Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase. (2015)

Wat er kan gebeuren als je een plaat even rust gunt. (Nou ja, even, vijf jaar om precies te zijn, maar goed.) Alle bezwaren zijn als sneeuw voor de zon weggesmolten, en ik hoor alleen nog maar de veelzijdigheid, de muzikaliteit en de emotionaliteit. Formidabele plaat, en wat mooi dat zo'n intense en niet echt makkelijke plaat toch zó breed gewaardeerd wordt dat hij op nummer 40 van de MusicMeter-top-250 staat. (Van *** naar *****.)

Album nu 3 keer geluisterd maar maakt niet echt een geweldige indruk. Vooral de hardere stukken vind ik wat rauw, ongecontroleerd en rommelig . De rustigere stukken zijn wel beter. Doet me soms aan de nieuwere Marillion denken.

Nog eens een Steven Wilson album aan een luisterend oor onderworpen, als de man een scheet laat levert dat hem immers al de maximale waardering op van liefhebbers van zijn muziek. Nu gun ik de man het beste maar het is mij altijd een raadsel geweest dat hij altijd zelf de zang voor zijn rekening neemt. Voor veel fans zal zijn zang een bijkomstigheid zijn maar ik trek het niet. Man's vocale capaciteiten zijn zo gering dat ik mij al na 1 nummer irriteer aan het gebodene. Karakterloos, zemelig, geen power en weinig variatie. Termen waar ik aan denk als Wilson zijn stembanden oprekt. En dat is jammer, als hij een zanger had aangetrokken die wel raad had geweten met de bedachte zanglijnen had de plaat mij wellicht nog over de streep getrokken.

Ik vind juist dat zijn stem over het algemeen goed past bij de muziek die hij maakt en zeker bij de sfeer van dit album. Het draagt bij aan de muziek en neemt in dit album eigenlijk nooit meer ruimte in dan nodig. Verder vind ik het een capabel zanger, maar daar is het dan ook wel mee gezegd. Ik stoor me er dan ook vooral aan wanneer er meer nadruk op de zang komt te liggen, dan komen zijn limitaties snel naar voren. Dat zie je bij een album als To The Bone veel meer, vandaar dat ik die ook een stuk minder vind dan deze. Overigens was ik wel positief verrast over zijn zangcapaciteiten in een live setting tijdens de laatste tour met Porcupine Tree.

Voila, net ticketje besteld voor Koninklijk Circus in Brussel. Door dit magistraal album HCH heb ik deze artiest leren kennen . Mooi toch

Wat late reactie van me, had het album enkele jaren geleden al gehoord, maar heb deze toen onterecht laten liggen, Pro-rock, vind ik vaak te “moeilijk” om naar te luisteren en vaak ook worden de langere nummers wat saai en de datums verlopen vaak!
Maar bij deze geweldige plaat is niets minder waar en was terecht in het Verenigd Koninkrijk plaat van het jaar 10 jaar geleden, maar net als een goede kaas die moet rijpen heeft deze Lp mij in de houtgreep genomen, om voorlopig niet meer los te laten een waar kunstwerk met hoofdletter K, en ik ga beslist nog meer Steven Wilson’s beluisteren (ideeën hoor ik graag)
Dus vanaf vandaag ligt deze regelmatig op mijn draaitafel.
Eervolle vermelding is ook de prachtige kleurende stem in muzikaal opzicht van de Israëlische zangeres Ninet Tayeb. Wat deze plaat ook als waar meesterwerk maakt. 5 sterren dus.

Mar69 ik ontdekte Steven Wilson op 20 november 2023 via een bericht op MM bij zijn meest recente album The Harmony Codex.

Vervolgens kreeg ik daar van MM gebruikers de volgende tips (die ik inmiddels voor een deel heb beluisterd):

Terwijl deze momenteel draait op mijn platenspeler schrijf ik dit bericht.

Sinds ik Closure/Continuation van Porcupine Tree via deze website heb leren kennen (waarvoor ik eeuwig dankbaar ben! ) ben ik verknocht geraakt aan deze band en daarna ook aan Steven Wilson zelf. Mán, wat een discografie hebben zij en wat een alleskunner is hij zeg! Ongelofelijk hoe tof ik hem en zijn werk vindt, en daarnaast vind ik de man zelf ook erg sympathiek. Ik luister en kijk graag naar zijn talloze interviews, meningen, maar ook zijn podcast met Tim Bowness; The Album Years vind ik zeer leuk en interessant. Het is dan ook écht een muziekliefhebber en dat hoor je!

Dit album heb ik gaandeweg ook beluisterd (mede vanwege de hele hoge score hier op MusicMeter) en ook dit album is een schot in de roos! Wat een vakmanschap, wat een vernuft, wat een mengeling van stijlen, tempo's en sfeer. Prachtig hoe hij dit allemaal neerzet, samen met een aantal topmuzikanten, met wie hij veel samenwerkt, zoals Guthrie Govan (gitarist, o.a.) en Theo Travis (fluitist, o.a.), maar ook de stem van Ninet Tayeb vind ik zeer aangenaam en goed passen bij veel van zijn muziek!

