In het licht van de naderende release van het nieuwe Ayreon album Transitus, ben ik maar weer eens in de wonderen wereld van Arjen gedoken. Vandaar ook deze review.
Elk Ayreon album stelt de muziekliefhebber weer op de proef. Anderhalf uur aan muzikaal rockopera geweld. Met een scala aan gastmuzikanten en gastzangers en zangeressen. Als je niet oppast kom je oren tekort en het is altijd weer effe bijkomen als het afgelopen is.
Zo ook met The Source, en dit maal is het allemaal iets harder en sneller met een paar welkome rustpunten.
qua muzikaliteit vindt ik disc2 beduidend beter. Daarmee is disc1 niet slecht hoor, de opener The Day That The World Breaks Down hakt er lekker in. Alleen het bluesy intermetzo zou beter tot zn recht komen als een zelfstandig nummer. En verder is Star Of Sirrah heerlijk meeslepend, het beste van d1 vind ik dan toch Condemned To Live.
Maar het beste nummer van het hele album staat als eerste op disc2 Aquatic Race. Wat een geweldig nummer is dat toch met een waanzinnig refrein!
En zo werkt d2 toe naar een fenomenale apotheose met Journey To Forever en The Human Compulsion.
Zijn er dan geen kritieken? Jawel hoor.... het verhaal is flinterdun; heel disc1 gaat over het vertrekken van de planeet Alpha en op disc2 gaan de eerste 3 tracks over het daadwerkelijke vertrek....
. En de rest gaat dan over het opnieuw beginnen op de nieuwe planeet, behalve dan het laatste (dat verklap ik niet..
) en verder vind ik dat op Death Of A Race de oosterse invloeden nog wel passen maar die opera stemmen van Simone Simons en Floor Janssen zijn tenenkrommend!...yakkesss… Begrijp me niet verkeerd ik heb beide dames hoog zitten, ze zingen voor de rest de sterren van de hemel, maar dit kan echt niet.....
Al met al is het een heerlijke echte Ayreon plaat die wat hardere randjes kent maar weer meedogenloos sterk! En das maar goed ook want de laatste 2 studio albums hiervoor vond ik minder.
Ik ben benieuwd wat het volgende werk gaat brengen!