menu

Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase. (2015)

mijn stem
4,26 (665)
665 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Kscope

  1. First Regret (2:01)
  2. 3 Years Older (10:18)
  3. Hand Cannot Erase (4:13)
  4. Perfect Life (4:43)
  5. Routine (8:58)

    met Ninet Tayeb

  6. Home Invasion (6:24)
  7. Regret #9 (5:00)
  8. Transience (2:43)
  9. Ancestral (13:30)

    met Ninet Tayeb

  10. Happy Returns (6:00)
  11. Ascendant Here On… (1:54)
  12. First Regret [Demo] * (2:28)
  13. 3 Years Older [Demo] * (11:47)
  14. Hand Cannot Erase [Demo] * (4:52)
  15. Routine [Demo] * (10:06)
  16. Key of Skeleton [Demo] * (4:06)
  17. Ancestral [Demo] * (13:42)
  18. Happy Returns [Demo] * (5:42)
  19. Last Regret [Demo] * (3:08)
  20. First Regret [Alternate Mix] * (2:05)
  21. Hand Cannot Erase [Radio Edit] * (3:25)
  22. Perfect Life [Grand Union Mix] * (7:43)
  23. Routine [Ninet Solo Vocal Version] * (8:58)
  24. Regret #9 [Alternate Take] * (4:17)
  25. Happy Returns [Radio Edit] * (3:53)
toon 14 bonustracks
totale tijdsduur: 1:05:44 (2:31:56)
zoeken in:
avatar van ateetje
5,0
Wat is de gitaarsolo in Regret #9 toch hemeltergend mooi.

avatar van motorpsycho
4,5
De langverwachte opvolger van het sublieme The Wall !!
Heeft een tijdje geduurd maar dan krijg je ook wat.

avatar van motorpsycho
4,5
pmac schreef:
(quote)


Ik deel je mening wel al vind ik je 2,5 wel erg magertjes. De cliche’s liggen er bovenop maar zijn ook wel smaakvol gekozen en soms fijn uitgevoerd. Steven Wilson heeft zijn inspiratie duidelijk gehaald uit de periode waarin Pink Floyd, zeppelin, Crosby Nash en Genesis de dienst uitmaakte. In alles hoor je dat terug. Geen slechte smaak die Steven. Dat is allemaal wat voorspelbaar is lijkt me begrijpelijk.


Ik ben vast nog veel ouder dan jij maar als je dit album niet te waarderen heb je inderdaad een erg anders muzieksmaak dan (prog)rock en is het zonder van je tijd geweest ernaar te luisteren. Ik ga ook geen hiphop luisteren bv. omdat ik op voorhand weer me er aan te ergeren. Scheelt ook leeswerk op deze site.

avatar van pmac
3,5
Ik weet niet waar je over hebt Jan. Ik kan de muziek wel waarderen zoals ik aan geef. Maar ik zie ook een herhaling van zetten.

Ik ben vast nog veel ouder dan jij maar als je dit album niet te waarderen heb je inderdaad een erg anders muzieksmaak dan (prog)rock en is het zonder van je tijd geweest ernaar te luisteren. Ik ga ook geen hiphop luisteren bv. omdat ik op voorhand weer me er aan te ergeren. Scheelt ook leeswerk op deze site. [/quote]

avatar van CorvisChristi
5,0
CorvisChristi (crew)
Steven Wilson... dient deze man nog een introductie? Uiteraard niet. Deze veelzijdige muzikant en producer heeft de afgelopen 30 jaar ontzettend veel betekend op het gebied van muziek, productie en zijn algehele invloed op de muziek van tegenwoordig dat, ook al ken je zijn muziek niet, je ongetwijfeld zijn naam wel eens voorbij hebt horen komen. Is het niet via Porcupine Tree, dan wellicht via Blackfield. Of via Bass Communion. Of wellicht wel gewoon onder zijn eigen naam: zijn solowerk. Waarvan dit album, Hand. Cannot. Erase. vooral de afgelopen twee maanden veelvuldig rondjes heeft mogen draaien in mijn CD-speler.