Hand.Cannot.Erase zelf is toch wel een van mijn favoriete nummers. Deze vind ik gewoonweg erg lekker, vooral vanwege het refrein. Misschien wel een beetje te eenvoudig qua opbouw (couplet-refrein-couplet, etc.), maar daarom niet minder fijn. Daarnaast is het gesproken gedeelte in Perfect Life erg mooi passend en geeft het een bepaalde sfeer neer die erg aangenaam is. 'Listening to This Mortal Coil and Dead Can Dance.' Bands die Steven Wilson zelf ook érg goed vindt. Routine is dan weer een mooi voorbeeld van progressieve rock met zijn vele tempo wisselingen en brede pallet aan verschillende instrumenten. Home Invasion begint hard met stuwende gitaren en drums en wordt vervolgd door het gebruik van het Hammond orgel werk van Adam Holzman (die dat op de hele plaat doet) en laat het zo voelen als een echt jaren 70 stuk (welk gevoel ik regelmatig heb tijdens dit album). Desondanks dat er veel jaren 70 invloeden op dit album zitten (maar niet zoveel als op het eveneens geweldige The Raven That Refused To Sing And Other Stories), zijn er ook genoeg andere geluiden die ervoor zorgen dat het ook een hedendaagse sfeer ademt. Bijzonder hoe Steven Wilson dat toch vaker doet...
Daarbij vraag ik me ook meermaals af; is dit een conceptalbum? Ik kan er zelf niet helemaal de juiste conclusie aan verbinden, maar het voelt in ieder geval wel als een conceptalbum, wat ik dan weer erg interessant en goed vind. Maar weer verder naar de muziek! Op Regret #9 gaat Adam Holzman weer lekker los op z'n Moog (als ik het goed hoor en weet, zo niet, dan in ieder geval op z'n toetsen). Wát is dat lekker zeg! Vervolgens komt het gitaarwerk van Guthrie Govan erachteraan om het tot een fantastisch geheel te maken! Hulde! Een van mijn favorieten van het album. Terwijl ik dit type besef ik me dat ik het drumwerk van dit album nog helemaal niet benoemd heb... Mijn fout! Op bijna het gehele album (alleen op Happy Returns niet) klinkt het drumwerk van Marco Minneman en dit doet hij fantastisch. Het had zo van Gavin Harrison kúnnen zijn. Soms ondersteunend en dienend, maar vaak erg bijzonder en lekker ruig.
Transience is een welkome en vaker typisch Porcupine Tree / Steven Wilson lied dat rustig maar oh zo mooi voortkabbelt. Een welkom rustpunt, maar absoluut op een goede manier. Ancestral bouwt heerlijk op met dat rustige begin, waarna de fluit van Theo Travis erbij komt en het daarna goed losgaat met de achtergrondzang erbij en het wederom heerlijke gitaarwerk van Guthrie Govan. Na een rustig middenstuk gaat het daarna weer harder verder met vette drums en gitaren, ondersteund door een orkest op de achtergrond! Mooi om steeds die verschillende tempowisselingen te horen in dit lied! Happy Returns begint wederom erg rustig en heeft een mooie opbouw en sfeer. Steven Wilson zingt niet vaak op die album, maar als hij dat doet, doet hij dat goed. Ik lees hier op MusicMeter dat er best wat mensen zijn die niet zo houden van zijn stem, maar ik ben wel een fan van zijn stem en vindt 'm erg mooi passen bij zijn muziek. Mooi en knap hoe hij best verschillende nummers kan maken op andere albums, maar ook binnen één album. Zet het ruige einde van het vorige nummer af tegen Happy Returns en het lijkt deels wel of we luisteren naar een andere artiest. Erg tof hoe hij zoveel verschillende stijlen en invloeden mengt tot iets wat hij mooi vindt. Hulde hiervoor! De compositie van Happy Returns vind ik érg mooi en goed! Begeleidt door een akoestische gitaar en piano, volgt mooie achtergrondzang (door een schoolkoor), toetsen en subtiel drum- en gitaarwerk. Welke eindigt in de mooie rustige klanken van Ascendent Here On... Wat een mooie en rustige afsluiter van dit tópalbum!

Deze plaat is een meesterwerk en groeit nog steeds bij me. Momenteel staat hij echter nog nét niet in mijn persoonlijke top 10, maar wie weet wat de toekomst brengt! Ik ben in ieder geval ontzettend blij dat ik kennis heb mogen maken met het meesterbrein Steven Wilson!

Zeker is het een conceptalbum! Het is geïnspireerd op het (ware) verhaal van Joyce Carol Vincent, die al twee jaar dood bleek te zijn, maar dat werd dus toen pas ontdekt. Dit terwijl ze gewoon een sociaal leven met vrienden en familie had, maar dat je in een grote stad dus niet gemist wordt.

Hij heeft hier een soort fictief verhaal om heen bedacht en dat nuet alleen verwerkt in de muziek, maar ook in de special edition van dit album. Een boek waar ook zaken als losse handgeschreven brieven, foto's en dergelijke aam toegevoegd zijn. Alleen qua muziek is het album ook wat mij betreft al vrij geniaal, maar door deze context krijgt het album wat mij betreft nog wat meer lading.

