menu

Deep Purple - Infinite (2017)

mijn stem
3,83 (109)
109 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: earMUSIC

  1. Time for Bedlam (4:35)
  2. Hip Boots (3:23)
  3. All I Got Is You (4:42)
  4. One Night in Vegas (3:23)
  5. Get Me Outta Here (3:58)
  6. The Surprising (5:57)
  7. Johnny's Band (3:51)
  8. On Top of the World (4:01)
  9. Birds of Prey (5:47)
  10. Roadhouse Blues (6:00)
  11. Paradise Bar * (4:10)
  12. Uncommon Man [Instrumental Version] * (6:58)
  13. Hip Boots * (4:00)
  14. Strange Kind of Woman [Live in Alborg] * (5:46)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 45:37 (1:06:31)
zoeken in:
avatar van Kronos
4,0
Ik vind Roadhouse Blues een volstrekt overbodige cover.

avatar van Karma_To_Burn
4,5
Kronos schreef:
Ik vind Roadhouse Blues een volstrekt overbodige cover.

En ik blijf erbij dat Paradise Bar op dit album thuishoort en niet als bonustrack waar je meer voor moet betalen. Het is een geweldige band maar de marketing hier om heen irriteert mij helaas wel.

avatar van Hans Brouwer
5,0
Kronos schreef:
Ik vind Roadhouse Blues een volstrekt overbodige cover.
Waarschijnlijk hebben de heren Deep Purple "Roadhouse Blues" uit liefde en respect op de plaat gezet. Ik vind het een heel goede uitvoering van deze klassieker van The Doors.

avatar van Bluebird
4,5
De versie van de Quo blijft voor mij de ongeslagen winnaar maar hier komt Roadhouse Blues ook zeker niet onaardig uit de verf. DP blijft tenslotte geworteld in de blues en dat voelen ze hiermee prima aan wat mij betreft.

avatar van Kronos
4,0
Hans Brouwer schreef:
(quote)
Waarschijnlijk hebben de heren Deep Purple "Roadhouse Blues" uit liefde en respect op de plaat gezet.

In Aardschok staat te lezen dat het niet bedoeld is als ode.

avatar van musician
5,0
Ik geef het gewoon 5*****, net als Now What?! van een paar jaar geleden.

Met de aantekening, dat ik er wel voor wil opteren deze Mark zoveel van Deep Purple bovenaan mijn favoriete DP bezetting te zetten.

Volledig op elkaar ingespeeld, lol in het spel en goede composities. Bovendien geen momenten dat er wordt versaagd; het ultieme bewijs dat er ook boven de 70 gewoon kan worden doorgerocked. Het schrijverstalent etaleert zich nog net als in de begin jaren '70, als ik eerlijk ben denk ik wel zeker te weten dat Infinite in 1973 beter zou zijn ontvangen dan Who do we think we are.

Waar anderen op leeftijd nog wel eens willen gaan fluisteren, kraaien of hees de microfoon in blazen, is Ian Gillan opmerkelijk goed bij stem en nog net zo herkenbaar als 45 jaar geleden. Zijn stem heeft niets te lijden gehad van al die jaren zang voor een hardrockband. Geen spoortje ouderdom lijken er bij Ian Paice, Roger Glover achtergebleven, als je alleen de cd afluistert. De angst voor Huize Avondrood luidruchtig van hen afgespeeld.

De mannen zijn niet bang om zich opnieuw "In Rock" te laten graveren op de binnenhoes achter de cd. Een staaltje bravoure richting het verleden, waar menig artiest van hun generatie zich niet aan zou durven branden. Maar het mag voor een band met zo'n nieuw album als dit, die zich nergens voor hoeft te schamen.

avatar van Kronos
4,0
musician schreef:
Waar anderen op leeftijd nog wel eens willen gaan fluisteren, kraaien of hees de microfoon in blazen, is Ian Gillan opmerkelijk goed bij stem en nog net zo herkenbaar als 45 jaar geleden. Zijn stem heeft niets te leiden gehad van al die jaren zang voor een hardrockband.