Wat een ongelooflijk meeslepend en aangrijpend album is dit zeg!! Pas de laatste tijd heb ik me verdiept in zijn solowerk, maar op de één of andere manier is het dit album, waar ik op dit moment het meest op teruggrijp.
Het is een concept-album wat gaat over het leven en tragische dood van Joyce Carol Vincent, die na haar dood ruim twee jaar later pas gevonden werd in haar apartement en blijkbaar vergeten was door de rest van de wereld. Een ongelooflijk en triest verhaal wat Steven dus bewoog om een album over te maken. Een album die tekstueel en muzikaal een emotie uitademt die ergens tussen het ongelooflijke en melancholische aanhangt. Maar ook op sommige momenten indringend en gemeen kan klinken.
Het gebeurt niet vaak dat een muzikant dusdanig veel gevoel in zijn of haar muziek weet te leggen, dat het daadwerkelijk tot leven komt. Natuurlijk, er is veel goede muziek, maar heel veel goede muziek is gewoon wat het is: goed. Niets meer, niets minder.

Steven Wilson gaat verder waar goede muziek ophoudt. Hij legt namelijk zijn ziel bloot. Zijn gevoelens, beleving en aantrekkingskracht, maar bovenal zijn liefde voor muziek waar oprecht een hart in zit, komt volledig tot uiting op dit uiterst krachtige album, waar elke noot, elke zanglijn en elke intentie tot het maken van sfeer, een schot in de roos is.
Betreffende de zang moet ik er aan toevoegen dat deze ronduit briljant is. De ijle, wat hese stem van Steven Wilson past perfect onder ieder nummer, maar her en der duiken ook nog de vocalen op van de Israëlische zangeres Ninet Tayeb, die zondermeer een prachtige prestatie neerzet. Soms zacht en bevlogen, dan weer laag en geheimzinnig. Maar ze kan, als het moet, ook haar strot opentrekken, wat het einde van "Routine" bewijst.
Overigens duikt zij vaker op op albums van Steven Wilson.

Elk nummer doet er toe. Van het aanstekelijke, fantastische titelnummer (waarom word dit nooit eens op de radio gedraaid, i.p.v. al die nietszeggende zooi waar je normaliter op de radio mee om de oren wordt gegooid?!), tot het ijzersterke, complexe "Ancestral".
De beleving op dit album is zo intens. Neem het triphop-achtige "Perfect Life". Wat gaat dit nummer door merg en been zeg!! Schitterend gewoon!!
Of wat te denken van het beladen en prachtige "Routine". Of het drieluik "Home Invasion", "Regret #9" en "Transience". "Regret #9" bevat zelfs één van de meest waanzinnige gitaarsolo's die ik sinds lange tijd heb gehoord. En wordt voorafgegaan middels een al even waanzinnige keyboard-solo.

En zo kan ik nog wel een poos doorgaan om al dat fraais op dit album in woorden te ontleden. Echter kan ik maar één ding concluderen: ga dit luisteren!! Iedereen die een zwak voor goede muziek heeft, moet verplicht dit album kopen en luisteren. Dit is namelijk een topper van de zuiverste orde.

avatar van Jake Bugg
5,0
Het album gaat niet rechtstreeks over Joyce Carol Vincent, hij werd er wel door geïnspireerd.

avatar van CorvisChristi
5,0
CorvisChristi (crew)
Jake Bugg schreef:
Het album gaat niet rechtstreeks over Joyce Carol Vincent, hij werd er wel door geïnspireerd.


Bedankt voor de correctie. Dat bedoelde ik eigenlijk ook .

