moest ik dit album ook hebben. Als je destijds in het centrum van Utrecht woonde was een platenzaak gelukkig nooit ver weg en uiteindelijk liep ik uit de Plaatboef met Earthling maar ook The Singles Collection.

Na mij een aantal dagen te hebben ondergedompeld in Earthling besloot ik eindelijk die andere cd die ik had aangeschaft eens te luisteren. Veel kende ik al maar nummers als Ziggy Stardust, Rock & Roll Suicide, Changes, Starman, Diamond Dogs, Drive-In Saturday nog niet. Wat een openbaring, tot dan was Bowie voor mij altijd China Girl, Let's Dance, Never let me Down en alle andere eighties albums en hits. Black Tie White Noise had ik ook nog wel meegekregen en Tin Machine maar dat Bowie een heel oeuvre had opgebouwd voordat hij wilde dansen en zong over Chinese meisjes dat wist ik wel maar daar had ik mij eigenlijk nooit zo in verdiept.

The Singles Collection heb ik een aantal weken grijsgedraaid en nadat ik weer wat geld had gespaard ging ik direct terug naar de Plaatboef om daar alles wat Bowie in de jaren zestig en zeventig had uitgebracht te scoren.

Wekenlang heb ik mijn nieuwe huisgenoten gek gemaakt, regelmatig werd er op mijn deur geklopt of ik eens wat anders op kon zetten of op zijn minst een koptelefoon op kon doen. Ik was ontzettend blij met die stereotoren met bijbehorende grote boxen die overigens ook als tafel dienden maar de rest van het huis niet echt.

Dit album was voor mij echt het summum van mijn herontdekte liefde voor David Bowie. Diamond Dogs moesten mijn huisgenoten ook regelmatig ondergaan maar hier stonden Cygnet Committee, Unwashed And Somewhat Slightly Dazed, Memories Of A Free festival en Space Oddity op. Ik kan mij nog herinneren
dat een oudere bewoner eens aanklopte en heel serieus vroeg ''prachtige muziek, ik ben er mee opgegroeid maar mag er alsjeblieft eens wat anders op?''.
Toen toch maar eens een goede koptelefoon aangeschaft.

Een lang verhaal maar bijna 30 jaar na verschijning was dit album voor mij het album waardoor ik David Bowie weer helemaal herontdekte of eigenlijk ontdekte want ik kende maar een deel van zijn muziek. De herontdekking begon eigenlijk met Earthling maar die was zo beperkt houdbaar dat ik hem voor het gemak maar niet meetel.

Earthling was ik zoals gezegd al vrij snel zat, sterker, ik vond het na een aantal maanden onbegrijpelijk dat iemand die Cygnet Committee, nog altijd een van mijn favoriete Bowie nummers, maakte zo'n zenuwenalbum als Earthling kon maken, nog steeds een van de weinige albums uit zijn oeuvre dat ik echt niet trek, hoe leuk die ervaring bij de kapper ook was.

Ongelofelijk ook eigenlijk dat hij pas 22 jaar oud was toen dit album uit kwam. Nog steeds als ik dit album luister waan ik mij weer in mijn kamertje van drie bij vier, voor het eerst zonder ouders, alleen of met vrienden voor we naar de kroeg gaan, indrinkend en blowend, luisterend naar Cygnet Committee, Unwashed and Somewhat Slightly Dazed, Space Oddity en Memories Of A Free Festival.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Na de sixties-pop van het 1967-album zet Bowie een enorme stap voorwaarts en presenteert hij zichzelf hier als een soort psychedelische folkie, met een paar semi-persoonlijke ontboezemingen en op veel nummers zijn twaalfsnarige akoestische gitaar (in ieder geval tijdens de eerste coupletten) dominant, maar ook met knerpende elektrische gitaren, zware orkestrale arrangementen, dystopische teksten en afstandelijke beschouwingen over de wereld om hem heen èn over zichzelf: "if you take an axe to me you'll kill another man / Not me at all", die regels lijken al vooruit te wijzen naar de kameleontische persoonlijkheid die een paar jaar later één van de reuzen van het pop- en rocklandschap van de jaren 70 zou worden.
        Het is er allemaal al bijna, maar nog nèt niet: het epische The cygnet committee is nog net geen Bewley brothers of Quicksand, de gitaar wordt nog niet bespeeld door Mick Ronson maar heeft af en toe al diens sound (met name op Unwashed and somewhat slightly dazed, The cygnet committee en het B-kantje van de Memory of a free festival-single), en de enorme diversiteit op het album zou je kunnen interpreteren als facetten van een veelzijdige persoonlijkheid maar ook als de zoektocht van iemand die nog niet precies de juiste richting heeft gevonden. Wat het geheel voor mij uiteindelijk toch groter maakt dan de som der delen is de rusteloze persoonlijkheid die uit het totaalpakket spreekt, een zoeker die zijn hang naar oorspronkelijkheid en zijn behoefte aan avontuur bovendien koppelt aan een uitstekend oor voor sterke melodieën en een prachtige stem. Klasse.
        Over het openingsnummer kan ik verder niets méér zeggen dan al gedaan is, behalve dan dat het na al die jaren nog steeds een "otherwordly song" lijkt te zijn, en dat is het natuurlijk eigenlijk ook. Het arrangement levert bovendien een geluidsbeeld op dat werkelijk uniek is, met z'n combinatie van strijkers, mellotron, elektrische gitaar en "sloffende" drums en uiteraard het simpele maar o zo effectieve verhaal van de tekst. Het is en blijft in alle opzichten een adembenemende song, voor Major Tom ook lètterlijk.
        Ik prijs mezelf gelukkig dat ik deze plaat en de vier hieropvolgende in 1990 als Rykodisc heb gekocht (volgens mij was dat de tweede serie releases, na de oorspronkelijke RCA's van de jaren 80), want het geluid daarvan is prima, de boekjes netjes gepresenteerd (inclusief teksten, zij het minuscuul afgedrukt) en met meestal interessante bonustracks die op latere releases op andere labels weer zijn verdwenen. Op de Rykodisc-versie van Space oddity staan drie bonusnummers; twee daarvan zijn de twee delen van de (wezenlijk andere, want voor band en strijkers gearrangeerde) single-versie van Memory of a free festival. Het derde is Conversation piece, tegenwoordig wellicht voor veel mensen al bekend van een Bowie-boxset, maar voor mij indertijd een zeer ontroerende openbaring vanwege de subtiele en ingetogen vertolking en de directe emotionele impact, met dank aan de prachtige gitaarpartij waarvan het niet duidelijk is of hij van Tim Renwick of van Mick Wayne is.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:28 uur

geplaatst: vandaag om 14:28 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.