Moest dit album even op mij laten inwerken voor een goede review, inmiddels luister ik het album nu ongeveer voor de 10de keer en ga ik daar maar eens mee beginnen!
Nummer voor nummer want voor een band als Deep Purple neem ik graag mijn tijd.
Time for Bedlam was voor mij in het begin even wennen maar nu inmiddels draai ik dit nummer erg vaak, het is Purple die we hoorden op Now What?! in een combinatie met Solitaire afkomstig van Battle Rages On, ik weet het even niet beter te omschrijven maar Gillan klinkt zoals op dat nummer voor mij.
Hip Boots is lekker recht toe recht aan, het swinged de pan uit en Morse heeft een prachtige solo! (Don natuurlijk ook, maar die schittert later op dit album nog net iets meer. )
All I Got Is You is voor mij een nummer wat perfect samen gaat met Hell to Pay, zelfde feel-good feeling wat ik hierbij krijg. Als ze dit zouden uitbrengen als maxi single zou ik het (Ook al heb ik Now What ook op vinyl) gelijk kopen! Don Airey gaat hier ook lekker los, hij weet perfect invulling te geven aan de teksten van Gillan en daarna komt Morse daar nog eens heerlijk achteraan! Man! I love this band!
One Night in Vegas had gemakkelijk op Purpendicular kunnen staan, net na A Touch Away bijvoorbeeld. Lekker nummertje met een heerlijke feel-good sfeer! Gillan lijkt hier ook veel plezier te hebben dit te zingen, op de rest van het album vanzelfsprekend ook maar dit lijkt mij een favoriet van hem.
Get Me Outta Here heeft een lekkere riff maar in eerste instantie had ik weinig met de lyrics, iets te vaak terugvallend op het refrein maar door de heerlijke instrumentale stukken zit ik hier toch vanzelf weer op te headbangen en pak ik mijn air guitar er ook weer bij!
Maar ook Paice heeft op dit nummer een hoogtepunt, heerlijk drummen dit!
Wat Gillan in de bijgeleverde documentaire al terecht zei, de band is grotendeels instrumentaal en haalt daar ook de meeste kracht uit, dit nummer bewijst dat als geen ander.
The Surprising is niet alleen 1 van de hoogtepunten op dit album maar ook in de carrière van Purple, persoonlijk had ik het nummer nog net iets meer briljant gevonden als het net iets langer had doorgegaan, op het einde was er genoeg ruimte om zeker nog even een minuut of 2 los te gaan en daarmee een vergelijkbaar nummer te maken als Uncommon Man die ik ook voor die reden iets beter vind. Gillan klinkt wel echt helder op deze opname, de wat zwaardere zang gaat hem in de laatste 20 jaar ook beter af en daar is niks geks aan, de beste man is geen 20 meer!
Johnny's Band had zo op Purpendicular of Bananas kunnen staan, heerlijk bluesy en een Deep Purple die even wat gas terug neemt maar nog steeds een energievolle prestatie laat horen, een nummer die perfect zou zijn in een bar late at night met als afwisseling van wat relaxte Thin Lizzy nummers bijvoorbeeld maar nu haal ik mijn 2 favoriete bands wel een beetje door elkaar!
Ook On Top of the World is voor mij net als Get Me Outta Here een nummer die vooral gaaf is door de instrumentale stukken en met name door de heerlijke gitaarriff die Morse hier weer tevoorschijn haalt!
Jammer dat het nummer een fade out heeft gekregen, ook op dit nummer geldt voor mij dat ze nog best even wat langer door hadden mogen jammen, is dit een keuze van de band of van Bob? Veel respect voor hem door wat hij uit de band heeft gekregen op Now What?! maar op dit album hadden sommige nummers best iets langer door mogen gaan.
Birds of Prey is een heerlijk nummer wat moeiteloos samen gaat met The Surprising maar ook zeker met Uncommun Man en zelfs misschien nog wel met Perfect Strangers!
Wat een briljant nummer is dit, waar ik bij The Surprising nog zoiets had dat het best langer had mogen duren lijkt dit nummer gewoon perfect en laat de band des te meer horen er nog lang niet mee te willen stoppen!
En tot slot een Doors cover, een cover die ik in eerste instantie een beetje gemakkelijk vond overkomen maar naarmate ik het album als geheel vaker heb geluisterd is het een passende afsluiter geworden, toegegeven had ik liever een ander nummer gehoord (van The Doors) maar tegelijkertijd is dit een logische stap. Waarom zeg ik dat? Omdat je op het vorige album al duidelijk de invloeden van Riders on The Storm kon horen bij Blood from a Stone, dus is het op dit album best een logisch vervolg all the way te gaan met een nummer van The Doors.
Deep Purple klinkt hier in veel opzichten het zelfde als op Now What en heeft daarmee een goede opvolger gemaakt, voor mij persoonlijk blijft Now What door redenen die ik in mijn review omschrijf iets beter maar daarmee wil ik ook gelijk beamen dat het niet veel minder is, Now What staat in mijn top 10 en krijgt 5 sterren, dit album verdiend minimaal een 4,5!