Overigens nog even wat anders: graag nog even een speciale vermelding bij de videoclip van "Routine". Deze raad ik echt iedereen aan om te kijken, gezien het een waar kunstwerkje betreft. Het laat zien wat verlies en rouwen met een mens doet. Erg herkenbaar en daardoor juist confronterend. Het is één van de meest indrukwekkende videoclips die ik ooit heb gezien.

avatar van Rudi S
5,0
Die video is inderdaad prachtig

avatar van Marco van Lochem
5,0
De Engelse multi-instrumentalist en multi-talent Steven John Wilson werd bekend als leider, componist, zanger en gitarist van Porcupine Tree. Na de tour van wat later blijkt het laatste album van die band, “THE INCIDENT”, was het Wilson duidelijk geworden dat hij iets ander wil dan de andere leden en dus besluit hij solo te gaan en Porcupine Tree “on hold” te zetten. “INSURGENTES” had hem wat dat betreft al het goede gevoel gegeven. Dat album verscheen in februari 2009 onder zijn eigen naam en liet een andere sound horen dat die door Porcupine Tree gemaakt werd. Na “GRACE FOR DROWNING” in 2011, het met jazzrock beïnvloede “THE RAVEN THAT REFUSED TO SING” uit 2013, verscheen in februari 2015 het tot een klassieker uitgegroeide “HAND.CANNOT.ERASE”. De in 1967 (“The Year Of Sgt. Pepper”) geboren Engelsman maakt met dit album zijn misschien wel meest autobiografische werkje. De thema’s die gebruikt worden zijn duidelijk herkenbaar. Het ouder worden, de onzekerheid die dat met zich meebrengt en ook nog verlatingsangst. Het verhaal van “HAND.CANNOT.ERASE” wordt verteld vanuit het oogpunt van een jonge vrouw in een grote stad die een goed sociaal leven heeft, maar niemand heeft in de gaten dat zij er op een gegeven moment niet meer is. Dit verhaal, dat door velen geïdentificeerd zou kunnen worden, wordt in 11 tracks en in ruim 65 minuten verteld aan de hand van verschillende emoties. Rustig, ballad-achtig tot rauw en hard, zonder dat het metal wordt. De melodie is in elke song leidend en de prachtige herkenbare stem van Wilson zingt het naar grote hoogte. Hij krijgt daarbij in enkele songs ondersteuning van de Israëlische zangeres Ninet Tayeb en de band die hij heeft samengesteld is van wereldklasse. Drummer Marco Minneman zorgt ervoor dat elke track de juiste basis krijgt en met bassist Nick Beggs is het de perfecte ritmesectie. Toetsenist Adam Holzman weet prachtige sounds uit zijn keyboards te halen en treedt af en toe in de schijnwerpers met een prachtige solo, zoals in één van de hoogtepunten, “REGRET #9”. De gitaarpartijen zijn naast Wilson zelf van Gowan Guthrie die ook in “REGRET #9” los mag gaan, net zoals in het 9 minuten durende “ROUTINE”. Met het titelnummer en “PERFECT LIFE” staan er ook meer radiocredible songs op het album en het ruim 13 minuten durende “ANCESTRAL” zal het hart van de pure progressieve rock fan sneller doen kloppen. Met het schitterend melodieuze “HAPPY RETURNS” en “ASCENDANT HERE ON…” wordt het album in stijl en met een positieve vibe afgesloten. “HAND.CANNOT.ERASE” is een werkelijk subliem album waarin Wilson zich wist te overtreffen. Het in 2017 “TO THE BONE” was een meer song gerichte plaat en naar verluidt werkt hij momenteel aan een nieuw album. Het zou bij Steven Wilson passen als hij met iets compleet nieuws zou komen, want dat is wat progressieve muziek is. Jezelf elke keer weer uitdagen en zoeken naar andere muziekstijlen en dat maakt van hem de “Koning, Keizer en Admiraal” van de progressieve rock!

5,0
Wauw . Toffe reacties ivm dit meesterwerk van SW. Dank zij dit album ben ik terug meer prog rock gaan luisteren en ook tal van nieuwe (prog) bands weten te ontdekken.
De plaat boeit van begin tot het einde ….. typisch voor een wereldplaat . Kan bij de Grote Meesterwerken worden geplaatst . ( Wish you Where Here, Selling England by the pound, Close to the edge …. ).

