Hoe controversieel kan een plaat zijn? Heel erg, zo blijkt. In tegenstelling tot de rest van wereld kon ik niets met 'An Alternative Wave'. Vijf jaar later heb ik er op zijn best naar leren luisteren, maar nog altijd niet met heel veel plezier. Dat was wel het geval met 'This Is All Yours', de plaat die ik in 2015 zeker het vaakst gedraaid heb en nog steeds regelmatig voorbij komt.
Dat maakte dat ik met belangstelling naar 'Relaxer' uit zag. De impact die de voorganger had, die wordt, natuurlijk, niet gehaald, maar wat is alt-J lekker bezig op de nieuwe plaat. Hij is iets minder extreem in een aantal nummers, waardoor de onderliggende componenten ook tot hun recht komen. Dat levert een aantal prachtige songs op en een paar waar een experiment niet geschuwd wordt. Een orkest en een kerkkoor in 'Pleader'? Toch echt een hoogtepunt. Hoe dat live moet, wens ik de band succes mee, maar op de plaat werkt het volkomen.
Het begint al zo lekker, met dat typische alt-J gitaar riffje, waarna zich een spannend nummer ontwikkeld (waar een prachtige, maar heel rare videoclip bij hoort). Die lijn trekt 'In cold Blood' door. Dat geldt ook voor de cover 'House Of The Rising Sun'. Bijna onherkenbaar, maar heel spannend. Waarom zou een band in 2017 zo'n nummer uit 1840 of wie weet hoe oud, niet door mogen geven, zoals Dylan en The Animals dat begin jaren 60 deden en Frijid Pink in 1970? Zeker als het totaal is omgebouwd tot een alt-J song.
De plaat is op vinyl in huis en heeft al menige draaibeurt gehad in de afgelopen dagen. Ogen dicht en luisteren maar, naar alle merkwaardige wendingen, het rare stemgeluid van Joe Newman, de geluiden en stemmen die invliegen, de structuur, de afwijking van vrijwel al het andere. De muziek van alt-J is een avontuur. Ik ben fan.
Het hele verhaal staat
hier op WoNo Magazine.