Pearl Jam - No Code (1996)

Hier staan toch wel een aantal favoriete Pearl Jam songs van mij op (o.a. Red Mosquito en Around the Bend).
Na Ten en VS komt dit album dus wel voor mij op de 3e plaats. Ik vind dit album ook redelijk constant net als de andere 2 genoemden. Van de overige albums kan ik dat minder zeggen: ook die bevatten wereldnummers, maar ook dingen waarvan ik denk "Ay, had die er nu maar niet op gezet", bij No Code heb ik dat dus niet.

Dit is samen met Ten mijn favo album met als absolute topper Present Tense.

Dit album zou wel eens samen met 'Ten' het best de tand des tijds kunnen doorstaan. Weinig echte uitschieters hier, maar ook geen enkel minder of middelmatig nummer (tenzij track 9 en 11 misschien) . Werd helaas door het publiek minder geapprecieerd

De invloed van Jack Irons' stijl van drummen/percussie is erg duidelijk te horen en dat maakt dit het PJ album met de diepste grooves en drumtechnische uitspattingen (In My Tree en Who You Are). Leuk ook dat gitarist Stone Gossard de microfoon eens ter hand mag nemen, wat hem best aardig afgaat.

En het blijft mijn favoriete albumcover ooit Als je hem helemaal uitklapt en er van een afstandje naar kijkt verschijnt er bovendien een symbool in de polaroids:

image

WTF, nooit geweten man.

ik ben na "No Code", PJ uit het oog verloren, hierna vond ik de singles niet meer zo interessant.

Beste platen van Pearl Jam vind ik "Ten" en "Vitalogy".

Helemaal mee eens...

I love hail hail, great riff

Dit is mijn minst favoriete Pearl Jam plaat, maar ik heb hem misschien niet genoeg kans gegeven... misschien nog eens tijdje opleggen.

Je houding is niet onbegrijpelijk. No Code is minder cohesief dan bijvoorbeeld Vitalogy. De afzonderlijke nummers zijn niet minder sterk, maar het album mist de flow van andere Pearl Jam albums. Wat mij echter aanspreekt is het thema van berusting en acceptatie. Waar Vitalogy vooral draaide rond de ongewenste sterrenrol die Vedder opgelegd kreeg en zijn minachting voor de media, benadert No Code de zaken des levensch op een nuchterdere en berustendere manier. Centraal hierin staat het nummer In My Tree, dat min of meer een afsluiting is van het hoofdstuk Vitalogy. Vedder beschrijft zijn nieuw verworven vaardigheid tot het maken van onderscheid tussen de persoon die hij voor zichzelf en zijn dierbaren is en de persoon die de media van hem wil maken.

In plaats van met verontwaardiging en woede benadert No Code de verschillende onderwerpen met een ironische, af en toe ietwat cynische houding. Het is net als Vitalogy een heel persoonlijk album en mede daarom na Vitalogy mijn favoriete Pearl Jam album.

Ik vind dit ook een goed album, alhoewel ik aan de andere albums van Pearl Jam de voorkeur geef. Op dit album staan toch enkele uitstekende nummers zoals In My Tree, Smile en Red Mosquito. Omdat dit album mij NOG niet heeft kunnen overtuigen geef ik voorlopig 3,5 sterren.

De CD met de irritantste verpakking ooit. Een uitklapbare kartonnen hoes, met 2 flapjes: eentje voor wat polaroidfoto's en eentje voor de CD. Natuurlijk liet de lijm van het flapje van de CD al snel los, waardoor de CD opeens vastgeplakt zat. Sindsdien slaat de Cd hier bij het laatste anderhalve nummer over...

Verder heeft dit album best nog wel veel goede nummers (Present Tense, het Springsteen-achtige Off He Goes en Hail, Hail), maar ook wat archetypische PJ-songs die ik in een andere gedaante al beter heb gehoord (Who You Are, Red Mosquito).

Al met al een leuke plaat, maar het haalt het niet bij een VS. of een Ten.

Ik ben de helft van die polairoidfoto's kwijtgeraakt ergens in Duitsland op reis . Ik ben zowiezo al niet voor alternatieve cd-omhulsels, hoewel dat boekje bij Vitalogy best nog wel plezant was. En Binaural is heel mooi.

na Ten is dit m'n favoriete album van PJ, maar idd vreemd genoeg niet begrepen door het grote publiek. Misschien omdat ie wat experimenteler is. Hoogtepunten zijn In My Tree & Off He Goes, een 5

Overigens heb ik het album in Tsjechië gekocht waardoor de polaroïd-fotos & de bovenste flappen van het album gewoon naast de onderste flappen zijn. (toch niet zo legaal daar? )

Ik heb de mijne gewoon langs hier gekocht en het is net zo. Heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat het een nieuwe persing is of zo...