Het verhaal van Joyce had op zich niks met grote stad te maken, wel met andere redenen.

Bedankt voor de uitleg Bonk en Kronos! Dat wetende maakt dat de albumbeleving nóg mooier!

Dus op MusicMeter is dit het op 35 na beste album ooit en na High Violet van The National het beste album van de 10s. Op Rate Your Music echter slechts een gemiddelde van 3,69 (tegenover 4,26 hier). Wie heeft een theorie die dit mysterieuze verschil verklaart? Komt er een select publiek op MusicMeter af, hoogopgeleide mannen bijv.?

Jazeker. Dat heeft altijd met de populatie te maken: aantal, gender, leeftijd, opleidingsniveau, etc. MuMe heeft sowieso een hoog gehalte aan breed georienteerde progressievelingen.

Ik ben een Wilson-noob. Heb lang alleen Deadwing van Porcupine Tree gehad (waar ik weinig van herinnerde hoe ik hem vond), maar enkele weken geleden heeft een vriend me meer gepushed om hiernaar te luisteren omdat het toch 'echt wat voor jou is'.

Ik heb nog nooit eerder gehad dat een album me zo emotioneel raakt als Hand. Cannot. Erase. dat doet. Routine en Happy Returns raken me zo hard, dat ik moeite heb om deze nummers met droge ogen uit te zitten. En dat is me echt nog nooit overkomen.

Wilson slaagt er zo hard in om menselijke tragedie in muziek om te zetten. Ik prijs hem daar enorm voor. Het grote probleem is waarschijnlijk nu dat andere albums nooit hetzelfde effect gaan bereiken. The Raven That Refused To Sing bevalt me overigens ook prima, deze heb ik samen met In Absentia van Porcupine Tree gekocht, en ik begin wel fan te worden, maar echt huilen zoals ik kan bij deze plaat? Nog niet verder meegemaakt.

Ik sta open voor tips, want ik begrijp dat zijn solowerk nogal eens qua stijl en sfeer verschilt.

Oeh, dat is best een lastige lennert. Persoonlijk ben ik erg fan van Grace for Drowning. Die raakt en boeit mij erg goed (wat mij betreft zijn beste), maar dat is meer 70s prog, ligt wel wat in de lijn van The Raven trouwens. Insurgentes is ook wel erg sterk, heeft een bredere mix qua muzikale invloeden en is meer alternatief gericht. Tekstueel staat die plaat mij echter niet bij maar kan me niet herinneren echt geraakt te zijn door die plaat. maar die drie raad ik in ieder geval wel aan naast deze. The Raven is denk ik na deze het meest emotioneel, in ieder geval het slotnummer weet mij nog altijd te raken. op al die drie platen is hij voor mij wel het meest progressief interessant op muzikaal vlak. Hoewel geen van die het 'moderne' geluid van deze heeft.

Misschien is het wel interessant om daarna ook The harmony Codex en The Overview eens te proberen. De eerste doet mij niet heel veel, maar heeft wel wat interessante muzikale keuzes en invloeden. De laatste is een beetje een mix van zijn oudere werk. Beide zijn wel redelijk 'kille' platen trouwens.

To the Bone is best een leuk popgericht uitstapje. Denk ik wel zijn meest relaxte plaat. The Future Bites zou ik zeker links laten liggen, of je moet graag hypocriete commentaren willen horen in een zielloos elektronisch jasje.

Mijn advies is om vanaf deze eigenlijk terug te werken in zijn solo werk. Bevalt dat probeer dan To the Bone, The harmony Codex en The Overview eens voor zijn andere muzikale invloeden. Mocht het je niet bevallen zou ik die ook lekker laten liggen.

Ik kan je de eerste 2 albums van Blackfield aanraden, een project van Wilson samen met Aviv Geffen. De latere albums zijn van wat mindere kwaliteit (en daarin is de rol van Wilson ook veel kleiner, toeval?) maar Blackfield I & II zijn prachtig en bevatten een aantal ontzettende tearjerkers.

Daarnaast vond ik van Porcupine Tree Stupid Dream altijd een heel mooi album, en eentje die nog wat melancholieker is dan de rest van hun werk.

Hier sluit ik me ook wel bij aan. Goede tips voor hem, maar zo emotioneel geladen als Hand. Cannot. Erase. zal het niet worden.

Al schiet me Procupine Tree - The Incident ook te binnen. Muzikaal niet echt mijn fav. zitten wel een paar goede nummers op, maar ook wel een aangrijpend achtergrondverhaal. Maar dat is mijn mening. Misschien gaat hij dit wel heel goed vinden. Wie weet?

* Andere tip voor lennert los van muziek en albums: Zoek naar de inspiratie voor Hand. Cannot. Erase. en dat hele verhaal van dat meisje (ik ga nu niks meer uitleggen dit moet je zelf lezen/willen lezen).
Als je dit verhaal weet en dan terugkeert naar dit album wordt het op emotioneel vlak nog meer geladen.

Sowieso is de hele Porcupine Tree discografie de moeite waard, eerlijk gezegd.
Dit als tip