Je hebt leiden en lijden. Van een band leiden daar gaat je stem wel onder lijden.

Geldt ook Gillan volgens mij. Zijn stem klinkt toch een beetje krachteloos, zeker vergeleken met vroeger. Een groot minpunt is het echter niet.

avatar van musician
5,0
Ja, met zo'n snelle reactie, ik was nog niet aan de taalcorrecties toegekomen..

avatar van Sweet Lucy
4,0
Lekker bellangreik

avatar van liefkleinhertje
4,0
Dit is eigenlijk een Now What ?! deel 2 alleen misschien een tikkeltje steviger met als beste nummers 1,6 & 9 maar de rest is ook wel goed
Als Road House Blues een bonus nummer was geweest en daar voor in de plaats een goed eigen nummer was ik op 4,5 * uitgekomen maar je kan niet alles hebben
Heb zelf de Deluxe versie met een DVD over hoe dit album tot stand is gekomen en een T shirt dat zelfs Hans Spekman wel goed staat
Van bonus nummers hier boven vermeld (11 tm 14) staan de eerste 3 op de single van Time For Bedlam maar niet op mijn CD exemplaar
En ze staan trouwens ook niet op de Superdeluxe versie maar dan krijg je wel oa de Now What ?! Live Tapes Vol II erbij op vinyl
Nou heb ik mijn pick up al meer dan 27 jaar geleden bij groot vuil gezet dus ik wacht wel tot eind van het jaar dan kan ik deze CD nog een keer kopen met de bonus CD erbij ,dat was bij de vorige 2 studio albums ook het geval
Het lijkt dat programma Mindf*ck wel ik weet van tevoren dat ik bezwendeld word en toch loop ik er in (in 1974 was dat nog ingetuind)

avatar van Marco van Lochem
4,0
De oude rockers van Deep Purple slagen er telkens weer in om een album te maken dat alle kanten van de band laat horen. Zo ook met “INFINITE”, dat de opvolger is van het in 2013 verschenen “NOW WHAT?!”. Dat album, net zoals de nieuwste, werd geproduceerd door Bob Ezrin en deze producer staat erom bekend dat hij het uiterste uit muzikanten kan halen. Dat was bij het geweldige “NOW WHAT?!” ook al het geval en “INFINITE” scoort net iets minder, maar is wel een geweldige plaat. Scherpe teksten, Ian Gillan die de teksten met vuur en passie zingt, geweldige toetsen solo’s van Don Airey, gitarist Steve Morse is ook weer briljant en dat alles wordt degelijk begeleid door de ritmesectie van drummer Ian Paice en bassist Roger Glover. Minpuntje is de cover van The Doors, “ROADHOUSE BLUES”, dat prima wordt neergezet, maar niets toevoegd aan het origineel. De overige 9 tracks voegen wel degelijk iets toe aan de steeds verder uitdijende catalogus van Deep Purple, dat al in 1968 begon. De heren gaan dus naar het 50 jarig jubileum toe met een nieuw schijfje, dat gewoon erg goed is!

avatar van HugovdBos
4,0
Een band met de reputatie van Deep Purple behoeft nauwelijks een introductie. Bijna 50 jaar geleden drongen ze met hun debuutalbum Shades of Deep Purple door tot in de lijsten, voordat ze van hun meer psychedelische en progressieve rock de succesvolle overstap maakten naar de hard rock en metal. Als pioniers van dit genre brachten ze tal van fenomenale songklassiekers uit, zoals het veelgeprezen Child in Time en vluchtige Highway Star. Vorig jaar werd de band nog geïntroduceerd in de Hall of Fame, een meer dan terechte onderscheiding voor dit legendarische gezelschap. Al moeten ze het al enige jaren doen zonder de fenomenale toetsenist John Lord (overleden in 2012) en Ritchie Blackmore (sinds 1993 niet meer actief in de band), ook in hun huidige bezetting maken ze zowel live als op albumgebied nog grote indruk.