Ah, kan natuurlijk ook wel ja... best jammer

leuk om weten

Present Tense is wellicht één van de beste minder bekende nummers van PJ.

Hier mogen dan wel iets minder sterke nummers en minder veel uitschieters op staan als bij Ten, Vs. en Vitalogy, maar als je het album in z'n geheel neemt vind ik het beter als die 2 laatstgenoemden.

Hier doet geen enkel nummer echt onder voor een ander en dat maakt dit album juist zo ijzersterk. Bij Vs. en Vitalogy was dat soms wel het geval.

Wat mij betreft na Ten het meest constante album van Pearl Jam zonder een minder goed of matig nummer.
4 en een halve ster.

Red Mosquito! dat is echt wel een van mijn favoriete PJ nummers, dit album mag er zeker wezen!!:D

Geweldige groove! En ze hebben het live weer uit de oude doos getrokken.

Vind ik ook!

Een prachtig Pearl Jam - album ... (een klein meesterwerkje)

Hallo jongens (en meisjes), mijn eerste bijdrage hier. Ten blijft van mij op één, maar daarachter gevolgd door No Code hoor, zo goed jong.

Aanrader voor diegene die wat gitaar kunnen spelen: off he goes is niet moeilijk om op gitaar te spelen.

Bekijk zeker eens de tekst van i'm open ... dit is zo goed.

Welk symbool zou je kunnen zien (ik zie het dus niet)

Een driehoek, ik ben het je eens dat een briljant album is.

Mijn inziens de beste cd van Pearl Jam. Na Ten Heerlijke muziek. Present Tense vind ik het mooiste nummer ooit. Hemels. Enige cd van Pearl Jam waar ik vrolijk van wordt

mijn 4 heeft dit album te danken aan het geweldige nummer "Present Tense"

weet zelf eigenlijk niet goed waarom....maar ben toch iedere keer weer getroffen door dit chanson..

niet dat ik dit schijfje zo vaak luister,want de rest blijft me niet echt boeien...

Mijn favoriete Pearl Jam album zonder enig zwak moment.

Tevens wordt er lekker geexperimenteerd. Nummers als Sometimes, Who you are, In my tree en I'm open laten een goede andere kant van Pearl Jam zien.

Ook met de rockers is het prima in orde. Habit, Hail hail, Red Mosquito, Lukin' en Mankind zijn prima tracks.

In Smile klinkt nog de invloed van de samenwerking met Neil Young door en Around the bend is een lekkere lome afsluiter.

Maar de uitschieters zijn toch de langste twee tracks, Present tense en misschien wel mijn favoriete Pearl Jam track Off he goes. Een akoestisch hoogstandje van zeldzame klasse.

Toen dit album begon met Sometimes ging m'n hart eigenlijk direct open. Wat een kwetsbaar lied is dat en ook vrij herkenbaar voor veel fans denk ik.

na die korte trance schrik je je kapot wanner Hail, Hail begint. Een nummer dat soms erg aanspreekt maa vaak door mij wordt overgeslagen. Hail Hail the lucky ones, i refer to those in love is wederom een stukje kwetsbaarheid die ik bewonder.

Verder zijn In my Tree en Off he Goes pareltjes voor mij. Ben erg blij dat ik deze zeer volwassen en verzorgde nummers heb mogen kennen.

Present Tense is natuurlijk goed hoewel ik toch het meest uitkijk naar het instrumentale gedeelte aan het eind. Als geheel is de boodschap wel prachtig.

I'm open maakt bij de eerste keer veel indruk, later ga je het vermijden.

Around the bend is geniaal... je denkt het is een slaaplied maar.. 'er is iets mee' ... en dan hoor je de theorie dat het een lied is dat twee betekenissen heeft. Lief slaapliedje vs lied dat seriemoordenaar voor zijn slachtoffer zingt. Erg leuk om het dan nog eens te beluisteren alsof het de eerste keer is, ditmaal met nieuwe informatie.

Al met al niet een album wat ik vaak opzet maar ook dit album vond mij weer na een tijd in de kast gelegen te hebben op een moment dat het exact aansloot op waar ik ongeveer was in mijn leventje.