Pearl Jam - No Code (1996)

No Code was alweer het 4e album van deze band, en misschien wel het minst ontvangen door de cd-kopers. Gezien mijn cijfers mag het duidelijk zijn dat ik het hier niet mee eens ben. Voor mij is No Code het beste Pearl Jam-album. Tevens is dit het eerste album met hun toenmalige nieuwe drummer Jack Irons (ex-Peppers).

Voor het eerst begint een Pearl Jam-album niet met een stevige opener. We hadden voorheen al Once, Go & Last Exit. Maar geen van dat alles nu; met Sometimes heb je een gevoelig kwetsbaar nummer dat opent. Rustig luisterliedje dat een Pearl Jam-album opent, kan het nog vreemder?
Dat wordt met Hail, Hail dan weer rechtgezet. Een harder nummer dat zich vooral in de stijl van het latere Yield bevindt. Who You Are sla ik even over, mooi nummer verder.

In My Tree dan vind ik persoonlijk 1 van hun mooiste, zoniet het mooiste nummer van Pearl Jam. Wat vooral opvalt hier is de drums van Jack Irons. Dit toont meteen aan dat deze toch nieuwe drummer al meteen een grote invloed had in de muziek. Verder is dit 1 van de meest persoonlijke nummers op deze plaat. Erg mooi.

Met Smile krijgen we toch weer een atypisch Pearl Jam nummer, het iets bizardere ritme, de Irons-drums, de zang van Vedder... Het maakt dit nummer toch een erg bijzonder geheel. Ook een nummer dat ik dit jaar op Werchter zag gebracht worden maar dan met Ament aan de gitaar & Gossard aan de bas; om het nog wat meer bijzonder te maken...

Off He Goes is het 2e persoonlijke nummer op deze plaat, een mooi gevoelig rustig akoestisch nummer gezongen door Vedder over Vedder. Samen met Black het meest kwetsbare nummer van Pearl Jam.

Laat ik Habit & Lukin' even samen nemen. Het zijn namelijk 2 muzikaal erg vergelijkbare nummers. 2 nummers waar Pearl Jam op z'n 'Ramones' speelt, vooral snel dus. Nummers die je allebei niet bij Pearl Jam zou verwachten, maar er wel degelijk passen. Habit valt natuurlijk op gezien het net na het gevoelige Off He Goes geprogrammeerd staat. Lukin' valt uiteraard ook op door zijn lengte, ook dat is op zijn Ramones dus. De laatste is ook in de loop der jaren uitgegroeid tot een publieksfavoriet.

In Mankind mag Stone Gossard zowaar eens zingen, en het is een zeer geslaagd experiment geworden, wat hij heeft verder doorgetrokken naar een erg sterk solo-album (Bayleaf). Muzikaal is dit nummer eigenlijk niet zo bijzonder. Het feit dat Gossard zingt, is voor mij eigenlijk het enige dat dit nummer bijzonder maakt.

De overige nummers (Red Mosquito, Present Tense, I'm Open, Around The Bend) ga ik niet apart beschrijven, laat duidelijk zijn dat dit ook 4 verschrikkelijk mooie nummers zijn. Maar samengevat kan je No Code als meest experimentele album van Pearl Jam beschrijven, misschien wel samen met Vitalogy het meest persoonlijke album.

Als een prachtige schaal zonder fruit. 2**

Wààrom is dit album zo slecht ontvangen bij de meesten? Ik vind dit een zéér genietbaar album, en ben dan nog niet eens een volbloed fan van deze aparte band!

Weer een album van PJ dat voor mij ergens tussen de 3,5 en 4* in hangt. Laat ik em deze keer maar op 4* beoordelen.
Het is bewonderenswaardig dat PJ op No Code de succesformule grotendeels achterlaat en het experiment niet schuwt. Daarin zijn ze dit keer beter geslaagd als op het halfbakken Vitalogy, waar het experiment zich nog grotendeels uitte in de vullertjes.
Echte uitschieters zijn hier echter minder aanwezig als op Vitalogy (al zijn 'Hail Hail', 'Of He Goes' en 'Present Tense' erg sterk) maar als geheel vind ik dit een geslaagder album, al is het minder dan Ten en VS.

Een van mijn lievelingsplaten van PJ.
Ik vind dat bij deze cd , net als bij Yield, een bescheiden en warm sfeertje hangt. Alsof je in de repetitieruimte erbij staat.

Mijn favoriete nummer van deze plaat blijft naar veel luistersessies toch 'Present Tense'. De manier hoe Vedder levenslessen verkondigd op de zachte gitaartonen van Gossard/McCready; heerlijk!