De jarenlange podiumervaring van kopstukken Ian Gillan (zang), Ian Paice (drums, percussie) en Roger Glover (bas) drong vier jaar geleden maar weer eens door op het indrukwekkende comeback album Now What?!. Toch mag de invloed van Steve Morse (gitaar) en Don Airey (keyboards) zeker niet onbenoemd gelaten worden, met hun jarenlange ervaring in diverse bands en als soloartiesten drukken zij een duidelijke stempel op het huidige geluid. Het 20ste album Infinite zal zomaar eens het slotstuk kunnen worden van hun imposante carrière, de mannen halen samen met producer Bob Ezrin dan ook nog eens alles uit de kast om er een waar muziekspektakel van te maken. De ijsbreker schetst het oneindige van hun muziek op de toepasselijke hoes, waar naast het symbool ook de initialen DP zichtbaar op zijn.

Time for Bedlam opent het album in de klanken van de keyboards, voordat de drums en gitaren het traditionele Purple geluid in het gehoor brengen. Gillan weet nog steeds zijn vocalen tot het uiterste te drijven, al zijn de lange hoge uithalen al jarenlang niet meer van de partij. De klanken van het hammond orgel van Airey verspreiden zich in de tocht naar het gekkenhuis. Het ruige geluid wordt net als in het begin weer onderbroken door de futuristische klanken van het eindwoord. Het vervolg met Hip Boots voert je naar de blues rock, van de pakkende gitaarriffs naar de volle klanken van het orgel. Het aangename vermengt zich met het furieuze, de gifbeker is nog lang niet leeg zo blijkt uit het geweldige samenspel. Op All I Got Is You slaan ze wat meer de emotionele weg in, met het melancholische aandoende gitaarspel van Morse. Het muzikale geheel sluit moeiteloos aan bij het geluid van het vroegere Deep Purple. Airey weet de keyboardklanken prachtig te vermengen in het ondersteunende basspel van Glover en het strakke drumspel van Paice. One Night in Vegas opent zich als een tweede Woman from Tokyo, voordat de drank de beleving van een wilde nacht in Vegas in gang zet. Hoe de liefde wordt gevonden in de alcohol die zich langzaam in je greep krijgt. Het funky ritme sleept je moeiteloos door naar de krankzinnigheid van het hammond orgel op Get Me Outta Here. De stevige gitaarklanken brengen een zware lading aan muziek teweeg, terwijl de instrumentale stukken iedere muzikant de gelegenheid geven volledig los te gaan.

De duistere openingsklanken van The Surprising brengen een ander geluid terug, mysterieus, herkenbaar en tevens angstaanjagend. Zowel de baslijn als het gitaarspel zorgen voor een meer progressieve inhoud. Alle ruimte wordt er gelaten voor de keyboards en Airey weet de inhoudelijke sfeer dan ook te bevestigen. De inslagen van de drums worden steviger, terwijl de duivelse dilemma’s je bij de keel grijpen. Een absoluut hoogtepunt die in de klanken van Johnny’s Band een meer bluesy vervolg krijgt. Het funky ritme is terug, terwijl Gillan het verhaal van Johnny Jones bezingt. Verwijzingen naar hun eigen carrière zijn alom aanwezig en brengen het afscheid van de band dan ook meer naar voren toe. On Top of the World brengt opnieuw het klassieke geluid van de band onder de aandacht, vooral liggend op de bluesy orgelritmes en melodieuze gitaarlagen. De voorlaatste track sluit aan op het zwaardere werk van de band, zich banend door geweld en opofferingen die er gemaakt moeten worden. Het aandoenlijke geheel blaast zich door de felle orgelklanken en meeslepende gitaarsolo’s heen. De afsluiter van het album is een cover van het door mij zeer geliefde Roadhouse Blues van The Doors. De blues is alom aanwezig, maar Gillan mist de poëtische kracht die Jim Morrison ten volle benutte. Toch laat het nummer alle ruimte voor eigen interpretatie en dit wordt dan ook ten volle benut met lange gitaarsolo’s van Morse en het honky tonk pianospel van Don Airey. Gillan besluit zijn harmonica nog eens op te pakken, alvorens het afnemende volume het einde van het album aanduidt.

