Roger Waters - Is This the Life We Really Want? (2017)

Dat zou heel goed kunnen. Ik draai Amused to Death eigenlijk bijna nooit meer ondanks het voortreffelijke hi-res formaat. Ik heb om een of andere reden blijkbaar toch niet zo'n enorme band met Amused to Death. Het album Is This the Life We Really Want? zet ik wat sneller en ook liever op.

Amused is over de hele linie wel sterker imo.
Ook weer een conceptalbum met een hoorspelkarakter, maar daar hoor ik wel meer originaliteit.
In de toekomst zal blijken welke ik meer uit de kast zal pakken.

Amused To Death ben ik jarenlang van onder de indruk geweest, en nog steeds. Dat gaat bij dit album niet lukken. Onvergelijkbaar zelfs.

Ik teken ervoor om op die leeftijd nog zo bevlogen en creatief actief te zijn! Ben het dan ook helemaal eens met bovengenoemde quote! Veel moois gehoord in 2017, maar voor mij nog steeds de plaat van het jaar!

Heb ik ook een beetje. Ben niet kapot van 'What God Wants', hoewel ik het wel een goed album vind. En ben verdomme geen televisiekijkende aap!

Ook de meespelende gasten op Amused to Death ( o.m. Jeff Beck) vind ik beter waardoor het geheel bij mij beter overkomt. Dat wil niet zeggen dat zijn album slecht is integendeel.

Nr 1 op mijn jaarlijstje!

Het gaat niet om vernieuwing, het gaat erom dat Roger Waters hier precies hetzelfde doet als 30 jaar geleden op een wel enorm pretentieuze manier.

ik kan dit werk bepaald niet pretentieus vinden, dit is echte onzin, het is ook wat je erin wilt horen.... pretentieuze muziek valt al snel in bredere kring door de mand, dit is niet gebeurd... nogmaals het blijft een gevoelskwestie (Toon1)

Dé release van 2017. Zal ongetwijfeld als nr 1 eindigen.

Nou... Onderschat niet de release van The War on Drugs.

Maar idd, dit album wordt ook mijn nr. 1 van 2017. Maar ik moet wel bekennen dat er, voor mij, in 2017 niet zoveel goede albums zijn uitgekomen. De voorgaande jaren zijn er sterkere/betere albums uitgekomen dan dit album. Ik moet echt zoeken naar mijn top 10 van 2017.

Het album zal hoog eindigen.
Kreeg ook voornamelijk goede kritieken van de muziekcritici.
Het zal ook zeker te maken hebben met het feit dat Waters eindelijk weer eens met een nieuwe plaat op de proppen kwam en de onderwerpen helemaal bij nu horen.
Vertrouwd, maar al tig x geschetst, een herhaling van muzikale zetten, maar wel zo smaakvol gedaan.
Koesteren maar, want ik ga er echt van uit dat dit zijn laatste werk zal zijn.

Maak daar maar 40 jaar van.

Grappig. Ik vind dit album juist minder pretentieus als voorgaand werk. Voor Roger waters dan, voor alle duidelijkheid.

Mijn favoriete Pink Floyd album is The Final Cut.
Dit is een waardig deel 2.

En wat wordt er eigenlijk bedoeld met pretentieus en wanneer ben je precies meer pretentieus dan een andere artiest?

Zelfde als roepen om verandering, waar gemakshalve wordt weggelaten wat er in zijn specifieke geval wordt geadviseerd. Wat moet Waters als hij muzikaal sinds mensenheugenis op eenzame hoogte staat? Hip hoppen? Een neus operatie? Reggae met UB40?

Er zijn ook bands die, vanwege de vernieuwing en mode geheel verkeerde paden zijn ingeslagen. Worden afgebrand en komen daar dan ook later weer van terug. Wat daar dan precies de winst van is (geweest) wordt mij ook nooit duidelijk.

Een neuspiercing zou wel gaaf zijn.

Alweer even niet geluisterd. Net opgezet. Ja, dit is echt een goed album. Knap gedaan.
Eens kijken of er nog kaartjes zijn voor juni in Amsterdam, ben toch wel nieuwsgierig geworden eerlijk gezegd.

Deze draai ik het meest van Roger. Wordt steeds beter!

Bericht over concert verplaatst naar Roger Waters.

Hoewel RW in de jaren 80 vorige eeuw zijn eigen Anzio beleefde en uiteindelijk in 1992 uit zijn zelfverkozen bruggehoofd brak met Amused To Death, is hij nu veel sterker terug met dit album.

Muzikaal minstens net zo goed als Amused, maar vooral de lyrics zijn deze keer minder gelardeerd met Waters Spleen. Deze keer heeft hij het gewicht van wereld van zijn schouders gehaald en legt het ter interpretatie bij de luisteraar neer. Mooi gedaan opa Roger!

Als je Picture That kunt fabriceren ben je een hele grote. Een topalbum.