Ik snap die slechte ontvangst ook niet. Dit is een lekker gevarieerde cd waarbij genoeg geëxperimenteerd wordt zonder dat het geheel zijn aantrekkingskracht verliest. Een van Pearl Jam's betere. Een 4* met kans op verhoging.

Ik snap het wel.
Iedereen wilde weer een Ten.
En Pearl Jam wilde dat allerminst.

Mijn zegen hebben ze.

Samen met Vs en Vitalogy vind ik tot de beste PJ-cd's behoren.

Maar dan zou de schok toch niet zo groot moeten zijn na VS en Vitalogy die ook al een ander geluid lieten horen?

Dat bedoel ik eigenlijk niet. De ontvangst op Vs en Vitalogy was ook in de trant van dat het geen Ten was en dat is vervolgens met elk ander album van ze gebeurt om een of andere vage reden.
Veel mensen zijn wat cultuur betreft vaak als Teletubbies: Nog een keer!!

Helaas wel ja. De meeste succesvolle mainstream bands van tegenwoordig zijn vaak ook verschrikkelijk eentonig en houden vaak angstig vast aan een formule die voor hun blijkt te werken. Sad But True .

Daarom trek ik dat hele post-grunge-gedoe ook niet.
Teveel gericht op het grote publiek en absoluut geen enkele vooruitgang.
Dodelijk saai.

Weet je wat me opvalt? Dat veel bands/artiesten van tegenwoordig een achterhaalde sound hebben (Ik ga geen namen noemen).
En als er dan wel sprake is van 'innovatie', dan is het vaak niets meer dan een gimmick. En dan krijg je trendgevoelige muziek...
Muziek is voor mij de vertolking van emoties, het uitdrukken van het onuitdrukbare, een zoektocht. Wat mij aantrekt tot de muziek van Pearl Jam is hun constante drang naar deze manier van uitdrukken, het voelt voor mij oprecht.
Dit is voor mij echt een verademing, naast alle kunstmatigheid die ik elke dag om me heen hoor en zie.

@Meatpuppet:

Dit is dan ook precies waarom ik recentelijk U2's The Joshua Tree weer ben gaan herwaarderen of Coldplay's jongste zo mooi vind. Het is de 'drang' die je hoort, en dat hoor je ook bij Pearl Jam. Coldplay leek zich genesteld te hebben voor een massapubliek, maar blijkt waarachtig nog een verrassend relevante band te zijn, afgaande op de laatste cd. Als je nou bv. Riot Act vergelijkt met de laatste titelloze hoor je berusting versus vechtlust. Pearl Jam is een band dat 'ademt'. De massa zal het een worst zijn, denkt 'een gitaar = rock' en lepelt op wat de radio uitbraakt, of het nou kwalitatief goed of slecht is. Wat dan nog het ergst is: De gitaarsoli worden ALTIJD eruit geknipt, vanwege 'artistiek geneuzel kost ons reclamegeld'. Zo is commerciele rockmuziek niet alleen een tamme stier, maar dan wordt die tamme stier ook nog eens van z'n 'cojones' ontdaan!!! Wat dat betreft ben ik blij dat ik wat avontuurlijk ben ingesteld kwa muziek.

Ja, en in het geval van Pearl Jam is dat bijzonder spijtig.
Mike McCready legt zijn hele hart in elke solo, maar niemand die erom wakker ligt. In plaats daarvan genieten we met volle teugen van de nachtelijke escapades van Paris Hilton....kope kope kope...

Geef Paris een gitaar dan gaat ze eerder op zoek naar de wettelijke eigenaar ipv. dat ze leert te spelen.

Net als het vorige album "Vitalogy" licht experimenteel, maar evenwichtiger en goed uitgebalanceerd. Misschien staan er geen knallers op zoals "Alive", maar ook geen zwakke songs, waar dat bij sommige albums wel één of meer songs uit de toon vallen.
Sfeervol en gevarieerd, volgens mij hun beste album sinds hun debuut "Ten" ondanks de wat mindere ontvangst.

Je zult Pearl Jam inderdaad niet betrappen op commercieële uitverkoop. Eén van de weinige bands die eerlijk blijft en een lekkere rocksound blijft houden beetje als Neil Young.
No Code bevat een goede afwisseling van stevige rock nummers (Red Mosquito, Mankind, Hail Hail, Smile, Habit) en prachtig gezongen ballads (Off He Goes, Around The Bend, Present Tense). Ze tonen toch weer vooral in de zachtere nummers heer en meester te zijn. Mooie melodieën, riffs en emotie. Gewoon een goede rockplaat.