Infinite overtuigd als geheel door de jarenlange ervaring van de bandleden. Niet op elk moment wordt de de volledige ruimte van hun muzikale kunnen benut, maar de uitvoerige instrumentale solo’s zijn alom aanwezig. Het album laat een wat gemoedelijkere toon horen dan voorganger Now What?! en schittert hierdoor vooral in de kracht van de melodieuze muziekpatronen. De stevigere segmenten voeren je als luisteraar terug naar een band op de top van hun kunnen, terwijl de funky inslagen de volledige carrière weergeven. Deep Purple bewijst hiermee na bijna 50 jaar nog steeds stevig in hun schoenen te staan, laten we dan ook hopen dat hun muziek in het oneindige mag voortleven.

4*

Afkomstig van Platendraaier.

avatar van musician
5,0


Tja, het moet een keer eindigen.

Of dat per se met dit album is, weet ik nog niet zeker. Als je het zo hoort kunnen ze nog wel een paar jaar mee.
Ben trouwens erg gecharmeerd van Birds of Prey, voor mij één van de sterkste nummers van het album.

avatar van viking1
5,0
Weer een geweldig album van deze oude rockers!
Vandaag op vinyl binnen gekregen. Vondt de voorloper (now what)?!) al prachtig.
Maar deze ietsje steviger.zo mogen ze nog wel even doorgaan.
Prachtige binnenhoes, in rock maar dan in ijs.
Hadden ze beter als buiten hoes kunnen gebruiken.
Als er al een puntje van kritiek is, Deep purple heeft geen patent op mooie hoezen.
Een paar daar gelaten. Maar deze hoes vind ik lelijk.
Maar wat zeur ik haha ?. De plaat en daar gaat het uiteindelijk om is super goed!!!
Zo mogen de oude rockers nog wel even doorgaan.

avatar van ricardo
3,5
Mij sinds jaren afzijdig te hebben gehouden van deze band, me nu toch maar aan deze nieuwe DP plaat gewaagd! Heel wat anders dan wat ze in de jaren 70 lieten horen. Wat rustiger en de zangstem klinkt wat meer doorleefd en wat lager dan destijds. Ben erg blij met deze plaat, want het luistert zowel thuis als in de auto heerlijk weg. En de afsluiter is heerlijk met een lekker bluesy karakter een waardige afsluiter

avatar van The_CrY
4,0
Now What?! had mij destijds heel aangenaam verrast na een serie wel aardige platen, maar geen van allen waren echt bijzonder (Abandon, Bananas, Rapture) in mijn optiek. Ik ben blij dat Infinite dezelfde mate van frisheid heeft als de voorganger en daarmee is het album reeds geslaagd voor mij. Qua stijl niets nieuw. Ontspannen blues rock zoals alleen Morse-era Purple dat kan, met uitschieters als het ietwat surrealistische "Time for Bedlam", het onderhoudende "Hip Boots", en mijn favoriet, "The Surprising", welke met dat prachtige gitaartokkeltje en de drums van Ian Paice één van de mooiste proggy Purple nummers is. Toch delft deze wat mij betreft net het onderspit tegen Now What?!, omdat die niets-aan-de-hand sfeer toch weer wat te veel naar de voorgrond dreigt te komen. Desondanks nog steeds een erg goed album.

