Soup - Remedies (2017)

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Soup - Remedies - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Bijna twee jaar geleden kwam ik via een tip van een lezer van deze BLOG in aanraking met de muziek van de Noorse band Soup.

The Beauty Of Our Youth beluisterde ik tijdens een zware onweersbui en bleek een perfecte soundtrack bij het overtrekkende noodweer.

De muziek van Soup had immers de intensiteit en de kracht, maar ook de schoonheid en dynamiek van een onweersbui, aldus mijn recensie twee jaar geleden.

De lezer die me twee jaar geleden wees op The Beauty Of Our Youth tipte me nu over de nieuwe plaat van de band uit Trondheim.

Het viel twee jaar geleden al niet mee om meer informatie over de plaat van Soup te vinden en dat is dit keer nog lastiger. Zoek op Soup en Remedies en je leest van alles over de geneeskracht van soep bij het verhelpen van allerlei kwaaltjes. Voeg Norway als trefwoord toe en je ontdekt dat ook de Noorse keuken flink wat geneeskrachtige soepjes kent.

Net als de vorige keer heb ik de muziek van de Noorse band maar laten spreken en net als de vorige keer heeft dit een fascinerende roller coaster ride opgeleverd. Remedies bevat maar vijf tracks, maar dit levert wel 42 minuten muziek op. De kortste track op de plaat telt maar net 2 minuten, maar Soup is ook niet bang voor een ruim dertien minuten durende track.

Vergeleken met de vorige plaat kiest Soup op Remedies voor een net wat meer ingetogen geluid. Het is een geluid waarin invloeden uit de progrock, psychedelica en post-rock prachtig samenvloeien, maar waarin ook ruimte is voor invloeden uit de hedendaagse rockmuziek.

Het fascinerende van de muziek van Soup is ook dit keer dat de Noorse band een fraaie balans heeft gevonden tussen redelijk toegankelijke rockmuziek en muziek die stevig experimenteert. Remedies is nog net wat toegankelijker dan zijn voorganger, vooral omdat de echt zware uitbarstingen dit keer grotendeels ontbreken. De muziek van Soup intrigeert op hetzelfde moment genadeloos met verrassende wendingen, heel veel dynamiek en prachtige spanningsbogen.

Zeker in de wat langere tracks en vooral wanneer Soup kiest voor grootse of zelfs bombastische klanken raakt de muziek van de band qua opbouw nadrukkelijk aan de symfonische rock en psychedelische rock uit de jaren 70, maar Remedies lijkt af en toe ook een geïmproviseerde jam of verrast juist met passages met een duidelijke kop en staart en meer eigentijdse klanken.

Muziekliefhebbers met een allergie voor progrock moeten niet aan Remedies van Soup beginnen, maar een iedere met een stiekeme, latente of juist bloeiende liefde voor dit genre, zal zeer aangenaam verrast zijn door de muziek van de Noorse band.

Waar Soup vorige keer een onweersbui voorzag van een fraaie soundtrack komt het dit keer met de soundtrack voor de ontluikende lente. De zon kan al aangenaam schijnen, maar een kille bries is nooit ver weg en een hagelbui zeker niet uit te sluiten. Erwin Zijleman

Een recensie die uitnodigt tot nadere beluistering!!

Fantastische plaat. Die ga ik nog veel luisteren!

Zo af en toe ben ik blij met Spotify. Wat een plaat! Wat een nummer! "Sleepers"

Haha, dat label.

Favoriete rock-plaat van 2017

Zo enthousiast als ik over de vorige (https://www.musicmeter.nl/album/395704) was ben ik nu iets minder, maar wederom een uitstekend album.

Wederom fantastisch!!!

Grappig, de sfeer op de afsluiter 'Nothing Like Home' doet me per luisterbeurt meer (qua sfeer) denken aan het jongste album van Beck, Morning Phase (2014).
Daar stokt dan ook meteen de vergelijking. Muzikaal gezien verschillen de platen enorm. Al zijn ze beiden - naar mijn bescheiden mening - prachtig.

Zeer fraai, maar wel erg volgens het prog-rock/folk boekje. Had wel iets meer verrassing en variatie in gemogen wat mij betreft. Desondanks een fantastische plaat.

Voor het eerst sinds tij-den weer eens aan de 'progrock'. Wat mij aanspreekt is, naast het muzikale vakmanschap, vooral de magische sfeer die in het gehele album doorklinkt.

Waar ik in eerste instantie verwachtte dat dit iets te folky voor me zou zijn, is dit toch wel een fijne plaat. Van begin tot eind een consistente sfeer zonder inzakkers en met minder dan driekwartier een hele fijne lengte om tussendoor eens op te zetten.

