Ryan Adams - Heartbreaker (2000)

Dit vind ik het enige écht mooie solo-album dat Ryan Adams tot nog toe gemaakt heeft. De albums na deze zijn toch meer standaard rock-platen (af en toe komt zelfs bijna naamgenoot Bryan om de hoek kijken...). Al vind ik overigens de ballads op de latere Ryan-platen vaak wel erg mooi.

Gelukkig ontbreekt dergelijke rock op Heartbreaker en bevat het alom juweeltjes van liedjes als My Winding Wheel, AMY, Oh, My Sweet Carolina en mijn favoriet Call Me On YOur Way Back Home .

Heartbreaker is the soundtrack to the last ten minutes of any relationship you've ever watched crumble before your eyes omschrijven ze Heartbreaker op mooie wijze bij Pitchfork (dank Coentje). Persoonlijk ben ik zeker geen Ryan Adams-kenner, maar Heartbreaker vind ik toch wel een bijzonder album. Naast deze heb ik ook nog (het eveneens prima) Love Is Hell in huis. Twee weemoedige werkjes dus en ik vind me eigenlijk wel in Koekebakker als hij zegt dat een Ryan Adams in rock-modus wat plat gaat klinken (Met namen als Bryan Adams op de proppen komen is misschien iets té kritisch - Bryan Adams zou je uw ergste vijand nog niet in het aangezicht gooien - maar ver van de waarheid zit die uitspraak naar mijn gevoel niet). Grappig overigens, bertus99, dat je Neil Young aanhaalt, waarbij ik ook nog het meeste geraakt word door z'n ingetogener werk.
Heartbreaker was initieel een plaat waarvan vooral afzonderlijke songs het goed deden, eerder dan dat ik echt weg was van het geheel. Maar door deze een tijdlang van A tot Z te hebben gedraaid, vind ik nu het album in z'n geheel ook zeer sterk. Geen zwakke broertjes, maar m'n keel het hardste dichtknijpen doen Oh My Sweet Carolina, Call Me On Your Back Home (hoe desolaat!), de klassieker Come Pick Me Up, In My Time Of Need, het Dylaneske Damn Sam en de bloedmooie afsluiter Sweet Lil Gal.
Een donkere plaat vol pijn en - hoe kan het ook anders - hartzeer, maar ook ontredderde schoonheid en fabelachtige songs die misschien meer tristesse opwekt dan goed is voor een mens, maar met Heartbreaker als soundtrack valt er toch ook nog wat te genieten.

Na Neil Young is Ryan Adams mijn favoriete artiest, niet voor niks staat deze plaat dan ook op de 2e plek van mijn top 10 (ik zet van elke artiest maar één plaat, de beste, in mijn top 10). De vergelijking met Neil Young is niet gek, gezien de productiviteit van de man (3 albums in 2005) en een keur aan onuitgebrachte nummers waar zelfs Neil Young nog jaloers op zou zijn. Ik heb Ryan Adams eerder ook al met Gram Parsons vergeleken, niet zo heel vreemd, want qua stem liggen ze niet gek ver uit elkaar.

De gelijkenis stopt daar niet, waar Gram Parsons de grondlegger is van de Country-Rock, daar is Ryan Adams verantwoordelijk voor de wederopstanding van Country-Rock rond de eeuwwisseling. Met Whiskeytown maakte hij al furore, met de albums Faithless Street, Strangers Alamanac en het pas in 2001 uitgebrachte Pneumonia, toen de band al uit elkaar was. Met dit album bevestigde hij zijn status alleen maar.

Nu had hij ook het geluk dat hij hulp kreeg van (jawel) Emmylou Harris op het nummer Oh My Sweet Carolina, één van de hoogtepunten op deze plaat en indirect een mooi eerbetoon aan Gram Parsons. Twee andere artiesten zijn prominenter aanwezig op deze plaat; Gillian Welch en David Rawlings. Rawlings schreef ook mee aan het nummer To Be Young, een nummer wat hij 9 jaar later zelf opnam voor het album Friend of a Friend. Welch is daarentegen de vrouwelijke stem die je door het album heen hoort, waaronder 'Lucy' op het nummer Shakedown on 9th Street.

Het hele album staat vol met pareltjes, van zoetgevooisde liedjes als Winding Wheel, tot balads als Why Do They Leave? en harde country rockers als Shakedown on 9th Street. Het nievau is zo ongelooflijk hoog dat Adams er zelf ook moeite mee had het weer te evenaren. De platenmaatschappij hielp hier ook niet in mee, zie bijvoorbeeld de perikelen rond Love is Hell en Suicide Handbook.

Pas in 2005 zou hij weer een album van dit formaat maken, Cold Roses en Jacksonville City Nights, dit keer met de Cardinals. Een paar van de nummers van dit album zou hij met die band live onsterfelijk maken tijdens een concert in de RAI, 26/11/2007, te weten: Why Do They Leave?, Bartering Lines en Shakedown on 9th Street.

Deze plaat is uitstekend voorbeeld van wat mij zo aanspreekt in zijn muziek: de melancholie (vergelijkbaar met die van Neil Young ten tijde van Harvest) verwoord in pakkende teksten gecombineerd met buitengewoon strakke melodieën, gitaarspel en zang. Mag in geen enkele country-rock collectie ontbreken.