avatar van Alicia
4,5
Wat deze krasse rockers nu weer hebben klaargestoomd op dit album is fantastisch. Al ken ik de band vanaf Machine Head, ik heb nog lang niet alle platen van Deep Purple goed beluisterd. Al is de lijst lang, misschien moet ik dit alsnog maar eens een keertje doen. Natuurlijk zijn ze wat 'rustiger' geworden, dat ben ik ook (alhoewel) maar uitgeblust klinken de heren van Deep Purple nog lang niet.

avatar van Zwaagje
4,0
"Mijn jeugdliefde " en alhoewel ik het genre enigszins ontgroeid ben en mijn muzikale interesses veranderd zijn is deze plaat een aangename hernieuwde kennismaking. De band bruist nog van energie en dat orgeltje. ...wat een genot. Helaas is de oude meester er niet meer, maar hij heeft een waardige opvolger. Voorlopig 4* voor mij.

avatar van Karma_To_Burn
4,5
Moest dit album even op mij laten inwerken voor een goede review, inmiddels luister ik het album nu ongeveer voor de 10de keer en ga ik daar maar eens mee beginnen!
Nummer voor nummer want voor een band als Deep Purple neem ik graag mijn tijd.

Time for Bedlam was voor mij in het begin even wennen maar nu inmiddels draai ik dit nummer erg vaak, het is Purple die we hoorden op Now What?! in een combinatie met Solitaire afkomstig van Battle Rages On, ik weet het even niet beter te omschrijven maar Gillan klinkt zoals op dat nummer voor mij.
Hip Boots is lekker recht toe recht aan, het swinged de pan uit en Morse heeft een prachtige solo! (Don natuurlijk ook, maar die schittert later op dit album nog net iets meer. )

All I Got Is You is voor mij een nummer wat perfect samen gaat met Hell to Pay, zelfde feel-good feeling wat ik hierbij krijg. Als ze dit zouden uitbrengen als maxi single zou ik het (Ook al heb ik Now What ook op vinyl) gelijk kopen! Don Airey gaat hier ook lekker los, hij weet perfect invulling te geven aan de teksten van Gillan en daarna komt Morse daar nog eens heerlijk achteraan! Man! I love this band!

One Night in Vegas had gemakkelijk op Purpendicular kunnen staan, net na A Touch Away bijvoorbeeld. Lekker nummertje met een heerlijke feel-good sfeer! Gillan lijkt hier ook veel plezier te hebben dit te zingen, op de rest van het album vanzelfsprekend ook maar dit lijkt mij een favoriet van hem.
Get Me Outta Here heeft een lekkere riff maar in eerste instantie had ik weinig met de lyrics, iets te vaak terugvallend op het refrein maar door de heerlijke instrumentale stukken zit ik hier toch vanzelf weer op te headbangen en pak ik mijn air guitar er ook weer bij! Maar ook Paice heeft op dit nummer een hoogtepunt, heerlijk drummen dit!
Wat Gillan in de bijgeleverde documentaire al terecht zei, de band is grotendeels instrumentaal en haalt daar ook de meeste kracht uit, dit nummer bewijst dat als geen ander.

The Surprising is niet alleen 1 van de hoogtepunten op dit album maar ook in de carrière van Purple, persoonlijk had ik het nummer nog net iets meer briljant gevonden als het net iets langer had doorgegaan, op het einde was er genoeg ruimte om zeker nog even een minuut of 2 los te gaan en daarmee een vergelijkbaar nummer te maken als Uncommon Man die ik ook voor die reden iets beter vind. Gillan klinkt wel echt helder op deze opname, de wat zwaardere zang gaat hem in de laatste 20 jaar ook beter af en daar is niks geks aan, de beste man is geen 20 meer!

