The National - Sleep Well Beast (2017)

4 albums naéén die elk hun charme hebben. (En dan heb ik "Alligator" nog niet in geheel beluisterd). Dat is groots. Ik kies liever niet, dat zou hen oneer aandoen. Deze hoort absoluut tot hun allerbeste werk. Niet in het minst omwille van het lichtjes experimentele karakter. Men verkent hier nieuwe wegen.

Mooie muziek. Hoewel ik High Violet beter vind, is deze meer elektronische benadering van de typische The National-melancholie ook erg interessant. I'll Still Destroy You vind ik- tot nu toe- het interessantste nummer op dit album. Verslavende muziek over verslavingen.

Hele sterke plaat van The National na het licht teleurstellende Trouble Will Find Me. Ze zoeken weer -iets- meer het avontuur op. De verandering is miniem (iets meer electronica en experiment) maar net genoeg om deze plaat weer spannend te maken. High Violet bevatte een aantal prachtige hoogtepunten (daarnaast ook saaie momenten), maar Sleep Well Beast is consistenter en vooral gedurfder dan HV en TWFM.

En ja, 'Nobody Else Will Be There' (die broeiende spanning), "Day I Die", "The System Only Dreams In Total Darkness" (heerlijke gitaarsolo), "I'll Still Destroy You" (die drums! Een van hun allerbeste nummers) en "Carin At the Liquor Store" zijn ook zeker hoogtepunten uit hun oeuvre. Maar ook de 'mindere' nummers zijn hier echt wel de moeite waard: "Turtleneck" is een heerlijke rocker en "Born to Beg" heeft een mooie tekst. Het nummer "Sleep Well Beast" had zo van Radiohead kunnen zijn.

Sinds Boxer ben ik niet zo enthousiast geweest over een nieuwe van The National. Ergens had ik het ook niet meer van ze verwacht. Altijd fijn, als oude helden niet teleurstellen.

Mijn enthousiasme voor dit album is helaas was bekoeld na het concert. Meestal werkt dit andersom, maar helaas deze keer niet.
Heb ook niet meer de behoefte om m te spelen..

Wel jammer, zal wel tijd nodig hebben, maar live hoef ik ze niet meer te zien.

Dit heb ik ook. Ik vond ze live nogal tegenvallen. Vooral de zanger.

Na verschillende keren luisteren, kan ik toch niet anders dan zeggen dat deze plaat een tegenvaller is. Ik ben zeer veel gewoon van The National, maar dit album vind ik qua niveau vergelijkbaar met SSFDL: enkele goede nummers, maar vooral redelijk wat nummers die me weinig tot niet kunnen grijpen.

The System Only Dreams in Total Darkness is natuurlijk top en zal sowieso binnen mijn top-10 van hen ooit terug te vinden zijn. Zowel de weergaloze gitaarsolo als de rustigere stukken. Carin at the Liquor store is ook zeer goed, maar dan ga ik al terug naar Guilty Party en Dai I Die die beiden erg mooie delen hebben, maar tevens ook wat mindere stukken. De rest van het album weet me vooralsnog niet bij te blijven.

Ik heb ingezet met een 3.5* en daar blijft het ook bij.

Gisteren opnieuw gedraaid, maar ik ben toch wat teleurgesteld in dit zoveelste meesterwerk van The National. De bliepjes zijn een eigentijdse toevoeging, maar ik hoor ook veel behoudzucht in de composities. Carin at the Liquorstore ... dat is gewoon je reinste zelfplagiaat. Alleen het titelnummer is een mooie stap vooruit maar al met al toonde Arcade Fire in 2017 méér lef dan The National hier met Sleep Well Beast doet.

En met mijn waardering in punten zakt ie ook nog eens nét onder gemiddeld 4.0 zie ik. Eigen schuld.

