De tweede van The Human League kom ik zelden tegen in de platenbakken met tweedehands werk, in tegenstelling tot het debuut. Betekent dit dat ie in Nederland minder verkocht, of gaat
Travelogue vooral via internet over de toonbank? In Oor was Jan Libbenga
redelijk positief, (even scrollen) maar geenszins euforisch; ik gok dat dit album dat hitsingles ontbeerde in Nederland heel matige verkoopcijfers had en daarom relatief zeldzaam is.
Op mij komt de plaat over als eentje waarop de drie heren uit Sheffield hun digitale snoepgoed en alle technologische mogelijkheden ervan dieper ontdekten. Het hitparadegehalte was nog niet zo groot, maar de nieuwsgierigheid en het plezier stralen ervan af.
Na het spelen met geluiden in opener
The Black Hit of Space en de geflopte single
Only After Dark (met een synthriff die me aan Mercy (2007) van Duffy doet denken –
huh?). Met
Life Kills klinkt ook hitpotentie, maar met de eenvormigheid gaat het leuke idee toch snel vervelen. Tegendraadse klanken klinken in
Dreams of Leaving, waar warme synths kort maar wreed wordt doorkruist door een digitale boor of zoiets. Verderop blijkt de opbouw vrij van het nummer experimenteel.
Toyota City is vervolgens een instrumentale en vooral saaie soundscape.
De B-kant begint met
Crow and a Baby, waarvan het einde klinkt alsof een band leegloopt: de toonsoort van de lage synths dalen en het lijkt vals te worden; alweer de eigenzinnigheid in deze fase van The Human League, waar zanger Philip Oakley met Ian Craig Marsh en Martyn Ware de mogelijkheden van dit kersverse genre exploreerde.
The Touchables had in 1980 al een hitje in Nederland kunnen en moeten zijn.
Dan volgt een cover: van Jeff Wayne (die van de hitsingle
Eve of the War en album
The War of the Worlds van twee jaar eerder) covert men diens reclamemuziek voor
Gordon’s Gin, gevolgd door
Being Boiled, weer anders dan de drie andere versies die de groep ervan in de periode 1978 – 1982 uitbracht.
Afsluiter
WXJL Tonight laat horen dat de band met deze typische Amerikaanse radiostationnaam toen al een publiek in de Verenigde Staten en Canada aansprak; alhoewel typisch Engels, sprak het kennelijk ook daar velen tot de verbeelding. In Canada verscheen
Travelogue met een
andere hoes, met daarop de videofoto van hun
Holiday ’80 - EP. Op streaming vinden we enkele bonussen, oorspronkelijk van die EP, in 1988 op de cd-versie van het album beland.
Marsh en Ware verlieten de groep en begonnen Heaven 17, al wist ik dat toen niet; voor mij begon de kennismaking met The Human League met opvolger
Dare en de singles daarbij, waarmee Oakley de Nederlandse hitparades haalde, mede dankzij de dames die hem inmiddels vergezelden. Alhoewel nauwelijks hitgevoelig is
Travelogue desondanks een heel interessant plaatje.