Moeilijk om uit deze een favoriet nummer te kiezen, maar REGRET #9 en ROUTINE zijn écht wel adembenemend mooi.
Kijk alvast uit naar de volgende SW.

avatar van dylanfeyenoord
4,5
Poh, hoe kom nu pas hier terecht? Wat een schitterend album, had niet door dat de zanger van Porcupine daarnaast ook verschillende meesterwerken had. Elk nummer mooi op zijn eigen manier, zitten wat mij betreft gewoon geen zwakkere tussen. De wat langere nummers zijn een avontuur om te beluisteren, gelijk in mijn top 10 ermee.

avatar van LucM
5,0
Ik sluit mij volledig aan bij de vorige berichten. Een meeslepend en aangrijpend album met boeiende teksten en sublieme begeleiding, dit is inderdaad een meesterwerk!

avatar van Wibren
5,0
Deze is echt nog gegroeid. Wat een parel van een plaat. De beste van dit decennium. Krijgt plaats in mijn top 10.

Arbeidsdeskundige
Wow! Dit album staat als een huis met fenomenaal gitaarwerk en de krachtige vocale uithalen van Steven Wislon.

Prog64
Dit album is de nummer 43 uit de Top 250 van MuMe.
De nummer 1 in deze Top 250 van albums uit de periode 2010-2019.
De nummer 1 in de jaarlijst 2015.
De nummer 14 van de Tens.
De nummer 50 van het genre Rock.

Nu nog ff in de alltime-lijst van het VK.

The most succesfull British musician.

avatar van Benjaminjow
2,5
Ik kan maar geen cijfer geven voor dit album want kom er niet door heen. Moet het telkens na 10 minuten afzetten omdat ik me helemaal oncomfortabel voel als ik er naar luister.

Dat is dan wel weer gunstig voor het hoge gemiddelde hier: die zal om deze reden niet gaan zakken.

avatar van Mindscapes
5,0
Benjaminjow schreef:
Ik kan maar geen cijfer geven voor dit album want kom er niet door heen. Moet het telkens na 10 minuten afzetten omdat ik me helemaal oncomfortabel voel als ik er naar luister.

Dat is dan wel weer gunstig voor het hoge gemiddelde hier: die zal om deze reden niet gaan zakken.
Sla de eerste 3 songs eens over? Ik heb de voorbije 5 jaar ook wel vaker naar een Routine of Regret #9 of Happy Returns geluisterd dan naar 3 Years Older...

avatar van Benjaminjow
2,5
Sla de eerste 3 songs eens over? Ik heb de voorbije 5 jaar ook wel vaker naar een Routine of Regret #9 of Happy Returns geluisterd dan naar 3 Years Older...


Dit heb ik ook meermaals geprobeerd! Aangezien er ook op die tracks wat meer gestemd wordt hier. Maar zelfs dan moet ik het album na tien minuten pauzeren...

Je kunt nou eenmaal niet elk album in de top 250 geweldig vinden blijkt maar weer (en voor de enkeling die dat wel heeft, ik ben erg jaloers op je)

avatar van Tony
5,0
Benjaminjow schreef:
...dan moet ik het album na tien minuten pauzeren...

Snap het niet zo goed, zeker als ik je top 10 bekijk. Daar staat de nodige prog muziek in, van het soort waar dit album nou precies op voortborduurt, dus wat is het dan dat je na 10 minuten niet meer trekt? De stem van Wilson wellicht? Ik zou het nog af en toe een kans geven als ik u was, iets met vallende kwartjes...

avatar van dumb_helicopter
3,5
Prog is sowieso niet mijn favoriete muziekstijl en ook dit album kan het niet laten om over te gaan naar oeverloos gemusiceer zonder veel gevoel over te brengen. Echter zijn er ook zeer mooie, boeiende passages, helaas wordt dit niet het gehele album volgehouden. Toch enkele fijne nummers kunnen ontdekken.

avatar van Leptop
4,5
dumb_helicopter schreef:
.... en ook dit album kan het niet laten om over te gaan naar oeverloos gemusiceer zonder veel gevoel over te brengen...


Dat van dat gevoel is natuurlijk persoonlijk, gelukkig .

