Ryan Adams - Heartbreaker (2000)

Wat is 'beter geworden'? Het enige dat ik beweer is dat ik zijn platen na Heartbreaker (stukken) minder mooi vind. En zodra-ie gaat rocken vind ik het zelfs helemaal niks.

En wat als Neil Young gaat rocken? Ryan Adams vind ik ergens wel vergelijkbaar met Young. meest bekend om zijn romantische rustige songs, maar onder de rustieke countryman die bij de open haard zijn whiskey drinkt schuilt een wilde woeste rocker. Zo zie ik het bij Ryan Adams ook een beetje. Overigens rockt het op Heartbreaker ook wel een beetje, in het openingsnummer al.

Ryan Adams een wilde woeste rocker? Ik vind het vaak juist veel te gladjes. Zoals ik bovenin al schreef: zo af en toe hoor ik zelfs zowat bijna-naamgenoot Bryan....

Ik vind het wel degelijk lekker rocken. Gladjes? Nee hoor, ik doel vooral op de snellere nummers van Cold Roses, wat ik zijn beste cd vind. Die zijn toch niet glad te noemen

Onbegrijpelijk dat dit album niet in de top 250 staat. Doe er wat aan

pracht van een cd, aan alle country rock liefhebbers, dit is een must,

gram parsons vermengd met een scheutje dylan en cobain, strange indeed maar o zo prachtig

Prachtig debuut album van deze singer/songwriter die resoluut de country-kant kiest. Het doet mij inderdaad denken aan Gram Parsons, ook al één van mijn favoriete country-zangers.
Hij heeft ook het talent om prachtige songs te schrijven en met veel passie te vertolken. Favoriete songs aanduiden is moeilijk, want er staat geen zwak nummer op dit album. Zeer zeker een must voor de country-liefhebbers.

Huiveringwekkend emotionele praat. Prachtig gewoonweg.

Ik dacht, laat ik eens de review van pitchfork op gaan zoeken, en wat blijkt...

http://www.pitchforkmedia.com/article/record_review/14801-ryan-adams-heartbreaker

9.0

Heartbreaker is the soundtrack to the last ten minutes of any relationship you've ever watched crumble before your eyes omschrijven ze Heartbreaker op mooie wijze bij Pitchfork (dank Coentje). Persoonlijk ben ik zeker geen Ryan Adams-kenner, maar Heartbreaker vind ik toch wel een bijzonder album. Naast deze heb ik ook nog (het eveneens prima) Love Is Hell in huis. Twee weemoedige werkjes dus en ik vind me eigenlijk wel in Koekebakker als hij zegt dat een Ryan Adams in rock-modus wat plat gaat klinken (Met namen als Bryan Adams op de proppen komen is misschien iets té kritisch - Bryan Adams zou je uw ergste vijand nog niet in het aangezicht gooien - maar ver van de waarheid zit die uitspraak naar mijn gevoel niet). Grappig overigens, bertus99, dat je Neil Young aanhaalt, waarbij ik ook nog het meeste geraakt word door z'n ingetogener werk.
Heartbreaker was initieel een plaat waarvan vooral afzonderlijke songs het goed deden, eerder dan dat ik echt weg was van het geheel. Maar door deze een tijdlang van A tot Z te hebben gedraaid, vind ik nu het album in z'n geheel ook zeer sterk. Geen zwakke broertjes, maar m'n keel het hardste dichtknijpen doen Oh My Sweet Carolina, Call Me On Your Back Home (hoe desolaat!), de klassieker Come Pick Me Up, In My Time Of Need, het Dylaneske Damn Sam en de bloedmooie afsluiter Sweet Lil Gal.
Een donkere plaat vol pijn en - hoe kan het ook anders - hartzeer, maar ook ontredderde schoonheid en fabelachtige songs die misschien meer tristesse opwekt dan goed is voor een mens, maar met Heartbreaker als soundtrack valt er toch ook nog wat te genieten.