Wat fijn om eindelijk wat gelijkgestemden te vinden in de laatste reacties hierboven. Ik kon maar niet begrijpen dat ik als 'fan' maar niet werd gegrepen door dit album, en ik de ene na de andere lovende reactie en recensie te lezen. Ik had de hoop dat het concert me de pracht en praal van dit album zou doen inzien, maar daar werd eigenlijk bevestigd dat het overgrote deel van de nummers op dit album -voor The National-begrippen- pure middelmaat is.

Het wordt natuurlijk nergens slecht op dit album, maar van The National verwacht ik veel meer dan een handvol prachtnummers.

Wat mag dit meer dan wel niet zijn? Ik vind The National een prima band, maar de euforie van dat dit zulke uitzonderlijke muziek zou zijn is mij altijd al ontgaan.

Voor mij is dit wel uitzonderlijke muziek ja. En gezien de stemgemiddeldes op al hun albums ben ik lang niet de enige hier op MusicMeter. Er zijn maar weinig bands die mij een heel album lang nummer voor nummer weten te raken, maar The National doet dit op zowel High Violet als Boxer wel. Op dit album vind ik alleen 'Nobody Else Will Be There' en 'The System Only Dreams in Total Darkness' op dat niveau zitten.

Het is wat je lef noemt...wat mij betreft is het veel beter om bij jezelf blijven en tegelijkertijd geïnspireerd te zijn, dan 'lef' te hebben maar met een baggerplaat komen.

Ik snap het niet...voor mij is The National de ontdekking van 2017. Met terugwerkende kracht door hun discografie aan het luisteren. Wat een wereldplaten. Maar daarbij valt ook op dat Sleep Well Beast toch echt tot hun beste gerekend mag worden, wat mij betreft. High Violet vind ik een goede tweede en Trouble Will Find Me een mooie derde. Maar waar die platen prachtige hoogtepunten hebben, vind ik Sleep Well Beast louter sterk. Elk nummer staat als een huis. Voor mij telt ook wel dat er iets meer uptempo in zit, wat steviger geluid, maar zonder aan emotionele kracht in te boeten. Een plaat met tranen en ballen, inzichtelijke en empathische lyrics, innovatieve ritmes en structuren. Een plaat waar ze naar toe zijn gegroeid.
Ben benieuwd naar wat er nog komen gaat.

Het moment van ontdekken zal vast meespelen.

Begin 2017 kwam ik ze ook pas voor t eerst tegen middels high violet, dat was dus mijn 1e. En die vind ik met terugwerkende kracht de beste, samen met Boxer. Dit is tot nu toe de minste voor me, mede door het teleurstellende concert. Muziek is deels beleving en ervaren... zo ontstaan favorieten denk ik..

Bij iedere plaat die zij uitbrengen neemt het geneuzel bij ze toe.
Ik kan er maar niet aan wennen, en er is niet één song van ze die blijft hangen in mijn kop.

Wacht maar tot je verkering krijgt of dat het uit raakt!

Als zij het uitmaakt zet ik Hazes op.

Ja, da's pas echt muziek om te janken. Hiervan val je eerder in slaap. Overigens snap ik een deel van je kritiek wel. Zelf aangehaakt bij Boxer, heb ik deze gekocht op mooi blauw vinyl, tegen een schappelijk prijs in Trier - gaandeweg neemt echter de afkeer wel toe; braaf en saai. Toch een van de populairste hedendaagse bands op MuMe - beats me

Wat is dit toch een fantastische groeiplaat gebleken. Mijn gevoel bij deze laatste van The National is zo gegroeid dat ik het nu de beste van allemaal vind. En ja, dat wil wat zeggen!

Nu al zin in hun optreden op BKS, de eerste keer dat ik ze live mag gaan aanschouwen.

Tot mijn verbazing blijft dit album maar groeien... in het begin wilde dit album maar niet pakken. Waar je bij trouble wil Find you eigenlijk alleen maar minder zin hebt om deze op te zetten. Is dat bij dit album het tegenovergestelde. Favorieten tot nu toe: empire line en ill still destroy you.