5,0
Album was bij mij een beetje op de achtergrond geraakt. Tot ik via het surfen op Musicmeter het weer tegenkwam. Dus staat nu, as we write, op. Wat een machtig prachtige muziek. Ben nu aan het eind van Routine. Na de 3 voorafgaande pareltjes een absoluut hoogtepunt. Nu even verder luisteren.....
Regret#9 dan, wat een instrumentaal geweld op toetsen en gitaar, wat dan weer lieflijk eindigt. Al 40 minuten genoten en nog ruim 20 te gaan. Mm, Ancestral iets teveel van het goede. Met Happy returns wordt het album waardig afgesloten. Met 6 uit 7 en Routine als hoogtepunt een van mijn schaarse 5* waarderingen.

avatar van chevy93
3,5
chevy93 schreef:
Met enige reserve zeg ik na één keer beluisteren dat Steven Wilson hier wederom puik werk aflevert. Nadat het, zoals met al zijn platen, aan het begin ietwat wennen is, valt langzaam maar zeker steeds meer op hoe subtiel en dynamisch zijn platen zijn.

Uitspraken over hoe geweldig deze plaat is, zijn nogal voorbarig en zal ik dus niet doen, maar ik durf wel te stellen dat ik het gemiddelde best kan begrijpen. Voor wat het vooralsnog waard is.
Inmiddels zijn we zes jaar verder. Daar waar ik The Raven als oldschool 70s-progplaat nog steeds erg goed kan waarderen, blijft HCE voor mij steken op die 3,5*. Mooi geproduceerd, ja. Maar toch ook wat klinisch. Het is mist een beetje de punch van veel werk van Porcupine Tree en mist de virtuositeit van The Raven. Uiteindelijk ben ik zelfs To the Bone meer gaan waarderen vanwege de veelzijdigheid.

chevy93 schreef:
Zou met de huidige stand van zaken op plek 129 binnenkomen in de Top 250. Zou een top 100 intrede tot de mogelijkheden behoren?
Dit was overigens na 1½ jaar. Inmiddels dus dik in de top 250. Dat zou ik destijds nooit hebben durven voorspellen. Wel leuk dat Steven Wilson zo leeft op deze site.

avatar van Robertoooooh
4,5
Bijna 6 jaar na de eerste sterretjes die ik aan dit album toekende, heb ik het met terugwerkende kracht met een halve ster verhoogd. Het album blijft prachtig en de liedjes weerstaan de tand des tijds, mede door die fabelachtige productie, glansrijk. 4,5. En verdiend ook.

avatar van codex
5,0
Naar aanleiding van het verschijnen van The Future Bites, deze maar weer eens opgezet op vinyl. Man wat een plaat. Ik begrijp de proggies onder de fanschare wel dat ze TFB niet om te pruimen vinden (ik vind het zelf een geweldige plaat), maar laten we eerlijk zijn: Je moet dit soort platen niet moeten willen herhalen, dan gaat de magie er wel een beetje af...

avatar van Kronos
4,5
Herhalen niet, maar je stijl verder ontwikkelen zou je kunnen zeggen.

Ik vind deze nog net iets beter dan To the Bone, maar op dat album vindt Wilson wat mij betreft een mooie balans tussen prog en gesofisticeerde pop. De invloed van Peter Gabriël is duidelijk hoorbaar en met de bijdragen van Mark Feltham is de link met Talk Talk voelbaar.

Maar Wilson maakt met The Future Bites de omgekeerde beweging. Minder verstilling, meer lege bombast. Jammer. En ik schreef het al bij dat album, het zijn niet enkel de proggies of de ex-trouwe fans die er zo over denken.