Ik had hiervoor alleen Love is Hell van Adams, en die vond ik bij vlagen aardig. Maar niet meer dan dat. Er stonden een paar heerlijke nummers op, als Wonderwall, maar ook een hoop vullers.
Met enige tegenzin ging ik deze plaat beluisteren (Love is Hell vond ik namelijk soms wat saai) , maar dit is andere koek. Dit is ook ellende, dit is ook zwartgalligheid (met ruimte voor een sprankje hoop) zoals op Love is Hell, maar dan verpakt in veel betere nummers. Zo simpel kan het verschil tussen een 3,5 (Love is Hell) en deze heartbreaker (4,5) zijn. Heerlijke plaat, die af en toe erg dylanesque klinkt (dit is zeker geen minpunt)

Een lekker luister album. Niet 100% zuiver gezongen, maar met een emotie en rust.
Vooral Oh My Sweet Carolina, is een echt nummer wat niet loepzuiver is, maar wat wel met emotie gezongen is.
Hiervan kan je echt van genieten.

Hee, deze had ik nog niet beoordeeld, terwijl hij al jaren in mijn kast staat.
Persoonlijk zie ik dit album als opstapje naar het geniale "Gold".
Ik ben geen liefhebber van country, maar wel van de stijl en het stemgeluid van Ryan Adams. Dit album is misschien wat consistenter dan zijn opvolger, maar op Gold staan meer hoogtepunten imo.
Toch verdient deze een dikke 4*

Wat een geweldige set nummers.. Juist als je ze allemaal luistert (niet alleen de echte juweeltjes) wordt je goed in de stemming meegenomen.

Indrukwekkend donker en ingetogen debuut van Ryan Adams met juweeltjes als Oh My Sweet Carolina,Come Pick Me Up & In My Time Of Need
Een prachtige Country Rock plaat.
Ik vind de man zowiezo de ontdekking / verrassing van dit decennium.
Ik stapte pas in bij Gold ( 2001 ) en was dermate onder de indruk dat ik in record tempo als zijn werk heb aangeschaft.
Ook het werk uit de jaren 90 toen hij in de band Whiskeytown actief was en 3 platen uitbracht. ( die ik van harte kan aanbevelen bij de gemiddelde Ryan Adams liefhebber).

My Winding Wheel is absoluut favoriet hier, wat een heerlijk liedje is dat.

Aand de reacties te zien moet dit wel goed zijn.
is dit een aanrader gezien mijn top 10?

Jazeker, je houdt overwegend van gitaarmuziek (zo noem ik het gekscherend maar even) zie ik. Dan zit je met Ryan Adams meer dan goed.

Als je Ryan Adams nog niet kent zou ik je Cold Roses aanraden. Dat geeft wat meer zijn eigen stijl weer dan Heartbreaker en bevat wat meer lekkere up tempo songs

Mee eens, Cold Roses is mijn inziens ook de beste keuze.

oke dan ga ik cold roses proberen.

Mijn stem hier is een samentrekking van de twee kanten die Ryan Adams hier van zichzelf laat zien. Aan de ene kant komt hij met prachtige, gevoelige nummers aanzetten, zoals het ronduit geniale Oh My Sweet Carolina, maar aan de andere kant komen ook hersenloze rockers als Shakedown on 9th Street om de hoek kijken. Dit laatste type nummers doet me een beetje denken aan een mix van Bruce Springsteen met de wat steviger Neil Young, waarbij ik Bruce Springsteen in het algemeen niet kan waarderen (uitzonderingen daargelaten uiteraard) en Neil Young viel liever een album als After the Goldrush hoor brengen. Daarom een gemiddelde van deze twee stijlen op dit album met ook een voor mij gemiddelde score van drieënhalve ster, dat wil zeggen, goed beluisterbaar album, maar met te veel minpunten om memorabel te zijn.

Hersenloze rocker(s)??? Ook meteen het enige nummer (shakedown) waar ik me een beetje in kan vinden dat het ietsjes minder is. Maar de rest is dan ook briljant.
Welk nummer op deze plaat vindt jij nog meer een 'hersenloze rocker'?

Misschien To Be Young..?

