David Bowie - Pinups (1973)

Een tussendoortje met enkel covers, hoefde voor mij niet echt ook al omdat de meeste covers niet kunnen tippen aan het origineel (coveren is niet de sterkste kant van Bowie). Sorrow vind ik nog het meest geslaagd.

I Can't Explain klinkt alsof het in 1979 is opgenomen. New wave avant la lettre, al was het nooit de bedoeling. Ik noem dit omdat het nummer op de Golden Years-verzamelaar op geinspireerde wijze Ashes To Ashes vooraf gaat.

Een plaat waar Bowie hoorbaar wat stoom afblaast.
Toendertijd was dit kennelijk iets wat Bowie wilde doen.
Nummers die (toen) tot zijn favorieten behoorden.
Het zegt ook wel iets over het feit dat Bowie goed naar andere stromingen en andere acts luisterde.
Hij was enorm breed geinteresseert in genre's en daar zou hij ook zeker gebruik van blijven maken.
Pinups is een tussendoortje, een coverplaat die niemand kwaad doet, maar enigzins in het niet valt tussen zijn eigen creatieve bedenksels.
Hij had dit eigenlijk niet nodig, want zeg nu zelf-
de man was echt al een ster op dat moment en juist gewaardeerd door zijn unieke talent.
Echter, Bowie deed toen al waar hij zin in had en dat is ook geen probleem.
Het is ook geen plaat geworden waar hij zich voor hoefde te schamen.
Soms trekt hij het naar zich toe met een andere ritmiek / arrangement en toevoeging van de moog en saxofoon, maar in een bepaalde gevallen laat hij het zoals het is. ( tracks 11 en 12.)
Hier en daar doet hij ook dingen met zijn stem die iets over de top zijn......maar goed, ik noemde al " stoom afblazen."

Bowie vond dit kennelijk even leuk en de band liep mee.
Een leuke aanvulling, maar dit is geen document die noodzakelijk in de verzameling hoeft.

Natuurlijk wel. Een Bowiefan wil ook dit album hebben. Absoluut noodzakelijk.
Maar inderdaad: mogelijk als laatste om toe te voegen en de collectie dan compleet te hebben.
Mooie bespiegeling op de plaats in het oeuvre, bikkel2.

Met alle respect buizen......maar dat fan zijnde is niet zo aan mij besteed.
Ik spreek niet voor anderen, laat dat duidelijk zijn, maar wat ik niet goed genoeg acht, hoef ik ook niet in de collectie.
Dat geldt voor Bowie en ook voor andere acts die ik in principe hoog heb zitten.
Daar koop ik liever iets anders voor.

Niet alles wat Bowie heeft gemaakt is raak ( en dat zijn er m.i best een aantal) dan heb ik dus zoiets van nee, voor mij niet.
Ik vind dat echt onzin. Alleen om de discografie compleet te hebben ?

Jouw invalshoek is heel voorstelbaar bikkel2. Beter een heel ander album (andere artiest/band) met fantastische muziek dan deze van Bowie als je die maar uiterst zo zo vindt. Dat respecteer ik ten volle.
Maar toch.., ik ben wel zo om van (ongeveer 2) bepaalde artiesten/bands (Bowie trouwens niet) alles zoveel compleet te willen hebben.
Je zult het maar hebben.
Zelfs aan singletjes ontkom je dan gewoon niet.

En dat is je goed recht, maar ik ben nooit zo van het verzamelen geweest.
Ondanks dat ik mijzelf als een echte muziekliefhebber beschouw.
Maar ik ben vrij straight als ik het niet voldoende pruim. Ik laat het buiten de deur.

Ik ook, maar het zal een vijfjarenplan plan worden, gezien mijn financiële situatie. Ik wil in elk geval ooit álle reguliere albums zoals ze hier op MuMe staan in nette vorm (CD, 1999 remasters, behalve uiteraard het latere werk) in huis hebben. En daarna liefst ook nog Tin Machine en Buddha of Suburbia. De eerste Tin Machine vind ik in elk geval opwindend genoeg, de tweede nog nooit gehoord.

Nu nog ontbrekend: Pinups, Young Americans, Lodger, Tonight, Never Let Me Down en Earthling. Earthling heeft de hoogste prioriteit van dit rijtje, maar uiteindelijk zullen ze allemaal bij mij in huis liggen...én gedraaid worden!!