Ik heb wel eens eerder een album van the National beluisterd,ik denk High violet,maar op één of andere manier pakte me het toen niet zo.Niet dat ik het slecht vond of zo maar echt bijzonder vond ik het ook niet.
Deze keer is dat totaal anders,Sleep Well Beast is vandaag de plaat die precies op het juiste moment komt en waar ik na een aantal luisterbeurten behoorlijk van onder de indruk ben.
The National maakt wel muziek die zwaar leunt op sfeer en melancholie dus de stemming waarin je bent zal er ook voor een groot gedeelte mee te maken hebben hoe zo'n album binnenkomt.
Sleep Well Beast blinkt zoals eerder gezegd vooral uit in sfeer maar ook de nummers mogen er voor het overgrote gedeelte zijn.Ik vind het allemaal behoorlijk origineel klinken,het zit muzikaal goed in elkaar en ook biedt het album meer dan genoeg afwisseling.
Ben wel blij dat er een nummer als Turtleneck opstaat,dat relativeert toch een beetje.
Hoogtepunten zijn voor mij verder Day I Die,The System Only Dreams in Total Darkness en Dark Side of the Gym maar het geheel is hier toch sterker dan de som der nummers.
Ik zal High violet te zijner tijd ook maar in de herkansing gooien en daarna is er nog genoeg werk aan de winkel.
Prima album.

Opnieuw een The National die de vergelijking met goeie wijn perfect doorstaat. Fascinerend hoe ze daar telkens weer in slagen.

The National ontdekt tijdens High Violet.
Wat ik een zeer mooie plaat vind.
Deze heb ik daarna beluisterd en in eerste instantie was ik wat teleurgesteld.
Op een of andere manier raakte het me niet.

Inmiddels een aantal jaren verder en deze weer eens uit de cd-kast gevist.
En nu ... valt het kwartje wel.
Waar ik dit eerst een zeer wisselvallige plaat vond ben ik nu van mening dat dit dit de beste
van the National is tot op heden.
In mijn ogen overtreft deze ook High Violet.
Ultieme toppers voor mij op dit album zijn :
* Empire Lines (ik weet niet, wordt hier gewoon op een goede manier melancholisch van)
* Carin at the Liquor store
* Dark side of the gym
* Guilty party

Heb Boxer nog nooit beluisterd ; vandaag gaat deze in de bestelling dus morgen heb ik die ook.
Ik kijk er al naar uit.

Ik draai dit album van The National nog regelmatig en met plezier (ook al is plezier hier relatief als je weet dat Matt Berninger vaak grossiert in niet al te opgewekte teksten).

Op kousenvoeten komt Nobody Else Will Be There binnengeschuifeld, dit is niet binnenkomen langs de grote poort maar gezeten op de trap buiten met een glas wijn terwijl binnen het feest bezig is.

Day I Die is onweerstaanbaar voor mij, een song die ik maar niet beu lijk te raken hoe vaak ik hem ook draai. Die motherfucker van een drumroffel met die snijdende gitaren en Berninger die catchy as hell zingt over een deprimerend onderwerp. The National by numbers en een song die duidelijk aangeeft waar The National zoal voor staat.

Walk It Back is een song zoals we voorheen nog niet echt van hen gehoord hadden. Hier komt de subtiele electronica voor het eerst duidelijk om de hoek loeren. Een song die loom klinkt maar al na enkele beluisteringen een goede compagnon is voor een wandeling door de straten, het liefst bij valavond. Ook sterk hoe de band nooit wil uitpakken met hoe goed ze wel kunnen spelen maar steeds ten dienste blijven staan van de song. Ook Berninger zingt hier heel onderkoeld geheel zoals de song moet klinken.

The System Only Dreams in Total Darkness is dan weer iets wat mij ook een van de meest toegankelijke songs lijkt bij een eerste beluistering. Een van de favoriete songs van Barack Obama, een weetje waar je geen reet aan hebt maar vooruit nu is het ook te laat om het te wissen. De song die je iemand laat horen om kennis te maken met dit album.

