Beck - Morning Phase (2014)

Prima album van Beck hoor, maar ik snap niet dat hij hier hoger scoort dan "Sea change". Dit is een soort vervolg album, maar wat mij betreft net wat minder indrukwekkend. Raakt mij in ieder geval minder. De extra dimensie op Sea change vond ik de Gainsbourg psychedelica.

Manfield: Ok, misschien ook wel. Misschien vond ik het gewoon jaloersmakend irritant dat die Beck alles lijkt te kunnen en dan ook nog scientologist is of was. Maar volgens de laatste berichten is hij scientology af (misschien als neventeffect van zijn scheiding van scientologist Marissa Ribisi). En eigenlijk moet dat ook geen drol uitmaken, voor de waardering van het werk. Mike Garson is dat ook, maar ik vind zijn toetsenwerk bij Bowie magistraal. Wagner een monster? Maakt (voor de muziek) niet uit! Michael Jackson, met zijn P.Y.T.? Ik blijf dat overdrachtelijk zien: wie zegt mij dat m'n partner met haar 52 Jaren niet nog steeds een P.Y.T. kan zijn? En dit is gewoon een heel goede plaat, een klassieker, fantastische sound ook. Geen skipmomenten! Ik verhoog hem een halfje.

Klinkt me een beetje zeurderig, heeft ook wel met zijn stemgeluid te maken. Het is niet slecht of zo, maar klinkt niet geinspireerd, en inspireert mij alleszins niet. Mogelijks gaat het om een groeiplaat maar in mijn geval zijn de songs in onvruchtbare grond gevallen. Al heb ik op zich wel respect voor de muzikant Beck, de productie, arrangementen, enfin de hele technische kant van de zaak.

Ik geniet absoluut van een Beck album op zijn tijd, een artiest die op zijn sterkste momenten een uiterst innovatieve singer/songwriter is en absoluut niet voor één gat te vangen kan worden, wat hij met zijn eerdere werk zeker al bewezen heeft. Morning Phase laat een kant zien van Beck die we ook op Sea Change uit 2002 mochten aanschouwen; Gevoelige, dromerige folk (pop) nummers, recht uit het organische hart van Beck. Máár, Morning Phase is voor mij toch wel het slaperige, minder aangrijpende boertje van Sea Change. Het album is fijn en ruimtelijk geproduceerd, de vocale melodieën zijn bij tijden weer smullen (vooral op Morning en Blue Moon) maar dit album komt voor mij niet in de buurt van Beck’s voorgaande werk, daarvoor zit er voor mij te weinig diepgang verscholen op dit album.

0,5 voor een prima album?

Terwijl ik dit schrijf zit ik naar het album te luisteren en helemaal chill te worden

Staan aantal mooie nummers op, maar ook zat die me niet aanspreken.

Beck, de man die voor mij voornamelijk bekend staat vanwege zijn hitje; Loser. Een nummer dat nog in de top 40 heeft gestaan. Een wat zeikerige song waarvan ik nooit heb begrepen dat het nog redelijk hoge ogen heeft gegooid, zeker onder de Amerikaanse college kids van destijds. Beck is alleen nooit voor 1 gat te vangen geweest. Indie, pop, folk, soul, funk, alternative, Americana en disco, een potpourri aan muzikale genres, het komt allemaal voorbij op zijn platen. Dat maakt ook dat ik zijn oeuvre maar matig kan waarderen, aangezien ik zijn zang ook al niet weergaloos vindt maakt mijn interesse er al niet veel groter op. Maar wat blijkt; Morning Phase is een prima schijf. Alom geroemd destijds als een prachtige worp, waarbij regelmatig wordt gerefereerd naar namen als Nick Drake, Neil Young maar ook Simon & Garfunkel. Beck put rijkelijk uit het muzikale verleden van de VS. Morning Phase bevat een fijne combinatie van folk, akoestische stukken, Americana en is fraai gearrangeerd. De productie is als een warme deken en zie daar, zelfs man's zang kan ik wel appreciëren. Beck's vader; David Campbell is verantwoordelijk voor de orkestrale arrangementen en doet dat met verve. Maakt dit alles Moning Phase tot een niet te missen plaat? Mag dit niet ontbreken in je platencollectie; ja en nee, er staat geen slecht nummer op de plaat en alles is tot in de puntjes verzorgd. Het is echter wel duidelijk een 'ochtendplaat' en daar is niks mis mee. Op een zondagochtend waarbij de zonnestralen zich een weg banen langs de enigszins openstaande gordijnen is het goed toeven met deze worp. Echter op den duur wordt het ook wel wat zemelig en mis ik net even wat puntige wendingen, een wat snellere song of simpelweg wat meer variatie. Desalniettemin scoort dit plaatje dikke punten op de elementen die ik eerder al als zeer positief heb beschreven. In mijn beleving het beste album van Hansen.