Was vandaag op een best wel toffe platenverzamelaarsliefhebbersmuziekbeurs in Hengelo, Robertus.
Als tweede instinct natuurlijk o.a. ook de antennes open voor 'Bowie'. Het viel me heel erg mee hoeveel er nog werd aangeboden (de boerderijen die ik frekwenteer hebben geen Bowie meer) en zelfs de prijzen vielen mee. Maar de staat van het vinyl! Erbarmelijk. Als je de schijven zag werd je al chagrijnig en velen hadden 'krasachtige' 'vegen'; vast niet fijn om te draaien.
Kon een dubbelelpee kopen van 22,50 voor 12,50 maar wou dat gedrocht niet in huis hebben.
Goede Bowies zag je er eigenlijk niet. Ja, Let's Dance.

Bowie deed altijd waar hij zelf zin in had, en wellicht was dit album louter een goedbedoelde poging van hem om een paar favoriete artiesten uit de sixties in het zonnetje te zetten - het zou kunnen. Ik weet bijvoorbeeld dat hij fan van de Pretty Things was, die hij zelfs heeft nagereisd. Maar overigens zijn de covers op dit album niet zo erg aan mij besteed. Zijn theatrale zangstijl vloekt naar mijn smaak duchtig met al die leuke nummers van The Yardbirds, Them, Pink Floyd, The Who, Kinks, Mojos, The Pretty Things en The Merseys. Het enige nummer dat er voor mij heel goed uitspring is "Sorrow" van The Merseys dat een mooi arrangement heeft en geduchte concurrentie is voor het origineel.

Een cover album van Bowie. Het is vermakelijk, maar niet echt hoogstaand. Ik vind eigenlijk Here Comes the Night het leukste nummer op de plaat. De rest is wel aardig. Wel leuk om een aantal favoriete artiesten van hem te horen.

Bowie wil laten horen wat hij zelf leuk vindt en daar is niets mis mee.
Ik ken een aantal originelen niet, dat zal ongetwijfeld prettig zijn.
Ik kan dit plaatje best hebben met Sorrow als echt hoogtepunt.

Tja, dit album is niet verrssend en niet spannend, wat naar mijn mening toch wel belangrijke voorwaarden voor een coveralbum zijn. Wat voegt het anders toe? Het is allemaal nogal recht-toe-recht-aan en biedt ook geen nieuwe inzichten in het fenomeen Bowie, hooguit waar zijn muzikale interesses lagen. Zelfs zijn majestueuze stem excelleert niet in dit slappe vergaarbakje.

Heel bijzonder is het idd allemaal niet, maar zie het als een soort hobbyplaat.
En natuurlijk werd het uitgebracht.
Bowie was hot en zou toch wel verkopen.
Even stoom afblazen en weer opladen.
En laten we wel wezen.....er volgden uiteindelijk nog een fantastische reeks albums.

Reden te meer om deze lekker links te laten liggen.

Ik weet wel zeker dat het meerendeel van de Bowiefans deze in de collectie hebben.
Ik heb 'm niet en hoef 'm ook niet.
Maar ik denk te begrijpen waarom hij koos voor deze move. En daar heb ik geen moeite mee.

Vrij stevig coveralbum van Bowie, niet verkeerd.
Komt Bowie goed mee weg, ondanks de kritiek.
Hier staat toch echt wel een band, en dat is absoluut een meerwaarde te noemen.
Lekker rockgeluid.

Ik vindt juist dat Bowie hier heel goed in is Bowie is een meester wat covers betreft hier en op zijn andere platen.

LucM:Nee niet mee eens, "Across the universe" (YA), "Wild is the wind" (StS), "Teenage Wildlife" (SM), "Criminal world" (LD), ''Nite flights"/"I Know It's Gonna Happen Someday" (BTWN) en 'Cactus'/"I've Been Waiting for You"/ "I Took a Trip on a Gemini Spacehip" (H): allemaal sterke covers, die Bowie zich ook zodanig eigen maakte dat ze op de betreffende platen tussen zijn eigen composities volledig op hun plek vielen. Dit album heeft zijn specifieke uitdaging om een eenheid te zijn met werk van diverse anderen. En daar heb ik geen mening over want ik ken het album niet (:wel fan, maar niet zodanig).

