Een zeer pakkende debuutplaat.
Ik heb Pumarosa voor het eerst gezien op het London Calling festival. Ik kwam daar samen met
Germ voor Kurt Vile, maar door logistieke tegenvallers, hebben we heel Kurt Vile die avond niet gezien. Wel
Bully en dus dit Pumarosa.
Wat ik me er nog van kan herinneren, was dat ik erg onder de indruk was van deze band. Hun performance was indrukwekkend. Duister, zwepende beats, de breekbare zang van Isabel Munoz-Newsome als middelpunt. Helaas had de merchstand geen EP'tjes meer op voorraad van Pumarosa. Ik was kennelijk niet de enige die die avond onder de indruk was.
Door het uitblijven van een fysieke release in mijn kast, was ik de band wat uit het oog verloren. Spotify zorgde echter voor een herintroductie. Sindsdien draai ik het album regelmatig, want Pumarosa heeft een plaat afgeleverd die zeer de moeite waard is. Met name de wat meer uitgesponnen nummers als
The Witch,
Priestess,
Red en
Snake zijn bijzonder sterk. Het zijn nummers met een mooie opbouw die steevast uitmondt in gecontroleerde chaos. Vooral de blazers aan het einde van
Priestess zijn prachtig.
De kanttekening is echter wel dat de nummers die overblijven in mindere mate blijven plakken. Dat doet de vraag doen oprijzen wat Pumarosa nog meer in het vat heeft zitten, aangezien het nummer
Priestess an sich ook al was gerecycled van een
eerder uitgebrachte EP. De tijd zal het leren en tot die tijd blijf ik wel van deze plaat genieten. Ik hoop ze binnenkort weer eens live te zien. Ze zouden niet misstaan op Best Kept Secret!
4,0*