Hier gaat het natuurlijk over Hand. Cannot. Erase. Een prachtplaat. Heb 'm ook op vinyl en onlangs ook weer beluisterd.

avatar van codex
5,0
Wat ik bedoel, is dat zo'n plaat als deze maar een keer in een carriere gemaakt wordt. Als je dit/deze stijl gaat herhalen, kan je je beter Mark Knopfler gaan noemen. Leuk, maar na een paar platen voorspelbaar en dus oersaai. Doorontwikkelen? Hoe dan?
Ik vergelijk het met Radiohead, die na OK Computer besloot dat het roer echt om moest, omdat ze dit niveau in deze stijl nooit meer zouden halen. Peter Gabriel zit al bijna 20 jaar met een writer's block, mijns inziens om dezelfde reden. Dat bij Wilson het roer nu om gaat, is wat mij betreft niet meer dan logisch en, net als bij Radiohead indertijd, retespannend voor mij als "trouwe fan". Misschien teleurstellend voor sommigen, maar ik ben benieuwd wat de toekomst nog gaat brengen. In ieder geval geen tweede Regret #9 of Routine, want dat hebben we al gehoord...

avatar van Kronos
4,5
codex schreef:
Doorontwikkelen? Hoe dan?

Zoals ongeveer te lezen staat in mijn vorige bericht.

5,0
codex schreef:
In ieder geval geen tweede Regret #9 of Routine, want dat hebben we al gehoord...


Je hebt 100% gelijk. Al doet het soms wat muzikaal pijn omdat HCE zo ontzettend goed is .......... en dat smaakt altijd naar meer. Maar ik begrijp volledig SW dat hij nieuwe paden verkent. Herkauwen op vertrouwde (succesvolle ) kost is uiteindelijk maar saai, zowel voor de fan als artiest.
Ja hoor. Laat SW zijn eigen goesting maar doen.

3,0
Meningen verschillen en over smaak valt niet te twisten.
Mijn mening: Prima album, alleen kunnen sommige nummers een stuk korter. Het is mij namelijk nog niet 1 keer gelukt om dit album helemaal uit te zitten; mijn aandacht kan niet vastgehouden worden.

Gelukkig hebben we na dit album het veel toegankelijkere To The Bone gekregen, wat een voorproefje was voor het fenomenale The Future Bites.

Tot zover mijn MENING.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
BoyOnHeavenHill schreef:
[...] op de een of andere manier heb ik met deze plaat geen emotionele klik. [...] Hand. klinkt op sommige momenten gewoon kil en afstandelijk, net zoals het jaren-90-werk van King Crimson waar het me soms aan doet denken. [...] ik [krijg] teveel het gevoel dat Wilson hier bewust een meesterwerk wilde maken, en dan hoor ik teveel bedachtzaamheid (en ga ik me ook storen aan de de echo's van King Crimson, Pink Floyd en Rush). [...]
Wat er kan gebeuren als je een plaat even rust gunt. (Nou ja, even, vijf jaar om precies te zijn, maar goed.) Alle bezwaren zijn als sneeuw voor de zon weggesmolten, en ik hoor alleen nog maar de veelzijdigheid, de muzikaliteit en de emotionaliteit. Formidabele plaat, en wat mooi dat zo'n intense en niet echt makkelijke plaat toch zó breed gewaardeerd wordt dat hij op nummer 40 van de MusicMeter-top-250 staat. (Van *** naar *****.)

avatar van Ricardo74
3,0
Album nu 3 keer geluisterd maar maakt niet echt een geweldige indruk. Vooral de hardere stukken vind ik wat rauw, ongecontroleerd en rommelig . De rustigere stukken zijn wel beter. Doet me soms aan de nieuwere Marillion denken.

avatar van milesdavisjr
Nog eens een Steven Wilson album aan een luisterend oor onderworpen, als de man een scheet laat levert dat hem immers al de maximale waardering op van liefhebbers van zijn muziek. Nu gun ik de man het beste maar het is mij altijd een raadsel geweest dat hij altijd zelf de zang voor zijn rekening neemt. Voor veel fans zal zijn zang een bijkomstigheid zijn maar ik trek het niet. Man's vocale capaciteiten zijn zo gering dat ik mij al na 1 nummer irriteer aan het gebodene. Karakterloos, zemelig, geen power en weinig variatie. Termen waar ik aan denk als Wilson zijn stembanden oprekt. En dat is jammer, als hij een zanger had aangetrokken die wel raad had geweten met de bedachte zanglijnen had de plaat mij wellicht nog over de streep getrokken.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:16 uur

geplaatst: vandaag om 08:16 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.