R-bek6

Net Soup - The Boy And The Snow beluisterd en het is een prachtige track. Zal hier nog meer van luisteren.

Retro-rock moet wel de beste omschrijving zijn voor hetgeen Soup te bieden heeft. Ik hoor een mengelmoes(een soep zo u wilt) van psychedelica, progrock en jamrock. Deze Noren stellen zich nochtans niet enkel tevreden met het herhalen van de jaren 70 esthetiek, gezien de vele moderne accenten. Zo heeft de band qua opbouw goed geluisterd naar Post-rock en de referentie naar een van de rustigere albums van Beck snap ik ook wel.

Deze muziek is ondanks enkele uitbarstingen, ook niet echt heel theatraal. De sfeer is eerder dromerig te noemen. De muziek heeft bovenal iets surreëels. Intrigerende muziek die wellicht zelfs een groter publiek kan aanspreken dan enkel de liefhebbers van jaren 70 symfo. Kortgezegd vind ik dit nogal een sterk album die ik menigeen van harte aanbeveel!

De composities vind ik erg fraai inelkaar steken, maar de muziek zelf is naar mijn smaak iets te traag en daarnaast vind ik de zang iets te clean en eentonig om te blijven boeien. Uiteindelijk wel een lekker album om bij weg te dommelen. De hoes vind ik geweldig overigens.

Goeie plaat zeg. Deze ga ik de komende tijd vaker beluisteren!

Pff, ik deel bovenstaand enthousiasme eigenlijk helemaal niet. Een beetje vlees noch vis, vooral erg saai. Na een draaitje of vier is er nog niks memorabels blijven hangen. Over de voorganger was ik destijds wel erg enthousiast, zal ik ook weer eens onder het stof vandaan trekken...

Wat een geweldige band. Bedankt musicmeter via jullie heb ik deze band ontdekt. En ongelofelijk dat ze nog niet op een nederlands festival hebben gestaan. Heb ze gelijk maar even getipt bij pinkpop. Worden ze daar hopelijk ook wakker.
Na een hele avond geluisterd te hebben ook het oudere werk geluisterd. Brilliant.

Door erwinzs recensie eens gaan luisteren en nog en nog eens. Zo juist de plaat op vinyl besteld. Gaat wel een aantal weken duren. Een leuke kortingsbon maakte de aanschafprijs enigszins verantwoord.

De hoes is een van de allermooiste albumcovers die ook ooit heb gezien. Alleen dat is al kunst genoeg om aan de muur te hangen. Het doet me denken aan het werk van een Russische kunstenaar die ik een decennium of meer geleden in een galerie in Praag tegen het lijf liep en daarna nooit meer iets van heb vernomen. De naam ook vergeten, helaas.

Mijn score komt na échte beluistering van de plaat, maar kan onmogelijk laag liggen. Keuze tussen **** of ietsje meer.

Was toch niet zo duur? Ik had hem binnen een week met CD.

Ik zie het al uitverkocht bij Stickman SOUP – Remedies – STICKMAN RECORDS - stickman-records.com

Ik vind het eigenlijk jammer dat dat laatste nummer erop staat, de rest is zeker 4,5* waard wat mij betreft. Dat laatste nummer drukt de score toch wat, kan ik niet omheen.

absoluut niet mijn ding

Deze komt in mijn eindejaarslijstje... Geweldige plaat Bonk! Supernominatie.....

Wat is Going Somewhere een fantastisch nummer zeg, voor mij 1 van de betere nummers die ik de afgelopen jaren heb gehoord!!

De fascinatie voor dit album begon met de hoes. En terecht, want dit is een van de mooiste ooit. Eenmaal het album (en de EP) in handen, gaat het artwork maar door. Toch, als de muziek niets was geweest had een poster aan de muur kunnen volstaan. Dat is geenszins het geval. Wat een overdonderende plaat, waarin het beste van Pink Floyd en 'Misplaced Childhood' van Marillion samenkomen.

In lange uitgesponnen nummers golft de muziek van de Noorse band Soup op en neer. Rustige stukken waarin de band ingetogen, gedegen en vol sfeer musiceert worden afgewisseld met sonische stormen waarin grenzen van wat mijn oren (nog) aankunnen worden bereikt. De grens van wat de opname apparatuur aankon, kan hier ook wel eens onder vallen. De band doet zijn naam eer aan als de soep in kwestie stevige erwten- of bonensoep betreft.

Ik ben over het algemeen niet van de prog en symfonische rock. Er zijn uitzonderingen, waar de melodieën het winnen van de techniek en het niet alleen maar om de fabuleuze wendingen en tromgeroffel gaat. Dat is op Remedies ruimschoots het geval.