Ik vindt No Code eigenlijk op gelijke hoogste met Ten staan. Soms zelfs iets meer consistent dan Ten. Ik draai deze ook het meest. Ten vondt ik naar het einde toe toch wat inzakken. DIrty Frank vondt ik een slecht nummer en Alive ook een beetke overrated. Ik heb niet zoveel met andere Pearl Jam albums naast deze twee alleen is Lost Dogs wel aardig.

Zwakste album van PJ

Mijn liefde voor Pearl Jam is groot. Ze gaat soms voor een tijdje liggen, maar ze laait met zekerheid om de zoveel maanden weer op.

Als je alle albums van deze supergroep overloopt, is No Code het album dat misschien wel het beste de tijd overleeft.
Net na het verschijnen van dit album was ik eigenlijk een beetje ontgoocheld. Ik kon het niet plaatsen, ik verwachtte meer ruwe rock zoals op Vitalogy.

De liedjes op dit album zijn iets minder gelaagd, ze openen zich sneller dan op de voorgaande platen. De Beatles zijn nadrukkelijker aanwezig dan voorheen. Het klinkt wat lichter en luchtiger.
No Code was het eerste van twee albums waarop Jack Irons plaats nam achter de drum. Voornamelijk dit zorgde voor een lichte stijlbreuk. In tegenstelling tot vele andere CD's van Pearl Jam, kan ik hier geen mindere nummers vinden. Wat misschien ontbreekt zijn enkele onweerstaanbare uitschieters zoals een 'Jeremy' of een 'Betterman'.

Zeer mooi.

Een van de mooiste cd's uit mijn verzameling. De sfeer, varriatie en stijl valt PJ valt gewoon niet te evenaren.
5*

Dit album bevat een aantal goede nummers, maar ik vind het zo'n bij mekaar geraapt zooitje. Vaak vind ik variatie een pluspunt, maar bij dit album stoort het me.

Ik snap de slecht ontvangst zeker wel. Bij mij heeft het jaren geduurd voordat ik het een volwaardig Pearl Jam album vond.

Who You Are & Habit vind ik 2 vreselijke nummers.
Sometimes en Off He Goes klonken bij de eerste beluisteringen wel erg zwak, ze zijn gegroeid, maar tzijn toch geen prachtige nummers.
Mankind is een zwak nummer, inderdaad leuk dat Gossard eens zingt, gelukkig is het maar bij 1 keer gebleven.
I'm Open & Around The Bend zijn mooie nummers om het album te beëindigen, maar brengen voor de rest niks bij.
De samenhang die zo goed was op Vitalogy, is op dit album nergens terug te vinden.

Bij mijn eerste beluistering zou ik No Code een 1,5/5 hebben gegeven, maar het is gegroeid naar een 3,5/5. Waarom zou je de moeite doen om dit album te beluisteren? Om Pearl Jam op z'n experimenteelst bezig te horen, Present Tense & In My Tree zijn 2 prachtige nummers die bij bijna elke Pearl Jam fan hoog in hun lijstje voorkomen, Hail Hail is een uitstekende rockplaat. Verder zet ik Smile & Red Mosquito ook nog graag op, maar dit is eerder persoonlijk denk ik.

Typisch voorbeeld van een Pearl Jam album NA "vs.", briljante nummers (Who You Are, In My Tree, Off He Goes, Present Tense) afgewisseld met prima nummers (Hail Hail, Mankind, Around The Bend), niemendalletjes (Sometimes, Smile, I'm Open, Red Mosquito) en zeer zwakke nummers (Habit, Lukin).

geweldig afwisselende plaat.
off he goes is een heerlijke ballet.
ik ben 13 augustus 2009 naar het concert van pearl jam in ahoy geweest en ze speelde ook het nummer lukin' echt een feestje joh.
de hoes vind ik ook prachtig!!!

Heb veel platen van Pearl Jam.. Maar deze en Yield had ik nog nooit beluisterd.
Na 2 keer luisteren, vallen de nummers de nummers; In my Tree, Smile, Off He Goes, Present Tense, Red Mosquito positief op.
Best een lekker album.
Stem volgt nog.

ik vind deze niet zo geweldig...yield vind ik minder dan het oude werk (maar dat is wel logisch want die waren echt geniaal) maar nog wel goed. Dit album vind ik weer minder dan yield.

Ook een goede cd van PJ.
Dit komt omdat er een lekkere mix in zit van emotionele songs, de wat snellere songs, en de songs met wat meer melodie. Dit gecombineerd met een geweldige Vedder, maakt het weer tot een goede cd.

Ik weet nooit zo goed wat ik met deze CD moet,...

...draaien, lijkt me...

anders is het zo'n dure onderzetter

Ook weer een supergaaf album met veel afwisseling, daar hou ik van net als de oude dEUS albums