Born To Beg is de enige ondermaatse song op dit album. Te zwak en te flets klinkend. Hier moeten we streng zijn en toegeven dat ze ook wel een nummer kunnen maken dat je liever wilt skippen.

Turtleneck gaat over de sinaasappel met haar op namelijk Donald Trump. Een song die kwaad klinkt en zijn plaats opeist op dit album al was het maar als tegengewicht voor de toch wel vele tragere songs op dit album.

Empire Line heb ik aangevinkt als een van de 3 favorieten. Het is een prachtige subtiele song die een relatie in moeilijkheden verklankt (een beetje zoals de meeste songs van The National). Er lijkt niet veel te gebeuren maar onderhuids broeit er vanalles. Er wordt naar de andere gekeken in de hoop op redding.

I'll Still Destroy You is ook weer zo'n song die laat horen dat The National ook evolueert. Ze diepen het geluid wat meer uit met behulp van electronica maar niet op een ingrijpende manier (ze doen geen Kid A met dit album).

Guilty Party is ook een van die 3 favorieten (Day I Die is de 3de). Een beetje in hetzelfde straatje als Empire Line qua thema en qua gevoel dat ze meegeven. Maar het is die subtiliteit in de muziek, een melodietje dat niet alleen wanhoop uitdrukt en tijdens het refrein nog extra in de verf gezet wordt. De drum van Bryan Devendorff doet de rest wat mij betreft. Laat ons wel wezen dat de drums bij The National wat mij betreft nog steeds een van hun grote sterktes is. Mooie tekst ook maar dat kan ik bij bijna elke song wel schrijven.

Carin At The Liquor Store is alweer een mooie ballad op zijn Nationals. Een liefdessong zonder ook maar 1 seconde zeemzoet te klinken. Een gitaar komt halverwege de song nog eens extra kippenvel bijtoveren.

Dark Side Of The Gym sluit hier mooi bij aan. Dichter bij een liefdesverklaring komen ze niet op dit album. Het is schoorvoetend toegeven dat je nog steeds van haar houdt terwijl je allebei al vele waters hebt doorzwommen.

Sleep Well Beast heeft een goede tekst en is niet echt slecht maar ook geen uitschieter. Beter dan Born To Beg maar dit "soort" song heeft imo al een plaats en betere vertegenwoordigers op dit album met Nobody Else Will Be There en Walk It Back.

En zo is het dat deze band ook hier weer niet teleurstelt. Het is al zo'n 3 jaar geleden dat ik hem kocht maar hij heeft sindsdien vaak opgestaan en een hele tijd "vastgezeten" in de autoradio iets wat alleen de beste albums klaarspelen (en ook bepaalde albums - in de auto mag het niet te zacht zijn want anders mis je teveel).

Misschien niet mijn meest favoriete album van The National, maar wel eentje die hun beste nummers bevat imho. Nobody Else Will Be There, Day I Die en The System Only Dreams in Total Darkness .

Nou, vooruit, toch maar een halfje erbij.

Ik had the national toch een jaar of twee weer links laten liggen (na een aantal jaar steevast meest beluisterde artiest te zijn). Het nieuwe album zorgt ervoor dat ik ze allemaal weer opzet.

Jarenlang was Boxer de grote favoriet, maar misschien dat Sleep well beast nu toch de nummer 1 is. Hier staan een aantal van hun beste nummers op: system, empire en destroy. Daarnaast is dus hun meest afwisselen album waardoor die toch net wat fijner luistert dan de andere.

Score tot nu toe:
1. Sleep well beast
2. Boxer
3. Alligator
4. I am easy to find
5. Sad Songs
6. Trouble
7. High Violet
8. First two pages
9. TN

Cherry Tree zweeft ergens in mijn top 3 als EP.

Het laatste topalbum van The National
RIP.

Voor mij de beste plaat van the National. Experimenteler dan de voorgangers, fijne melodieën, goede afwisseling van songs, hun absolute top.