Remedies is een van die zeldzame albums die direct binnenkomen en daarna alleen maar blijven groeien. Al een aantal maanden lang, sinds de recensie van erwinz mij onder ogen kwam en nu eindelijk ook op vinyl in mijn huiskamer. De plaat is bij het label in Duitsland gewoon te verkrijgen, waar ik via een grote digitale handelaar hier in het land, maanden voor niets heb zitten wachten. Die hoes op 12" formaat, daar gaat weinig tegen op.

Het enige waar de muziek op cd wellicht beter werkt, is dat de kerkorgel break dan echt in het midden staat en een cesuur is tussen de eerste twee nummers op kant 1, die mij als één nummer voorkomen en kant 2, die echt drie nummers kent (inclusief orgel). Die is bijgeleverd, de cd, maar nog niet beluisterd. De LP is te begeesterend.

Het hele verhaal staat hier op WoNoBlog.

Geef Duun ook eens een kans... Compleet andere koek van Soup. Een soort Soup meets Sigur Ros...

Album het afgelopen jaar een paar keer voorbij zien komen op deze site maar even zo vaak aan mij voorbij laten gaan. Hoorde afgelopen week het nummer “The Boy and the Snow” voorbij komen in een playlist en de oren waren gespitst. Vreemd hoe zoiets soms kan gaan. Paar keer geluisterd en gepakt door die lekkere sound die mij soms aan het oudere werk van Pink Floyd doet denken. Subtiel op het kruisingsvlak van prog en symphonische rock. Lekker album. Zal ik mijn top 10 voor 2017 alsnog aanpassen? Dilemma’s

De Noorse band Soup heeft zich sinds 2005 gestaag ontwikkeld tot een naam van formaat binnen het alternatieve rock circuit. Op elk album combineren de mannen hun dynamische en melancholische klanken weer met andere invloeden. Zo klonken op hun voorlaatste release The Beauty Of Our Youth (2013) de invloeden van de klassieke muziek en elektronica door in het geheel. Voor Soup hebben ze zich laten inspireren door de prog uit de jaren 70 en de post-rock en indie muziek van de jaren 90/00. Dit alles komt op wonderlijke wijze samen in de vijf nummers van het album. Alleen al kijkend naar het fantastische artwork (verkozen tot de mooiste platenhoes uit 2017) wordt de impact en ontroering van wat zich onder de oppervlakte bevind duidelijk.

De intensieve jamsessies waarmee een groot deel van de muziek van het album tot stand kwam komen vooral in de vier lange tracks volledig tot leven. Inhoudelijk doet de band de sombere hoeken van de menselijke psyche aan. Vanuit de zang wordt dit vertaald naar langgerekte gitaarpartijen, waarbij de drums het ritme bepalen. Invloeden van tal van bands worden geïntegreerd binnen hun meeslepende en wisselende muziekstukken. Na het aanstekelijke en vrij ingetogen Going Somewhere volgt het hoogtepunt van het album, The Boy and the Snow. Het melancholische begin gaat over in de intensiteit van de gelaagde gitaarpartijen, waarna met de zang het verhaal in alle schoonheid tot leven komt. De track wordt afgesloten met een epische finale, waarin de kracht van de post-rock zich aandoet. Sleeper telt de langste speelduur (ruim 13 minuten) en leunt wat meer op de psychedelica en progressive rock. Van de rust met fluit en al wordt er overgestapt naar swingende basspartijen. Daarna wordt het nummer langzaam aan doorontwikkeld tot de vervreemding van de psychedelica en tenslotte laat de band je in verwarring achter. Eenzaamheid, angsten en nostalgie brengen de ontroering in beweging. De manier waarop deze ontroering wordt gecombineerd met de muzikale invulling maakt Remedies tot een zeer geslaagd album.

4,5*

Afkomstig van mijn site Platendraaier.

Ah, vandaar. Het probleem dat ik bij progressive rock vaak heb is dat het me nogal pretentieus en wat te gelikt overkomt. De wat rauwere bandjes doen me vaak meer plezier, waardoor ik de progrock steeds meer begin te mijden. En dat is misschien maar goed ook. Waarom hier dan toch aan begonnen? Ik denk dat de naam Soup wel hielp. Niet bepaald pretentieus. Het had ook de titel van een nieuwe Courtney Barnett kunnen zijn. Maar met die hoes had ik beter moeten weten natuurlijk (niet dat die lelijk is).

Dat gezegd hebbende is dit album ook weer niet zo verschrikkelijk. Sleepers is namelijk best een leuk nummer, met een lekker baslijntje.