Teenage Wildlife is van Bowie zelf, je zal van datzelfde album vast Tom Verlaine's Kingdom Come bedoelen. Overigens vind ik - met grote uitzondering van Wild Is The Wind! - deze covers niet zo heel sterk (zijn Across the universe vind ik zelfs best wel een draakje). Pin Ups vind ik als geheel dan wel weer een aardige plaat, al kan meespelen dat het mijn kennismaking met veel van deze nummers was.

Toen dit Bowie cover album uitkwam moest ik er in eerste instantie erg aan wennen.
Na de overrompelende ervaring van Aladin sane, was Sorrow aanvankelijk maar een 'tam' nummer.
Maar het groeide wel met iedere luisterbeurt.

Na heel wat draaibeurten ging ik het album steeds meer waarderen en nu vind ik het zeker een lekker album om af en toe tussendoor te draaien. De opener vind ik zozo, Hear comes the night had ik een betere album pener gevonden. Hoogtepunt van het album is ook voor mij Pink Floyd'; See Emily play, het koortje woord meerstemmig in onvervalst Cockney dialect gezongen .
Ook lekker : I can't Explain, had zo op een regulier Bowie album kunnen staan.
En de Shapes of things, brengt mij terug naar Bowie's Decca jaren, het vroege begin...
De afsluiter Where have all the good times gone, vind ik ook mooi aansluiten op zijn Glam periode.

De laatste twee nummers zijn toevoegingen die er pas vele jaren later bijkwamen.
Growin' up vind ik qua sfeer heel anders dan de rest van het album. Maar dat kan ook komen omdat ik de oorspronkelijke tracklist al die jaren als een blauwprint in mijn hoofd had.
Ook de Brel cover ort of Amsterdam vind ik een vreemde eend in de bijt.... Dit nummer verscheen het eerst op een Rarities album van Bowie. Het is overigens een prachtige cover met een heel mooie sfeer....

De mooiste versie van dit geweldige nummer staat echter op de naam van Liesbeth List, een versie waar ook Brel zelf diep van onder de indruk was.

Maar PinUps is een lekker Bowie tussendoortje, in een smaakvolle hoes met gast rol voor Twig the wonderkid.

Idd Kaaasgaaf; ik bedoelde Kingdom come i.p.v. Teenage wildlife. Ik kende het origineel van Tom Verlaine (die ik nu dus heel heel erg goed vind) nog niet en werd bij mijn instapplaat Scary Monsters dus niet gehinderd door deze referenties. Maar de versie van Bowie vind ik nog steeds genietbaar. Als iemand Tom Verlaine's gitaarspel moet doen vergeten (wat niet kan en hoeft) dan zou dat Robert Fripp kunnen zijn. Ik ben ook erg gecharmeerd van Bowie's expressieve manier van zingen op Scary Monsters zoals in dit nummer. "Across the universe" vind ik persoonlijk beter dan het orgineel van The Beatles waar ik het Indiase mantra nogal vind storen, maar ik weet dat velen moeite hebben met dit nummer. "Black tie, white noise" was beter dan zijn voorgaande platen maar nog niet helemaal een "return to form" (zoals 'Outside' dat wel zou zijn), maar deze covers op dit album zijn zeker te vernoemen hoogtepunten (al was het natuurlijk zinloos om zich aan "I feel free" van The Cream te wagen).

Toch een aantal sterke tracks: See Emily play en Friday on my mind zijn erg prettig (koptelefoon op 10...okay 9). Hoe vaker je deze cd hoort, des te beter.

Zou het dat kunnen zijn? Dat toch niet iedereen het album zeker 20 keer voorbij heeft horen komen en dat na 1 x globaal luisteren het oordeel is geveld?

Ik mag Pinups met enige regelmaat graag weer eens beluisteren. Het is misschien een vreemde eend in de bijt maar ik vind het een prima en gedurfde keuze van Bowie, toen.
Ruim voor zijn dood schreef ik al bij dit album, wat er zou gebeuren als het nu zou zijn uitgebracht i.p.v. in 1973?

Dat iemand bij RCA bij het opruimen nog een hele doos zou hebben gevonden met "oude covers" van Bowie? Op één denk ik binnen komen. In de week nadat het album op de markt zou zijn gebracht. Met "geweldige ontdekkingen en pareltjes".

Maar het lot besliste anders en nu wordt Pinups slechts ervaren als "opvullertje" tussen twee Bowie klassiekers. Heeft hij hier een inschattingsfout gemaakt door dit zo te doen? Ik vind ook van niet, maar een echte meerderheid heeft dit standpunt niet.