Johnny's Band had zo op Purpendicular of Bananas kunnen staan, heerlijk bluesy en een Deep Purple die even wat gas terug neemt maar nog steeds een energievolle prestatie laat horen, een nummer die perfect zou zijn in een bar late at night met als afwisseling van wat relaxte Thin Lizzy nummers bijvoorbeeld maar nu haal ik mijn 2 favoriete bands wel een beetje door elkaar!
Ook On Top of the World is voor mij net als Get Me Outta Here een nummer die vooral gaaf is door de instrumentale stukken en met name door de heerlijke gitaarriff die Morse hier weer tevoorschijn haalt! Jammer dat het nummer een fade out heeft gekregen, ook op dit nummer geldt voor mij dat ze nog best even wat langer door hadden mogen jammen, is dit een keuze van de band of van Bob? Veel respect voor hem door wat hij uit de band heeft gekregen op Now What?! maar op dit album hadden sommige nummers best iets langer door mogen gaan.

Birds of Prey is een heerlijk nummer wat moeiteloos samen gaat met The Surprising maar ook zeker met Uncommun Man en zelfs misschien nog wel met Perfect Strangers! Wat een briljant nummer is dit, waar ik bij The Surprising nog zoiets had dat het best langer had mogen duren lijkt dit nummer gewoon perfect en laat de band des te meer horen er nog lang niet mee te willen stoppen!

En tot slot een Doors cover, een cover die ik in eerste instantie een beetje gemakkelijk vond overkomen maar naarmate ik het album als geheel vaker heb geluisterd is het een passende afsluiter geworden, toegegeven had ik liever een ander nummer gehoord (van The Doors) maar tegelijkertijd is dit een logische stap. Waarom zeg ik dat? Omdat je op het vorige album al duidelijk de invloeden van Riders on The Storm kon horen bij Blood from a Stone, dus is het op dit album best een logisch vervolg all the way te gaan met een nummer van The Doors.

Deep Purple klinkt hier in veel opzichten het zelfde als op Now What en heeft daarmee een goede opvolger gemaakt, voor mij persoonlijk blijft Now What door redenen die ik in mijn review omschrijf iets beter maar daarmee wil ik ook gelijk beamen dat het niet veel minder is, Now What staat in mijn top 10 en krijgt 5 sterren, dit album verdiend minimaal een 4,5!

avatar van musician
5,0


Ja, er zijn eigenlijk geen minpunten te vinden!
All I got is you is wel als cd single uit maar 12" weet ik het niet.

avatar van Karma_To_Burn
4,5
musician schreef:


Ja, er zijn eigenlijk geen minpunten te vinden!
All I got is you is wel als cd single uit maar 12" weet ik het niet.


Geen echte minpunten inderdaad, alleen dat (wat ik aangaf) nummers soms best wat langer door hadden mogen gaan maar dat is niet echt een groot minpunt natuurlijk.
All I Got is You is wel op een 12" uitgebracht maar die heb ik niet gekocht omdat ik de rest van de songkeuzes niet bijzonder vond. Een live versie van Highway Star bijvoorbeeld vond ik een rare toevoeging.

avatar van Bluebird
4,5
Mochten de heren zich nog eens aan een Doors cover gaan wagen zou ik L.A. Woman willen aanbevelen. Daar valt zeker wat van te maken.

avatar van Karma_To_Burn
4,5
Bluebird schreef:
Mochten de heren zich nog eens aan een Doors cover gaan wagen zou ik L.A. Woman willen aanbevelen. Daar valt zeker wat van te maken.