RW wil graag, en is in staat om een boodschap over te brengen. Bij AtD ging het dan vooral om het feit dat we ons dreigen te verliezen in tv + games + smartphones en wat dat met ons doet (hoe actueel) :

The little ones sit by their TV screens; no thoughts to think; no tears to cry
All sucked dry; down to the very last breath; bartender what is wrong with me
Why am I so out of breath; the captain said excuse me ma'am
This species has amused itself to death

Bij dit album gaat het om een andere boodschap:

It's not enough that we succeed; We still need others to fail
Fear, fear drives the mills of modern man; fear keeps us all in line
Fear of all those foreigners; fear of all their crimes
Is this the life we really want? It surely must be so
For this is a democracy and what we all say goes

Ik vind het knap om dit soort boodschappen over te (willen) brengen. Dat alleen al maakt (ook) dit album een geweldig album. Met track 3+5 heb ik iets minder.
dd 4-7-17 gaf ik al aan dat ik vind dat dit gezien kan worden als een afsluitend album. Kijk naar zijn leeftijd. Er komen allerlei facetten van hem solo en PF terug. In die zin heeft hij wellicht een statement willen maken dat hij ook wel zonder zijn oude makkers het oude PF niveau kon halen. Haantjesgedrag.
Dat verklaart voor mij het PF-gehalte van deze plaat.

Na máánden heb ik bij het grauwe licht van de straatlantaarn deze Waters weer eens beluisterd. Het is geen 'elk moment van de dag, week, maand album' voor mij gebleken, maar het klonk weer als een klok vannacht!

Waters die in herhaling valt, ha!
Moet ie dan liefdesliedjes gaan zingen?

Als zijn teksten kant noch wal zouden raken had ik me er wel wat bij voorgesteld, maar hij gaat niet over één-nacht’s ijs. Daarbij worden de teksten bijgestaan door heerlijke soundscapes en blijft het geheel wederom spannend en onvoorspelbaar.

Ben het helaas door water in de kelder kwijt geraakt, maar het gaat er weer komen, hoor!

Man, wat een geniale plaat blijft dit.
Ik ben met name onder de indruk van het albumtitelnummer Is This the Life We Really Want? dat met zijn sublieme tekst een verontrustend tijdsbeeld van de huidige wereld schets.

The goose has gotten fat
On caviar in fancy bars
And subprime loans
And broken homes
Is this the life, the holy grail?
It's not enough that we succeed
We still need others to fail

Fear, fear drives the mills of modern man
Fear keeps us all in line
Fear of all those foreigners
Fear of all their crimes
Is this the life we really want?
It surely must be so
For this is a democracy and what we all say goes

En het slot dat als een verwijtende klap in het gezicht wordt uitgedeeld.

Every time the curtain falls on some forgotten life
It is because we all stood by, silent and indifferent

Met zo'n plaat steun ik Roger Waters in zijn activisme en wens ik hem een eeuwig leven.

Ergens begrijp ik precies wat je bedoelt. De waardering voor zijn werk op deze plaat is kennelijk zo groot, dat je automatisch veel sympathie voor de man en zijn opvattingen voelt.

Ik ben dit juist kwijtgeraakt bij hem. Ik ben enorm liefhebber van oude Pink Floyd, en ook Pros & Cons en vooral Amused To Death vind ik wereldplaten. Mijn sympathie voor de man was groot na dat meesterwerk.

Het brokkelde wat af na dit album. Gewoon teveel herhaling, letterlijke herhaling, van sounds uit een ver verleden. Teksten die nergens de diepgang benaderen van dat verleden. Het concert dat volgde werd een spektakel, maar vooral door de verbluffende, technisch perfect uitgevoerde showelementen.

Ik wil dit niet al te politiek maken, want daar is dit forum natuurlijk niet voor bedoeld. Maar als je de man een beetje volgt kun je tegenwoordig simpelweg niet om zijn politiek activisme heen. En juist daarmee heeft hij mijn sympathie verloren. Volgens mij is hij volledig de weg kwijt.

Blijf het een mooi album vinden. Volgende week de concert film bekijken. Mooi vooruitzicht!

Ga ik ook doen, was in Amsterdam, ga nu samen met mijn zoon!

Terwijl ik deze draai, denk ik spontaan aan The Final Cut. Ademt dezelfde sfeer uit. De muzikale omlijsting op dit album mag er ook wel wezen hoor. Knappe plaat !

Bijna op de kop af twee jaar stilte hier.
Toen dit uitkwam vond ik het veel te veel leunen op eerdere platen zoals WYWH en Animals. De sfeer komt inderdaad in de buurt van The Final Cut.
De vraag is of je iets anders van Waters zou moeten verwachten. Zodra hij het roer echt omgooit (Ça Ira staat niet eens op MuMe volgens mij) geeft niemand thuis. Nu eindelijk eens tijd om deze meerdere draaibeurten te geven. Warme productie, het geratel van radio en TV op de achtergrond, ook zo'n handelsmerk. Goed uitgebalanceerde muziek, zeer directe teksten. Hier kan ik nog wel wat jaren mee verder. Waters' muziek klinkt wat bedaard, maar zijn levensvisie is er nog hoekiger op geworden.

Waters werkt inmiddels aan een nieuw studio album, in de tussentijd verschijnt "The Lockdown Sessions", met remakes van oude PF en solo nummers zoals die eerder al op YouTube verschenen.

Deze eindelijk op vinyl, heb 'm al heel lang op CD maar dat beklijft niet op de een of andere manier. Streamen doe ik niet aan dus nu al een tijdje niet meer gedraaid. Nu dus weer op de speler en tjsa ik kan niet anders stellen dan dat dit een prachtig album is. En het toont zo overduidelijk wat de rol van Waters was bij Pink Floyd want dit had zo een album van de band kunnen zijn. Alle ingredienten zitten erin, de zang, de teksten, bas, gitaar, toetsen, strings en drums. Ook de geluidjes en effecten en ook de opbouw van de nummers is zo herkenbaar en fraai. Ik ga 'm geen volle mep geven maar 4,5 is ie toch zeker wel waard.