Na Neil Young is Ryan Adams mijn favoriete artiest, niet voor niks staat deze plaat dan ook op de 2e plek van mijn top 10 (ik zet van elke artiest maar één plaat, de beste, in mijn top 10). De vergelijking met Neil Young is niet gek, gezien de productiviteit van de man (3 albums in 2005) en een keur aan onuitgebrachte nummers waar zelfs Neil Young nog jaloers op zou zijn. Ik heb Ryan Adams eerder ook al met Gram Parsons vergeleken, niet zo heel vreemd, want qua stem liggen ze niet gek ver uit elkaar.

De gelijkenis stopt daar niet, waar Gram Parsons de grondlegger is van de Country-Rock, daar is Ryan Adams verantwoordelijk voor de wederopstanding van Country-Rock rond de eeuwwisseling. Met Whiskeytown maakte hij al furore, met de albums Faithless Street, Strangers Alamanac en het pas in 2001 uitgebrachte Pneumonia, toen de band al uit elkaar was. Met dit album bevestigde hij zijn status alleen maar.

Nu had hij ook het geluk dat hij hulp kreeg van (jawel) Emmylou Harris op het nummer Oh My Sweet Carolina, één van de hoogtepunten op deze plaat en indirect een mooi eerbetoon aan Gram Parsons. Twee andere artiesten zijn prominenter aanwezig op deze plaat; Gillian Welch en David Rawlings. Rawlings schreef ook mee aan het nummer To Be Young, een nummer wat hij 9 jaar later zelf opnam voor het album Friend of a Friend. Welch is daarentegen de vrouwelijke stem die je door het album heen hoort, waaronder 'Lucy' op het nummer Shakedown on 9th Street.

Het hele album staat vol met pareltjes, van zoetgevooisde liedjes als Winding Wheel, tot balads als Why Do They Leave? en harde country rockers als Shakedown on 9th Street. Het nievau is zo ongelooflijk hoog dat Adams er zelf ook moeite mee had het weer te evenaren. De platenmaatschappij hielp hier ook niet in mee, zie bijvoorbeeld de perikelen rond Love is Hell en Suicide Handbook.

Pas in 2005 zou hij weer een album van dit formaat maken, Cold Roses en Jacksonville City Nights, dit keer met de Cardinals. Een paar van de nummers van dit album zou hij met die band live onsterfelijk maken tijdens een concert in de RAI, 26/11/2007, te weten: Why Do They Leave?, Bartering Lines en Shakedown on 9th Street.

Deze plaat is uitstekend voorbeeld van wat mij zo aanspreekt in zijn muziek: de melancholie (vergelijkbaar met die van Neil Young ten tijde van Harvest) verwoord in pakkende teksten gecombineerd met buitengewoon strakke melodieën, gitaarspel en zang. Mag in geen enkele country-rock collectie ontbreken.

Mooi stuk Harm. Wat had ik trouwens graag bij dat concert in de Rai willen zijn zeg..

Bedankt voor die opname van dat concert Harm.
Wat een prachtige uitvoering, van Why Do They Leave, ongelooflijk.
Zegt natuurlijk heel veel over de kwaliteit van de nummers op dit album want dat is van ongekend hoog niveau.
Je schrijft trouwens veel over country-rock, zijn muziek wordt vaak ook omschreven als alternative country, een term waar ik trouwens prima in kan komen voor zijn muziek, maar dit is een term die hij zelf echt verafschuwt, zo zei hij ooit in een interview. Hij heeft geen idee wat er country aan zijn muziek is, en ook niet wat er alternatief aan zou moeten zijn.
"It seems like rock 'n roll for me, just basic rock 'n roll."

Zo heeft Neil Young weer een hekel aan classic rock, want dat zou volgens hem aangeven dat het oud is.

Het is toch lastig om dit album in een hokje te plaatsen.

deze album vind ik vooral erg mooi als totaal album vandaar ik moeite heb zelfs afzonderlijke nummers te herinneren

Met terugwerkende kracht een ingetogen en tijdloos album. Heeft na 10 jaar nog steeds niks aan kracht verloren. Hoe eenvoudig en doeltreffend kan muziek zijn. Hoort in de top 100 te staan.