Zeker te weten ja!! Dat gaat volgens mij echt awesome klinken!

avatar van B.Robertson
4,0
Vandaag binnen gekregen via Dodax, die hadden de simpele editie zonder extra's vrij voordelig geprijsd. Mijn eerste indruk is dat dit zomaar de beste sinds Purpendicular kan worden. Album duurt met 3 kwartier niet te lang. Beter dan Bananas was sowieso niet zo moeilijk, al is die wel een stuk vrolijker. Aan Roadhouse Blues stoor ik me niet, daar geven ze een dusdanig eigen draai aan dat ik het origineel er amper in herken.

avatar van Sweet Lucy
4,0
Deze telt wat mij betreft weer echt mee. Na Purpendicular was het wat mij betreft even wat minder maar met Now What en vooral deze is het wat mij betreft weer helemaal in orde. De tussenliggende cd's waren niet slecht (en hadden ook zeker briljante momenten) maar wat mij betreft toch minder. Mijn voorkeuren op dit album zijn All I Got is You; Johhny's Band en Birds of Prey. Time for Bedlam vind ik ook nog geweldig. Hip Boots; One Night in Vegas en On Top of The World luisteren heerlijk weg. Roadhouse Blues stoort mij zeer zeker niet het is. Zoals het hier gebracht wordt is het een perfecte match met de stem van Gillan. Wat voor velen het hoogte punt is n.l. The Surprising, is voor mij een storende factor. Dit heeft puur en alleen te maken met het hinderlijke (in mijn oren dan natuurlijk) riedeltje van Don, op 02:04 ongeveer en dit herhaalt zich nog een keer of twee. Had dit er niet ingezeten dan was dit nummer een topper geweest.
Verder niets dan lof, de teksten van Ian zijn weer vermakelijk en uiteraard spat de vreugde van de cd af. Deep Purple blijft natuurlijk een live band en dus morgen een vrije dag genomen om het voor de 30ste ? keer mee te maken. Voor degene die morgen ook richting de Ziggo Dome gaan: veel plezier en geniet ervan want het zal nu toch wel echt de laatste keer zijn.

avatar van Kronos
4,0
Sweet Lucy schreef:
Roadhouse Blues stoort mij zeer zeker niet het is. Zoals het hier gebracht wordt is het een perfecte match met de stem van Gillan.

Ik blijf het niks vinden. Het lijkt of Gillan stomdronken was toen hij het nummer zong. Ik beschouw het dan maar als een bonusnummer dat ik niet meer hoef af te spelen.

avatar van namsaap
3,5
Over de voorganger was ik erg enthousiast. Infinite klinkt ook prima maar is toch weer een stapje terug.

jakkepoes
Ik volg Deep Purple al sinds ik kan lopen en na al die jaren nog steeds een van de topbands, ook live. Heb ze onlangs in de Ziggo gezien en afgezien van het feit dat Highway star en child in time niet (meer) gespeeld worden heb ik toch van ze genoten.
Het laatste album opent erg sterk met time for Bedlam. Ander hoogtepunt is het nummer The Surprising.
Rekening houdend met het feit dat Ian Gillan inmiddels al 70+ er is kan hij nog prima zingen hoewel de hoge noten natuurlijk wat problematischer zijn.
Don Airey en Steve Morse zijn ook geweldig zeker live.
Kortom geniet nog steeds van de heren.

avatar van Rinus
4,0
Met Deep Purple ben ik opgegroeid en de band behoort tot mijn muzikale roots. De band heeft na het geweldige album Purpendicular alleen maar goede albums afgeleverd (Bananas misschien uitgezonderd). Ook dit album is weer erg goed. De band speelt zoals we het de laatste jaren kennen. Compact, gedreven en toch relaxt. De band doet gewoon waar ze erg goed is.. Goede nummers met een paar juweeltjes erop. Zelfs Roadhouse Blues wordt has een compleet nieuw nummer in de DP versie. Tijdloze rock die over 30 jaar nog staat als een huis

avatar van Poles Apart
Ken het album (nog) niet, maar vanavond via Sky Arts de documentaire "From Here to Infinity" bekeken, die de band volgt tijdens de voorbereidingen/repetities en opnamesessies voor dit album, en het is zeker een aanrader voor iedereen die wat met de band (en/of dit album) heeft.

Gast
geplaatst: vandaag om 00:51 uur

geplaatst: vandaag om 00:51 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.